Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.110.2017.2.AK
z 24 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 11 maja 2017 r. (data nadania 11 maja 2017 r., data wpływu 11 maja 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.110.2017.1.AK z dnia 8 maja 2017 r. (data nadania 8 maja 2017 r., data doręczenia 9 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 8 maja 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.110.2017.1.AK (data nadania 8 maja 2017 r., data doręczenia 9 maja 2017 r.), wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia braków formalnych wniosku.

Pismem z dnia 11 maja 2017 r. (data nadania 11 maja 2017 r., data wpływu 11 maja 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest po rozwodzie. Decyzją sądu uregulowane zostały następujące kwestie:

• Ustalenie miejsca pobytu dzieci przy Wnioskodawczyni.
  

• Zabezpieczenie kontaktów ojca z dziećmi (dwa weekendy w miesiącu, połowa świąt, ferii, wakacji).
  

• Zabezpieczenie alimentów na rzecz dzieci (po 700 zł na każde z dwójki dzieci).
  

• Rozdzielność majątkowa.
  

• Władza rodzicielska pozostaje dla obydwojga rodziców.
  
  
  

Zapytanie dotyczy rozliczenia podatku za rok 2016, a także czy w kolejnych latach Wnioskodawczyni będzie mogła odliczać ulgę prorodzinną w całości. Tak Wnioskodawczyni rozliczyła się teraz, ale chciałaby się upewnić, że zrobiła to zgodnie z prawem.

Ani w stosunku do Wnioskodawczyni, ani w stosunku do jej dzieci nie miały zastosowania przepisy art. 30 c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W 2016 roku Wnioskodawczyni dochód uzyskała z jednego stosunku pracy (okres około 5 m-cy) oraz kilku pojedynczych umów o dzieło i zlecenie.

Wiek dzieci: córka 10 lat, syn 4 lata, zatem żadne z dzieci nie uczy się w szkole wyższej, nie osiągało dochodu, ani nie wstąpiło w związek małżeński.

Pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym mężem nie ma szans na porozumienie dotyczące wysokości odliczenia ulgi na dzieci. Były mąż w smsie oznajmił, że zamierza odliczyć młodsze dziecko.

W roku 2016 (tj. okresie podatkowym, którego dotyczy zapytanie) kontakty ojca z dziećmi nie były jeszcze sądownie uregulowane. Od stycznia do lipca 2016 r. Wnioskodawczyni z mężem i dziećmi mieszkali jeszcze wspólnie (rozwód już był w toku), ponieważ były mąż nie chciał się wyprowadzić z domu (lokal mieszkalny należy do rodziców Wnioskodawczyni). Mimo obecności męża, to na Wnioskodawczyni spoczywał całkowity obowiązek opieki nad dziećmi (poranne odprowadzanie do szkoły/przedszkola, popołudniowe przyprowadzanie, zakupy, szykowanie posiłków, pomoc przy lekcjach, wieczorna kąpiel, kładzenie do łóżek, wizyty u lekarzy, wywiadówki w szkole, itp.), były mąż nie zabierał dzieci ani do kina, ani do znajomych, do domu wracał bardzo późno, nie spędzał z nimi praktycznie w ogóle czasu. Jedynie czasem zabierał dzieci do swoich rodziców, ale nigdy tego z Wnioskodawczynią wcześniej nie ustalał. W wakacje dzieci z Wnioskodawczynią były nad morzem, a z mężem znów u dziadków.

W sierpniu 2016 r. ustalone zostało miejsce pobytu dzieci przy matce (Wnioskodawczyni), co pozwoliło Wnioskodawczyni wyprowadzić się z dziećmi z lokalu mieszkalnego formalnie należącego do rodziców Wnioskodawczyni, a którego były mąż wciąż nie chciał opuścić. Przez dziewięć miesięcy (od sierpnia 2016 r. do kwietnia 2017 r.) Wnioskodawczyni mieszkała z dziećmi, daleko od szkoły i przedszkola, do których chodzą dzieci. Były mąż w tym czasie cały czas zajmował mieszkanie Wnioskodawczyni (a także zatrzymał wspólny samochód), nie partycypując w kosztach czynszu i mediów. Mieszkał całkowicie bezkosztowo. Rodzice, jako formalni właściciele, wnieśli sprawę do sądu o wydanie nieruchomości, którą wygrali i dopiero wówczas były mąż opuścił mieszkanie.

