Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.74.2017.2.AMN
z 26 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu zużytego paliwa w celach prywatnych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych oraz w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu zużytego paliwa w celach prywatnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 22 lutego 2017 r. znak 3063-ILPB1-1.4511.74.2017.1.AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 lutego 2017 r., a w dniu 7 marca 2017 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 3 marca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) od 1 maja 2016 r. zatrudnia członka zarządu na podstawie kontraktu menedżerskiego (umowa cywilnoprawna). Spółka jest posiadaczem osobowego pojazdu mechanicznego (dalej: pojazd) na podstawie umowy leasingu zawartej z podmiotem trzecim. Z uwagi na charakter pełnionej funkcji w strukturze Spółki, konieczność bycia w gotowości do podjęcia realizacji obowiązków służbowych Spółka udostępnia pojazd członkowi zarządu do korzystania zarówno w celach służbowych, jak i prywatnych. Członek zarządu wykorzystuje pojazd do obu celów.

Udostępnienie pojazdu do korzystania nastąpiło na podstawie odrębnej umowy zawartej między Spółką, a członkiem zarządu o udostępnieniu samochodu służbowego (dalej: Umowa). Umowa ta określa również zasady używania samochodu. Zgodnie z postanowieniami umowy Spółka opłaca miesięczne raty leasingowe (bez ewentualnego udziału własnego członka zarządu w razie wyboru dodatkowego wyposażenia) za używanie pojazdu oraz pokrywa następujące opłaty związane z jego eksploatacją, tj. koszty spowodowane zużyciem, napraw, konserwacji, przeglądów, pielęgnacji, likwidacji szkód powypadkowych i awarii włącznie z koniecznymi materiałami, opłaty za ustawowe badania, koszty udostępnienia pojazdu zastępczego w przypadku naprawy, koszty paliwa, oleju i innych płynów koniecznych do eksploatacji pojazdu, opłaty za radio wchodzące w skład wyposażania podstawowego, zestawy opon letnich i zimowych, oprócz kosztów wymiany opon spowodowanej zużyciem, wymiany opon letnich na zimowe i odwrotnie oraz koszty składowania zdemontowanego zestawu kół, koszty mycia pojazdu (na zewnątrz), inne typowe koszty dodatkowe związane z użyciem pojazdu służbowego w celach służbowych (np. opłaty parkingowe za przejazd autostradami i koszty przejazdu promami. Członek zarządu ponosi we własnym zakresie koszty związane z ewentualnym udziałem własnym w miesięcznej racie leasingu pojazdu (w przypadku wybrania takiego dodatkowego wyposażenia) oraz koszty dodatkowe powstałe w związku zużywaniem pojazdu służbowego w celach prywatnych (np. opłaty parkingowe, za przejazdy autostradami, koszty przejazdu promami etc.).

Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych jest zobowiązana prawidłowo ustalać wartość świadczenia uzyskanego przez członka zarządu z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych tej osoby, a następnie − w oparciu o ustaloną wartość świadczenia − obliczyć i pobrać we właściwej wysokości zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W tym stanie rzeczy, Spółka ustala wartość przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych odpowiednio stosując przepis art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.), to jest kierując się pojemnością silnika pojazdu (powyżej 1600 cm³), Spółka przyjmuje − jako kwotę przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych − kwotę 400 zł miesięcznie.

Niezależnie od ustalenia wartości przychodu członka z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, Spółka odrębnie ustala przychód członka zarządu powstały z tytułu paliwa zużytego przez niego do przejazdów pojazdem w celach prywatnych, którego koszt zakupu poniosła Spółka. W tym celu członek zarządu przygotowuje miesięczny wykaz w którym szczegółowo zaznacza wszystkie przejazdy z siedziby Spółki do domu i z powrotem oraz wyjazdy prywatne z wyodrębnieniem przebytej trasy w kilometrach w poszczególnych dniach miesiąca. W oparciu o tak przygotowany przez członka zarządu wykaz, Spółka oblicza wartość zużytego przez członka zarządu paliwa na przejazdy prywatne i dolicza do wartości przychodu członka zarządu.

Wartość przychodu członka zarządu z tytułu zużytego w celach prywatnych paliwa stanowi iloczyn następujących wartości: i) sumy przejechanych przecz członka zarządu kilometrów w danym miesiącu w celach prywatnych, ii) współczynnika średniego spalania ustalanego przez Spółkę dla pojazdu konkretnej marki czy danego rocznika oraz iii) średnia cena ON za 1 litr, ustalana na koniec danego miesiąca.

