Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB4.4511.171.2017.1.LZ
z 5 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2017 r. (data wpływu 22 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania po stronie zleceniobiorcy przychodu z tytułu udostępnienia przez zleceniodawcę stroju służbowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej dochodowego od osób fizycznych. w zakresie powstania po stronie zleceniobiorcy przychodu z tytułu udostępnienia przez zleceniodawcę stroju służbowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi i rozwija obecnie koncesjonowaną działalność gospodarczą w zakresie usług ochrony osób i mienia. Charakter i sposób świadczenia ww usług oraz obowiązki ciążące na Wnioskodawcy wynikają z ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia. Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie osób i mienia Wnioskodawca jako podmiot prowadzący działalność w ww zakresie ma obowiązek zapewniania noszenia ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego. Tym samym Wnioskodawca ma obowiązek zapewnienia jednolitego ubioru dla wszystkich osób realizujących na jego rzecz usługi ochrony, spełniających dodatkowe kryteria odróżniające, ustanowienie w art. 21 ust. 1 ustawy ochronie osoby i mienia.

W wykonaniu powyższego obowiązku ustawowego Wnioskodawca planuje na własny koszt zapewniać swoim zleceniobiorcom jednolite umundurowanie oznaczone emblematami Wnioskodawcy i przekazywać je do obowiązkowego bezpłatnego użytkowania przez czas realizacji zadań ochrony na rzecz Wnioskodawcy z jednoczesnym zakazem ich wykorzystania na jakiekolwiek inne potrzeby. Po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy ze zleceniobiorcą będzie on zobowiązany do zwrotu munduru. Jeżeli przed rozwiązaniem umowy ze zleceniobiorcą wyczerpie się czas zużycia określany odrębnie dla każdego elementu munduru, zleceniobiorca - pracownik ochrony - ma być uprawniony do wymiany takiego elementu na nowy lub niezużyty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego, mając na względzie obowiązek płynący z art. 20 ust. 1 pkt 2 oraz art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia:

1. Bezpłatne przekazanie zleceniobiorcy munduru do używania w trakcie wykonywania na rzecz Wnioskodawcy usług ochrony osób i mienia będzie świadczeniem nieodpłatnym?
2. Bezpłatne przekazanie zleceniobiorcy munduru do używania w trakcie wykonywania na rzecz Wnioskodawcy usług ochrony osób i mienia, będzie rodziło po stronie zleceniobiorcy Wnioskodawcy powstanie przychodu w świetle art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie, obowiązku odprowadzenia przez Wnioskodawcę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu uzyskania przedmiotowego świadczenia?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, co do zasady, są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z uwagi na to, że ustawodawca bliżej nie określił, co należy rozumieć pod pojęciem,nieodpłatne świadczenie”, koniecznym jest odwołanie się do praktyki podatkowej, orzecznictwa sądów administracyjnych oraz piśmiennictwa organów podatkowych (tak wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 18 kwietnia 2001 r.).

Pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym i obejmuje nie tylko świadczenie w znaczeniu cywilistycznym, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności przedsiębiorców, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inna formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar majątkowy.

Również NSA w wyroku z dnia 30 grudnia 1998 roku stwierdzając, że: „Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozumieć te wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu”. W drodze analogii można przyjąć, iż orzeczenie to zachowa swą aktualność w stosunku do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przychodem jest wartość nieodpłatnych świadczeń, które nie powodują powstania u beneficjenta danej usługi, czy otrzymującego daną rzecz, obowiązku dokonania jakichkolwiek wzajemnych świadczeń na rzecz ponoszącego wydatki z tego tytułu (bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego). W praktyce podatkowej przyjmuje się, że świadczenie może być uznane za nieodpłatne jedynie wówczas, gdy na podmiocie, który je uzyskuje nie ciążył obowiązek wykonania na rzecz świadczącego żadnego świadczenia wzajemnego.

Tym samym nieodpłatnym jest tylko takie świadczenie, w wyniku wykonania którego jedna strona (i tylko jedna) uzyskuje przysporzenie kosztem drugiej strony.

