Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB5.4510.30.2017.1.JC
z 20 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz.1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 stycznia 2017 r. (data wpływu 30 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy:

• w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,
  

• Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B – jest prawidłowe.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy: w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka pod firmą F. sp. z o.o. (dalej jako „Wnioskodawca”, albo „Spółka”), nabyła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 1 Kodeksu cywilnego od spółki pod firmą R. sp. z o.o. (dalej: „R.”) dnia 31 grudnia 2015 r. (dalej: „Transakcja”).
Zgodnie z treścią umowy sprzedaży, jej przedmiot obejmował zarówno aktywa, jak i pasywa związane ze sprzedawanym przedsiębiorstwem, w tym określone zobowiązania.

W związku ze sprzedażą przedsiębiorstwa miały miejsce następujące sytuacje:

1. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu poprzedzającego zawarcie Transakcji (dalej: „Faktury A”),
2. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu następującego po dacie zawarcia Transakcji (dalej: „Faktury B”).
   
   

W wyniku zawarcia Transakcji działalność przedsiębiorstwa prowadzonego przez R. została przeniesiona na F.. R. nie kontynuuje już tej działalności.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B są związane z działalnością opodatkowaną wykonywaną przez przedsiębiorstwo, będące przedmiotem Transakcji.

Zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione przez dostawców towarów i usług na R..

Zarówno Faktury A jak i Faktury B dotyczyły głównie zakupu usług transportowych wykonanych na terytorium kraju, usług prawnych oraz wynajmu pomieszczeń opodatkowanych podstawową stawką podatku VAT w wysokości: 23%.

W związku z faktem, że Wnioskodawca jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez R. refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Wnioskodawcy.

Zarówno Wnioskodawca jak i R. są podatnikami podatku od towarów i usług wmyśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 nr 54, poz. 535, ze zm.) (dalej: „Ustawa VAT”).

Wnioskodawca i R. są podmiotami powiązanymi w myśl art. 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 nr 21 poz. 86, ze zm.) (dalej: „Ustawa CIT”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z refaktur otrzymanych od R.?
2. Czy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów?
3. Czy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT z refaktur otrzymanych od R.?
4. Czy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów?
5. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone numerem 1, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT bezpośrednio z Faktur A?
6. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone numerem 2, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do bezpośredniego ujęcia Faktur A w kosztach uzyskania przychodów?
7. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone numerem 3, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do odliczenia podatku VAT bezpośrednio z Faktur B?
8. W przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie oznaczone numerem 4, czy Wnioskodawca będzie miał prawo do bezpośredniego ujęcia Faktur B w kosztach uzyskania przychodów?
   
   

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług wydano w dniu 19 kwietnia 2017 r. interpretację indywidualną Nr 1462-IPPP1.4512.74.2017.1.KR.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 2 i 4

W przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Wskazany przepis wyraża generalną zasadę w oparciu o którą należy kwalifikować dane wydatki do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu oraz jego interpretacją utrwaloną w jednolitym orzecznictwie sądów administracyjnych możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od następujących przesłanek: powiązania poniesionego wydatku z działalnością podatnika, istnienia bezpośredniego lub nawet tylko potencjalnego związku przyczynowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem oraz właściwego udokumentowania tego wydatku, przy czym przesłanki te muszą być spełnione łącznie.

W związku z faktem, że Wnioskodawca jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany fakturami A oraz fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez R. refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Wnioskodawcy.

Wskazane działanie ma między innymi umożliwić Wnioskodawcy zaliczenie wydatków związanych z zakupem wskazanych towarów i usług do kosztów uzyskania przychodów. Skoro bowiem to Wnioskodawca kontynuuje prowadzenie działalności gospodarczej nabytego przedsiębiorstwa i to on stał się przez to podmiotem faktycznie korzystającym z nabytych towarów i usług, które służą mu w prowadzonej działalności gospodarczej to również zasadnym będzie stwierdzenie, że to Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia wartości nabytych towarów i usług, których zakup został pierwotnie udokumentowanymi Fakturami Aoraz Fakturami B, do kosztów uzyskania przychodów.