W tym stanie rzeczy Wnioskodawca zamierza pozyskać potwierdzenie czy prezentowane przez niego stanowisko w zakresie zasad rozliczania wyżej opisanych nieodpłatnych świadczeń są prawidłowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód członka zarządu, zatrudnionego na podstawie kontraktu menedżerskiego, z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych należy ustalać stosując odpowiednio w przepisy art. 12 ust. 2a-c u.p.d.o.f., czyli przyjmując odpowiednio jedną z ryczałtowych stawek nieodpłatnych świadczeń określonych w przepisie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f., tj. w wysokości 250 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ albo 400 zł miesięcznie − dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³, względnie 1/30 tych kwot w przypadku wykorzystywania przez członka zarządu samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca, zgodnie z zasadami opisanymi w przepisie art. 12 ust. 2b u.p.d.o.f.?
2. Czy prawidłowe jest postępowanie Spółki polegające na odrębnym ustalaniu przychodu członka zarządu z tytułu zużytego przez niego paliwa do przejazdów w celach prywatnych, którego koszt nabycia pokryła Spółka, niezależnie od ustalanej osobno wartości świadczenia niepieniężnego z tytułu wykorzystywania przez członka zarządu samochodu służbowego do celów prywatnych i ustalanego na tej podstawie przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie budzi wątpliwości Spółki, że wykorzystywanie przez członka zarządu pojazdu służbowego do celów prywatnych jest równoznaczne z powstaniem po stronie tej osoby przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, niezależnie od tego, że przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „.nieodpłatnego świadczenia”. Wątpliwości Spółki koncentrują się jednak w zakresie tego, w jaki sposób prawidłowo ustalać wysokość tego przychodu, jeżeli Spółka nieodpłatnie oddaje członkowi zarządu zatrudnionemu na kontrakcie menedżerskim pojazd służbowy do dyspozycji również w celach prywatnych Spółka zauważa, że od dnia 1 stycznia 2015 r. obowiązują nowe zasady ustalania wartości świadczenia niepieniężnego, a to przepisy art. 12a-c u.p.d.o.f., które regulują zasady ustalania wartości świadczeń nieodpłatnych na rzecz pracowników.

Wprowadzenie przepisów miało rozwiązać wątpliwości istniejące wokół sposobu ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia. W uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 7.11.14 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, jako motywy nowelizacji przepisu art. 12 u.p.d.o.f. wskazano: „Mimo że istnieją zasady ustalania wartości tego świadczenia, zgłaszane są problemy co do prawidłowego określenia skutków podatkowych związanych z wykorzystywaniem przez pracowników samochodu służbowego do celów prywatnych. Często przyjmuje się, że wartość świadczenia, jakie otrzymuje pracownik z tytułu użytkowania pojazdu służbowego do celów prywatnych, powinna bazować na koszcie wynajmu takiego samego pojazdu w wypożyczalni samochodów i taka wartość powinna stanowić podstawę opodatkowania.

W wyniku braku precyzyjnych i prostych przepisów w tym zakresie wiele osób narażonych jest na ryzyko podatkowe. Wiąże się to też z dodatkowymi obowiązkami dla przedsiębiorcy z tytułu ustalenia właściwej stawki wynajmu dla danego pojazdu i ewidencją przebiegu. W konsekwencji sprzyja to nieujawnianiu takiej czynności do celów podatkowych.

Proponuje się zatem rozwiązanie polegające na określeniu wartości tego świadczenia, co pozwoli uniknąć wątpliwości co do sposobu ustalenia przychodu z tego tytułu. Wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości 250 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³ - co przy stawce podatkowej 18% oznacza kwotę 45 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku, natomiast 400 zł miesięcznie dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³ - czyli 72 zł zryczałtowanego miesięcznego podatku. W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustalana będzie za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych - w wysokości 1/30 ww. kwot” (uzasadnienie do projektu ustawy z dnia 7.11.14 r. u ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, System Informacji Prawnej Lex).

