Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-3.4010.36.2017.1.MST
z 12 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 kwietnia 2017 r. (data wpływu 6 kwietnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy wartość poniesionych przez Wnioskodawcę Nakładów stanowi, z uwagi na nieuwzględnienie tych Nakładów w cenie nabywanej nieruchomości, nieodpłatny przychód (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wartość poniesionych przez Wnioskodawcę Nakładów stanowi, z uwagi na nieuwzględnienie tych Nakładów w cenie nabywanej nieruchomości, nieodpłatny przychód.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka Akcyjna (dalej: „Wnioskodawca” lub ,,Spółka”) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu artykułami meblowymi i artykułami wyposażenia wnętrz. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w kraju oraz podlega w Polsce opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. W ramach prowadzonej działalności i w związku z rozwojem wspomnianej działalności, Spółka kupuje również nieruchomości gruntowe, na których wznosi budynki, służące później prowadzonej działalności gospodarczej (dalej: „Obiekt Handlowy”).

W dniu 10 września 2015 r. Wnioskodawca zawarł – w formie aktu notarialnego – przedwstępną umowę (dalej: „Umowa Przedwstępna”) zakupu nieruchomości gruntowej (dalej: „Nieruchomość”), na której Wnioskodawca zamierza wznieść budynek handlowy.

Umowa Przedwstępna została zawarta pomiędzy trzema stronami, tzn.:

1. Wnioskodawcą – jako kupującym,
2. polską spółką prawa handlowego (sp. z o.o.), będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, właścicielem Nieruchomości na dzień zawarcia Umowy Przedwstępnej (dalej: „Właściciel Dotychczasowy”), będącą również właścicielem działek gruntu sąsiadujących z Nieruchomością (dalej: „Działki Sąsiadujące”), oraz
3. polską spółką prawa handlowego (sp. z o.o.), będącą czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, od którego Wnioskodawca ostatecznie nabył Nieruchomość (dalej: „Ostatni Sprzedawca”).
   
   

Z Umowy Przedwstępnej wynika w szczególności, że Właściciel Dotychczasowy sprzeda Ostatniemu Sprzedawcy Nieruchomość, a Ostatni Sprzedawca sprzeda Nieruchomość Wnioskodawcy nie później niż do 31 grudnia 2016 r. (dalej: „Umowa Przyrzeczona”).

Ponadto, w Umowie Przedwstępnej zostało zawarte:

1. zobowiązanie Wnioskodawcy – zgodnie z którym – po nabyciu Nieruchomości od Ostatniego Sprzedawcy, w terminie 24 miesięcy od dnia nabycia, wybuduje na jej terenie własnym kosztem i staraniem, Obiekt Handlowy będący w tym przypadku dwukondygnacyjnym obiektem handlowo – usługowo – magazynowo – biurowy z przeznaczeniem na sklep z meblami oraz artykułami wyposażenia wnętrz.
2. zobowiązanie Wnioskodawcy – zgodnie z którym – do uzyskania ostatecznej lub warunkowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie wzniesionego na Nieruchomości Obiektu Handlowego i rozpoczęcia w nim działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży mebli oraz artykułów wyposażenia wnętrz.
   
   

Strony zobowiązały się do zawarcia Umowy Przyrzeczonej pod warunkami zawieszającymi, np. że przed zawarciem Umowy Przyrzeczonej Wnioskodawca uzyska ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę, zezwalającą Wnioskodawcy na budowę na Nieruchomości ww. Obiektu Handlowego. Natomiast, Właściciel Dotychczasowy oraz Ostatni Sprzedawca zobowiązali się współpracować w tym zakresie z Wnioskodawcą.

Zgodnie z Umową Przedwstępną Wnioskodawca zobowiązany był do zapłaty części ceny Nieruchomości w terminie siedmiu dni od dnia zawarcia Umowy Przedwstępnej oraz do wpłacenia pozostałej ceny Nieruchomości najpóźniej na dzień przed zawarciem Umowy Przyrzeczonej na rachunek depozytowy Kancelarii Notarialnej.

