Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.79.2017.1.ANK
z 19 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2017 r. (data wpływu 4 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym 17 maja 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków poniesionych na nabycie towarów, które następnie Spółka sprzedaje klientom po cenie promocyjnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całości wydatków poniesionych na nabycie towarów, które następnie Spółka sprzedaje klientom po cenie promocyjnej. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z 10 maja 2017 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.36.2017.1.ANK, wezwano do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 17 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową (spółką z ograniczoną odpowiedzialnością), podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży detalicznej i hurtowej wyrobów tytoniowych. Z uwagi na dużą konkurencyjność na rynku, Wnioskodawca przyjął strategię marketingową skierowaną do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (przy sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym), w celu zwiększenia swojej sprzedaży, czyli osiągnięcia większych przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Działania te polegają na tym, że w przypadku zakupu większej ilości sztuk papierosów lub innych wyrobów tytoniowych przez osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej (sprzedaż udokumentowana paragonem fiskalnym), bądź też w przypadku zakupu tychże wspomnianych wyrobów za określoną wartość, klient może nabyć inny towar, którym jest np. karta telefoniczna po cenie niższej niż wartość rynkowa, np. za 1 zł - jednocześnie cena ta jest niższa od ceny zakupu tego towaru przez Spółkę. W ww. strategii marketingowej nie uczestniczą podmioty powiązane, gdyż tego rodzaju sprzedaż będąca elementem strategii sprzedażowej, skierowana jest do wszystkich klientów na rynku - osób fizycznych, zaopatrujących się u Wnioskodawcy, czyli do każdego potencjalnego odbiorcy. Strategia skierowana jest do osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej (przy sprzedaży udokumentowanej paragonem fiskalnym). Zatem klienci uprawnieni do skorzystania z promocji nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką w świetle art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.). Należy zaznaczyć, że strategia sprzedaży polegająca na wyjątkowym obniżeniu ceny towaru w przypadku spełnienia określonych przesłanek, jest powszechnie stosowanym zabiegiem marketingowym. W związku z tym, zdaniem Spółki nie sposób uznać, że Spółka przyjmując taką długofalową strategię podejmuje pozorne działania w celu obejścia prawa, czy też uniknięcia opodatkowania.

Opisany we wniosku stan faktyczny jest elementem długofalowej strategii marketingowej Spółki i jest działalnością mającą swoje uzasadnienie ekonomiczne, która w finalnym efekcie ma doprowadzić do zwiększenia przychodów Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych całość wydatków poniesionych na nabycie towarów, które następnie są sprzedawane po cenie promocyjnej? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych całość wydatków poniesionych przez Spółkę na nabycie towarów, które następnie są sprzedawane po cenie promocyjnej.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Innymi słowy, określony wydatek może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów jeżeli: pozostaje w związku z osiąganymi przez podatnika przychodami lub ma na celu zabezpieczenie ich źródła, oraz nie został enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 cytowanej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku oba warunki zostaną niewątpliwie spełnione. Wydatki poniesione przez Spółkę na zakup sprzedawanych promocyjnie towarów będą kosztami poniesionymi w celu osiągnięcia przychodów, tj. w celu dokonania sprzedaży zgodnie z przyjętą przez Spółkę strategią sprzedaży promocyjnej ukierunkowaną na zwiększenie zainteresowania ofertą Spółki, która przekłada się na zwiększoną sprzedaż, a co za tym idzie wyższe przychody osiągane przez Spółkę, podlegające opodatkowaniu.

Jednocześnie, art. 16 ust. 1 ustawy nie wskazuje, aby koszty związane ze sprzedażą dokonywaną na warunkach promocyjnych były wyłączone z kosztów uzyskania przychodów, bądź by ich zaliczenie do kosztów podatkowych było obwarowane specyficznymi warunkami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest, aby wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

W myśl art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy również wskazać, że kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą m.in. na sprzedaży detalicznej i hurtowej wyrobów tytoniowych. Ze względu na dużą konkurencję na rynku Wnioskodawca przyjął strategię marketingową polegającą na tym, że w przypadku zakupu ściśle określonej ilości wyrobów tytoniowych (lub o określonej ich wartości), klient może nabyć inny towar jakim jest np. karta telefoniczna po cenie niższej od ceny zakupu która jest jednocześnie niższa od wartości rynkowej. Strategia skierowana jest do osób fizycznych i ma na celu zwiększenie przychodów Spółki ze sprzedaży. Sprzedaż promocyjna dokumentowana jest paragonem fiskalnym. Klienci uprawnieni do skorzystania z promocji nie są podmiotami powiązanymi ze Spółką w świetle art. 11 updop.

Odnosząc powyższe przepisy do przedstawionego opisu sprawy stwierdzić należy, że kosztami uzyskania przychodów, są również koszty ponoszone w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów. W słowniku języka polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl/slowniki/) wyrażenie „zabezpieczyć” oznacza zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym lub uczynić bezpiecznym albo zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie. Natomiast pojęcie „zachować” oznacza m.in. pozostać w posiadaniu czegoś.

Zgodzić należy się zatem z Wnioskodawcą, że promocyjna sprzedaż towarów nabytych przez Spółkę służy zabezpieczaniu i zachowaniu źródła przychodu jakim jest sprzedaż wyrobów tytoniowych. W świetle powyższych rozważań należy stwierdzić, że wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę na nabycie towaru oferowanego następnie klientom w ramach prowadzonej strategii marketingowej stanowią koszty uzyskania przychodów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.