Ponieważ zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione na zbywcę przedsiębiorstwa, P. dokona refaktur faktur A oraz faktur B na rzecz Wnioskodawcy. Takie rozwiązanie umożliwi ujęcie w księgach rachunkowych Wnioskodawcy wydatków związanych z zakupem towarów i usług udokumentowanych pierwotnie fakturami A oraz fakturami B.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów.

Ad. 6 i 8

Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że podstawowym dążeniem Wnioskodawcy jest między innymi potwierdzenie prawa nabywcy przedsiębiorstwa do zaliczenia wartości towarów i usług, których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku Faktur A wskazane nabycia odnoszą się do okresu poprzedzającego dzień zawarcia Transakcji. Natomiast w przypadku Faktur B wskazane nabycia odnoszą siędookresu następującego po dniu zawarcia Transakcji.

W związku z powyższym w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 2 oraz na pytanie nr 4 Wnioskodawca prosi o potwierdzenie, że będzie miał prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B.

Zdaniem Wnioskodawcy ponieważ to Wnioskodawca kontynuuje prowadzenie działalności gospodarczej nabytego przedsiębiorstwa i to on stał się przez to podmiotem faktycznie korzystającym z nabytych towarów i usług, które służą mu w prowadzonej działalności gospodarczej to również zasadnym będzie stwierdzenie, że to Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia wartości nabytych towarów i usług, których zakup został pierwotnie udokumentowanymi Fakturami A oraz Fakturami B, do kosztów uzyskania przychodów.

Jeżeli organ podatkowy uzna jednak, że refaktury Faktur A oraz Faktur B nie będą mogły stanowić podstawy do zaliczenia przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów wartości wskazanych towarów i usług, Wnioskodawca prosi o potwierdzenie możliwości zaliczenia przez niego do kosztów uzyskania przychodów wartości wskazanych towarów i usług poprzez ujęcie w jego księgach rachunkowych bezpośrednio Faktur A oraz Faktur B.

Zdaniem Wnioskodawcy przy analizie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B należy mieć na uwadze całość konsekwencji podatkowych dotyczących nie tylko Wnioskodawcy ale i drugiej strony omawianej transakcji tj. R. jak również podatkowy charakter transakcji restrukturyzacyjnych polegających na przeniesieniu przedsiębiorstwa, które zakładają kontynuację działalności przedsiębiorstwa po jego przeniesieniu np. w drodze sprzedaży na inny podmiot. W takim przypadku koszty ponoszone w ramach tej działalności powinny zostać rozpoznane bądź to przez podmiot sprzedający przedsiębiorstwo bądź przez podmiot nabywający przedsiębiorstwo.

Innymi słowy, nie może dojść do sytuacji, w której w wyniku restrukturyzacji koszty dotyczące działalności operacyjnej i ściśle związane z przychodami generowanymi przez przedsiębiorstwo nie są rozpoznane dla celów podatkowych przez żaden z podmiotów. Taka sytuacja mogłaby natomiast mieć miejsce w przypadku gdyby organ podatkowy uznał że refaktury Faktur A orazFaktur B nie mogą stanowić podstawy do ujęcia w księgach Wnioskodawcy kosztów podatkowych z tytułu zakupu wskazanych towarów i usług.

Bez wystawienia refaktur Faktur A oraz Faktur B przez R. oraz przy jednoczesnym uznaniu że F. nie ma prawa do ujęcia w kosztach podatkowych bezpośrednio Faktur A oraz Faktur B dojdzie do sytuacji w której żadna ze stron Transakcji nie będzie mogła rozliczyć w kosztach podatkowych wartości towarów i usług udokumentowanych Fakturami A oraz Fakturami B. Zbywca przedsiębiorstwa nie wystawiając refaktur Faktur A oraz Faktur B nie osiągnie bowiem przychodu podatkowego, z którym mógłby powiązać koszty zakupu towarów i usług udokumentowanych Fakturami A oraz Fakturami B.

