Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPB1-1.4511.115.2017.1.AA
z 11 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2017 r. (data wpływu 28 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania składnika majątku (samochodu osobowego), przed upływem roku na cele osobiste – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup samochodu osobowego oraz w zakresie skutków podatkowych przekazania składnika majątku (samochodu osobowego), przed upływem roku na cele osobiste.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług administracyjnych. Nie jest podatnikiem VAT a z podatku dochodowego rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Siedziba firmy jak i miejsce świadczenia przez Wnioskodawcę usług mieści się w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania. W związku z tym konieczne jest korzystanie z samochodu jako środka transportu. W drugiej połowie roku 2015 nastąpiły trudności w użytkowaniu samochodu, który Wnioskodawca miał zapewniony w ramach umowy z usługobiorcą. W związku z zapewnieniem, że trudności te są przejściowe w listopadzie 2015 roku Wnioskodawca zakupił używany samochód osobowy o wartości 14.000,00 zł, z zamiarem używania go krócej niż 1 rok. W związku z tym całkowitą wartość samochodu jednorazowo zaliczono do kosztów uzyskania przychodów. We wrześniu 2016 roku, czyli przed upływem 1 roku Wnioskodawca wycofał samochód, który nie był zaliczony do środków trwałych z działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie skutków podatkowych przekazania składnika majątku (samochodu osobowego), przed upływem roku na cele osobiste.

Czy wycofanie z działalności gospodarczej i przekazanie go na cele osobiste spowoduje powstanie przychodu lub konieczność dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazanie samochodu na cele osobiste, po wycofaniu z działalności gospodarczej, nie spowoduje przychodu po stronie Wnioskodawcy, jako podatnika ani konieczności dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów. W związku z tym, że przekazanie samochodu na cele osobiste nie jest równoznaczne z jego sprzedażą, to tym samym nie spowoduje powstania przychodu. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 updof przychód powstanie, jeżeli ten składnik majątku zostanie sprzedany w okresie 6 lat po wycofaniu go z działalności gospodarczej. Także i zmiana przeznaczenia składnika majątku (wcześniej wykorzystywana w działalności gospodarczej) nie spowoduje wykluczenia jego wartości z kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie skutków podatkowych przekazania składnika majątku (samochodu osobowego), przed upływem roku na cele osobiste jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2 innych rzeczy- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, stanowi natomiast, że przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

Zgodnie z treścią art. 14 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

− wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z przepisów cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wynika aby w przypadku wycofania składnika majątku z działalności gospodarczej i przekazania go na potrzeby osobiste podatnika powstawał obowiązek podatkowy w tym podatku (składnik ten pozostaje nadal w majątku tej samej osoby – pozostaje nadal jej własnością).

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, - nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Ciężar wykazania związku przyczynowo-skutkowego kosztu z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

− o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

O tym jak długo będzie używany ten samochód decyduje podatnik. Jeśli przewidywany okres używania tego składnika majątku, na potrzeby związane z działalnością, jest równy lub krótszy niż rok, to wydatki na jego nabycie są zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Należy jednak podkreślić, że zgodnie z treścią art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zatem wykorzystywanie do celów osobistych samochodu osobowego zaliczonego do zużywających się stopniowo składników majątku, powoduje konieczność korekty kosztów uzyskania przychodów.

Korekta kosztów dotyczy całej kwoty wydatków na nabycie przedmiotowego samochodu. Dyspozycja powołanego powyżej przepisu art. 23 ust. 1 pkt 49 ustawy, wyraźnie odnosi się do wydatków na nabycie, a nie do ich części. Przepis ten nie pozwala na proporcjonalne rozliczenie wydatków na nabycie w stosunku do okresu wykorzystywania składnika majątku dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Proporcjonalne rozliczanie wydatków na nabycie w postaci odpisów amortyzacyjnych dotyczy wyłącznie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zakupił używany samochód osobowy, z zamiarem używania go krócej niż 1 rok. W związku z tym, wartość samochodu Wnioskodawca zaliczył jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów. We wrześniu 2016 r., czyli przed upływem 1 roku Wnioskodawca wycofał samochód, który nie był zaliczony do środków trwałych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku informacje oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że późniejsze przekazanie na cele osobiste Wnioskodawcy wskazanego we wniosku samochodu osobowego nie stanowi odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym nie spowoduje powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

Natomiast, jeżeli wydatki na nabycie rzeczowego składnika majątku zużywającego się stopniowo w postaci samochodu osobowego Wnioskodawca zaliczy ze względu na jego przewidywany okres używania krótszy niż rok bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów, a następnie przed upływem roku wycofa go z działalności gospodarczej i przekaże na cele osobiste, to będzie zobowiązany skorygować koszty uzyskania przychodów o całą kwotę wydatków na jego nabycie uprzednio zaliczoną w ich ciężar.

W konsekwencji, Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów obejmujących wydatki na nabycie przedmiotowego samochodu osobowego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, że wniosek w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków na zakup samochodu osobowego w dniu 11 kwietnia 2017 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną nr 3063-ILPB1-1.4511.108.2017.1.AA.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.