Zważywszy na ratio legis komentowanej nowelizacji w zakresie przepisów art. 12 u.p.d.o.f., nie ma przeszkód, aby określone w przepisie art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. ryczałty, zastosować również w stosunku do członka zarządu Spółki, który nie jest jej pracownikiem w rozumieniu ustawy u.p.d.o.f., w sytuacji, gdy wykorzystuje samochód służbowy do podróży prywatnych. Wprawdzie ustawodawca w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. wskazał, że ryczałt stosuje się do ustalania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia na rzecz pracownika wykorzystującego samochód służbowy do celów prywatnych, jednakże − biorąc pod uwagę cel wprowadzenia niniejszego przepisu oraz uzasadnienie projektu ustawy wprowadzającego ryczałt za używanie pojazdu służbowego do celów prywatnych przez pracowników − można zgodzić się z tezą, że ryczałt ten można zastosować również do członka zarządu spółki, niebędącego jej pracownikiem, zwłaszcza że brak jest przepisów szczególnych w u.p.d.o.f. regulujących zasady ustalania wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez osobę zatrudnioną na podstawie umowy cywilnoprawnej, analogicznych do zasad określonych w art. 12 ust. 2a u.p.d.o.f. dla pracowników.

W ocenie Spółki skutki podatkowe wykorzystania samochodu służbowego do celów prywatnych zarówno przez pracowników, jak członka zarządu Spółki należy rozpatrywać w taki sam sposób. Możliwa jest jedynie inna kwalifikacja źródła powstałego przychodu, co w ocenie Spółki nie wyklucza możliwości zastosowania per analogiam przepisów art. 12a-c u.p.d.o.f. do członka zarządu zatrudnionego na podstawie kontraktu menedżerskiego. Nie znajduje logicznego uzasadnienia różnicowanie sposobu ustalania wartości pieniężnej nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania pojazdu służbowego do celów prywatnych dla pracowników i osób zatrudnionych na podstawie umowy o charakterze cywilnoprawnej. Takie postępowanie w większości przypadków będzie równoznaczne z ustaleniem różnych wartości nieodpłatnego świadczenia nawet, gdyby przedmiotem nieodpłatnego świadczenia płatnika na rzecz pracownika i członka zarządu był ten sam pojazd.

Charakterystyczną cechą obecnie przyjętej konstrukcji ryczałtów, o których mowa w art. 12a-c u.p.d.o.f. jest określenie kwoty ww. przychodu w stałej wysokości, tzn. bez względu na: fakt, czy pracownik jedynie miał do dyspozycji samochód służbowy z możliwością jego wykorzystania do celów prywatnych, czy też faktycznie korzystał z samochodu do realizacji tych celów, jak również bez względu na takie okoliczności jak marka, model czy cena samochodu, koszty eksploatacyjne poniesione w związku z wykorzystywaniem samochodu służbowego do celów prywatnych (np. ubezpieczenie, koszty eksploatacyjne, serwisowania, napraw).

Niezależnie od rozpoznania po stronie członka zarządu przychodu z tytułu nieodpłatnego wykorzystywania samochodu służbowego, Spółka powinna osobno ustalać przychód z tytułu paliwa sfinansowanego przez Spółkę, a wykorzystanego przez członka Zarządu do przejazdów prywatnych. Zdaniem Spółki, kierując się wykładnią przepisu art. 12a u.p.d.o.f. dokonaną w interpretacjach indywidualnych wydanych w podobnych sprawach, przychód ustalany w oparciu o zasady określone w przepisach art. 12a-c u.p.d.o.f. nie obejmuje kosztów opłaconego przez Spółkę paliwa, a wykorzystanego do celów prywatnych. Wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń przysługującą pracownikom z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego na potrzeby prywatne wynosi odpowiednio 250 zł lub 400 zł.

Ryczałtowo określona wartość nieodpłatnego świadczenia obejmuje wyłącznie koszty Wnioskodawcy wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych, a w związku z tym również do których poniesienia Wnioskodawca jest zobowiązany niezależnie od tego czy pracownik będzie wykorzystywał samochód służbowy do celów prywatnych czy też nie. Używanie udostępnionego pojazdu wiąże się z dodatkowymi kosztami, jak w sytuacji, gdy auto jest wypożyczane, a za taki koszt uznać należy koszt zużytego paliwa. W tej sytuacji zatem, gdy Spółka pokrywa wydatki członka zarządu na paliwo wykorzystane w innych celach niż służbowe, wówczas wartość tego paliwa stanowi dodatkowy opodatkowany przychód członka zarządu.

