Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPP2.4512.46.2017.2.RR
z 5 kwietnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2017 r. (data wpływu 26 stycznia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 marca 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 17 marca 2017 r. nr 1462-IPPP2.4512.46.2017.1.RR o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od faktur związanych z nabyciem nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego od faktur związanych z nabyciem nieruchomości. Złożony wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 marca 2017 r. (data wpływu 30 marca 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie tutejszego Organu z dnia 17 marca 2017 r. nr 1462-IPPP2.4512.46.2017.1.RR (skutecznie doręczone w dniu 17 marca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

X Spółka Jawna jest czynnym podatnikiem VAT „Spółka”, „Podatnik”. Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. Przedmiotem działalności spółki jest produkcja, montaż oraz programowanie maszyn specjalnego przeznaczenia. Spółka dokonuje sprzedaży na rynku krajowym oraz unijnym.

W 2016 r. Spółka zawarła przedwstępną umowę sprzedaży niezabudowanych gruntów. Spółka planuje przeznaczenie gruntów pod budowę nowej siedziby, która będzie w całości wykorzystywana na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Wspólnicy Spółki wyrazili zgodę na zakup działki w drodze uchwały. Stroną sprzedającą są dwie osoby fizyczne, które są współwłaścicielami gruntu. Sprzedający nabyli w drodze kupna działkę budowlaną, która została podzielona na mniejsze działki będące przedmiotem obrotu. Sprzedający prowadzili działania marketingowe w szczególności poszukują nabywców korzystając m.in. z biura pośrednictwa nieruchomości.

Sprzedający prowadzą działalność gospodarczą i są czynnymi podatnikami VAT, jednakże z informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie wynika, że prowadzą działalność w zakresie obrotu nieruchomościami.

W 2016 r. Podatnik zapłacił zadatek na poczet zakupu gruntu. Grunt nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710) „Ustawa” tj. spełnia definicję „terenów budowlanych” określoną w art. 2 ust. 33 ustawy o podatku od towarów i usług tj. są to „grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym”. Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego grunty oznaczone są jako „U” (tj. pod usługi).

Sprzedający udokumentują fakturami w rozumieniu Ustawy otrzymanie zadatku oraz przyszłe czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawca w uzupełnieniu do złożonego wniosku ponadto wskazał że:

1. Nabycie przez Zbywców nieruchomości zostało dokonane w 1993 r. i Podatnik nie posiada wiedzy, czy podlegało opodatkowaniu VAT. Część nieruchomości była później przedmiotem darowizny.
2. Zbywcom nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia nieruchomości gruntowej.
3. Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana na cele prywatne. Zbywca traktował nieruchomość jako inwestycję długoterminową, zaś zakładanym celem była jej sprzedaż.
4. Grunt niezabudowany nie był przedmiotem umów dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze i zbywcy nie uzyskiwali z tego tytułu dochodów.
5. Grunt niezabudowany nie był wykorzystywany przez współwłaścicieli będących zbywcami w działalności gospodarczej.
6. Zbywcy podejmowali szereg czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntów, które finansowali ze środków własnych. W trakcie posiadania nieruchomości zostały zrealizowane następujące prace: wyrównanie terenu, zasypanie glinianek, kopanie rowów, doprowadzenie kanalizacji deszczowej itp.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT od faktur związanych z nabyciem nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, stosownie do art. 86 ust. 1 Ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług i dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

W związku z powyższym zdaniem Podatnika, Spółka ma prawo do odliczenia VAT od faktur związanych z nabyciem nieruchomości.

Spółka dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. W związku z powyższym spełniony jest warunek wynikający z art. 86 ust. 1 Ustawy tj. grunt będzie wykorzystywany wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem wniosku nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 88 Ustawy, w szczególności transakcja nie jest zwolniona z podatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 Ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 stycznia 2012 r. (sygn. I FSK 1870/11) orzekł, iż: „Dla ustalenia zawodowego profilu działalności istotne będą takie okoliczności, jak uzbrojenie terenu, wydzielenie dróg wewnętrznych oraz działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, stanowią o takiej aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, które mogą wskazywać, że czynności sprzedającego przybierają formę zawodową (profesjonalną), a w konsekwencji zorganizowaną. Na taki rodzaj działalności wskazywać mogą także takie działania, jak uzyskanie przed sprzedażą decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, zwłaszcza w sytuacji, gdy sprzedawca jest już podatnikiem w zakresie usług budowlanych, developerskich, czy innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze.”

