Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.59.2017.1.AA
z 18 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 stycznia 2017 r. (data wpływu 1 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu sprzedaży nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od dnia 19 listopada 1997 roku Wnioskodawca prowadził działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności początkowo w A, a od 2000 roku dodatkowo w wynajmowanych lokalach w B. W dniu 18 marca 2004 roku Wnioskodawca zakupił do celów działalności gospodarczej barak drewniany (wagon) znajdujący się w B, przystosowany jako punkt sprzedaży detalicznej, posadowiony na gruncie Wspólnoty mieszkaniowej nieruchomości nr (…) w B za kwotę 4.100,00 zł. Od tej umowy został odprowadzony podatek od czynności cywilnoprawnej w kwocie 82,00 zł i złożona została deklaracja PCC-1 w dniu 30 marca 2004 roku.

Łączny koszt zakupu baraku 4.182,00 zł.

W celu umożliwienia rozbudowania obecnej placówki handlowej w dniu 24 marca 2004 roku Wnioskodawca wraz z małżonką nabył od wszystkich udziałowców prawo wieczystego użytkowania wieczystego gruntu stanowiącego działkę numer 750/107 o powierzchni 275 m² zabudowaną pawilonem handlowym wraz z poniesionymi na jego budowę nakładami, dla której została założona nowa księga wieczysta Gminy B i małżonkowie zostali wpisani jako użytkownicy wieczyści gruntu do 5 grudnia 2089 roku na prawach wspólności ustawowej. Łączna cena sprzedaży udziałów w prawie wieczystego użytkowania gruntu i własności pawilonu handlowego wyniosła 8.493,40 i została zapłacona. Od umowy sprzedaży prawa wieczystego użytkowania gruntu zapłacono kwotę 558,70 zł.

Łączna kwota zapłacona z tytułu zakupu wszystkich udziałów wyniosła 9.052,10 zł plus opłaty notarialne 1.242,36 zł (1.183,80 + 58,56). Ogółem zakup praw wyniósł 10.294,51 zł.

Po uzyskaniu odpowiedniego pozwolenia na rozbudowę istniejącego pawilonu handlowego (baraku) małżonkowie rozpoczęli wykonywanie rozbudowy przede wszystkim we własnym zakresie odnośnie robocizny (nakłady niewyliczalne), przy wykorzystaniu już posiadanych materiałów i materiałów nabywanych w trakcie rozbudowy. Łącznie ponieśli w tym okresie nakłady udokumentowane w kwocie 49.994,79 zł.

Łączna wartość udokumentowanych nakładów wyniosła 64.471,30 zł. Prace były wykonywane w trakcie prowadzonej działalności. Nigdy ten pawilon i prawa związane z użytkowaniem gruntu nie zostały wprowadzone jako środki trwałe do działalności gospodarczej i nie dokonywano żadnych odliczeń podatku VAT (mimo, że Wnioskodawca był podatnikiem podatku VAT) a zakup nieruchomości praw był zwolniony z podatku VAT.

W dniu 28 lutego 2010 roku Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą w tym obiekcie z uwagi na bardzo niską jej rentowność. Ponowną próbę kontynuowania działalności podjęła w dniu 1 października 2011 roku małżonka Wnioskodawcy i też nie wprowadziła tego pawilonu i innych praw do ewidencji środków trwałych, gdyż prace polegające na rozbudowie nie zostały w całości zakończone i nie było odbioru. Małżonka Wnioskodawcy działalność zakończyła w dniu 31 grudnia 2013 roku z uwagi na fakt, że na skutek powstałej konkurencji - powstanie marketów - działalność stała się całkowicie nieopłacalna. Działalność gospodarcza była kontynuowana na podstawie pozwolenia Sanepidu mimo braku odbioru wykonywanej inwestycji.

