Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.55.2017.1.JBB
z 17 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 marca 2017 r. (data nadania 7 kwietnia 2017r., data wpływu 11 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów podatkowych– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 kwietnia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przychodów podatkowych.

We wniosku złożonym przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Sp. z o.o. (zwana dalej: „X”, „Wnioskodawcą” lub „Spółką”) to jeden z największych touroperatorów w Polsce, który należy do międzynarodowego koncernu turystycznego. Na polskim rynku X działa od 1999 r. Spółka posiada główną siedzibę pełniącą jednocześnie funkcję centrali w Polsce oraz swoje przedstawicielstwa na terenie całej Polski. X, jako organizator imprez turystycznych (touroperator), sprzedaje swoje usługi poprzez własne placówki sprzedaży korzystając ze swoich pracowników oraz poprzez sieć agentów. Spółka posiada wpis do rejestru organizatorów i pośredników turystycznych prowadzonego przez właściwego miejscowo marszałka województwa. Zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2016 r. poz.187 i 1334, zwaną dalej: „Ustawą o usługach turystycznych”), znowelizowaną ustawą z dnia 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o usługach turystycznych oraz ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1334, zwana dalej: „Nowelą do Ustawy”), każdy podmiot, będący organizatorem turystyki lub pośrednikiem turystycznym, w tym także Spółka, począwszy od dnia 26 listopada 2016 r., zobowiązany jest do odprowadzenia na rzecz Turystycznego Funduszu Gwarancyjnego (zwanego dalej: „TFG”), którego obsługę zapewnia Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny (zwany dalej: „UFG”), składki od każdego klienta z tytułu zawartej przez X umowy o świadczenie usług turystycznych polegających na organizowaniu imprez turystycznych lub umowy w zakresie pośredniczenia w zawieraniu takich umów.

Wskazana powyżej składka pobierana jest od klienta i stanowi składową ceny imprezy turystycznej, dla której Wnioskodawca zawarł z klientem umowę o jej organizację lub pośrednictwo w takiej organizacji.

Jednocześnie, X, zgodnie z Ustawą o usługach turystycznych jest zobowiązany do obliczenia i wpłacenia do TFG składki na każdy miesiąc prowadzonej przez Spółkę działalności w terminie do 21-go dnia następnego miesiąca oraz do sporządzenia i przesłania w tym terminie stosownej deklaracji do UFG zawierającej informacje odnośnie pobranej oraz obliczonej ww. składki.

Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, rozliczającym się dla potrzeb tego podatku według procedury szczególnej VAT marża.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy pobrana od klienta składka na TFG stanowi dla Spółki przychód do opodatkowania na gruncie Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 12 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, obligatoryjna składka na TFG do uiszczania której zobowiązana jest Spółka, a wysokością której obciążani są turyści, jako jeden z elementów kosztowych imprezy turystycznej, stanowi przychód do opodatkowania na gruncie Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., zwana dalej: „Ustawą o CIT”), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. W tym miejscu, należy zauważyć, iż ustawodawca używając w art. 12 ust. 1 Ustawy o CIT określenia „w szczególności” pozostawił katalog przychodów podatkowych otwarty.

Z kolei, w myśl art. 12 ust. 3 Ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o CIT nie zawiera definicji przychodów podatkowych. W art. 12 ust. 1 tejże ustawy ustawodawca wskazuje jedynie przykładowe wyliczenie wartości majątkowych, które są zaliczane do przychodów podatkowych. Są to, zatem takie przysporzenia w majątku podatnika, które „w szczególności” stanowić będą przychód w rozumieniu Ustawy o CIT. Wśród takich przysporzeń są m.in. otrzymane przez podatnika pieniądze oraz wartości pieniężne.

Jednocześnie, w praktyce ukształtowany został pogląd, iż do kategorii takich przychodów, co do zasady, zalicza się wszelkie przysporzenia podatnika, mające charakter definitywny, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi, o ile nie zostały ujęte w art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT. W tym miejscu należy zauważyć, iż w art. 12 ust. 4 ww. ustawy, wyliczone zostały enumeratywnie takie rodzaje przychodów uzyskiwanych przez podatnika, które nie stanowią podstawy ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Innymi słowy, art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT, tworzy zamknięty katalog przychodów, które nie będą brane przy ustalaniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, a w konsekwencji należy uznać, że katalogu przychodów tam wskazanych nie można rozszerzać na inne ich rodzaje, niż te, które wymienia ustawodawca.

Biorąc powyższe pod uwagę należy zauważyć, iż ustawodawca nie określając definicji przychodu w Ustawie o CIT, pozostawił katalog kategorii przychodów podatkowych otwarty oraz wymienił te, które na gruncie tejże ustawy są podatkowo neutralne. Równocześnie art. 12 ust 1 Ustawy o CIT wskazuje takie przysporzenia w majątku podatnika, które „w szczególności” stanowić będą przychód w rozumieniu tejże ustawy. Wśród takich przysporzeń są m.in. otrzymane przez podatnika pieniądze oraz wartości pieniężne.

W zaistniałym stanie faktycznym, X pobiera od swoich klientów opłatę tytułem składki na TFG, gdzie klient wpłaca stosowną kwotę pieniężną na rzecz Spółki. Takie przysporzenie po stronie Spółki, zdaniem Wnioskodawcy, powiększa jej aktywa Spółki, jest definitywne oraz mierzalne, a dodatkowo nie mieści się w zamkniętym katalogu przychodów neutralnych podatkowo wskazanych w art. 12 ust. 4 Ustawy o CIT, co w konsekwencji stanowić będzie dla Spółki przychód w rozumieniu tejże ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.