Sprzedający, w ocenie Podatnika spełniają kryteria „handlowców” wymienionych w art. 15 ust. 1 ustawy zarówno poprzez nabycie i podział działek, jak również korzystanie z profesjonalnych pośredników w obrocie nieruchomościami w celu znalezienia klientów na oferowane działki.

W związku z powyższym zdaniem Spółki transakcja polega udokumentowaniu fakturami, które stanowią podstawę do odliczenia VAT w rozliczeniu za okres, w którym powstał obowiązek podatkowy u Sprzedawcy nie wcześniej niż w dacie otrzymania faktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego zostały sformułowane w art. 86 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710 z późn. zm.). Zgodnie z art. 86 ust. 1 ww. ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 cyt. ustawy.

Na mocy art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

W świetle cytowanych wyżej przepisów możliwość obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi. W każdym przypadku należy więc dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo-prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych. Decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez „podatników” w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i dokonuje wyłącznie sprzedaży opodatkowanej. W 2016 r. Spółka zawarła przedwstępną umowę sprzedaży niezabudowanych gruntów. Spółka planuje przeznaczyć grunty pod budowę nowej siedziby, która będzie w całości wykorzystywane na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stroną sprzedającą są dwie osoby fizyczne, które są współwłaścicielami gruntu. Sprzedający nabyli w drodze kupna działkę budowlaną, która została podzielona na mniejsze działki będące przedmiotem obrotu. Sprzedający prowadzili działania marketingowe w szczególności poszukują nabywców korzystając m.in. z biura pośrednictwa nieruchomości. Sprzedający prowadzą działalność gospodarczą i są czynnymi podatnikami VAT, jednakże z informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej nie wynika, że prowadzą działalność w zakresie obrotu nieruchomościami. Jak wynika z wniosku grunt nie korzysta ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy tj. spełnia definicję „terenów budowlanych” określoną w art. 2 ust. 33 ustawy o podatku od towarów i usług tj. zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego grunty oznaczone są jako „U” (tj. pod usługi). Sprzedający udokumentują fakturami w rozumieniu Ustawy otrzymanie zadatku oraz przyszłe czynności podlegające opodatkowaniu VAT. Ponadto Strona wskazała, że nabycie przez Zbywców nieruchomości zostało dokonane w 1993 r. Część nieruchomości była później przedmiotem darowizny. Zbywcom nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT z tytułu nabycia nieruchomości gruntowej. Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana na cele prywatne. Zbywca traktował nieruchomość jako inwestycję długoterminową, zaś zakładanym celem była jej sprzedaż. Grunt niezabudowany nie był przedmiotem umów dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze i zbywcy nie uzyskiwali z tego tytułu dochodów. Grunt niezabudowany nie był wykorzystywany przez współwłaścicieli będących zbywcami w działalności gospodarczej. Zbywcy podejmowali szereg czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntów, które finansowali ze środków własnych. W trakcie posiadania nieruchomości zostały zrealizowane następujące prace: wyrównanie terenu, zasypanie glinianek, kopanie rowów, doprowadzenie kanalizacji deszczowej itp.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy Spółka będzie miała prawo do odliczenia VAT od faktur związanych z nabyciem nieruchomości.

