2017.04.24 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-1.4512.43.2017.2.UG
z 24 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 kwietnia 2017 r. (data wpływu 7 kwietnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 7 kwietnia 2017 r. poprzez: przeformułowanie pytania, wskazanie przepisów ustawy oraz doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 19 listopada 1997 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności początkowo w A a od roku 2000 dodatkowo w wynajmowanych lokalach w B. W dniu 18 marca 2004 r. Wnioskodawca zakupił do celów działalności gospodarczej barak drewniany (wagon) znajdujący się w B., przystosowany jako punkt sprzedaży detalicznej, posadowiony na gruncie Wspólnoty Mieszkaniowej nieruchomości nr (…) w B za kwotę 4.100,00 zł. Od tej umowy został odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnej w kwocie 82,00 zł i złożona została deklaracja PCC-1 w dniu 30 marca 2004 r.

Łączny koszt zakupu baraku wyniósł 4.182,00 zł.

W celu umożliwienia rozbudowania obecnej placówki handlowej w dniu 24 marca 2004 r. Wnioskodawca nabył wraz z małżonką od wszystkich udziałowców prawo wieczystego użytkowania gruntu stanowiącego działkę numer o powierzchni 275 m² zabudowaną pawilonem handlowym wraz z poniesionymi na jego budowę nakładami, dla której została założona nowa księga wieczysta Gminy B i Zainteresowany wraz z małżonką – jako małżonkowie – wpisani jako użytkownicy wieczyści gruntu do 5 grudnia 2089 r., na prawach wspólności ustawowej. Łączna cena sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntu i własności pawilonu handlowego wyniosła 8.493,40 i została przez Zainteresowanego wraz z małżonką zapłacona. Od umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu zapłacono kwotę 558,70 zł.

Łącznie kwota zapłacona z tytułu zakupu wszystkich udziałów wyniosła 9.052,10 zł plus opłaty notarialne 1.242,36 zł (1183,80 + 58,56). Ogółem zakup praw wyniósł 10.294,51 zł. Po uzyskaniu odpowiedniego pozwolenia na rozbudowę istniejącego pawilonu handlowego (baraku) Zainteresowany rozpoczął wykonywanie rozbudowy przede wszystkim we własnym zakresie odnośnie robocizny (nakłady nie wyliczalne), przy wykorzystaniu już posiadanych materiałów i materiałów nabywanych w trakcie rozbudowy. Łącznie Wnioskodawca poniósł w tym okresie nakłady udokumentowane w kwocie 49.994,79 zł.

Łączna wartość udokumentowanych nakładów wyniosła 64.471,30 zł. Prace były wykonywane w trakcie prowadzonej działalności. Nigdy ten pawilon i prawa związane z użytkowaniem gruntu nie zostały wprowadzone jako środki trwałe do działalności gospodarczej i nie dokonywano żadnych odliczeń podatku VAT (mimo, że Wnioskodawca był podatnikiem podatku VAT), a zakup nieruchomości praw był zwolniony z podatku VAT.

W dniu 28 lutego 2010 r. Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą w tym obiekcie z uwagi na bardzo niską jej rentowność. Ponowną próbę kontynuowania działalności podjęła w dniu 1 października 2011 r. małżonka Zainteresowanego i też nie wprowadziła tego pawilonu i innych praw do ewidencji środków trwałych, gdyż prace polegające na rozbudowie nie zostały w całości zakończone i nie było odbioru. Małżonka Wnioskodawcy działalność zakończyła w dniu 31 grudnia 2013 r. z uwagi na fakt, że na skutek powstałej konkurencji – powstanie marketów w miejscowości Zainteresowanego – działalność stała się całkowicie nieopłacalna. Działalność gospodarcza była kontynuowana na podstawie pozwolenia Sanepidu mimo braku odbioru wykonywanej inwestycji. Aktualnie z uwagi na stan zdrowia Wnioskodawca wraz z małżonką planuje dokonać sprzedaży posiadanej nieruchomości (w rozbudowie) i praw majątkowych.

