Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB2.4510.20.2017.2.KS
z 20 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 19 stycznia 2017 r. (data wpływu 23 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• obowiązku podatkowego w Zakładzie z tytułu wykonania usługi przyjęcia ścieków – jest prawidłowe;
• przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 02 marca 2017 r. – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• obowiązku podatkowego w Zakładzie z tytułu wykonania usługi przyjęcia ścieków;
• przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.
  
  

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (również: Wnioskodawca lub Zakład) jest spółką komunalną, która prowadzi m.in. działalność w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na podstawie Decyzji Burmistrza Miasta i Gminy B. z dnia 23.01.2013 r. oraz Regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków uchwalonego przez Radę Miasta i Gminy Uchwałą z dnia 26 marca 2013 r. (Dz. Urz. Woj. poz. 27xx). Ponadto podjęta została w dniu 27 stycznia 2016 r. Uchwała Zarządu Wnioskodawcy w sprawie trybu postępowania podczas rozbudowy sieci wodociągowej lub kanalizacji sanitarnej w mieście i gminie B. na terenach, na których nie obowiązuje Plan zagospodarowania terenu lecz Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, mająca znaczenie dla zasad rozbudowy sieci kanalizacyjnych na obszarze działania Spółki.

Uwzględniając powyższe Zakład zawarł ze spółką G. (Spółka GF) dnia 21 czerwca 2016 r. Umowę, zgodnie z którą Spółka GF, działając jako wykonawca wybuduje sieć kanalizacji sanitarnej wraz z urządzeniami umożliwiającymi jej przyłączenie do gminnej sieci kanalizacyjnej i jej prawidłową eksploatację. Na początkowym etapie planowanych operacji gospodarczych Spółka GF wybuduje i sfinansuje inwestycję z własnych środków.

Następnie podmiot ten przekaże Zakładowi sieć kanalizacyjną na podstawie faktury sprzedaży ze stawką VAT 23% z terminem płatności: „w ciągu 4 lat” i sposobem płatności określonym jako kompensata. W szczególności udokumentowane koszty wykonania sieci kanalizacyjnej zostaną rozliczone przez Zakład na zasadzie kompensaty z fakturami za odprowadzanie ścieków wystawianymi przez Zakład na Spółkę GF.

Zakład zamierza od wiosny 2017 r., tj. po oddaniu sieci do użytku w określonym Umową trybie, wystawiać faktury sprzedażowe ze stawką VAT 8% na rzecz Spółki GF za odprowadzane w kolejnych okresach rozliczeniowych ścieki, które to odpady płynne będą transportowane do oczyszczalni ścieków poprzez nową sieć oraz kompensować wartość comiesięcznych faktur za ścieki z fakturą za wybudowanie sieci kanalizacyjnej. Wartość faktury będzie wynikać z ilości odprowadzonych ścieków (na podstawie wskazań przepływomierza) oraz ceny wynikającej z aktualnie stosowanej przez Zakład Taryfy dla zbiorowego odprowadzania ścieków. Zmiany Taryf w kolejnych latach będą odpowiednio uwzględniane w rozliczeniach.

Ścieki będą przyjmowane do oczyszczalni przez wybudowaną przez Spółkę GF sieć kanalizacji sanitarnej w sposób ciągły. Z przeprowadzonych przez Zakład symulacji, uwzględniających m.in. przepustowość sieci, wynika, że całkowite rozliczenie wzajemnych rozrachunków nastąpi w ciągu 4 lat.

Zgodnie z umową z dnia 21 czerwca 2016 r. realizacja przedmiotowej budowy kanalizacji sanitarnej ma zakończyć się do czerwca 2017 r. – z uwagi na powyższe w chwili składania niniejszego wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego zapytanie Wnioskodawcy dotyczy zdarzenia przyszłego.

Pismem stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że świadczone przez niego usługi w zakresie odprowadzania ścieków na rzecz spółki GF będą rozliczane przez nią w miesięcznych okresach rozliczeniowych, co wynikać będzie z zawartej w przyszłości umowy na odbiór ścieków oraz z wystawianych faktur na rzecz spółki GF Sp. z o.o.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Kiedy wystąpi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych w Zakładzie z tytułu przyjęcia ścieków?
2. Czy w związku z ustaleniem długiego terminu rozliczeń (48 miesięcy) wystąpi świadczenie nieodpłatne dla Zakładu?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 1 (oznaczonego we wniosku nr 3).