Rozpatrując prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur związanych z nabyciem nieruchomości, w kontekście powołanego powyżej przepisu art. 88 ust. 3a pkt 2, należy przeanalizować, czy dostawa dokonana przez Sprzedawców na rzecz Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz nie korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r. poz. 459) własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Należy więc przyjąć, że na podstawie definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, zbycie nieruchomości gruntowej, traktowane jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Podatnikami – według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT – są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, że w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów, budynków, budowli lub ich części) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą zbycie majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W zakresie prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 z późn. zm.), „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta zarówno w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, jak i w art. 9 ust. 1 ww. Dyrektywy ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnika” te wszystkie podmioty, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zatem, jak wskazano wyżej, dostawa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działania podmiotu dokonującego tej dostawy wykażą znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, które mogą składać się z kilku następujących po sobie transakcji. Czynności takie jak np. poniesienie wydatków inwestycyjnych w celu i z zamiarem rozpoczęcia przyszłej działalności gospodarczej należy również uznać za działalność gospodarczą, nawet w sytuacji gdyby działalność ta faktycznie nie została rozpoczęta.

Dlatego też, aby uznać, że dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku VAT należy ustalić, czy działa on jako producent, handlowiec lub usługodawca.

Z treści orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE (dalej TSUE) w sprawach C-180/10 i C-181/10 wynika, że za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, producenta tj. wykazuje aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

Trybunał orzekł ponadto, że liczba i zakres transakcji sprzedaży nie ma charakteru decydującego i nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał stwierdził, że dużych transakcji sprzedaży można dokonywać również jako czynności osobistych.

Należy mieć na uwadze, że powołane wyżej orzeczenie TSUE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stanowi przesłankę do analogicznego rozstrzygnięcia tylko i wyłącznie w przypadku gdy mamy do czynienia z tożsamym stanem faktycznym, co niewątpliwie w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca.

Orzeczenie TSUE zapadło na tle innych stanów faktycznych, bowiem w przypadku pierwszej sprawy dotyczyło sprzedaży przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, działek wydzielonych z gruntu przeznaczonego pierwotnie zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego do produkcji rolnej i użytkowanego przez tę osobę na potrzeby działalności rolniczej w latach 1996–1998. W 1997 r. plan zagospodarowania przestrzennego uległ zmianie, w wyniku czego omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę letniskową. Wskutek tej zmiany właściciel podzielił grunt na 64 działki, które od 2000 r. zaczął kolejno sprzedawać osobom fizycznym.

Druga sprawa dotyczyła natomiast małżonków będących od 1996 r. właścicielami gospodarstwa rolnego, które nabyli jako grunt rolny bez prawa do zabudowy. Do końca 2006 r. użytkowali ten grunt na potrzeby działalności rolniczej, to jest hodowli koni, a następnie uprawy roślin przeznaczonych na paszę dla zwierząt. Wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z którą omawiany grunt został przeznaczony pod zabudowę mieszkaniowo-usługową, rozpoczęli sprzedaż, niektórych części gospodarstwa.

Na tle takich stanów faktycznych Trybunał orzekł, że osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarządu majątkiem prywatnym tej osoby.

Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2006/138, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej.

Po uwzględnieniu opisu analizowanej sprawy oraz powołanych regulacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz orzecznictwa stwierdzić należy, że dostawa dokonywana przez Sprzedawców nieruchomości gruntowej jest wykonywana w ramach działalności gospodarczej, zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Z opisu sprawy wynika, że Sprzedawcy dokonali zakupu działki budowlanej, która została podzielona na mniejsze działki. Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana na cele prywatne. Zbywcy traktowali nieruchomość jako inwestycję długoterminową, zaś zakładanym celem była jej sprzedaż. Sprzedający prowadzili działania marketingowe w szczególności poszukując nabywców korzystając m.in. z biura pośrednictwa nieruchomości. Ponadto Zbywcy podejmowali szereg czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntów, które finansowali ze środków własnych. W trakcie posiadania nieruchomości zostały zrealizowane następujące prace: wyrównanie terenu, zasypanie glinianek, kopanie rowów, doprowadzenie kanalizacji deszczowej itp.