Jednocześnie, w Umowie Przedwstępnej – Właściciel Dotychczasowy i Ostatni Sprzedawca oświadczyli, że po zawarciu Umowy Przedwstępnej udzielą Wnioskodawcy prawa do dysponowania Nieruchomością na cele budowlane, w tym w szczególności, w celu:

• wystąpienia przez Wnioskodawcę do właściwego organu w sprawie uzyskania przez Wnioskodawcę pozwolenia na budowę,
• wystąpienia przez Wnioskodawcę do właściwych gestorów mediów o wydanie koniecznych zapewnień lub warunków technicznych w zakresie dotyczącym możliwości przyłączenia do niezbędnych mediów, w szczególności energii elektrycznej, wody, kanalizacji deszczowej i sanitarnej oraz gazu,
• podejmowania działań i badań mających na celu przygotowanie dokumentacji niezbędnej do wystąpienia z wnioskiem o wydanie pozwolenia na budowę,
• podejmowania działań faktycznych i prawnych związanych z przyłączeniem do sieci infrastruktury technicznej umożliwiającej korzystanie z niezbędnych mediów w tym energii elektrycznej, wody, kanalizacji deszczowej i sanitarnej oraz gazu.
  
  

W Umowie Przedwstępnej, Właściciel Dotychczasowy i Ostatni Sprzedawca zobowiązali się również, że w określonych w umowie sytuacjach, na wezwanie Wnioskodawcy, udzielą mu tytułu prawnego do Nieruchomości w postaci umowy najmu lub innego tytułu prawnego – przy czym, do czasu rozpoczęcia robót, Wnioskodawca płacił będzie czynsz najmu/dzierżawy w kwocie wskazanej w umowie, a od momentu rozpoczęcia robót w oparciu o udzielone mu prawo do dysponowania Nieruchomością, Wnioskodawca również będzie płacił czynsz w kwocie wskazanej w umowie innej niż do czasu rozpoczęcia robót. Właściciel Dotychczasowy i Ostatni Sprzedawca zobowiązali się również w Umowie Przedwstępnej, że po jej zawarciu, udzielą Wnioskodawcy zgody na rozpoczęcie działań faktycznych związanych z budową Obiektu Handlowego, za wyjątkiem sytuacji wystąpienia przyczyn obiektywnie uzasadniających odmowę udzielania takiej zgody.

W celu realizacji ww. postanowień Umowy Przedwstępnej, 4 maja 2016 r. została zawarta umowa najmu Nieruchomości pomiędzy Właścicielem Dotychczasowym a Wnioskodawcą, w której ustalono czynsz najmu za okres od dnia zawarcia umowy do dnia rozpoczęcia robót budowlanych. 13 czerwca 2016 r. stosowne organy wydały na rzecz Wnioskodawcy decyzję zatwierdzającą projekt budowlany oraz udzielającej pozwolenie na budowę na przedmiotowej Nieruchomości, m.in. budynku handlowego w obrębie Nieruchomości. Decyzja stała się ostateczna 9 lipca 2016 r. (dalej: „Decyzja”).

Z kolei, 30 października 2016 r. zostało zawarte trójstronne porozumienie rozwiązujące umowę najmu z 4 maja 2016 r., w związku z nabyciem Nieruchomości przez Ostatniego Sprzedawcę od Właściciela Dotychczasowego. Następnie, Ostatni Sprzedawca i Wnioskodawca uzgodnili, że Wnioskodawca może rozpocząć prowadzenie robót budowlanych polegających na wybudowaniu Obiektu Handlowego i w tym celu 2 listopada 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą, a Ostatnim Sprzedawcą zawarta została umowa dzierżawy, na podstawie której Nieruchomość została wydana Wnioskodawcy za wynagrodzeniem w postaci czynszu, w celu prowadzenia robót budowlanych. Wnioskodawca przystąpił do ich realizacji.

30 grudnia 2016 r. doszło do zawarcia Umowy Przyrzeczonej w formie aktu notarialnego na podstawie której Ostatni Sprzedawca przeniósł własność Nieruchomości na Wnioskodawcę.