Obecnie kontakty ojca z dziećmi są już uregulowane przez sąd. Były mąż zajmuje się dziećmi dwa weekendy w miesiącu (tj. 4 dni/m-c), kiedy to zabiera je do swoich rodziców lub nowej partnerki, i wtedy to dziadkowie lub partnerka zabezpieczają wszelkie potrzeby dzieci (wyżywienie, drobne przyjemności, pościel, kosmetyki, itp.). Przysługuje mu także jedno popołudnie w tygodniu, ale zdarza się, że odwołuje te spotkania. W ferie zimowe tydzień z dziećmi spędził u swoich rodziców (znów brak jakichkolwiek kosztów ponoszonych na rzecz dzieci przez byłego męża), w wakacje będzie miał z dziećmi 3 tygodnie (Wnioskodawczyni – również 3 tyg., a pozostałe 2 tyg. wakacji, to czas obozu sportowego).

Były mąż nie dzwoni do dzieci, nie pyta o postępy w szkole, o występy w przedszkolu, o zdrowie, itp. Alimenty zaczął płacić dopiero po tym, jak Wnioskodawczyni zagroziła, że jeśli tego nie zacznie robić, to wniesie o egzekucję komorniczą.

Mąż zatrudniony jest w jednostce antyterrorystycznej, Wnioskodawczyni nie zna jego dzisiejszych zarobków ani stopnia, w jakim służy. Ostatnie dane na temat jego zarobków ma z roku 2014, kiedy to miesięcznie zarabiał około 3,7 tys. zł netto. Do tego dochodziły dodatki: 13-tka, mundurówka, ekwiwalent mieszkaniowy i żywieniowy, „grusza”, różne nagrody uznaniowe. Wnioskodawczyni myśli, że dziś zarobki byłego męża mogą być wyższe. Z tego co Wnioskodawczyni wie, były mąż pomieszkuje u rodziców, u kolegi i u nowej partnerki – więc nie ponosi opłat związanych z wynajmem mieszkania, kredytem, Wnioskodawczyni nie wie, czy dorzuca się do opłat koledze i partnerce. Wnioskodawczyni wie, że za zgodą i wiedzą przełożonego, możliwe jest podjęcie dodatkowej pracy przez funkcjonariusza pełniącego służbę. Mąż ma czas, aby taką pracę dorywczo podjąć (np. w ochronie).

Wnioskodawczyni, od dnia 1 marca 2017 r. zatrudniona jest w redakcji wydawnictwa, w pełnym wymiarze godzin, zarabia netto 2.000 zł, do tego ma przyznane 1.400 zł alimentów na dzieci. Więc 3,5 tys. zł musi wystarczyć na pokrycie kosztów związanych z lokalem mieszkalnym (sam czynsz to 620 zł), szkołą i przedszkolem, zajęciami dodatkowymi dzieci, wyżywieniem, ubraniem itp., itd. Sprawując codziennie pełną opiekę nad dziećmi, Wnioskodawczyni ma ograniczone możliwości dodatkowego zarobkowania, a i tak bierze na weekendy i wieczory prace zlecone (korekta i redakcja tekstów), żeby zarobić dodatkowe pieniądze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni ma prawo do całkowitej ulgi prorodzinnej na dwoje dzieci? Zarówno w bieżącym roku, jak i w kolejnych latach podatkowych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wobec powyższego możliwość odliczenia całej ulgi prorodzinnej (tj. na obydwoje dzieci) powinna przysługiwać Wnioskodawczyni, a nie byłemu mężowi. Te pieniądze Wnioskodawczyni mogłaby przeznaczyć na pokrycie kosztów związanych z letnim wypoczynkiem dzieci. Wnioskodawczyni ma na myśli zarówno bieżący rok, jak i kolejne lata.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

1. wykonywał władzę rodzicielską;
2. pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
3. sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę,o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka,nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. a;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody,o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka(art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika,że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy, odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

W myśl art. 6 ust. 8 ww. ustawy, sposób opodatkowania, o którym mowa w ust. 2 i 4,nie ma zastosowania w sytuacji, gdy chociażby do jednego z małżonków, osoby samotnie wychowującej dzieci lub do jej dziecka mają zastosowanie przepisy art. 30c lub ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, ustawy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym lub ustawy z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Stosownie do art. 6 ust. 9 powołanej ustawy, zasada określona w ust. 8 nie dotyczy osób,o których mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym niekorzystających jednocześnie z opodatkowania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej na zasadach określonych w art. 30c, w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym albo ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Zgodnie zatem z ogólną zasadą wynikającą z art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnikom, jeżeli wykonują władzę rodzicielską, przysługuje ulga na dzieci małoletnie.