Dlatego też należy stwierdzić, że w omawianej sprawie dostawa przedmiotowego gruntu przez Sprzedawców, nie wskazuje na zarządzanie majątkiem osobistym. W przedmiotowej sprawie istnieją natomiast przesłanki pozwalające uznać, że dokonując sprzedaży gruntu, Zbywcy występują w charakterze podatników w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzących działalność gospodarczą, w myśl art. 15 ust. 2 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami. Jak wcześniej wskazano Nieruchomość gruntowa nie była wykorzystywana na cele prywatne. Zbywcy traktowali nieruchomość jako inwestycję długoterminową, zaś zakładanym celem była jej sprzedaż. Zbywcy podejmowali szereg czynności zmierzających do podniesienia wartości gruntów. Tym samym w rozpatrywanej sprawie Zbywcy sprzedając wydzielone działki, nie dokonują zbycia majątku osobistego, ale majątek wykorzystywany przez niech w prowadzonej działalności gospodarczej (art. 15 ust. 2 ustawy). Tym samym Sprzedawcy w niniejszej sprawie działają jako podatniczy podatku od towarów i usług, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Zgodnie z art. 146a pkt 1, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy o podatku od towarów i usług, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku oraz zwolnienie od podatku VAT.

I tak, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przy czym tereny budowlane, stosownie do art. 2 pkt 33 ustawy, to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o którym mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Tak więc ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku jego braku w oparciu o wydane decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że grunt będący przedmiotem zapytania spełnia definicję „terenów budowlanych” określoną w art. 2 ust. 33 ustawy o podatku od towarów i usług, gdyż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego grunty oznaczone są jako „U” (tj. pod usługi).

Zatem skoro grunt będący przedmiotem omawianej transakcji jest przeznaczona pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, to oznacza że jest terenem budowlanym w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym, do omawianej transakcji nie znajdzie zastosowanie zwolnienie od podatku, określone w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli w tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie określone w niniejszym przepisie dotyczy wszystkich towarów zarówno nieruchomości jak i ruchomości, przy nabyciu (imporcie, wytworzeniu), których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika - wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku VAT.

Z przedmiotowego wniosku nie wynika, żeby grunt, który jest przedmiotem sprzedaży był wykorzystywane wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku. Ponadto Sprzedającemu nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem opisanych gruntów. Zatem w stosunku do gruntu będącego przedmiotem sprzedaży przez Zbywców na rzecz Wnioskodawcy nie znajdzie zastosowania zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy

Tym samym w stosunku do sprzedaży gruntu Zbywcy będą działali w charakterze podatników VAT w rozumieniu art. 15 ustawy i transakcja zbycia gruntu na rzecz Wnioskodawcy powinna być opodatkowana stawką podstawową podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy w związku z art. 146a pkt 1 ustawy, tj. 23%.

Należy wskazać, że z treści cyt. przepisów art. 86 ustawy wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tj. odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, z których nabyciem wiąże się podatek naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Po przeanalizowaniu okoliczności przedstawionych we wniosku w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa należy uznać, że w niniejszej sprawie zostaną spełnione przesłanki, o których mowa w art. 86 ust. 1 ustawy, warunkujące prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, gdyż Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT a zakup przedmiotowego gruntu - jak wskazał Zainteresowany – będzie przeznaczony pod budowę nowej siedziby, która będzie w całości wykorzystywana na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem z uwagi na związek poniesionego wydatku na zakup ww. gruntu z czynnościami opodatkowanymi, Wnioskodawca ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur związanych z nabyciem nieruchomości.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Wskazać w tym miejscu należy, że niniejsza interpretację wydano na podstawie informacji podanych w stanie faktycznym, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Zauważyć należy również, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem wniosek o wydanie interpretacji może być złożony tylko w indywidualnej sprawie zainteresowanego. Z tych też względów - z uwagi na indywidualny charakter interpretacji przepisów prawa podatkowego - zaznacza się, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy jedynie Wnioskodawcy, nie zaś Zbywców gruntu. Uwzględniając powyższe wskazać należy, że interpretacja nie wywołuje skutków prawnych dla dokonujących sprzedaży. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tych podmiotów.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.