Do dnia zawarcia Umowy Przyrzeczonej i nabycia Nieruchomości, Wnioskodawca ponosił, w związku z budową Obiektu Handlowego różnego rodzaju wydatki (dalej łącznie: „Nakłady”), tzn.:

• projekt budynku wraz z projektami zagospodarowania terenu,
• opracowanie opinii geotechnicznej z dokumentacją badań podłoża gruntowego, przygotowanie dokumentacji geodezyjnej niezbędnej do zakupu nieruchomości oraz dodatkowa dokumentacja na potrzeby budowy,
• wyłączenie działek z produkcji rolnej,
• wykonanie podziału nieruchomości bez drogi dojazdowej,
• wykonanie projektu zbiornika retencyjnego w wersji monolitycznej,
• wynajem i montaż ogrodzeń ażurowych,
• transport ogrodzenia,
• inwentaryzacja istniejącego zadrzewienia z obliczeniem opłat za usunięcie drzew,
• najem kontenerów stanowiących zaplecze budowy z przeznaczeniem na pomieszczenia biurowe i na pomieszczenie sanitarne (umywalnia),
• ochrona obiektu,
• wywóz nieczystości,
• kompleksowa obsługa geodezyjna budowy,
• dostawa i montaż konstrukcji prefabrykowanej żelbetowej,
• nadzory inwestorskie branży sanitarnej i elektrycznej,
• nadzór przeciwpożarowy na budowie wraz z weryfikacją i uzgodnieniami przeciwpożarowymi ewentualnych zmian do zakończenia Inwestycji i uzyskanie bezwarunkowej decyzji o pozwolenie na użytkowanie,
• wykonanie konstrukcji żelbetowych (monolityczne i mury),
• wykonanie kompletnych robót ziemnych, zaplecza budowy,
• sieć wodno-kanalizacyjna,
• kanalizacja deszczowa,
• kanalizacja podposadzkowa oraz roboty drogowe,
• wykonanie projektu architektonicznego budowlano-wykonawczego wnętrz,
• przebudowa rowu melioracyjnego poprzez pogłębienie rowu i wzmocnienie kiszką faszynową po obu stronach dna wraz z wykonaniem 4 przepustów,
• zostały również wypłacone zaliczki na usługi związane z budową.
  
  

Część prac, o których mowa wyżej spowodowała zmiany fizyczne w nieruchomości, a w szczególności powstały naniesienia w postaci np. konstrukcji żelbetowych i robót ziemnych. Wnioskodawca odliczał podatek od towarów i usług naliczony od wyżej wymienionych usług oraz ewidencjonował poniesione wydatki jako „środki trwałe w budowie”. Poniesione wydatki nie były objęte Umową Przedwstępną oraz nie zostały objęte Umową Przyrzeczoną.

30 grudnia 2016 r. została zawarta Umowa Przyrzeczona pomiędzy Wnioskodawcą i Ostatnim Sprzedawcą, w wyniku której Wnioskodawca nabył Nieruchomość w postaci nieruchomości gruntowej za cenę określoną w Umowie Przedwstępnej. Transakcją sprzedaży została objęta niezabudowana nieruchomość gruntowa za cenę określoną w Umowie Przedwstępnej. Cena ta nie zawierała wartości Nakładów poniesionych w międzyczasie przez Wnioskodawcę. W Umowie Przyrzeczonej potwierdzono jednocześnie, że 2 listopada 2016 r., na podstawie zawartej umowy dzierżawy, Ostatni Sprzedawca wydał Nieruchomość Wnioskodawcy.