W piśmie z dnia 21 marca 2017 r. będącym uzupełnieniem wniosku Zainteresowany wskazał następujące informacje:

aktualnie nie jest czynnym podatnikiem VAT – wyrejestrowanie Wnioskodawcy jako podatnika VAT po zakończeniu działalności gospodarczej zostało złożone w Urzędzie Skarbowym w dniu 1 marca 2010 r.,
w celu stworzenia dla siebie miejsca pracy Zainteresowany podejmował negocjacje ze Wspólnotą Mieszkaniową w B. w zakresie możliwości odkupienia wagonu, w którym prowadził działalność gospodarczą od roku 2000. W dniu 18 marca 2004 r. Zainteresowany zakupił na umowę kupna sprzedaży wolnostojący wagon drewniany (za łączną kwotę z podatkiem PCC – 4.182,00 zł), który stał na wydzierżawionym od Wspólnoty Mieszkaniowej gruncie, w tym wagonie dotychczas Wnioskodawca prowadził działalność handlową ale ze względu na wymagania Sanepidu musiał podjąć działania w zakresie przeprowadzenia prac modernizacyjnych. Aby sprostać wymaganiom Zainteresowany podjął starania w zakresie możliwości wybudowania placówki handlowej w miejscu zajmowanym przez wagon – tymczasowy barak. W tym celu w dniu 24 marca 2004 r. Zainteresowany zakupił wraz z małżonką od Wspólnoty Mieszkaniowej prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdował się wagon, w którym Wnioskodawca prowadził działalność handlową za łączną kwotę 10.294,51 zł. W dniu 22 października 2004 r. został zatwierdzony przez Starostwo Powiatowe projekt zagospodarowania zakupionej przez Wnioskodawcę wraz z małżonką działki. Realizacja tej inwestycji rozpoczęła się w październiku 2004 r. i polegała na obudowywaniu odrębnych ścian naokoło stojącego wagonu ale działalność gospodarcza była cały czas prowadzona zgodnie z zezwoleniem Sanepidu. Większość prac wykonywana była we własnym zakresie przez Zainteresowanego, własnymi siłami. Z uwagi na zgromadzone wcześniej materiały prace trwały bardzo krótko w okresie od października 2004 r. do początku lutego 2005 r. Po wybudowaniu ścian i zadaszeniu obiektu – od grudnia 2004 r. do początku lutego 2005 r. Wnioskodawca nie prowadził działalności handlowej, rozebrał dotychczas używany wagon, którego konstrukcja metalowa została zezłomowana a elementy drewniane zostały wykorzystane we własnym zakresie. Działalność w nowym obiekcie Zainteresowany ponownie wznowił na początku lutego 2005 r. Taki sposób przeprowadzenia tzw. prac modernizacyjnych wymagał pozwolenia na budowę nowego obiektu. Po ich zakończeniu powstał obiekt budowlany według prawa budowlanego na trwale związany z gruntem. Jeszcze po otwarciu nowego obiektu w miarę posiadanych środków Wnioskodawca wykonywał prace tynkarskie i wykończeniowe.

Nowopowstały obiekt budowlany został przyjęty do używania w ciągu 4 miesięcy od chwili rozpoczęcia prac i uzyskania pozwolenia na budowę. Przedmiotowy wagon Zainteresowany nabył na umowę kupna sprzedaży od osoby fizycznej a prawo wieczystego użytkowania gruntu od Wspólnoty Mieszkaniowej i nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, gdyż obie czynności nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Ponoszone w okresie budowy wydatki faktycznie nie były wydatkami na ulepszenie istniejącego obiektu, tylko wydatkami na wybudowanie nowego obiektu według prawa budowlanego w miejscu wolnostojącego dotychczas wagonu:

wydatki te były ponoszone w okresie od października 2004 r. do stycznia 2005 r.,
wydatki udokumentowane wyniosły w tym okresie 30.489,06 zł od tych wydatków Wnioskodawca nie odliczał podatku VAT, prace tynkarskie i wykończeniowe zewnętrzne były wykonywane we własnym zakresie ze zgromadzonego wcześniej materiału w lecie 2005 r. – na prace te były dokupione materiały za kwotę 3.311,82 zł. W roku 2008 Wnioskodawca poniósł również wydatki w kwocie 1.166,38 zł na naprawę instalacji wodnej i kwotę 9.399,06 zł na instalację zestawu solarnego (po zaprzestaniu działalności przez małżonkę Zainteresowanego w roku 2014 zestaw solarny został zdemontowany i zainstalowany na cele prywatne w domu, gdyż do dnia dzisiejszego nikt tam nie prowadził żadnej działalności),
Zainteresowanemu przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od tych wydatków, z tego prawa Wnioskodawca nie skorzystał,
nowopowstały obiekt budowlany był wykorzystywany przez Zainteresowanego do chwili zakończenia działalności, tj. do dnia 28 lutego 2010 r.(wyrejestrowanie z VAT 1 marca 2010 r.),
obiekt po wybudowaniu nie był oddany do użytkowania ani w najem ani w dzierżawę. Po zakończeniu działalności przez Wnioskodawcę próbę reaktywowania działalności w tym obiekcie na zasadzie wspólności majątkowej małżeńskiej w dniu 1 października 2011 r. podjęła małżonka Zainteresowanego, która prowadziła tą działalność do 31 grudnia 2013 r. i w tym też dniu została wyrejestrowana z VAT,
ani prowizoryczny barak (wagon ) ani nowo wybudowany obiekt nie były wykorzystywane do działalności zwolnionej od podatku VAT,
wspomniany we wniosku barak (wagon) nie był na trwale związany z gruntem,
decyzja o nieodliczaniu podatku naliczonego spowodowana była wieloma czynnikami, po pierwsze niepewnością prawa do odliczenia z uwagi na fakt, że obiekt ten stanowił współwłasność a tylko Zainteresowany początkowo prowadził działalność, po drugie docelowo Wnioskodawca wraz z małżonką planował nadbudowanie tego pawilonu (konstrukcja na to pozwalała) na cele mieszkalne, a ponadto rosnąca konkurencja na rynku handlu spożywczego (powstanie supermarketów) powodowała, że Zainteresowany wraz z małżonką myśleli również o zmianie sposobu użytkowania, np. na uruchomienie w tym obiekcie przychodni lekarskiej lub innej działalności,
w dniu 28 lutego 2010 r. Zainteresowany zakończył działalność gospodarczą, gdyż podjął zatrudnienie na etacie, zakończenie działalności nastąpiło na zasadzie jej likwidacji,
małżonka Zainteresowanego prowadziła działalność gospodarczą do dnia 31 grudnia 2013 r. i od tej pory nie prowadzi działalności gospodarczej i jest na utrzymaniu Wnioskodawcy,
Zainteresowany nie przekazywał małżonce pawilonu na podstawie jakiejś konkretnej czynności, gdyż uważał, że jest tak samo uprawniona do prowadzenia w nim działalności, gdyż stanowił jej współwłasność.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 6 kwietnia 2017 r.).

Czy przychód z ewentualnej sprzedaży opisanej nieruchomości będzie podlegał zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązujących przepisów ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 6 kwietnia 2017 r.), aktualnie przy sprzedaży tego obiektu Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia z podatku VAT z uwagi na fakt, że nie przysługiwało Mu prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie baraku (wagonu ) niezwiązanego z gruntem, jak również takie prawo nie przysługiwało przy zakupie prawa wieczystego użytkowania gruntu. Zainteresowany wybudował w miejscu wagonu obiekt budowlany zgodnie z prawem budowlanym i zgodnie z zakresem prac ustalonym w pozwoleniu na budowę. Mimo przysługującego Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie skorzystał z tego prawa, niemniej jednak po wybudowaniu obiektu, obiekt był wykorzystywany do działalności opodatkowanej od początku lutego 2005 r. do 28 lutego 2010 r. przez Zainteresowanego, a ponadto w okresie od 1 października 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. przez małżonkę Zainteresowanego (na podstawie zezwolenia Sanepidu mimo, że do dnia dzisiejszego stanowi budowę niezakończoną).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie; wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Przy czym towarami – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W wyniku ustanowienia prawa użytkowania wieczystego dochodzi do ekonomicznego przeniesienia władztwa nad gruntem (towarem – w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy) na rzecz użytkownika wieczystego, co sprawia, że może on rozporządzać nim jak właściciel. Znajduje to wyraz zarówno w swobodzie korzystania z gruntu i czerpania z niego pożytków w sposób niemalże taki jak w przypadku właściciela tego gruntu, jak i w możliwości przeniesienia takiego władztwa na inny podmiot, jak przy dokonywaniu sprzedaży gruntu przez właściciela. W świetle powołanego przepisu art. 7 ust. 1 ustawy, odpłatna dostawa gruntu jak i prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi dostawę towarów.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, dostawa budynków, budowli lub ich części jest zwolniona z VAT, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Jednocześnie, w świetle definicji zawartej w art. 2 pkt 14 ustawy, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei, przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem, aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich powstało pierwsze zasiedlenie, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem, a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

W tym miejscu należy zauważyć, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto, jak wynika z art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Z analizy powołanych wyżej przepisów wynika, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a stanie się bezzasadne.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zwolnienie uregulowane w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy ma charakter zwolnienia fakultatywnego, gdyż w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków, budowli lub ich części spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych. Niniejsze prawo zostało zawężone tylko do rezygnacji ze zwolnienia wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki, budowle rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków, budowli lub ich części, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny tych obiektów w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Wskazany przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że od dnia 19 listopada 1997 r. Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności. Aktualnie Zainteresowany nie jest czynnym podatnikiem VAT – wyrejestrowanie Wnioskodawcy jako podatnika VAT po zakończeniu działalności gospodarczej zostało złożone w Urzędzie Skarbowym w dniu 1 marca 2010 r.