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych przychód ze sprzedaży usług w zakresie odprowadzania ścieków należy rozpoznawać na zasadach ustalonych dla świadczenia usług ciągłych – taki charakter mają usługi związane z odprowadzeniem ścieków. Oznacza to, że obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób prawnych określany będzie zgodnie z art. 12 ust. 3a oraz ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Datą powstania przychodu z tytułu świadczenia usług odprowadzania ścieków dla Wnioskodawcy będzie ostatni dzień okresu rozliczeniowego.

Przedmiotem do opodatkowania przy barterze jest bowiem uzyskany przez podatnika dochód, czyli różnica między ustalonym przychodem, a kosztami nabycia towarów lub wytworzenia usług. Zgodnie z ugruntowanym podejściem organów podatkowych przy transakcjach barterowych opodatkowaniu nie podlega jedynie różnica wartości świadczeń wzajemnych wynikająca z umowy zawartej między kontrahentami.

Z zasady wartość uzyskanego przychodu powinno się ustalać według cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca uzyskania. W przypadku Spółki dla ustalenia ceny za usługi w zakresie odprowadzanych ścieków zastosowanie znajdzie aktualna taryfa usług oraz dane przepływomierza w kolejnych okresach.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa szczególnego momentu powstania obowiązku podatkowego. W przypadku umów barteru przychodem jest wartość należnych świadczeń wzajemnych (wartość świadczonych usług lub przekazanych towarów/sieci kanalizacyjnych) określona w Umowie.

Konsekwentnie należy uznać, iż zasadniczo datą powstania przychodu w umowie barteru jest dzień wydania rzeczy lub wykonania usługi, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności. Jeżeli jednak strony ustalą – tak jak ma to miejsce w przypadku analizowanej Umowy – że usługa o charakterze ciągłym jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania 2 (oznaczonego we wniosku nr 4).

W ocenie Wnioskodawcy, przyjęty sposób rozliczenia przekazania sieci kanalizacyjnej, który wydłuża rozliczenie wynagrodzenia za przekazaną infrastrukturę do około 4 lat nie kreuje dla Zakładu przychodu z nieodpłatnego świadczenia z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Wnioskodawcy, w szczególności nie można twierdzić, że w związku z przyjętym schematem rozliczeń Spółki GF i Wnioskodawcy dochodzi do udzielenia kredytu kupieckiego przez Spółkę GF, który mógłby zostać poczytany za takie świadczenie pozbawione ekwiwalentu.

Przepisy podatkowe nie rozstrzygają problemu świadczeń nieodpłatnych w transakcjach barterowych. Brak jest w nich również podatkowej definicji kredytu kupieckiego i jednoznacznej regulacji skutków podatkowych wydłużonego terminu płatności w kontekście nieodpłatnych świadczeń.

Orzecznictwo sądów administracyjnych i interpretacje podatkowe wydawane w tym zakresie w ostatnich latach kładą nacisk na potrzebę analizy każdego przypadku w sposób indywidualny, gdyż Ustawodawca nie zdefiniował pojęcia świadczeń nieodpłatnych w Ustawie. Pojęcie to określa linia wyroków sądów administracyjnych i interpretacji podatkowych, zgodnie z którą poprzez nieodpłatne świadczenie w podatku dochodowym rozumieć należy wszelkie zjawiska gospodarcze oraz zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne, zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Na przykład w wyroku z 10 października 2013 r. sygn. akt II FSK 2835/11 Naczelny Sąd Administracyjny powołując się na orzecznictwo zauważył, iż: „podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, np. obniżki ceny z tytułu sprzedaży towaru lub świadczonej usługi. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje te spośród nich, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub też których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał”.

Natomiast organy podatkowe sytuacji wydłużenia terminu rozliczenia wykonanych już świadczeń lub dostaw w świetle regulacji o świadczeniach nieodpłatnych wskazują, iż w tego rodzaju sprawach kluczowe jest ustalenie, czy podatnik „działa z wolą dokonania nieodpłatnego przysporzenia po stronie beneficjenta w postaci udzielenia nieoprocentowanej pożyczki (określanej jako kredyt kupiecki). Jeżeli nie, nie ma przesłanek do stosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 CIT i nie powstaje nieodpłatne świadczenie” (tak: wyrok WSA w Poznaniu z 14 lipca 2014 r. sygn. I SA/Po 144/14).

Odnosząc cytowane orzecznictwo do zdarzenia przyszłego należy zwrócić uwagę, że beneficjentem wydłużenia terminu rozliczenia za przekazaną infrastrukturę jest Zakład, jednak wolą stron nie było w żadnym razie kredytowanie Wnioskodawcy. Spółka GF w toku działalności gospodarczej w zakresie produkcji ogrodniczej produkuje odpady płynne, które muszą zostać zutylizowane lub wprowadzone do środowiska w sposób zgodny z przepisami prawa. W tym celu niezbędna jest wydajna sieć kanalizacji oraz dalsze elementy infrastruktury, w tym oczyszczalnia ścieków.