Treść art. 27f ust. 6 w powiązaniu z art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3 wskazuje, że odliczenie kwoty określonej w ust. 2 przysługuje również podatnikowi, który utrzymywał dzieci pełnoletnie:

• bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
  

• do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej,
  

• w związku z wykonywaniem obowiązku alimentacyjnego lub sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.
  
  
  

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682, z późn. zm.) – przysługuje obojgu rodzicom,a – stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy – jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania.

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka (dzieci) obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodzicówma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim,jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał,a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

W stanie faktycznym Wnioskodawczyni wskazała, że w 2016 r. kontakty ojca z dziećmi nie były jeszcze sądownie uregulowane. Od stycznia do lipca 2016 r. Wnioskodawczyni z mężem i dziećmi mieszkali jeszcze wspólnie (rozwód w toku), ponieważ były mąż nie chciał się wyprowadzić z domu. Mąż Wnioskodawczyni czasem zabierał dzieci do swoich rodziców. W wakacje dzieci z Wnioskodawczynią były nad morzem, a z mężem znów u dziadków.

Obecnie kontakty ojca z dziećmi są już uregulowane przez sąd. Były mąż zajmuje się dziećmi dwa weekendy w miesiącu (tj. 4 dni/m-c), kiedy to zabiera je do swoich rodziców lub nowej partnerki. Przysługuje mu także jedno popołudnie w tygodniu. W ferie zimowe tydzień z dziećmi spędził u swoich rodziców, w wakacje będzie miał z dziećmi 3 tygodnie.

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania„lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyćod podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania„w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Biorąc pod uwagę przedstawione informacje w stanie faktycznym, należy stwierdzić, że władza rodzicielska jest wykonywana przez obojga rodziców. Z treści złożonego wniosku wynika, że pomiędzy Wnioskodawczynią a byłym mężem nie ma szans na porozumienie dotyczące wysokości odliczenia ulgi na dzieci, zatem w takiej sytuacji – zgodnie z postanowieniem art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – każdemu z rodziców ulga przysługuje w równych częściach, na każde dziecko. Należy więc uznać w tak przedstawionym stanie faktycznym, że Wnioskodawczyni przysługuje prawo do skorzystania z ulgi w 50% za 2016 rok i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. akt. II FSK 2360/15 podkreślił, że „ (…) wykonywanie władzy rodzicielskiej przez oboje rodziców, w sytuacji braku porozumienia między nimi odnośnie proporcji przysługującej kwoty do odliczenia, powoduje,iż przysługującą im kwotę ulgi podatkowej należy rozdzielić między nich w częściach równych.”

Wskazać jednak należy, że w powołanym art. 27f ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zdanie drugie – ustawodawca dał rodzicom możliwość wyboru, w jaki sposób dokonają odliczeń kwoty przysługującej im ulgi prorodzinnej. Istotne jest jednak to, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu ulgi określonego ustawą. W związku z tym możliwe jest skorzystanie z odliczenia od podatku przez jednego z rodziców przy czym konieczne jest w tym zakresie uzyskanie porozumienia pomiędzy osobami uprawnionymi, gdyż to im ustawodawca pozostawił decyzję w tym względzie. W sytuacji natomiast braku takiego porozumienia odliczenie przysługuje w częściach równych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro zarówno Wnioskodawczyni jak i jej były mąż wykonuje władzę rodzicielską nad dziećmi oraz brak jest porozumienia w zakresie podziału przysługującej im wspólnie kwoty odliczenia ulgi prorodzinnej na dzieci, to w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok podatkowy 2016 i lata następne (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia tylko 50% kwoty ulgi prorodzinnej na dzieci.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.