Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-2.4511.1142.2016.1.MMA
z 21 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 22 grudnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z uczestnictwem pracowników w wyjściach działów np. na gokarty, golfa, kręgle, strzelnicę – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2016 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z uczestnictwem pracowników w wyjściach działów np. na gokarty, golfa, kręgle, strzelnicę.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej „Spółka”, „Wnioskodawca”) prowadzi działalność gospodarczą w branży informatycznej, zajmując się przede wszystkim rozwojem produktów dotyczących działalności marketingowej i reklamowej w Internecie (np. tworzy narzędzia do śledzenia ruchu internetowego oraz doboru odpowiedniej reklamy kontekstowej).

Spółka jest – jako tzw. „zakład pracy” – płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób przez nią zatrudnionych.

Programowanie jest procesem twórczym, w którym istotną rolę odgrywają indywidualne umiejętności i wiedza każdego programisty. W celu wydajnego tworzenia aplikacji na odpowiednio wysokim poziomie, zwłaszcza przy istnieniu na rynku silnej konkurencji, konieczne jest odpowiednie połączenie posiadaczy tych indywidualnych cech, aby tworzyli zgrany zespół, którego członkowie będą się wzajemnie uzupełniać. Do większości projektów Spółki tworzone są wśród pracowników, wedle potrzeb konkretnych projektów, osobne zespoły, w których często pracują osoby, które nigdy wcześniej nie współpracowały ze sobą przy jednym projekcie. Projekty muszą być zrealizowane najczęściej w terminie kilku miesięcy, w związku z czym potrzebne jest jak najszybsze zgranie się tych zespołów.

Filozofia Wnioskodawcy jest nastawiona na mocną integrację pracowników, nie tylko programistów. W związku z powyższym Spółka wdrożyła szereg programów mających na celu integrację pracowników, wytworzenie pomiędzy nimi więzi koleżeństwa oraz wzajemnego zrozumienia, co potencjalnie powinno się przełożyć również i na lepszą wydajność/wyniki w pracy.

Jednym z tych programów są tzw. wyjścia działów (lub też pracowników zatrudnionych w kilku różnych działach), które mają wzmocnić więzi oraz zintegrować pracowników zatrudnionych w określonych wewnętrznych jednostkach organizacyjnych Spółki. Program przeznaczony jest dla wszystkich pracowników (zarówno dla stanowiących większość pracowników pracujących w „ruchomych zespołach”, jak i dla pozostałych pracowników).

Prawo do korzystania z tego typu świadczeń jest uregulowane w „Regulaminie Benefitów”, stanowiącym wewnętrzną regulację dotyczącą korzyści pracowniczych.

W ramach powyższego programu organizowane oraz finansowane są przez Wnioskodawcę wspólne wydarzenia w postaci wyjść na (przykładowo): gokarty, golfa, kręgle, strzelnicę. Program ten ma celu bowiem nie tylko polepszenie więzi pomiędzy pracownikami (ich wzmożoną integrację), lecz również zawiera element o charakterze sportowo-rekreacyjnym. Zdaniem Wnioskodawcy, jako organizatora, powinno się to przełożyć także na lepsze samopoczucie pracowników, atmosferę w pracy, a niekiedy ma również na celu stworzenie pewnego rodzaju rywalizacji pomiędzy pracownikami, opartej na zdrowych, sportowych zasadach. Nie jest wykluczone, że takie wydarzenia mogą być także połączone z konsumpcją napojów czy potraw (catering, względnie usługa gastronomiczna), co jednak ma charakter drugorzędny w stosunku do zorganizowanych powyżej atrakcji.

Spółka ponosi koszty ryczałtowo, tj. niezależenie od tego, ilu faktycznie pracowników weźmie udział w danym wydarzeniu (zasadniczo nie ma bowiem przymusu uczestniczenia w tego rodzaju imprezach/wyjściach integracyjnych). Wnioskodawca nie monitoruje swoich pracowników pod tym kątem, czy skorzystali oni z tego rodzaju świadczeń ze strony Spółki. Usługodawcy wystawiają następnie faktury ryczałtem, np. za wynajem toru wyścigowego, strzelnicy etc. (usługa szt. 1), bez wyszczególniania, ile faktycznie osób skorzystało z tego rodzaju atrakcji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy uczestnictwo pracowników w tego rodzaju wyjściach (wydarzeniach) firmowych skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) i czy powoduje to, że na Spółce ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie?