Jednocześnie należy wskazać, że w chwili podpisania Umowy Przyrzeczonej z 30 grudnia 2016 r. wygasła z mocy prawa (poprzez konfuzję) umowa dzierżawy z 2 listopada 2016 r. W wyniku zawarcia Umowy Przyrzeczonej, Wnioskodawca stał się bowiem zarówno Dłużnikiem jak i Wierzycielem z tejże umowy. Kodeks cywilny nie zawiera żadnych regulacji wprost dotyczących wygaśnięcia zobowiązania na skutek konfuzji, niemniej istnienie tej instytucji prawnej w polskim porządku prawnym nie budzi żadnych wątpliwości, wskutek możliwości jej wyinterpretowania z ogólnych zasad prawa zobowiązań. Na treść każdego stosunku zobowiązaniowego składa się istnienie uprawnienia po stronie wierzyciela i skorelowanego z nim obowiązku oznaczonego działania lub zaniechania po stronie dłużnika. Nie może więc zasadniczo istnieć ani wierzytelność bez odpowiadającego jej długu, ani też dług bez wierzytelności, gdyż nikt nie może być swoim własnym dłużnikiem i wierzycielem. Tym samym, przedmiotowa umowa dzierżawy wygasła na skutek zaniku istotnych elementów stosunku zobowiązaniowego.

Po nabyciu przez Wnioskodawcę Nieruchomości, Wnioskodawca w dalszym ciągu prowadzi na Nieruchomości prace zmierzające do wybudowania Obiektu Handlowego.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy wartość poniesionych przez Wnioskodawcę Nakładów stanowi, z uwagi na nieuwzględnienie tych nakładów w cenie nabywanej nieruchomości, nieodpłatny przychód Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „CIT”)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym powyżej zaistniałym stanie faktycznym wartość poniesionych przez Wnioskodawcę Nakładów nie stanowi, z uwagi na nieuwzględnienie tych Nakładów w cenie nabywanej nieruchomości, nieodpłatnego przychodu Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” nie jest zdefiniowane w CIT. Jednak zdefiniowało je w praktyce liczne i jednolite w tym zakresie orzecznictwo:

• w wyroku WSA w Gliwicach z 5 maja 2008 r., sygn. akt I SA/Gl 201/08 stwierdzono: „Pojęcie „nieodpłatne świadczenie” na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenie gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”,
• w wyroku NSA z 8 grudnia 2016 r., sygn. akt II FSK 3424/14 stwierdzono: „Pojęcie nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p. ma szerszy zakres niż jego odpowiednik w prawie cywilnym. Pojęcie nieodpłatnych świadczeń obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”,
• w wyroku NSA z 17 czerwca 2010 r., sygn. akt II FSK 278/09 stwierdzono: „Brak jest podstaw prawnych, aby pojęciem „nieodpłatnego świadczenia” obejmować każdą korzyść ekonomiczną”.

Z kolei, biorąc pod uwagę słownikowe znaczenie pojęć składających się na termin „nieodpłatne świadczenie” należy wskazać, że:

• „nieodpłatny” – to taki, za którego się nie płaci (Słownik języka polskiego PWN, red. M. Szymczak, t. 2, s. 344),
• „świadczenie” to rzeczownik od „świadczyć”, czyli wykonywać coś na czyjąś rzecz (Słownik języka polskiego PWN, red. M. Szymczak, t. 3, Warszawa 1999, s. 458).

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że z nieodpłatnym świadczeniem mamy do czynienia w sytuacji, gdy:

• podatnik uzyska korzyść kosztem innego podmiotu,
• uzyskane przez podatnika przysporzenie nieodpłatne niezwiązane jest z kosztami lub inną formą ekwiwalentu.

Przenosząc powyższe na grunt opisanego w niniejszym wniosku stanu faktycznego należy wskazać, że w odniesieniu do nabycia przez Wnioskodawcę Nieruchomości wraz z dokonanymi na niej przez Wnioskodawcę Nakładami, przy czym cena nabywanej Nieruchomości nie obejmowała poczynionych Nakładów, nie doszło do spełnienia ww. warunków zaistnienia nieodpłatnego świadczenia.

Należy bowiem wskazać, że w niniejszej sprawie nie doszło po jego stronie do uzyskania korzyści kosztem innego podmiotu. Całkowity bowiem koszt wytworzenia przeniesionych wraz z gruntem nakładów poniósł sam Wnioskodawca, a Ostatni Sprzedawca nie poniósł z tego tytułu żadnych wydatków. Co więcej, od samego początku ich nanoszenia oczywiste dla stron było, że wznoszony Obiekt Handlowy ma służyć wykonywaniu przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Jednocześnie, samo dokonywanie naniesień następowało w wykonaniu Umowy Przedwstępnej sprzedaży Nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy. Poza tym, przedmiotowe naniesienia nigdy nie zostały fizycznie przekazane Ostatniemu Sprzedawcy, gdyż Wnioskodawca dysponował nimi na podstawie umowy dzierżawy, aż do momentu zawarcia Umowy Przyrzeczonej. Należy też stwierdzić, że uzyskane przysporzenie nie jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, gdyż jak już powyżej wskazano Wnioskodawca poniósł wszelkie koszty Nakładów.

