INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2011 r. (data wpływu 14 listopada 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na budowie domów jednorodzinnych. Do wyceny kosztów wybudowania domów wkalkulowane są głównie m.in. koszty materiałów budowlanych, usługi podwykonawców, koszty robocizny wraz z pochodnymi oraz inne koszty i usługi pośrednie. Powyższe koszty stanowiły wartość wybudowania domu i pomniejszały dochód uzyskany ze sprzedaży danego domu. Do wartości wybudowania domu nie brano pod uwagę wartości gruntu oraz kosztów związanych z przygotowaniem gruntu pod budowę. Wnioskodawca wskazał, iż „część gruntu zakupił długo przed rozpoczęciem działalności gospodarczej bądź otrzymał go od rodziny w drodze darowizny”.

Rozpoczynając działalność gospodarczą Wnioskodawca nie posiadał danych, na podstawie których mógłby wycenić grunt. Ponadto przed rozpoczęciem działalności gospodarczej poniósł dodatkowe koszty takie jak: przekształcenie charakteru gruntu z rolnego na budowlany, usługa geodezyjna związana z wydzieleniem działek na mniejsze pod powierzchnie domów, koszty uzbrojenia (energia elektryczna, kanalizacja, woda), utwardzenie dróg oraz inne. Powyższe wydatki niewątpliwie podniosły wartość posiadanych gruntów. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż nie pomniejszają one dochodu uzyskanego ze sprzedaży domów. Koszty te są nierozerwalnie związane z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie poniósłby ich gdyby nie cel prowadzenia działalności. W związku z powyższym na podstawie art. 22g ust. 1 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca wprowadził je do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyceniając je po cenie rynkowej na podstawie wyceny rzeczoznawcy. Przedmiotowe grunty wycenione zostały zgodnie z powołanym uprzednio przepisem, tj. według ceny rynkowej z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przy ustalaniu podstawy opodatkowania ze sprzedaży domów jednorodzinnych Wnioskodawca postępuje prawidłowo zaliczając do kosztów uzyskania przychodów wartość gruntów na podstawie wyceny rynkowej...

Wnioskodawca uważa, iż Jego postępowanie jest prawidłowe, bowiem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidują taką sytuację, że jeżeli nie można ustalić wartości początkowej środka trwałego, to dają możliwość skorzystania z wyceny dokonanej przez podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51 poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wynika z powyższego przepisu decydującym dla uznania danego wydatku za koszt podatkowy jest zaistnienie łącznie dwóch przesłanek:

• wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu podatkowego lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz
• nie może to być koszt wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, nie uznawanym ustawowo za koszt podatkowy.

Sformułowana w tym przepisie definicja oznacza w praktyce, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego bezpośredni związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest budowa domów jednorodzinnych na sprzedaż. Wnioskodawca przed rozpoczęciem działalności gospodarczej nabył grunt, częściowo na postawie umowy kupna sprzedaży a częściowo na podstawie umowy darowizny.

Zatem uznać należy, iż budowane przez Wnioskodawcę domy mieszkalne nie stanowią inwestycji w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż nie są związane z wytworzeniem środka trwałego i nie podlegają amortyzacji dla celów podatkowych. Budowę domów należy zatem traktować jako swego rodzaju działalność polegającą na wytworzeniu produktów do sprzedaży.

W przedmiotowej sprawie wskazane w cytowanym uprzednio przepisie art. 23 ust. pkt 1 lit. a) ustawy, wyłączenie nie będzie miało zastosowania, gdyż z racji specyfiki prowadzonej działalności gospodarczej, nabyte grunty, przeznaczone pod budowę domów jednorodzinnych na sprzedaż, stanowić będą towar handlowy, stanowią bowiem element sprzedawanego produktu.

Należy w tym miejscu podkreślić, że o klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych winien zdecydować podatnik. Jednakże decyzja w tym zakresie nie może mieć jednak charakteru dowolnego. Decydujące znaczenie dla klasyfikacji przedmiotu gruntu ma jego przeznaczenie. Skoro nabyty w drodze kupna oraz w drodze darowizny grunt przeznaczony został pod budowę domów jednorodzinnych na sprzedaż, to Wnioskodawca winien zakwalifikować go jako towar handlowy.

Reasumując, nabyta przez Wnioskodawcę nieruchomość gruntowa, przeznaczona do dalszej odsprzedaży stanowi towar handlowy, który należy zaewidencjonować w księgach, zgodnie z odrębnymi przepisami dotyczącymi ich prowadzenia. Wobec powyższego w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania powołany przez Wnioskodawcę przepis art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczący sposobu ustalania wartości początkowej środka trwałego. Stanowisko Wnioskodawcy należało więc uznać za nieprawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.