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracowników w tego rodzaju wyjściach (wydarzeniach) firmowych nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a na Spółce nie ciąży obowiązek obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy w tym zakresie.

W ocenie Wnioskodawcy pracownicy biorą udział w tego rodzaju wyjściach (spotkaniach) co prawda dobrowolnie, natomiast świadczenia te są spełnianie zarówno w interesie samych pracowników, jak również i pracodawcy (tego rodzaju wydarzenia mają na celu polepszenie stopnia integracji między pracownikami, w tym poszczególnych działów; potencjalnie mogą wpływać korzystnie na wzajemne zrozumienie się i atmosferę oraz wydajność w pracy; zawierają one również element o charakterze rekreacyjno-sportowym).

Ponadto nie sposób jest stwierdzić, że pracownicy otrzymują korzyść majątkową w postaci zaoszczędzenia wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków. Nie można zakładać, że wszyscy pracownicy, lub też którykolwiek z nich z osobna, wydatkowali by prywatne środki na kręgle albo strzelnicę. Spółka nie wnika w indywidualne zainteresowania oraz sposób spędzania czasu wolnego przez pracowników, a wybór wymienionych powyżej rodzajów wydarzeń dokonywany jest z punktu widzenia pracodawcy: ma być to wspólna zabawa połączona ze zdrową rywalizacją, która powinna przynieść pracodawcy określone korzyści (wymienione w poprzednim akapicie).

Przede wszystkim jednak nie sposób przypisać konkretnym pracownikom przysporzenia majątkowego o indywidualnie określonej wartości, co jest warunkiem koniecznym rozpoznania po stronie pracowników przychodu z tego tytułu (Spółka nie jest w stanie określić indywidualnej korzyści, jaką dany pracownik miałby uzyskać z tytułu udziału w danym wyjściu/wydarzeniu).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami (...) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Ustawodawca sprecyzował w dalszych ustępach art. 11 ww. ustawy, jak należy obliczać wartość pieniężną świadczeń w naturze oraz wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami ze stosunku pracy mogą być wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, czy też częściowo odpłatne lub świadczenia w naturze, skutkujące powstaniem po stronie pracownika przysporzenia majątkowego, mającego swoje źródło w stosunku pracy. Z uwagi na fakt, że katalog świadczeń stanowiących przychód ze stosunku pracy jest otwarty, niektóre świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy mogą być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec bardzo dużych rozbieżności w praktyce stosowania cytowanych powyżej przepisów, zarówno jeśli chodzi o ich stosowanie przez organy podatkowe, jak również o ich interpretację i wykładnię przez sądy administracyjne, cytowane powyżej przepisy zostały zaskarżone do Trybunału Konstytucyjnego przez Prezydenta Konfederacji Lewiatan.

W wyroku z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. poz. 947) Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji. Kwestionowane przepisy były podstawą wydania wielu, czasem odmiennych, rozstrzygnięć przez sądy administracyjne, co mogłoby prowadzić do wniosku, że nie spełniają one podstawowego warunku stawianego przez konstytucję przepisom podatkowym, a mianowicie należytej precyzji i określoności. Jednak uchylenie przepisów powinno być rozwiązaniem stosowanym tylko w sytuacji, gdy brak możliwości dokonania ich prokonstytucyjnej wykładni. W niniejszej sprawie – zdaniem Trybunału – taka możliwość istnieje.

Zdaniem Trybunału, przede wszystkim należy ustalić, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach:

• prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy,
• prowadzi do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.
  
  

W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Trybunał podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w przypadku braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek.

Jednak, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Kolejnym elementem kontroli konstytucyjności było ustalenie zasad objęcia innego nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym. Trybunał zwrócił uwagę, że świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, co ma wskazywać na bezwzględnie – w odniesieniu do tego przychodu – wymagany realny charakter świadczenia. W odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) owo skonkretyzowanie i przypisanie ich jako przychodu będącego podstawą opodatkowania jest możliwe bez elementu realnego, tj. wydania sumy podatnikowi: wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji pracownika. Jest oczywiste, że kwota ta stanowi korzyść pracownika. Natomiast – w odniesieniu do innych nieodpłatnych świadczeń – bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak podstaw do określenia jego wysokości.

W konsekwencji, zdaniem Trybunału przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychód pracownika mogą być uznane tylko takie świadczenia, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, w związku z udziałem pracowników Spółki w opisanych powyżej wydarzeniach (spotkaniach/wyjściach) firmowych, przychód po stronie pracowników nie powstanie, gdyż nie zostały spełnione wszystkie warunki pozwalające na uznanie takiego przysporzenia za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cytowany powyżej wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który ma charakter interpretacyjny (zaskarżone przepisy są zgodne z Konstytucją, o ile będą interpretowane we wskazany przez Trybunał sposób) zawiera jasne wytyczne odnośnie tego, co może być uznane za przychód pracownika, a co nie powinno oraz pod jakimi warunkami (Trybunał w uzasadnieniu cytowanego wyroku wprowadził swoisty „test” na to, czy dane świadczenie będzie stanowiło przychód ze stosunku pracy, czy też nie).

Ad. 1.

O ile pierwszy z warunków – tj. dobrowolne skorzystanie ze świadczenia – można uznać w omawianej sprawie za spełniony, to pozostałe przesłanki (warunkujące kwalifikację określonego przychodu jako nieodpłatnego świadczenia ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu) w ocenie Spółki nie zostają spełnione.

Ad. 2.

Udział pracowników w spotkaniach (wyjściach) firmowych leży nie tylko w interesie samych pracowników, lecz przede wszystkim pracodawcy (Spółki), który celowo zorganizował tego rodzaju wydarzenia. Mają one bowiem na celu polepszenie stopnia integracji między pracownikami, w tym poszczególnych działów; potencjalnie mogą wpływać korzystnie na wzajemne zrozumienie się i atmosferę w pracy, a w konsekwencji w sposób pośredni wpływać pozytywnie na jakość samej pracy oraz cele biznesowe pracodawcy.

Wybór wymienionych powyżej rodzajów wydarzeń dokonywany jest z punktu widzenia pracodawcy: ma być to wspólna zabawa połączona ze zdrową rywalizacją, która powinna przynieść pracodawcy określone korzyści: lepszą atmosferę w pracy, pogłębioną integrację oraz wzajemne zrozumienie się między pracownikami. Dobór ww. wydarzeń ma również na celu aktywizację fizyczną pracowników (zajęcia o charakterze rekreacyjnym oraz sportowym) oraz wywołanie zdrowej chęci rywalizacji – np. podczas gry w kręgle, na strzelnicy, na torze wyścigowym – co ma pozwolić na uniknięcie niezdrowej rywalizacji w samej pracy, w ramach poszczególnych zespołów.

Tym samym przesłanka, że dane świadczenie musi być spełnione wyłącznie w interesie pracownika, w tym przypadku nie jest spełniona.

Ponadto nie sposób jest stwierdzić, że pracownicy otrzymują korzyść majątkową w postaci zaoszczędzenia wydatku, który i tak musieliby ponieść z własnych środków. Nie można zakładać, że wszyscy pracownicy, lub też którykolwiek z nich z osobna, wydatkowali by prywatne środki na wyścigi gokartowe, kręgle albo strzelnicę. Spółka nie wnika w indywidualne zainteresowania oraz sposób spędzania czasu wolnego przez pracowników, a wybór wymienionych powyżej rodzajów wydarzeń dokonywany jest z punktu widzenia pracodawcy: ma być to wspólna zabawa połączona ze zdrową rywalizacją, która powinna przynieść pracodawcy określone korzyści (wymienione w poprzednich akapitach). Z całą pewnością nie są to wydatki, które pracownicy i tak musieliby ponieść.