Na marginesie należy również wskazać, że brak nieodpłatności w przedmiotowej sytuacji potwierdza pośrednio art. 226 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459), zgodnie z którym samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów koniecznych o tyle, o ile nie mają pokrycia w korzyściach, które uzyskał z rzeczy. Zwrotu innych nakładów może żądać o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. Jednakże, gdy nakłady zostały dokonane po chwili, w której samoistny posiadacz w dobrej wierze dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy, może on żądać zwrotu jedynie nakładów koniecznych.

Z przepisu powyższego wynika zatem, że Wnioskodawca mógłby żądać zwrotu Nakładów od Ostatniego Sprzedawcy, w sytuacji, gdyby Nakłady te weszły na trwałe do majątku Ostatniego Sprzedawcy. Do żądania tego jednak nie doszło, gdyż przedmiotowe Nakłady znalazły się w majątku Wnioskodawcy, na skutek zawarcia Umowy przyrzeczonej i tym samym świadczenia obu stron należy uznać za ekwiwalentne. Obecnie zatem, Wnioskodawca nie mógłby już żądać od Ostatniego Sprzedawcy zwrotu poniesionych Nakładów, co potwierdza aktualna uchwała składu siedmiu sędziów NSA z 30 września 2005 r., sygn. akt III CZP 50/05 „Dzierżawca, który ulepszył rzecz dzierżawioną przed jej zbyciem, ma roszczenie o zwrot wartości ulepszeń do nabywcy”. Tymczasem, nabywcą rzeczy ulepszonej jest sam Wnioskodawca, który nie może żądać zwrotu Nakładów sam od siebie, których to nakładów sam jest zresztą właścicielem.

Z powyższego zatem wynika, bez najmniejszych wątpliwości, że nie doszło w przedmiotowym stanie faktycznym do powstania nieodpłatnego świadczenia.

W podobnym stanie faktycznym, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2014 r., nr IBPBI/2/423-706/14/JD potwierdził zaprezentowane również w przedmiotowym wniosku rozumienie przedmiotowej kwestii. Uznał bowiem za poprawne stanowisko podatnika, który w następujący sposób uzasadniał brak przesłanek powodujących wystąpienie nieodpłatnego świadczenia: „Wskazać należy, że nabycie od Gminy zabudowanego gruntu za cenę w wysokości wartości tego gruntu nie nastąpiło kosztem Gminy. Wydatki na wzniesienie budynku na gruncie Gminy nie zostały bowiem poniesione przez Gminę, a przez Przedsiębiorstwo R, którego następcą prawnym jest Wnioskodawca. Gmina nie poniosła żadnych kosztów w związku ze wzniesieniem budynku na jej gruncie. Pomimo, że z punktu widzenia prawa cywilnego budynek stanowił własność Gminy, to jednak Wnioskodawca uprawniony był do żądania od Gminy zwrotu kwoty pieniężnej, o którą zwiększyła się wartość gruntu na skutek wzniesienia na nim budynku przez Wnioskodawcę. Jednocześnie, powstałe po stronie Wnioskodawcy przysporzenie majątkowe (w wysokości wartości budynku) niewątpliwie związane było z kosztami poniesionymi przez Wnioskodawcę. W istocie bowiem, koszt budowy budynku na gruncie Gminy poniesiony został przez Wnioskodawcę (następcę prawnego Przedsiębiorstwa R)”.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy należy stwierdzić, że przedstawiona ocena skutków prawnych zdarzeń opisanych w niniejszym wniosku jest jak najbardziej zasadna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Nadmienia się, że w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.