W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy w przypadku udzielenia negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 2 oraz na pytanie nr 4 Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie ustalenia, czy:

• w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe,
  

• Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B – jest prawidłowe.
  
  
  

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm.), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jestprzychód.

Z art. 7 ust. 2 tej ustawy wynika z kolei, że dochodem, z zastrzeżeniem art. 10, art. 11 i art. 24a, jest nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym; jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą.

Taka, a nie inna konstrukcja przepisu art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powoduje więc, że kluczowe znaczenie dla ustalenia zasad opodatkowania podatkiem dochodowym mają: po pierwsze – przychód, a po drugie – koszty jego uzyskania.

I tak, przychodami podatkowymi, o których mowa w regulacjach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wtym również różnice kursowe, a w zakresie przychodów związanych z działalnością gospodarczą także przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, powyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont (art. 12 ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Natomiast z treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy wynika, że kosztami uzyskania przychodów sąkoszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Każdy koszt należy indywidualnie oceniać pod kątem spełnienia ustawowych przesłanek określonych w niniejszej regulacji. Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu (ewentualnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów), przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków trzeba brać pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu.

Aby zaliczyć dany koszt do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, muszą być spełnione łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika,
  

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• jego poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albozabezpieczenie źródła przychodów,
  

• nie został wyłączony z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 16 ust. 1 omawianej ustawy,
  

• został właściwie udokumentowany.
  
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdyustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albozabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprowadza także – w kwestii kosztów uzyskania przychodów – pojęcia „kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami” oraz „koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami” (tzw. pośrednie koszty), nie definiując tych pojęć. Do pierwszej z wymienionych kategorii należą wydatki których poniesienie ma bezpośrednio na celu uzyskanie konkretnych przychodów (przekłada się bezpośrednio na wysokość przychodów). W ich przypadku możliwe jest ustalenie w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nim przychód. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tejjednostki towaru. Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których poniesienie jest racjonalnie uzasadnione jako służące osiąganiu przychodów lubzachowania albo zabezpieczenia źródła, nie ma jednak możliwości przypisania ichdookreślonych przychodów. Są to tzw. koszty ogólne funkcjonowania osoby prawnej ipodmiotu prowadzącego działalność gospodarczą.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka nabyła przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 (1) Kodeksu cywilnego od spółki pod firmą R. sp. z o.o. dnia 31 grudnia 2015 r. (dalej: „Transakcja”). Zgodnie z treścią umowy sprzedaży, jej przedmiot obejmował zarówno aktywa, jak i pasywa związane ze sprzedawanym przedsiębiorstwem, w tym określone zobowiązania. W związku ze sprzedażą przedsiębiorstwa miały miejsce następujące sytuacje:

1. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu poprzedzającego zawarcie Transakcji (dalej: „Faktury A”),
2. Spółka R. po dokonaniu Transakcji otrzymywała faktury, wystawione na R. i odnoszące się do okresu następującego po dacie zawarcia Transakcji (dalej: „Faktury B”).
   
   

W wyniku zawarcia Transakcji działalność przedsiębiorstwa prowadzonego przez R. została przeniesiona na F.. R. nie kontynuuje już tej działalności. Zarówno Faktury A jak i Faktury B są związane z działalnością opodatkowaną wykonywaną przez przedsiębiorstwo, będące przedmiotem Transakcji. Zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione przez dostawców towarów i usług na R. Zarówno Faktury A jak i Faktury B dotyczyły głównie zakupu usług transportowych wykonanych na terytorium kraju, usług prawnych oraz wynajmu pomieszczeń opodatkowanych podstawową stawką podatku VAT w wysokości: 23%. W związku z faktem, że Wnioskodawca jako nabywca przedsiębiorstwa stał się podmiotem faktycznie korzystającym z towarów i usług których zakup został udokumentowany Fakturami A oraz Fakturami B, strony Transakcji rozważają wystawienie przez R. refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Wnioskodawcy.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy w przypadku, gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów.