Na obszarze Gminy, na terenie której Zakład prowadzi działalność m.in. w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków prowadzi inwestycje w zakresie rozbudowy istniejącej sieci, jednak możliwości finansowe Zakładu nie pozwalają na natychmiastowe rozbudowywanie sieci i podłączenie wszystkich odbiorców do sieci kanalizacyjnych. Z punktu widzenia Spółki GF jest to sytuacja dalece niekorzystna. Z tego m.in. względu Spółka GF zdecydowała się zawrzeć umowę i przystać na warunki rozliczenia za przekazaną infrastrukturę.

W tym kontekście można uznać, że świadczenie Spółki GF polegające na skompensowaniu wydatku na budowę przekazywanej sieci przez okres 4 lat nie jest realizowane bez ekwiwalentu. Ekwiwalentem dla Spółki GF jest bowiem możliwość bezzwłocznego przyłączenia do gminnej infrastruktury kanalizacyjnej i korzystania z oczyszczalni ścieków natychmiast po zakończeniu prac i dokonaniu odbiorów technicznych. Ponadto wola stron, jednoznacznie wyrażona w zawartej Umowie, wyklucza uznanie przedłużenia terminu rozliczenia przekazania sieci do 4 lat za udzielenie pożyczki lub kredytu kupieckiego.

Wobec powyższego, przyjęty w transakcji barterowej model rozliczeń stron nie może zostać uznany za powodujący powstanie nieodpłatnego świadczenia dla Zakładu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.), przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Przepis powyższy wskazuje, że przychód podatkowy u podatnika rozpoznawany jest wg zasady kasowej, tj. w momencie faktycznego otrzymania.

Wyjątek od tej zasady wprowadza art. 12 ust. 3 ww. ustawy, który stanowi, że za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Regulacja ta pozwala ujmować dla celów podatkowych przychody, które jeszcze nie zostały otrzymane przez podatnika, ale są mu należne, tj. stanowią przedmiot wymagalnych świadczeń. Świadczenie należne podatnikowi musi być przy tym skonkretyzowane i wynikać z treści zobowiązania, którego jest on stroną. O jego wymagalności można natomiast mówić od momentu, gdy podatnik jako wierzyciel ma prawo dochodzenia spełnienia tego świadczenia, a dłużnik obowiązek jego realizacji. Ponadto jako przychody należne – na podstawie art. 12 ust. 3 omawianej ustawy – mogą być ujmowane wyłącznie przychody związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika i z działami specjalnymi produkcji rolnej.

Natomiast moment zaliczenia uzyskanych z działalności gospodarczej przysporzeń do przychodów określają przepisy art. 12 ust. 3a, ust. 3c, ust. 3d i ust. 3e ww. ustawy.

Z treści art. 12 ust. 3a cytowanej ustawy wynika, że za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3g oraz 3j-3m, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.
   
   

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli strony ustalą, iż usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Zgodnie z definicją słownikową (vide: Słownik Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN):

• „okres” to m.in. ((czas, w którym ma miejsce jakieś zjawisko cykliczne i po jego upływie powtarza się jego przebieg));
• „rozliczeniowy” to m.in. ((dotyczący rozliczenia – uregulowania wzajemnych należności));
• „rozliczenie” to ((uregulowanie wzajemnych należności, zobowiązań między przedsiębiorstwem i dostawcami, dłużnikami i wierzycielami, pracodawcami i pracownikami itp.)).
  
  

Tym samym pojęcie „okres rozliczeniowy” oznacza umownie zdefiniowany powtarzalny przedział czasowy, którego upłynięcie pociąga za sobą obowiązek uregulowania przez dane podmioty wzajemnych zobowiązań finansowych, np. miesiąc, kwartał, rok. Skutkiem tego o usługach ciągłych nie można mówić w przypadku stosunków umownych, które co prawda dotyczą oznaczonego przedziału czasowego, jednakże finansowe rozliczenie całości usługi następuje jednorazowo – nie dochodzi bowiem do periodycznych rozliczeń będących istotą stosowania regulacji art. 12 ust. 3c ustawy.