W dniu 18 marca 2004 r. Wnioskodawca zakupił na umowę kupna sprzedaży wolnostojący wagon drewniany, który stał na wydzierżawionym od Wspólnoty Mieszkaniowej gruncie, w tym wagonie dotychczas Wnioskodawca prowadził działalność. Zainteresowany podjął starania w zakresie możliwości wybudowania placówki handlowej w miejscu zajmowanym przez wagon – tymczasowy barak. W tym celu w dniu 24 marca 2004 r. Zainteresowany zakupił wraz z małżonką od Wspólnoty Mieszkaniowej prawo wieczystego użytkowania gruntu, na którym znajdował się wagon i z tego tytułu nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, gdyż obie czynności nie podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Zainteresowany rozpoczął realizację inwestycji, która polegała na obudowywaniu odrębnych ścian naokoło stojącego wagonu. Po wybudowaniu ścian i zadaszeniu obiektu od grudnia 2004 r. do początku lutego 2005 r. Wnioskodawca nie prowadził działalności handlowej, rozebrał dotychczas używany wagon, którego konstrukcja metalowa została zezłomowana a elementy drewniane zostały wykorzystane we własnym zakresie. Działalność w nowym obiekcie ponownie Zainteresowany wznowił na początku lutego 2005 r. Taki sposób przeprowadzenia tzw. prac modernizacyjnych wymagał pozwolenia na budowę nowego obiektu. Po ich zakończeniu powstał obiekt budowlany według prawa budowlanego na trwale związany z gruntem. Nowopowstały obiekt budowlany został przyjęty do używania w ciągu 4 miesięcy od chwili rozpoczęcia prac i uzyskania pozwolenia na budowę.

Wydatki ponoszone w okresie budowy faktycznie nie były wydatkami na ulepszenie istniejącego obiektu (wagonu) tylko wydatkami na wybudowanie nowego obiektu, według prawa budowlanego w miejscu wolnostojącego dotychczas wagonu. Wydatki te były ponoszone w okresie od października 2004 r. do stycznia 2005 r. Zainteresowanemu przysługiwało prawo do odliczenia kwoty podatku naliczonego od tych wydatków jednak z tego prawa Wnioskodawca nie skorzystał. Nowopowstały obiekt budowlany był wykorzystywany przez

Zainteresowanego do chwili zakończenia działalności, tj. do dnia 28 lutego 2010 r. (wyrejestrowanie z VAT 1 marca 2010 r.), obiekt po wybudowaniu nie był oddany do użytkowania ani w najem ani w dzierżawę, ani prowizoryczny barak (wagon) ani nowo wybudowany obiekt nie były wykorzystywane do działalności zwolnionej od podatku VAT. W dniu 28 lutego 2010 r. Zainteresowany zakończył działalność gospodarczą, która nastąpiła na zasadzie jej likwidacji.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca ma wątpliwości dotyczące kwestii, czy sprzedaż nieruchomości będzie podlegała zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie obowiązujących przepisów ustawy o VAT.

W celu ustalenia czy w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie z opodatkowania czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem posadowionych na przedmiotowej nieruchomości budynków nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2014 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE, należy stwierdzić, że w odniesieniu do nowopowstałego obiektu budowlanego mieszczącego się na nieruchomości mającej być przedmiotem sprzedaży doszło do pierwszego zasiedlenia w momencie wznowienia w tym obiekcie działalności gospodarczej na początku lutego 2005 r. Ponadto z uwagi na fakt, że od tego momentu upłynęły 2 lata oraz, że nie były ponoszone wydatki na jego ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (obiekt nigdy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych), w rozpatrywanej sprawie zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Ponadto dostawa prawa użytkowania wieczystego gruntu, na którym posadowiony jest nowopowstały budynek – zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy – również będzie korzystać ze zwolnienia (analogicznie jak sprzedaż ww. budynku, który jest z tym gruntem związany).

Podsumowując, sprzedaż nieruchomości, na którą składa się prawo wieczystego użytkowania gruntu działki wraz z nowopowstałym budynkiem, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe pomimo innej argumentacji własnego stanowiska Zainteresowanego.

Jednocześnie zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej na wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, w niniejszej sprawie powyższa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla żony Wnioskodawcy.

Ponadto tut. Organ nadmienia, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o opis zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Zatem w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku sprzedaży nieruchomości. W części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych została wydana interpretacja indywidualna w dniu 18 kwietnia 2017 r. nr 3063-ILPB1-1.4511.59.2017.1.AA.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin