Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPP3.4512.100.2017.2.AL
z 8 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 stycznia 2017 r. (data wpływu 6 lutego 2017 r.) uzupełnionym pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziału w działce nr 97 -jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy udziału w działce nr 97. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 13 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 kwietnia 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 3 kwietnia 2017 r. znak: 2461-IBPP3.4512.100.2017.1.AL.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Na podstawie darowizny z dnia 7 października 1998 r. Wnioskodawca jest właścicielem 1/4 nieruchomości składającej się z działki nr 97 o powierzchni 0,98 ha położonej w m. K. gm. W.

Udział w nieruchomości nigdy nie był wnoszony do jakiejkolwiek działalności gospodarczej. Wnioskodawca od roku 2000 prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą firma Usługowa NIP xxx, ul. B. w K. Regon xxx. Jest to działalność gospodarcza polegająca na prowadzeniu tylko i wyłącznie salonu fryzjersko- kosmetycznego pod adresem: ul. O, w K. Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej w postaci handlu, sprzedaży ziemi czy innych nieruchomości.

Wnioskodawca nigdy nie posiadał zezwolenia na taka działalność. Wnioskodawca jako prowadzący salon fryzjerski jestem płatnikiem VAT, ale tylko i wyłącznie przy prowadzeniu usług fryzjersko - kosmetycznych.

Otrzymana w formie darowizny nieruchomości od ojca nigdy nie była przedmiotem handlu ani też innych czynności mających na celu zwiększenie jej wartości. Nieruchomość nigdy też nie służyła do powadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość jest wolna od wszelkich roszczeń i praw osób trzecich. Nie jest przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, ani innej o podobnym skutku. Nieruchomość nie jest zabudowana, nie stanowi gospodarstwa rolnego, nie stanowi drogi publicznej i nie toczą się żadne postępowania administracyjne ani sądowe. Teren ten czyli ¼ działki nr 97 Wnioskodawca nabył w roku 1998 jako darowizna od swojego ojca.

Obecnie, nieruchomość ta jest objęta Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy zatwierdzonym uchwałą z dnia 30.06.2014 r. Rady Miejskiej, zgodnie z którym położona jest w obszarze oznaczonym symbolem 3PU1, 4PU1 - tereny zabudowy produkcyjno-usługowej, składów i magazynów, 2DKL - drogi publiczne klasy lokalnej, 7Z - tereny zieleni nieurządzonej, 5ZW - tereny zieleni na obwałowaniach. Zmiana planu zagospodarowania przestrzennego nastąpiła bez udziału Wnioskodawcy, tzn. Gmina dokonała tego samemu. Nieruchomość nie leży w specjalnej strefie ekonomicznej.

Nieruchomość ta nigdy nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności prawnych. Nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności faktycznych tj. Wnioskodawca nie ogradzał jej, nie osuszał, nie utwardzał, nie dozbrajał jej, nie doprowadzał mediów itp.

Nabywca nieruchomości sam dotarł do Wnioskodawcy i zaproponował kupno. Jest to firma L. sp. z o.o. ul. D. w K. Spółka jest cudzoziemcem w rozumieniu przepisów ustawy z dn. 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców, gdyż jest kontrolowana przez podmiot z siedzibą na Cyprze.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

Otrzymaną darowiznę działki miał wykorzystać kiedyś w zamiarze wybudowania domu jednorodzinnego. Przez cały okres jej posiadania, działka była tzw. nieużytkiem, nie była użytkowaną i Wnioskodawca nie korzystał z niej. Przedmiotowy grunt przez cały okres posiadania nie był nigdy przedmiotem najmu, dzierżawy przez inne podmioty gospodarcze. Był tylko w posiadaniu Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży produktów rolnych. Nie kosił tej łąki. Nie pozyskiwał siana z tej nieruchomości. Nie pozyskiwał żadnych płodów rolnych z tej działki. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i w związku z tym nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych.

W stosunku do działki mającej być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował działań typu:

• wystąpienia o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego,
• zmiana przeznaczenia terenu,
• uzyskania decyzji o warunkach zagosp. terenu lub decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.
  
  

Na pytanie zawarte w wezwaniu cyt.: „Jaka jest przyczyna podjęcia decyzji o sprzedaży udziału w działce nr 97?” Wnioskodawca odpowiedział: „W sprawie kupna działki nr 97 zwrócił się do nas inwestor tj. firma L. sp. z o.o.”

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działka jest przeznaczona pod zabudowę w 80%, natomiast 20% stanowi zieleń niezagospodarowana i zieleń przy obwałowaniach.

Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości przeznaczonych w przyszłości do dostawy. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej dostawy innych działek/nieruchomości niż wymienionej we wniosku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 kwietnia 2017 r.):

Czy sprzedaż opisanej we wniosku nieruchomości firmie L. sp. z o.o podlega opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w piśmie z 13 kwietnia 2017 r.):

Sprzedaż opisanej nieruchomości firmie L. nie podlega opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT wskazano, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zatem grunty spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Należy więc przyjąć, że w oparciu o definicję zawartą w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej, dokonywane przez podatnika, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Prawo dopuszcza, aby własność tej samej rzeczy przysługiwała niepodzielne kilku osobom. Na tym polega współwłasność w świetle art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 459). Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, lecz stanowi odmianę własności i charakteryzuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom. Do współwłasności stosuje się – jeśli co innego nie wynika z przepisów poświęconych specjalnie tej instytucji – przepisy odnoszące się do własności. Należy zatem uznać, że udział każdego ze współwłaścicieli jest ze swej istoty szczególną postacią prawną własności.

Stosownie do treści art. 196 § 1 ww. Kodeksu, współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną. W przypadku współwłasności nieruchomości określonej w częściach ułamkowych, każdy ze współwłaścicieli ma określony ułamkiem udział w nieruchomości.

Podkreślić należy, że współwłaściciel ma względem swego udziału pozycję wyłącznego właściciela. Ze względu na charakter udziału, każdy ze współwłaścicieli może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli (art. 198 Kodeksu cywilnego). Rozporządzanie udziałem polega na tym, że współwłaściciel może zbyć swój udział.

Na gruncie powołanych powyżej przepisów prawa należy stwierdzić, że zarówno sprzedaż udziału we współwłasności gruntu na podstawie art. 198 k.c., jak i sprzedaż wspólnego gruntu za zgodą wszystkich współwłaścicieli na podstawie art. 199 k.c. stanowi odpłatną dostawę towarów.

Podkreślić jednak należy, iż aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Jak wynika z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż każdy, kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług. Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa nieruchomości, co do zasady, jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Natomiast jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru ani też nie ma związku z działalnością gospodarczą, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dokonując rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, należy wziąć pod uwagę orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE wydane w sprawach C-180/10 i C-181/10. Z treści wskazanych orzeczeń wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Przedstawione przez Wnioskodawcę okoliczności sprawy nie wskazują, że aktywność Wnioskodawcy dotycząca sprzedaży udziału w działce jest porównywalna do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika bowiem, iż na podstawie darowizny z dnia 7 października 1998 r. Wnioskodawca jest właścicielem 1/4 niezabudowanej nieruchomości składającej się z działki nr 97 o powierzchni 0,98 ha. Otrzymaną w darowiźnie działkę Wnioskodawca zamierzał wykorzystać do wybudowania domu jednorodzinnego. Przez cały okres jej posiadania, działka była tzw. nieużytkiem, nie była użytkowana i Wnioskodawca nie korzystał z niej, nie kosił tej łąki, nie pozyskiwał siana z tej nieruchomości ani żadnych płodów rolnych z tej działki. Wnioskodawca nie był i nie jest rolnikiem ryczałtowym i w związku z tym nie dokonywał sprzedaży płodów rolnych, nigdy też nie prowadził działalności gospodarczej w zakresie handlu, sprzedaży ziemi czy innych nieruchomości.

Przedmiotowy grunt przez cały okres posiadania przez Wnioskodawcę nie był przedmiotem umowy najmu, dzierżawy ani innej o podobnym skutku. W stosunku do działki mającej być przedmiotem sprzedaży Wnioskodawca nie podejmował działań typu wystąpienia o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego, zmiany przeznaczenia terenu, uzyskania decyzji o warunkach zagospodarowania terenu lub decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej.

Nieruchomość ta nigdy nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności prawnych, nie była przedmiotem jakichkolwiek czynności faktycznych tj. nie ogradzano jej, nie osuszano, nie utwardzano, nie dozbrajano jej, nie doprowadzano mediów. Nieruchomość jest niezabudowana, nie stanowi gruntu rolnego, drogi publicznej. Nabywca nieruchomości sam dotarł do Wnioskodawcy i zaproponował kupno.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa oraz opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Wnioskodawca dla czynności sprzedaży udziału w nieruchomości (niezabudowanej działce nr 97) nie będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z zawartego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego nie wynika bowiem aktywność Wnioskodawcy, która wykraczałaby poza ramy czynności związanych ze zwykłym wykonywaniem prawa własności i poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Nic nie wskazuje na zaangażowanie środków ze strony Wnioskodawcy, które mogłyby kwalifikować jego działania jako zbliżone do podejmowanych przez podmioty profesjonalnie zajmujące się obrotem nieruchomościami. Ponadto z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca w odniesieniu do przedmiotowej działki dokonywał jakichkolwiek czynności, o których mowa w orzeczeniach TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10.

A zatem, w przedmiotowej sprawie brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie, iż nastąpiła dostawa towarów, lecz wymagane jest określenie podmiotu dokonującego dostawy za występującego w związku ze sprzedażą jako podatnik podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, iż Wnioskodawca dokonując sprzedaży udziału w działce nr 97 nie będzie działał w charakterze podatnika, a czynność ta nie będzie nosiła znamion działalności gospodarczej, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Powyższe wynika z faktu, iż sprzedaż przez Wnioskodawcę udziału w ww. działce będzie stanowić zwykłe wykonywanie prawa własności, a zbywany udział w działce stanowi majątek prywatny Wnioskodawcy. Skutkiem powyższego sprzedaż ww. udziału Wnioskodawcy w działce nr 97 nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.