W świetle przedstawionych wyżej rozważań Spółka dochodzi do konstatacji, że jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych osiąganego przez członka zarządu, zobowiązana jest:

1. rozpoznać po stronie członka zarządu przychód powstały po jego stronie z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości określonej przez odpowiednie zastosowanie przepisów z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
2. niezależnie od ustalenia przychodu wskazanego w punkcie 1 wyżej, ustalić przychód członka zarządu z tytułu kosztów paliwa zużytego przy eksploatacji samochodu służbowego w celach prywatnych oraz pobrania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych kwot.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie:

• obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych – jest nieprawidłowe,
• obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu zużytego paliwa w celach prywatnych – jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera usystematyzowany zbiór źródeł przychodów, a dalsze przepisy szczegółowo normują poszczególne źródła i stanowią o zróżnicowanych zasadach opodatkowania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

Na podstawie art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosownie do art. 13 pkt 9 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody uzyskiwane z tytułu kontraktów menedżerskich stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli tego rodzaju umowy zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wyjątek, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ww. ustawy, oznacza natomiast, że przychody podatnika, który na podstawie kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej, są przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 powołanej ustawy.

Przychody uzyskane na podstawie kontraktu menedżerskiego dla celów podatku dochodowego należy jednak zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście.

Jednocześnie, ogólne pojęcie przychodu ustawodawca definiuje w przepisach art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu w art. 11 ww. ustawy, a także określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu (w tym świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń) mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.

Zgodnie zatem z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy uznać tym samym każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne − to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu − przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Powołane wyżej przepisy regulują ogólną zasadę ustalania wartości pieniężnej świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń. Natomiast przepisy art. 12 ust. 2a-2c dodane z dniem 1 stycznia 2015 r. przez art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 7 listopada 2014 r. o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej (Dz. U. z 2014 r., poz. 1662), jako zastrzeżenie wskazane wprost przez ustawodawcę w dyspozycji art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wprowadzają wyjątek od tej zasady i dotyczą ustalania wartości nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi.

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Na podstawie art. 12 ust. 2c ww. ustawy, jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Ryczałtowo określona wartość przedmiotowego nieodpłatnego świadczenia obejmuje zatem wyłącznie świadczenie wynikające z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych pracownikowi. Zryczałtowane kwoty określone zgodnie z art. 12 ust. 2a-2c ustawy stanowią przychód pracownika doliczany do innych przychodów ze stosunku pracy.

Odnosząc powyższe do sytuacji przedstawionej we wniosku nie sposób zatem uznać, że wartość pieniężną świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez członka zarządu zatrudnionego na podstawie kontraktu menedżerskiego należy ustalić zgodnie z art. 12 ust. 2a-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W tym przypadku mają bowiem zastosowanie ogólne zasady ustalania wartości pieniężnej świadczeń uregulowane w art. 11 ww. ustawy.

W rezultacie, Spółka jako płatnik ma obowiązek doliczenia do przychodów menedżera (członka zarządu) wartości pieniężnej świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych w wysokości ustalonej zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy. Jednocześnie na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym odo osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest nieprawidłowe.

W odniesieniu do zużytego przez członka zarządu paliwa do przejazdów do celów prywatnych, którego koszt nabycia pokryła Spółka, należy wskazać, że wartość tego paliwa stanowi − odrębny od przychodów z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych − opodatkowany przychód członka zarządu z działalności wykonywanej osobiście, podlegający doliczeniu do pozostałych przychodów. W konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika określone w art. 41 ust. 1 ww. ustawy.

Jednocześnie należy zauważyć, że przepisy ustawy nie określają w sposób szczególny zasad ustalenia wielkości uzyskanego z tego tytułu świadczenia. Określenie reguł pozwalających na ustalenie ile litrów paliwa członek zarządu otrzymał do własnych celów należy do regulacji wewnętrznych obowiązujących u poszczególnych pracodawców. Z opisu sprawy jednakże wynika, że Wnioskodawca prawidłowo ustala przychód z tytułu zużytego w calach prywatnych paliwa przez członka zarządu.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika w związku z powstaniem przychodu członka zarządu z tytułu zużytego paliwa w celach prywatnych – jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.