INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu do tut. Biura 24 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2011 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, m.in. dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanej we wniosku nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 25 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca otrzymał od starosty powiatowego pozwolenie na budowę budynku gospodarczo-garażowego, który to budynek miał być przeznaczony na cele osobiste. Wnioskodawca przystąpił do budowy tego budynku a w październiku 2009 roku budynek znajdował się w tzw. stanie surowym. Wnioskodawca nie żądał faktur, ani rachunków od dostawców materiałów budowlanych oraz wykonawców robót budowlanych, natomiast otrzymanych paragonów z kas fiskalnych nie posiada. Od dnia 2 listopada 2009 roku Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie usług ostrzenia narzędzi skrawających do obróbki metali, tworzyw sztucznych i drewna, opodatkowanej na „zasadach ogólnych”. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, wykonującym czynności wyłącznie opodatkowane.

Wczesną wiosną 2010 roku Wnioskodawca przystąpił do robót wykończeniowych z przeznaczeniem tego budynku na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Roboty wykończeniowe zostały ukończone w miesiącu sierpniu 2011 roku, które udokumentowano otrzymanymi fakturami VAT. W dniu 22 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał pozwolenie na użytkowanie ww. budynku, natomiast użytkowanie tego budynku do celów prowadzonej działalności gospodarczej rozpoczął od dnia 23 sierpnia 2011 roku. Wartość początkowa przedmiotowego budynku, dla celów dokonywania odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów, została ustalona przez powołanego, uprawnionego rzeczoznawcę majątkowego. Ww. budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i od miesiąca września 2011 roku rozpoczęto dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy prawidłowo ustalono wartość początkową ww. budynku...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że nie był On w stanie ustalić wartości początkowej przedmiotowego budynku na podstawie przepisu określonego w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (gdyż początek jego budowy do „stanu surowego” nie został udokumentowany żadnymi fakturami ani rachunkami), wartość początkową należało ustalić zgodnie z przepisem określonym w art. 22g ust. 9 ww. ustawy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Na wstępie zauważyć należy, iż w części E. 1 poz. 50 wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej Wnioskodawca wskazał, iż przedmiotem wniosku jest zdarzenie przyszłe. Jednakże treść tego wniosku wskazuje w istocie, iż dotyczy on zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Przy czym, podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl bowiem art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmują likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie, koszt wytworzenia. Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy, nie można stosować do składników majątku, które zostały wytworzone w ramach (w trakcie) prowadzonej działalności gospodarczej lub z zamiarem wykorzystywania ich na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środków trwałych powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 1 pkt 2 i ust. 4 tej ustawy. Tym bardziej dotyczy to sytuacji wytworzenia budynków niemieszkalnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 25 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca rozpoczął budowę budynku gospodarczo-garażowego z zamiarem wykorzystywania go dla celów prywatnych. W październiku 2009 r. budynek znajdował się w tzw. stanie surowym. Jednakże w trakcie budowy przedmiotowego budynku tj. w dniu 2 listopada 2009 r. Wnioskodawca rozpoczął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej i podjął decyzję o zmianie przeznaczenia ww. budynku z zamiarem wykorzystywania go dla potrzeb tej działalności. Od chwili zmiany przeznaczenia realizowanej inwestycji gromadzona była dokumentacja wskazująca na wartość poniesionych nakładów, natomiast brak jest takiej dokumentacji za okres poprzedzający dokonanie zmiany charakteru wznoszonego budynku, z uwagi na charakter prowadzonej inwestycji (budynek gospodarczo-garażowy dla celów prywatnych).

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż wartości ww. środka trwałego nie można w całości ustalić w oparciu o wycenę biegłego, zgodnie z art. 22g ust. 9 ww. ustawy. Z wniosku wynika bowiem, iż zmiana przeznaczenia ww. budynków nastąpiła w okresie prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, z zamiarem wykorzystywania go na potrzeby tej działalności. Można również ustalić wartość nakładów poniesionych w tym okresie na realizowaną inwestycję w oparciu o gromadzone dowody.

Zatem, na gruncie przedmiotowej sprawy wyłącznie wartość nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku gospodarczo-garażowego w „stanie surowym” (jako elementu wartości początkowej wytworzonego środka trwałego), może zostać określona w sposób, o którym mowa w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, o ile w istocie nie posiada i nie musiał posiadać dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych z tego tytułu wydatków.

Powyższe oznacza, iż wartość początkową środka trwałego będącego przedmiotem wniosku należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 oraz ust. 4 i 9 ww. ustawy, jako sumę:

• wartości nakładów inwestycyjnych poniesionych na budowę budynku gospodarczo-garażowego (do stanu surowego), która może zostać ustalona przez biegłego, powołanego przez podatnika,
• udokumentowanych wydatków poniesionych (do dnia oddania środka trwałego do użytkowania) na jego wykończenie i przystosowanie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.
  
  

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienia się, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.