Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.21.2017.1.IL
z 8 maja 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 marca 2017 r. (data wpływu 17 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zadośćuczynienia otrzymanego od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania zadośćuczynienia otrzymanego od pracodawcy z tytułu wypadku przy pracy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest pracownikiem w rozumieniu Kodeksu pracy. W dniu 27 lutego 2015 r. miał miejsce wypadek przy pracy, w którym poszkodowany został Wnioskodawca. W wyniku wypadku doszło do poważnego uszkodzenia ciała Wnioskodawcy - zmiażdżenia palców lewej ręki. W wyniku urazu Wnioskodawcy amputowano częściowo palce: II - V ręki lewej. Wnioskodawca przebył zabiegi chirurgiczne i leczenie. Wypadek przy pracy został zgłoszony przez pracodawcę. W sprawie tego wypadku wdrożono właściwe procedury. W ww. sprawie toczyło się również postępowanie karne, w którym przedstawiono zarzuty bezpośrednim przełożonym Wnioskodawcy z art. 220 § 1 i art. 156 § 2 Kodeku karnego.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł z pracodawcą ugodę, w której:

1. pracodawca przyjął na siebie odpowiedzialność za skutki wypadku,
2. zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika kwoty 120 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez Wnioskodawcę krzywdę.
   
   

W ugodzie uzgodniono również zgodę Wnioskodawcy na umorzenie postępowania karnego prowadzonego w sprawie zaistniałego wypadku przy pracy.

W wyniku złożenia przez Wnioskodawcę wniosku, mając na uwadze zawartą ugodę, prokurator umorzył postępowanie na podstawie art. 59a Kodeksu karnego.

W sprawie doszło również do ustalenia i wypłaty odszkodowania za doznany przez Wnioskodawcę uszczerbek na zdrowiu w wyniku wypadku przy pracy przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę od pracodawcy świadczenie w wysokości 120 000 zł korzysta ze zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ewentualnie ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3a, 3b lub 3c tej ustawy?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pogląd ten znajduje uzasadnienie w co najmniej dwóch judykaturach: wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 373/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2008/11.

Można uznać, że utrwalone w tym zakresie orzecznictwo sądów administracyjnych wskazuje, że przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, a zatem również art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 ww. kodeksu, stanowią przepisy odrębnych ustaw, z których wynikają wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia, które korzysta ze zwolnienia przedmiotowego z podatku dochodowego od osób fizycznych.

W niniejszej sprawie istotne jest również, że otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie nie jest odszkodowaniem wynikającym z ugody, a zadośćuczynieniem otrzymanym od pracodawcy.

Gdyby ustawodawca chciał traktować odszkodowanie na równi z zadośćuczynieniem nie budowałby przepisu, który rozróżnia obie te instytucje.

Skoro przepis art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego jest przepisem, z którego wynikają zasady ustalania zadośćuczynienia, to otrzymane przez Wnioskodawcę zadośćuczynienie stanowiące rekompensatę za doznany uszczerbek na zdrowiu wynikły z wypadku przy pracy korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Pogląd taki znajduje uzasadnienie zważając również na wykładnię celowościową przepisów, mając na uwadze, że:

1. pracodawca zrekompensował Wnioskodawcy faktyczny uszczerbek na zdrowiu, w związku z którym Wnioskodawca stał się inwalidą (niepełnosprawność stopnia lekkiego),
   
2. strony zawarły ugodę w związku z prowadzonym postępowaniem karnym, a ugoda stanowiła podstawę rozstrzygnięcia w tym postępowaniu, tj. znalazła aprobatę organu postępowania,
   
3. brak jest jakichkolwiek przesłanek dla rozróżnienia sytuacji, w której znalazł się Wnioskodawca od sytuacji, w której doszłoby do zawarcia ugody przed sądem, za wyjątkiem tego, że w wyniku załatwienia sprawy w taki sposób nie doszło do:
   1. konfliktu między pracodawcą a Wnioskodawcą, a Wnioskodawca zachował miejsce pracy,
      
   2. zaangażowania środków Skarbu Państwa niezbędnych do wszczęcia i przeprowadzenia procedury sądowej,
      
   3. zwiększenia zaangażowania środków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym, które na etapie postępowania przygotowawczego zostało zamknięte.
   
   
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 przywołanej wyżej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 27 lutego 2015 r. miał miejsce wypadek przy pracy, w którym poszkodowany został Wnioskodawca. W wyniku wypadku doszło do poważnego uszkodzenia ciała Wnioskodawcy - zmiażdżenia palców lewej ręki. W wyniku urazu Wnioskodawcy amputowano częściowo palce: II - V ręki lewej. Wnioskodawca przebył zabiegi chirurgiczne i leczenie. Wypadek przy pracy został zgłoszony przez pracodawcę. W sprawie tego wypadku wdrożono właściwe procedury. W ww. sprawie toczyło się również postępowanie karne, w którym przedstawiono zarzuty bezpośrednim przełożonym Wnioskodawcy z art. 220 § 1 i art. 156 § 2 Kodeksu karnego.

W dniu 11 kwietnia 2016 r. Wnioskodawca zawarł z pracodawcą ugodę, w której:

1. pracodawca przyjął na siebie odpowiedzialność za skutki wypadku,
2. zobowiązał się do zapłaty na rzecz pracownika kwoty 120 000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną przez Wnioskodawcę krzywdę.
   
   

W ugodzie uzgodniono również zgodę Wnioskodawcy na umorzenie postępowania karnego prowadzonego w sprawie zaistniałego wypadku przy pracy.

