Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-3.4510.100.2017.1.TS
z 19 maja 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 24 marca 2017 r. (data wpływu 27 marca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy dla potrzeb stosowania ulgi na działalność badawczo-rozwojową do wyliczenia kwoty kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu zgodnie z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, należy brać pod uwagę status (wielkość) Spółki jako podatnika będącego wspólnikiem spółki osobowej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 marca 2017 r. wpłynął do tut. Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy dla potrzeb stosowania ulgi na działalność badawczo-rozwojową do wyliczenia kwoty kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu zgodnie z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, należy brać pod uwagę status (wielkość) Spółki jako podatnika będącego wspólnikiem spółki osobowej.
We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.
Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych i podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Spółka jest również wspólnikiem tj. komplementariuszem X Sp. z o.o. Spółka komandytowa, mającej siedzibę na terytorium Polski (dalej: „Spółka komandytowa”). Spółka komandytowa prowadzi działalność badawczo-rozwojową w rozumieniu art. 4a pkt 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „Ustawa CIT”), obejmującą badania naukowe oraz prace rozwojowe opisane w art. 4a pkt 27 oraz pkt 28 Ustawy CIT. Dla potrzeb niniejszego wniosku Wnioskodawca poinformował, że w związku z prowadzoną w formie Spółki komandytowej działalnością badawczo-rozwojową, zostaną spełnione wszystkie warunki, które uprawniają do zastosowania ulgi opisanej w art. 18d Ustawy CIT, co nie stanowi przedmiotu zapytania niniejszego wniosku.
Zarówno Wnioskodawca jak i Spółka komandytowa należą do grupy kapitałowej. W ostatnim roku obrotowym (od 1 stycznia do 31 grudnia 2016 r.) Wnioskodawca, jak i Spółka komandytowa zatrudnili mniej niż 250 osób, a ponadto przychody ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nie przekraczały równowartości w złotych 50 milionów euro. Suma aktywów bilansu Wnioskodawcy sporządzonego na koniec 2016 r. nie przekroczyła równowartości w złotych 43 milionów euro. Suma aktywów bilansu Spółki osobowej sporządzonego na koniec 2016 r. przekroczyła równowartość w złotych 43 milionów euro. Większościowym udziałowcem Wnioskodawcy oraz wspólnikiem mającym większościowy udział w Spółce komandytowej jest spółka, która nie jest mikroprzedsiębiorcą, ani małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej powołanych w art. 18 ust. 7 pkt 2 lit. a Ustawy CIT.
W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.
Czy dla potrzeb stosowania ulgi na działalność badawczo-rozwojową do wyliczenia kwoty kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu zgodnie z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, należy brać pod uwagę status (wielkość) Spółki jako podatnika będącego wspólnikiem spółki osobowej? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)
Zdaniem Wnioskodawcy, dla potrzeb stosowania ulgi na działalność badawczo-rozwojową do wyliczenia kwoty kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu zgodnie z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, należy brać pod uwagę status (wielkość) Spółki jako podatnika będącego wspólnikiem spółki osobowej a nie status (wielkość) Spółki komandytowej.
Zgodnie z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, wielkość odliczenia ulgi zależna jest od dwóch czynników: wysokości podniesionych kosztów kwalifikowanych oraz wielkości podatnika. Zgodnie bowiem z art. 18d ust. 7 Ustawy CIT, kwota kosztów kwalifikowanych nie może przekroczyć:
- w przypadku gdy podatnik jest mikroprzedsiębiorcą, małym lub średnim przedsiębiorcą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej – 50% kosztów, o których mowa w ust. 2 i 3;
- w przypadku pozostałych podatników:
- 50% kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 1,
- 30% kosztów, o których mowa w ust. 2 pkt 2-4 i ust. 3.
Należy zauważyć, że dla potrzeb ustalenia wielkości podatnika, Ustawodawca wprost powołuje się na przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2004 r. Nr 173, poz. 1807 ze zm., dalej: „UoSDG” – winno być t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1829 ze zm.).
I tak, zgodnie z art. 104 UoSDG, za mikroprzedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 10 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 2 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 2 milionów euro.
Stosownie natomiast do art. 105 UoSDG, za małego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 50 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 10 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 10 milionów euro.
Ponadto, zgodnie z art. 106 UoSDG, za średniego przedsiębiorcę uważa się przedsiębiorcę, który w co najmniej jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
- zatrudniał średniorocznie mniej niż 250 pracowników oraz
- osiągnął roczny obrót netto ze sprzedaży towarów, wyrobów i usług oraz operacji finansowych nieprzekraczający równowartości w złotych 50 milionów euro, lub sumy aktywów jego bilansu sporządzonego na koniec jednego z tych lat nie przekroczyły równowartości w złotych 43 milionów euro.
Jednocześnie, zgodnie z art. 4 ust. 1 UoSDG, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Zgodnie natomiast z ust. 2 powyższego artykułu, za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.
Z powyższego wynika, że potencjalnie zarówno Wnioskodawca jak i Spółka komandytowa będą stanowić przedsiębiorcę, który przy spełnieniu określonych paramentów opisanych w art. 104-106 UoSDG, zostanie zakwalifikowany dla potrzeb skorzystania z ulgi jako mikro-, mały lub średni przedsiębiorca. Należy jednak zauważyć, że art. 18 ust 7 Ustawy CIT, wprost odnosi się do pojęcia podatnika, jako podmiotu uprawnionego do odliczenia ulgi. Jak już bowiem Wnioskodawca argumentował powyżej, podatnikiem w rozumieniu przepisów podatkowych w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niemającej osobowości prawnej (w tym Spółki komandytowej) nie jest spółka osobowa lecz jej wspólnicy, tj. podatnikami są komplementariusze i komandytariusze Spółki komandytowej. Z perspektywy samej Ustawy CIT, również katalog podatników, do których stosowane są przepisy Ustawy CIT nie odnosi się w żadnym przypadku do spółki komandytowej z siedzibą w Polsce.
Reasumując, literalna wykładnia art. 18d Ustawy CIT wskazuje, że wielkość odliczenia ulgi zależna jest od statusu/wielkości – ustalonej zgodnie z przepisami UoSDG – Spółki będącej podatnikiem w rozumieniu Ustawy CIT. W tym też względzie, dla potrzeb stosowania ulgi opisanej w art. 18d Ustawy CIT, do wyliczenia kwoty kosztów kwalifikowanych podlegających odliczeniu należy brać pod uwagę status (wielkość) Spółki jako wspólnika spółki osobowej, a nie status (wielkość) Spółki komandytowej.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji. Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 3 zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.