Usługi o charakterze ciągłym obejmują czynności polegające na stałym i powtarzalnym (trwałym) zachowaniu strony zobowiązanej do ich świadczenia. Wynikają one ze zobowiązania o charakterze ciągłym, które wytwarza trwały stosunek prawny i z którego wypływają obowiązki ciągłe bądź okresowe. Istotą usług o charakterze ciągłym jest stałe i powtarzalne zachowanie się osoby zobowiązanej do ich świadczenia zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta.

Zatem w odniesieniu do usług rozliczanych okresowo (w okresach rozliczeniowych) – co powinno wynikać z ustaleń między stronami – za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze.

Jak zostało już wyżej wyjaśnione okres rozliczeniowy obejmuje okres, w którym następuje cykliczne wykonanie usługi, jednocześnie usługa ta rozliczana jest za ten okres. Innymi słowy rozliczenie między stronami umowy dotyczy okresu, w którym ma miejsce świadczenie usługi. Zatem okresem rozliczeniowym przykładowo może być kalendarzowy miesiąc, kwartał lub rok bądź inny okres trwający 30/31 dni (np. od 21 dnia danego miesiąca do 20 następnego miesiąca), 90 dni lub 365 dni. Oznacza to, że okresy rozliczeniowe nie mogą się pokrywać.

Wnioskodawca wskazał, że usługi świadczone przez niego będą rozliczane przez Strony w okresach miesięcznych, co wynikać będzie z zawartej w przyszłości umowy na odbiór ścieków oraz z wystawianych faktur na rzecz spółki GF. Z charakteru usług świadczonych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki GF wynika, że należy je traktować jako „usługi rozliczane w okresach rozliczeniowych”. Tym samym, Wnioskodawca powinien rozpoznać przychód podatkowy w oparciu o przepis art. 12 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a więc w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego.

Jednocześnie za okres rozliczeniowy określony w umowie należy uznać miesiąc kalendarzowy, ponieważ to w każdym miesiącu świadczona jest przez Spółkę usługa oraz jej rozliczenie następuje za miesiąc kalendarzowy. Tym samym, ostatni dzień każdego miesiąca kalendarzowego będzie datą powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 jest prawidłowe.

Ustosunkowując się do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należy wskazać, że w myśl art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności wartość otrzymanych rzeczy lub praw, a także wartość innych świadczeń w naturze, w tym wartość rzeczy i praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

W świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie, zwiększając w ten sposób swoje przychody podatkowe.

Dla celów podatkowych za nieodpłatne świadczenia należy przyjmować te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie w majątku podatnika mające konkretny wymiar finansowy.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje, bez obowiązku świadczenia wzajemnego, rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw.

Warunkiem uznania nieodpłatnego świadczenia za przychód – co wynika z literalnego brzmienia art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest jego otrzymanie przez podatnika. Aby mówić o otrzymaniu świadczenia przez świadczeniobiorcę, świadczeniodawca musi wyrazić pozytywną wolę tego świadczenia poprzez zobowiązanie się do jego spełnienia. Nie wystarczy samo zawarcie umowy o nieodpłatne świadczenie, lecz konieczne jest jej wykonanie. Każdą więc sytuację i każde tego rodzaju zdarzenie gospodarcze należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie jako konkretny przypadek z uwzględnieniem okoliczności faktycznych badanej sprawy.

Stanowiąc o wartości nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie sprecyzował bliżej tego, co należy rozumieć przez nieodpłatne świadczenia, ograniczając się jedynie do wskazania sposobu i kryteriów ustalania ich wartości (art. 12 ust. 5 i ust. 6 ustawy).

Wartość otrzymanych rzeczy lub praw, w tym otrzymanych nieodpłatnie na podstawie art. 12 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca zawarł umowę ze spółką GF na podstawie której spółka GF wybudowała z własnych środków sieć kanalizacji sanitarnej. Następnie podmiot ten przekazał Wnioskodawcy sieć kanalizacyjną na podstawie faktury sprzedaży z terminem płatności 4 lat i sposobem płatności określonym jako kompensata. W szczególności udokumentowane koszty wykonania sieci kanalizacyjnej zostaną rozliczone przez Zakład na zasadzie kompensaty z fakturami za odprowadzanie ścieków wystawionymi przez Zakład na rzecz spółki GF.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej przepisy, w sprawie należy przyjąć za Wnioskodawcą, że przyjęty sposób rozliczenia przekazania sieci kanalizacyjnej, który wydłuża rozliczenie wynagrodzenia za przekazaną infrastrukturę do 4 lat nie kreuje dla Zakładu przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 uznano za prawidłowe.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W odniesieniu do powołanych w treści wniosku orzeczeń należy wskazać, że nie mogą one wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że zdaniem organu podatkowego, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.