W wyniku złożenia przez Wnioskodawcę wniosku, mając na uwadze zawartą ugodę, prokurator umorzył postępowanie na podstawie art. 59a Kodeksu karnego.

W sprawie doszło również do ustalenia i wypłaty odszkodowania za doznany przez Wnioskodawcę uszczerbek na zdrowiu w wyniku wypadku przy pracy przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r. poz. 1666) z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłaconych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działowością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zaznaczyć, że zwolnieniem określonym w przytoczonym wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, objęte są tylko świadczenia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. To oznacza, że zwolnieniem nie są objęte wszystkie zadośćuczynienia/odszkodowania, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii świadczeń.

Ustawodawca konsekwentnie wyłączył z katalogu zwolnień przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) zadośćuczynienia/odszkodowania, które zostały otrzymane na podstawie zawartej pomiędzy stronami umowy lub ugody pozasądowej, nawet w sytuacji gdy ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zatem aby wypłacone zadośćuczynienie/odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
   
   

Powyższe potwierdza także orzecznictwo sądów administracyjnych m.in. w prawomocnym wyroku z dnia 3 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Gl 1113/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyjaśnił, że z brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika jednoznacznie, że wypłacone odszkodowanie (zadośćuczynienie) korzysta ze zwolnienia w sytuacji, gdy spełnione są łącznie dwa warunki: jego wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz że podstawą jego przyznania nie jest zawarta umowa lub ugoda (inna niż ugoda sądowa).

Zgodnie z treścią art. 444 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny

(Dz. U. z 2017 r., poz. 459) w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Stosownie do art. 445 § 1 cyt. ustawy w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zatem, zadośćuczynienie zgodnie z przepisami prawa cywilnego pokrzywdzony może otrzymać w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia.

Fakt, że omawiany przepis art. 444 § 1 ustawy Kodeks cywilny określa zakres i sposób naprawienia szkody nie budzi żadnych wątpliwości. Przepis ten nie zawiera jednak dodatkowego elementu, który jest istotny z uwagi na zastosowanie zwolnienia podatkowego, tj. nie normuje wysokości odszkodowania lub zasad jego ustalenia.

Skoro przepis art. 444 § 1 ustawy Kodeks cywilny, nie normuje wysokości odszkodowania lub zasad jego ustalania a przedmiotowe odszkodowanie zostało otrzymane przez Wnioskodawcę na podstawie ugody pozasądowej, która mocą art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wyłączona ze zwolnienia z opodatkowania, to w sprawie będącej przedmiotem wniosku nie zostały spełnione oba warunki uprawniające do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania otrzymanego zadośćuczynienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Z literalnego brzmienia powołanego wyżej przepisu jednoznacznie wynika, że dyspozycją jego objęte są jedynie te zadośćuczynienia bądź odszkodowania, których prawo do otrzymania oraz ich wysokość wynika z wyroku lub ugody sądowej, z wyjątkiem otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego na zasadach przewidzianych w podatku dochodowym będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych powyżej przesłanek.

Zatem ze zwolnienia od podatku dochodowego z mocy powołanego wyżej przepisu korzystają również inne zadośćuczynienia, a więc te których wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów prawa, ale otrzymane są na podstawie wyroku lub ugody sądowej. W związku z tym, że w rozpatrywanej sprawie źródłem wypłaty zadośćuczynienia nie był wyrok ani ugoda sądowa, lecz zawarta ugoda pozasądowa, to ww. świadczenie nie podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3a) ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego.

W myśl przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3c) powołanej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymanej na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie nie będą miały zastosowania ww. przepisy, bowiem jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawca nie otrzymał świadczeń, o których mowa w tych przepisach, tj. zadośćuczynienia na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego lub odszkodowania w postaci renty na podstawie przepisów prawa cywilnego. W niniejszej sprawie Wnioskodawca otrzymał zadośćuczynienie na podstawie zawartej z pracodawcą ugody pozasądowej.

Zatem, należy zaznaczyć, że wskazany we wniosku przepis art. 21 ust. 1 pkt 3a) oraz pkt 3c) nie ma zastosowania w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Reasumując, mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny, stwierdzić należy, że otrzymane przez Wnioskodawcę od pracodawcy zadośćuczynienie z tytułu wypadku przy pracy, którego źródłem wypłaty była zwarta ugoda pozasądowa, nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 3a), pkt 3b) i pkt 3c) ww. ustawy.

W konsekwencji, wypłacona na rzecz Wnioskodawcy kwota zadośćuczynienia wynikająca z zawartej ugody pozasądowej winna być zakwalifikowana do przychodów ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem wypłata tego świadczenia miała swe źródło w łączącym pracownika (Wnioskodawcę) z pracodawcą stosunkiem pracy. Tym samym, wypłacona kwota zadośćuczynienia stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, który należy wykazać w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) składanym za rok, w którym nastąpiła jego wypłata na zasadach ogólnych według skali podatkowej zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wraz z innymi dochodami uzyskanymi w tym roku.

Końcowo, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 27 kwietnia 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 373/11 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt II FSK 2008/11, wskazać należy, że dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podatników podjętych w określonym stanie faktycznym i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. – Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie podkreślić należy, że ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Zgodnie bowiem z treścią art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, w świetle której, ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji, przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459) nie są przepisami prawa podatkowego, a więc organ podatkowy, nie jest upoważniony do ich interpretowania w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.