Wątpliwość Wnioskodawcy stanowi także prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B.

W tym miejscu wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera regulacji dotyczących wystawiania oraz formy faktur VAT, refaktur. Kwestie te normuje ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporządzenie wykonawcze.

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie, Wnioskodawca wskazał: „Ponieważ zarówno Faktury A jak i Faktury B zostały wystawione na zbywcę przedsiębiorstwa, P. dokona refaktur faktur A oraz faktur B na rzecz Wnioskodawcy. Takie rozwiązanie umożliwi ujęcie w księgach rachunkowych Wnioskodawcy wydatków związanych z zakupem towarów i usług udokumentowanych pierwotnie fakturami A oraz fakturami B. W związku z powyższym zdaniem Wnioskodawcy w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów”.

Jednakże w interpretacji indywidualnej z dnia 19 kwietnia 2017 r. Nr 1462-IPPP1.4512.74.2017.1.KR wydanej w odpowiedzi na wniosek Spółki z dnia 17 stycznia 2017 r. w zakresie podatku od towarów i usług wskazano:

„Natomiast, celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, mimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT wystawiona przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę we własnym imieniu ale na rzecz kontrahenta, a następnie „w stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Przeniesienie kosztów nabycia usługi, o którym mowa wyżej, dotyczy wyłącznie usługi, jaką nabywca nabył w celu odsprzedaży w postaci takiego samego świadczenia. (…) W związku z tym, Zbywca nie świadczy usług na rzecz Wnioskodawcy w rozumieniu art. 8 ust. 1 i ust. 2a ustawy, i Zbywca nie ma prawa do wystawienia „refaktur” na rzecz Wnioskodawcy. (…) W konsekwencji, należy stwierdzić, że skoro Nabywca przedsiębiorstwa w ramach transakcji nabył prawa i obowiązki Zbywcy, to Jemu przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego bezpośrednio z otrzymanych przez Zbywcę przedsiębiorstwa faktur dokumentujących świadczenie usług (faktur A i B). Prawo do odliczenia przysługuje Wnioskodawcy niezależnie od tego, czy faktura została wystawiona przed lub po zbyciu przedsiębiorstwa, jak również czy faktura ta wskazuje jako nabywcę Zbywcę przedsiębiorstwa”.

W konsekwencji, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z tytułu refaktur nie powstaną dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że w przypadku gdy R. dokona refaktur Faktur A oraz Faktur B na rzecz Spółki, Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczenia otrzymanych refaktur do kosztów uzyskania przychodów, należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast słusznie wskazuje Wnioskodawca, że ponieważ to Wnioskodawca kontynuuje prowadzenie działalności gospodarczej nabytego przedsiębiorstwa i to on stał się przez to podmiotem faktycznie korzystającym z nabytych towarów i usług, które służą mu wprowadzonej działalności gospodarczej to również zasadnym będzie stwierdzenie, że to Wnioskodawca powinien mieć możliwość zaliczenia wartości nabytych towarów i usług, których zakup został pierwotnie udokumentowanymi Fakturami A oraz Fakturami B, do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym będzie miał on prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości zakupionych towarów i usług bezpośrednio z Faktur A oraz Faktur B, należy uznać za prawidłowe.

Końcowo należy zaznaczyć, że niniejsza interpretacja dotyczy tylko problematyki będącej ściśle przedmiotem pytań postawionych przez Spółkę we wniosku. Treść pytania (pytań) wyznacza bowiem granice tematyczne wydawanej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę istanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu napiśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.