W przedmiotowym stanie faktycznym zleceniobiorca otrzymuje od swojego zleceniodawcy - Wnioskodawcy niezbędny do realizacji usługi ochrony osób i mienia mundur. Za udostępnienie munduru zleceniodawcy - Wnioskodawca nie pobiera żadnych opłat Jednak w zamian za to zleceniobiorca zobowiązany jest wykonywać usługę przy wykorzystaniu przekazanego munduru, wyłącznie na rzecz zleceniodawcy-Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy bezpłatne używanie przez zleceniobiorcę munduru w wyżej opisanym stanie faktycznym nie kwalifikuje się jako nieodpłatne świadczenie, a co za tym idzie, nie powodujące powstania przychodu, bowiem umowa, którą Wnioskodawca zawarł ze zleceniobiorcą nie jest umową o nieodpłatne użyczenie, lecz wypełnieniem ustawowych obowiązków, nie przynosząca korzyści zleceniobiorcy. Wskazać ponadto należy, że nie można kwalifikować automatycznie jako nieodpłatne świadczenie każdego przypadku, gdy przedsiębiorca (podatnik) otrzymuje świadczenie bez konieczności zapłaty określonej kwoty za to świadczenie

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady opodatkowania podatkiem dochodowym dochodów osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z pózn. zm.).

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa zaniechano poboru podatku. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 11 ust. 2 Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2–2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 13 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarcza, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Stosownie do art. 41 ust. 1 Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4–9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia ubioru (odzieży) służbowego, rozstrzygnięcia, co może być elementem ubioru służbowego, czy też w jakich przypadkach ubiór pracownika uznaje się za służbowy, należy dokonywać zatem w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, że odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywana praca, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp. W związku z tym, ubiorem służbowym będzie taki ubiór, którego noszenie przy świadczeniu pracy jest obowiązkiem. Ubiór służbowy powinien charakteryzować się jakimś stopniem wyróżnienia powodującym, że niemożliwe czy tez niecelowe byłoby używanie go na potrzeby prywatne osoby świadczącej pracę, a to oznacza, że winien być wykorzystywany jedynie do celów związanych z wykonywaniem obowiązków powierzonych w ramach wykonywania obowiązków służbowych i świadczenia usług.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi i rozwija koncesjonowaną działalność w zakresie usług ochrony osób i mienia. Pracownicy zatrudnieni na podstawie umowy zlecenia będą zobowiązani do noszenia ubrań służbowych.

Zgodnie z art. 20 ust.1 pkt 2 ustawy o ochronie osób i mienia z dnia 22 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2016 r., poz. 1217) przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie ochrony osób i mienia: zapewnia noszenie ubioru przez pracowników ochrony, umożliwiającego ich identyfikację oraz identyfikację podmiotu zatrudniającego. W rezultacie Wnioskodawca planuje na własny koszt zapewnić zleceniobiorcom jednolite umundurowanie oznaczone emblematami Wnioskodawcy i przekazać je do obowiązkowego bezpłatnego użytkowania przez czas realizacji zadań ochrony na rzecz Wnioskodawcy z jednoczesnym zakazem ich wykorzystania na jakiekolwiek inne potrzeby. Po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy zleceniobiorcy z Wnioskodawcą będzie on zobowiązany do zwrotu munduru.

W opisanej sytuacji, jak wskazuje Wnioskodawca umundurowanie będzie jedynie udostępniane do używania przez czas realizacji zadań ochrony, po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy ze zleceniobiorcą umundurowanie będzie zwracane do Wnioskodawcy, a w okresie korzystania z ww. ubioru służbowego, ubiór ten nie będzie własnością zleceniobiorcy, lecz będzie stanowić własność Wnioskodawcy – zatem udostępnienie zleceniobiorcom ubioru służbowego nie będzie dla nich generowało przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, będzie dla nich obojętne podatkowo, a na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika.

Prawidłowe jest zatem stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym udostępnienie jednolitego umundurowania zleceniobiorcom nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.