Ad. 3.

Przede wszystkim jednak Wnioskodawca nie ma możliwości określenia indywidualnej korzyści majątkowej po stronie poszczególnych pracowników. Trudno by sobie wyobrazić sytuację, w której jakikolwiek pracodawca prowadziłby szczegółową ewidencję „korzyści” dla indywidualnych pracowników uczestniczących w tego rodzaju wydarzeniach, zwłaszcza, że wymagałoby to stałego nadzoru ze strony pracodawcy nad każdym tego rodzaju spotkaniem/wydarzeniem.

Przykładowo, podczas gry w kręgle, niektóre osoby mogą tylko się przyglądać, a inne uczestniczyć, mniej lub bardziej aktywnie. Nie sposób sobie wyobrazić, aby pracodawca wyliczał, który pracownik, ile razy faktycznie zagrał. W takiej sytuacji, w kontekście otrzymania nieodpłatnego świadczenia, nie można zastosować prostego działania arytmetycznego sprowadzającego się do podzielenia kosztów imprezy (spotkania) przez ilość uprawnionych do udziału i przypisaniu takiej samej wartości wszystkim pracownikom uprawnionym do udziału w danym wyjściu/wydarzeniu (tym którzy nie skorzystali w ogóle z takiej możliwości oraz tym, którzy wzięli w niej udział, jedni bardziej aktywnie a inni mniej).

W konsekwencji korzyść, o której mowa we wniosku, nie jest wymierna i nie może zostać przypisana indywidualnemu pracownikowi w ściśle określonej dla tego pracownika wartości.

Zdając sobie sprawę, że interpretacje podatkowe wydawane są w indywidualnych sprawach innych wnioskodawców (tutaj płatników), Wnioskodawca chciałby podkreślić, że analogiczne

zapytania były przedmiotem pozytywnych interpretacji indywidualnych, np. interpretacje:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 września 2015 r., Znak: IPPB2/415-664/12/15-5/S/PW (w przedmiocie firmowych spotkań integracyjnych i okolicznościowych);
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 10 lipca 2013 r., Znak: ILPB1/415-421/10/13-S/TW (w bardzo zbliżonym przedmiocie, tj. zorganizowanych przez pracodawcę programów o charakterze integracyjnym dla pracowników firmy informatycznej);
• Dyrektora izby Skarbowej w Poznaniu z 2 czerwca 2015 r., Znak: ILPB1/415-1276/13/15-S/TW (w przedmiocie wydarzeń biznesowo-integracyjnych dla pracowników, w tym wycieczek górskich).
  
  

Wnioskodawca wskazuje, że we wszystkich ww. interpretacjach indywidualnych oraz powołanym zarówno przez wnioskodawców jak i organy wydające interpretacje orzecznictwie (część wyroków zapadła na tle ww. spraw) pojawia się identyczna konkluzja, a mianowicie: „(…) gdy świadczeń nie można przyporządkować do konkretnie oznaczonego pracownika, gdzie koszt ponoszony jest przez pracodawcę ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń skorzysta, czy też nie, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów imprez integracyjnych (okolicznościowych). W konsekwencji, jako że poniesiony przez skarżącą koszt organizacji wskazanych imprez nie stanowi dla pracowników przychodu podatkowego, to po stronie skarżącej – jako pracodawcy – nie powstaną obowiązki płatnika w odniesieniu do tej wartości” (z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 17 grudnia 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 2268/14; orzeczenie prawomocne).

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z cytowanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego (oraz interpretacjami indywidualnymi i orzecznictwem), art. 12 ust. 1 i 3 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą być interpretowane w sposób, który pozwalałby na uznanie, że po stronie pracowników powstaje przychód ze stosunku pracy z uwagi na udział w opisanych na wstępie wydarzeniach. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany do obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tego tytułu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.