Aktualnie z uwagi na stan zdrowia małżonkowie planują dokonać sprzedaży posiadanej nieruchomości (w rozbudowie) i praw majątkowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy uzyskany przychód ze sprzedaży nieruchomości (w rozbudowie) i prawa wieczystego użytkowania gruntu w 2017 roku należy potraktować jako przychód z działalności gospodarczej z uwagi na fakt wykorzystywania jej do działalności gospodarczej w trakcie trwania prac w zakresie rozbudowy mimo że inwestycja nie została zakończona i powinien być opodatkowany na zasadach ogólnych i wykazany w zeznaniu PIT-36 za 2017, czy jako przychód ze sprzedaży nieruchomości opodatkowany na podstawie art. 30d w sposób zryczałtowany i wykazany w PIT-39?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że inwestycja nie została zakończona w czasie trwania działalności Wnioskodawcy i w związku z tym nie podlegała wpisowi do ewidencji środków trwałych, a od chwili jej rozpoczęcia i od zakończenia przez Wnioskodawcę działalności minęło już 6 lat, to sprzedaż jej w aktualnym stanie nie będzie stanowić przychodu z działalności gospodarczej Wnioskodawcy, nie będzie stanowić również przychodu z działalności gospodarczej małżonki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

– jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Natomiast odrębnym źródłem przychodów jest – wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Stosownie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

– wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym nie wszystkie wymienione w nich rodzaje składników majątku mogą podlegać amortyzacji podatkowej.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

1. grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2. budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu,
3. dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4. wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1, 5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z powyższych wyjaśnień wynika, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależniają możliwości uznania danego składnika majątku za środek trwały od ujęcia go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ani też dokonywania jego amortyzacji (zwłaszcza, że część środków trwałych objęta jest ustawowym wyłączeniem z amortyzacji podatkowej).

Stosownie natomiast do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, niezależnie od tego, czy podatnik wprowadził, czy też nie wprowadził te składniki do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, jak również od tego, czy zaliczał do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne dokonywane od ich wartości początkowej.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonką w 2017 roku planują sprzedaż nieruchomości (w rozbudowie) i prawa wieczystego użytkowania gruntu. W dniu 18 marca 2004 r. Wnioskodawca zakupił do celów działalności gospodarczej barak drewniany (wagon) posadowiony na gruncie Wspólnoty Mieszkaniowej. W celu rozbudowania placówki handlowej w dniu 24 marca 2004 r. małżonkowie nabyli od wszystkich udziałowców prawo wieczystego użytkowania gruntu zabudowaną pawilonem handlowym wraz z poniesionymi na jego budowę nakładami, dla której została założona księga wieczysta i małżonkowie zostali wpisani jako użytkownicy wieczyści gruntu na prawach wspólności ustawowej. Jak wskazuje Wnioskodawca pawilon i prawa związane z użytkowaniem gruntu nie zostały wprowadzone jako środki trwałe do działalności gospodarczej. W dniu 28 lutego 2010 r. Wnioskodawca zakończył działalność gospodarczą.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że sprzedaż składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej Wnioskodawcy po upływie 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki te zostały wycofane z działalności gospodarczej nie spowoduje powstania przychodu z działalności gospodarczej.

W konsekwencji, mając na względzie informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że sprzedaż w 2017 r. przez Wnioskodawcę prawa wieczystego użytkowania gruntu zabudowanego pawilonem handlowym, z uwagi na upływ określonego w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych terminu sześciu lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano wykorzystywania go w działalności gospodarczej, nie będzie skutkowała dla Wnioskodawcy powstaniem przychodu z działalności gospodarczej, a tym samym nie powstanie u Wnioskodawcy z tego tytułu obowiązek uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ponadto tut. Organ wyjaśnia, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, w brzmieniu obowiązującym do 28 lutego 2017 r., minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

W związku z powyższym, że wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej został złożony przez jednego ze współwłaścicieli prawa wieczystego użytkowania wraz z pawilonem, przedmiotowa interpretacja nie wywiera skutku prawnego dla małżonki Wnioskodawcy, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinna wystąpić z odrębnym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie tut. Organ informuje, że w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.