2017.03.10 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0461-ITPP3.4512.1.2017.1.APR
z 10 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016, poz. 1948), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 grudnia 2016 r. (data wpływu 3 stycznia 2017 r.), uzupełnionym w dniu 21 lutego 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania i udokumentowania usług budowlanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 21 lutego 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania i udokumentowania usług budowlanych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą i jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Głównym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług budowlanych w zakresie wykonywania tynków w budynkach mieszkalnych oraz w budynkach niemieszkalnych na terenie kraju.

Wykonywane roboty budowlane zostały sklasyfikowane przez Urząd Statystyczny jako usługi tynkarskie o symbolu PKWiU 43.31.10.00.

Przy wykonywaniu ww. usług tynkarskich Spółka nabywa tynk gipsowy maszynowy lekki lub też odpowiedni materiał tynkarski, np. tynk cementowo wapienny opodatkowany stawką podatku od towarów i usług w wysokości 23%, zwane dalej materiałami podstawowymi oraz narożniki aluminiowe podtynkowe, taśma tynkarska, folia malarska, obrzutka cementowa, itp. materiały związane z wykonywaniem obróbek tynkarskich, zwane materiałami pomocniczymi. W piśmie z dnia 30 stycznia 2017 r. Urząd Statystyczny zawiadomił Spółkę, że w zasadach metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług nie ma zapisu dotyczącego wartości materiałów użytych do produkcji wyrobów lub świadczenia usług, w związku z tym Urząd nie może udzielić informacji jak należy kwalifikować usługi tynkarskie w przypadku, gdy przy ich wykonywaniu są zużywane materiały podstawowe oraz materiały pomocnicze.

Powyżej opisane roboty budowlane Spółka zamierza wykonywać także po dniu 1 stycznia 2017 r., między innymi dla usługodawców, którzy są:

zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi, o których mowa w art. 15 p.t.u.,
właścicielami lub użytkownikami, po dniu 1 stycznia 2017 r., nieruchomości, na których będą przez Spółkę wykonywane roboty budowlane w budynkach mieszkalnych lub niemieszkalnych,
podwykonawcami robót budowlanych, dla których Spółka będzie wykonywała roboty budowlane (między innymi tynki w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych) wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje od dnia 1 stycznia 2017 r. dla jakiego usługodawcy (nabywcy) robót budowlanych Spółka jest podwykonawcą w rozumieniu art. 17 ust. l pkt 8 p.t.u., Spółka zamierza w załączeniu do umowy o wykonanie robót budowlanych dołączać oświadczenie zleceniodawcy (nabywcy) robót budowlanych o poniżej podanej treści, celem uzyskania informacji niezbędnych do prawidłowego udokumentowania po dniu 1 stycznia 2017 r. fakturą sprzedaży robót budowlanych oraz zadeklarowania należnego podatku od towarów i usług. Powyższe oświadczenie będzie zawierało między innymi następujące informacje:

czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych jest czy nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, o którym mowa w art. 15 p.t.u,
czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych jest czy nie jest po dniu 1 stycznia 2017 r. właścicielem lub użytkownikiem nieruchomości, na której będą wykonywane przez Spółkę roboty budowlane oraz czy zleceniodawca buduje budynek mieszkalny lub niemieszkalny na potrzeby własnej działalności gospodarczej, czy też w celu sprzedaży dla podmiotów gospodarczych lub konsumentów,
czy Spółka jest dla zleceniodawcy (nabywcy) podwykonawcą (wykonywanie tynków), o którym mowa w art. 17 ust. l pkt 8 p.t.u., robót budowlanych wymienionych w poz. 30 załącznika nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy zleceniodawca (nabywca) wnosi o udokumentowanie wykonanych przez Spółkę, na jego rzecz, robót budowlanych fakturą ze wskazaniem, że sprzedaż będzie opodatkowana przez zleceniodawcę (nabywcę) w ramach odwrotnego obciążenia.

Zleceniodawca przy wykonywaniu robót budowlanych zatrudnia pracowników na umowy o pracę oraz podwykonawców.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka ma prawo po dniu 1 stycznia 2017 r. nie wskazywania w fakturach, że sprzedaż przez nią dla zleceniodawcy (nabywcy) wykonanych na terenie kraju po dniu 1 stycznia 2017 r. robót budowlanych wymienionych w poz. 30 załącznika nr 14 p.t.u., nie jest opodatkowana podatkiem od towarów według stawek określonych w art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko będzie opodatkowana po dniu 1 stycznia 2017 r. przez zleceniodawcę (nabywcę) w ramach odwrotnego obciążenia, co skutkuje, iż na Spółce po dniu 1 stycznia 2017 r. nie będzie spoczywał obowiązek deklarowania podatku należnego z tytułu sprzedaży ww. robót budowlanych dla zleceniodawcy (nabywcy)?

Stanowisko Wnioskodawcy, którego ostateczną treść przedstawiono w uzupełnieniu wniosku.

Ustawodawca w znowelizowanych przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazuje dla kogo od dnia 1 stycznia 2017 r. Spółka jest podwykonawcą usług budowlanych, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 8 p.t.u., a których sprzedaż robót budowlanych po dniu 1 stycznia 2017 r. będzie opodatkowana w ramach odwrotnego obciążenia podatkiem od towarów i usług przez zleceniodawcę (nabywcę) i gdzie dla zasady podatnikiem podatku od towarów i usług będzie zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych. Należy więc przyjąć, iż są to w przypadku Spółki wyłącznie roboty budowlane wymienione pozycji 30 załącznika 14 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Wskazać należy, że w celu ustalenia momentu wykonania robót budowlanych Spółka będzie zobowiązana nadal do stosowania po ww. dacie art. 19a ust. 2 i 3 ustawy o podatku od towarów i usług. W celu natomiast ustalenia czy sprzedaż przez nią robót budowlanych będzie opodatkowana w ramach odwróconego obciążenia, będzie zobowiązana do ustalenia:

czy zleceniodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, o którym mowa w art. 15 p.t.u,
czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych jest po dniu 1 stycznia 2017 r. właścicielem lub użytkownikiem nieruchomości, na której będą wykonywane przez Spółkę roboty budowlane w budynkach mieszkalnych lub niemieszkalnych,
czy wnioskodawca jest dla zleceniodawcy (nabywcy) podwykonawcą, o którym mowa w art. 17 ust. l pkt 8 p.t.u., robót budowlanych wymienionych w załączniku nr 14 p.t.u.

Natomiast na Spółce nie spoczywa po dniu 1 stycznia 2017 r. ustalanie, czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych buduje lub remontuje budynek mieszkalny lub niemieszkalny na potrzeby własnej działalności gospodarczej, czy też w celu ich sprzedaży dla kolejnych podmiotów gospodarczych lub konsumentów, np. jako developer budujący obiekt budowlany lub mieszkania dla dalszej odsprzedaży.

Reasumując powyższe należy uznać, że Spółka ma prawo nie wskazywania w fakturach, iż sprzedaż dla zleceniodawcy (nabywcy) wykonanych na terenie kraju po dniu 1 stycznia 2017 r. robót budowlanych wymienionych w poz. 30 załącznika nr 14 p.t.u., jest opodatkowana podatkiem od towarów według stawek określonych w art. 41 ustawy o podatku od towarów i usług, tylko wyłącznie gdy sprzedaż ww. robót budowlanych będzie opodatkowana po dniu 1 stycznia 2017 r. przez zleceniodawcę (nabywcę) w ramach odwróconego obciążenia, co też skutkuje, że na Spółce nie będzie spoczywał obowiązek deklarowania podatku należnego z tytułu sprzedaży ww. robót budowlanych dla zleceniodawcy (nabywcy). Powyższa sprzedaż robót budowlanych w ramach odwrotnego obciążenia dotyczyć może wyłącznie sytuacji, gdy jest dokonywana dla wykonawcy robót budowlanych, np. dla generalnego wykonawcy, a nie dla właściciela lub użytkownika budynku, dla których to zleceniodawców (nabywców) sprzedaż robót budowlanych przez Spółkę będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług – co skutkuje tym, że Spółka będzie zobowiązana udokumentować ją fakturą ze wskazaniem kwoty należnego podatku od towarów i usług ustalonego z zastosowaniem właściwej stawki podatkowej.

Bez znaczenia w niniejszej sprawie będzie w przyszłości fakt, czy właściciel lub użytkownik budynku mieszkalnego lub niemieszkalnego sam będzie wykorzystywał ww. budynki do celów związanych z działalnością, czy też zostaną one – po dniu wykonania przez Spółkę zleconych robót budowlanych – odsprzedane przez zleceniodawcę konsumentom lub podmiotom gospodarczym.

Z uwagi na to, że Spółka nabywa i zużywa przy wykonywaniu robót budowlanych w zakresie wykonania tynków materiały podstawowe, będzie na niej spoczywać obowiązek sprzedaży zużytych w trakcie wykonywania robót tynkarskich materiałów podstawowych, dla zleceniodawcy, według stawki podatkowej w wysokości 23%, gdyż ich sprzedaż nie może być dokonywana w ramach odwrotnego obciążenia. Zdaniem Spółki, obowiązek opodatkowania ww. materiałów podstawowych nie powinien dotyczyć zużytych w trakcie wykonywania robót budowlanych materiałów pomocniczych. Wskazać należy, że niniejsze stanowisko Spółki wynika z faktu, iż zdaniem Wojewódzkiego Urzędu Statystycznego w Łodzi Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług nie pozwala na uznanie, iż wykonywanie robót tynkarskich przy jednoczesnym nabywaniu we własnym imieniu na własny rachunek materiałów podstawowych – w całości wykonana usługa łącznie z kosztami nabycia materiałów podstawowych, nawet na rzecz podwykonawcy – może być uznana za robotę budowlaną, o której mowa w poz. 30 załącznika nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług, która razem z materiałami podstawowymi będzie mogła być sprzedawana przez Spółkę na rzecz nabywcy w ramach odwrotnego obciążenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Dla celów podatkowych złożone działania podatnika powinny być – co do zasady – traktowane jako jednolita całość. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje kilku świadczeń na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług – stanowią jedną całość. Wniosek taki wypływa m.in. z wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie pomiędzy Card Protection Plan Ltd (CPP) a Commissioners of Customs and Excise (sygn. C-349/96). Natomiast zgodnie z orzeczeniem Trybunału w sprawie C-321/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg, o tym, czy dana transakcja stanowi dostawę towarów czy świadczenie usług powinny decydować wszystkie okoliczności zawarcia tejże transakcji.

W ramach świadczenia złożonego wyróżnić można świadczenie podstawowe (zasadnicze) oraz świadczenia pomocnicze, które nie stanowią celu samego w sobie, ale służą wykonaniu świadczenia podstawowego. Świadczenie złożone jako jedną całość należy opodatkować według zasad właściwych dla świadczenia głównego.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Z dniem 1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 2024), dalej „ustawa zmieniająca”, którą ustawodawca wprowadził szereg zmian w zakresie rozliczania podatku od towarów i usług. Zmiany te dotyczą m.in. sposobu rozliczania podatku w przypadku świadczenia usług budowlanych.

Według art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9,
usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

W załączniku nr 14 do ustawy o VAT pod poz. 30 wymienione są roboty tynkarskie sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 43.31.10.0.

W myśl obowiązującego od 1 stycznia 2017 r. art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Ustawa nie definiuje pojęcia „podwykonawca”, w związku z tym dla prawidłowego rozumienia tego terminu należy posiłkować się definicją słownikową.

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słowniku języka polskiego, podwykonawca to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy (http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca;2503008).

Przy dalszych „podzleceniach” przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający jest – w stosunku do swojego podwykonawcy – głównym wykonawcą swojego zakresu prac.

Dla jednoznacznego wyjaśnienia jakie relacje łączą inwestora, wykonawcę i podwykonawcę (dalszych podwykonawców) trzeba odwołać się do przepisów prawa cywilnego.

I tak, według art. 647¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r., poz. 380, z późn. zm.) – dalej jako „K.c.” – w umowie o roboty budowlane, o której mowa w art. 647, zawartej między inwestorem a wykonawcą (generalnym wykonawcą), strony ustalają zakres robót, które wykonawca będzie wykonywał osobiście lub za pomocą podwykonawców.

Do zawarcia przez wykonawcę umowy o roboty budowlane z podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora. Jeżeli inwestor, w terminie 14 dni od przedstawienia mu przez wykonawcę umowy z podwykonawcą lub jej projektu, wraz z częścią dokumentacji dotyczącą wykonania robót określonych w umowie lub projekcie, nie zgłosi na piśmie sprzeciwu lub zastrzeżeń, uważa się, że wyraził zgodę na zawarcie umowy (art. 647¹ § 2 K.c.).

Do zawarcia przez podwykonawcę umowy z dalszym podwykonawcą jest wymagana zgoda inwestora i wykonawcy. Przepis § 2 zdanie drugie stosuje się odpowiednio (art. 647¹ § 3 K.c.).

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Jednocześnie, stosownie do art. 5 wyżej wskazanej ustawy zmieniającej, przepisy art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do usług wymienionych w poz. 2–48 załącznika nr 14 do ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, które zostały wykonane od dnia 1 stycznia 2017 r. W celu ustalenia momentu wykonania usług stosuje się przepisy art. 19a ust. 2 i 3 ustawy zmienianej w art. 1.

Powołane przepisy ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

Podsumowując przywołane regulacje należy stwierdzić, że mechanizm odwróconego obciążenia ma zastosowanie przy rozliczaniu podatku z tytułu świadczenia usług budowlanych wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 2-48), objętych wskazanymi w tym załączniku symbolami PKWiU, przez podwykonawcę. Podwykonawcą będzie każdy podmiot będący usługodawcą, który nie jest generalnym wykonawcą w ramach danej inwestycji budowlanej, przyjmującym zlecenie wykonania tej inwestycji bezpośrednio od inwestora.

A zatem, rozliczanie podatku na zasadzie mechanizmu odwróconego obciążenia ma zastosowanie jeśli spełnione są następujące warunki:

usługodawca i usługobiorca są podatnikami VAT czynnymi,
usługodawca jest podwykonawcą usługobiorcy, czyli usługodawca nie jest generalnym wykonawcą usług i jego sprzedaż nie jest zwolniona na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy,
świadczenie dotyczy usług wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy (poz. 2-48), objętych wskazanymi tam symbolami PKWiU.

Zasady dotyczące wystawiania faktur zostały zawarte w rozdziale 1 Działu XI ustawy o VAT.

W myśl art. 106a pkt 1 ustawy o VAT, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Art. 106e ust. 1 stanowi, że faktura powinna zawierać:

datę wystawienia;
kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
stawkę podatku;
sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
kwotę należności ogółem;
w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług, w odniesieniu do których:
1. obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lub art. 21 ust. 1, lub
2. w przepisach wydanych na podstawie art. 19a ust. 12 określono termin powstania obowiązku podatkowego z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty
  
  - wyrazy „metoda kasowa”;
w przypadku faktur, o których mowa w art. 106d ust. 1 - wyraz „samofakturowanie”;
w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca towaru lub usługi - wyrazy „odwrotne obciążenie”;

(…).

Stosownie do art. 106e ust. 4 pkt 1 ustawy, faktura nie zawiera: w przypadku dostawy towarów lub wykonania usługi, dla których obowiązanym do rozliczenia podatku, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 7 i 8, jest nabywca towaru lub usługobiorca - danych określonych w ust. 1 pkt 12-14.

Z wniosku wynika, że Spółka jest podatnikiem czynnym VAT i prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług budowlanych - wykonywania tynków w budynkach mieszkalnych oraz niemieszkalnych na terenie kraju. Urząd Statystyczny sklasyfikował ww. usługi jako roboty tynkarskie objęte symbolem PKWiU 43.31.10.0. Przy wykonywaniu ww. usług tynkarskich Spółka nabywa tynk gipsowy maszynowy lekki lub odpowiedni materiał tynkarski, np. tynk cementowo wapienny oraz narożniki aluminiowe podtynkowe, taśmę tynkarską, folię malarską, obrzutkę cementową, itp.

Powyższe roboty budowlane Spółka zamierza wykonywać także po dniu 1 stycznia 2017 r., między innymi dla usługodawców, którzy są:

zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi, o których mowa w art. 15 p.t.u.,
właścicielami lub użytkownikami nieruchomości, na których będą przez Spółkę wykonywane roboty budowlane,
podwykonawcami robót budowlanych, dla których Spółka będzie wykonywała roboty budowlane.

Celem uzyskania informacji niezbędnych do prawidłowego dokumentowania po dniu 1 stycznia 2017 r. sprzedaży robót budowlanych oraz zadeklarowania należnego podatku, Spółka zamierza w załączeniu do umowy o wykonanie robót budowlanych dołączać oświadczenie zleceniodawcy (nabywcy), zawierające między innymi następujące informacje:

czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych jest czy nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, o którym mowa w art. 15 p.t.u.,
czy zleceniodawca (nabywca) robót budowlanych jest, czy nie, po dniu 1 stycznia 2017 r. właścicielem lub użytkownikiem nieruchomości, na której będą wykonywane przez Spółkę roboty budowlane oraz czy zleceniodawca buduje budynek mieszkalny lub niemieszkalny na potrzeby własnej działalności gospodarczej, czy też w celu sprzedaży dla podmiotów gospodarczych lub konsumentów,
czy Spółka jest dla zleceniodawcy (nabywcy) podwykonawcą, o którym mowa w art. 17 ust. l pkt 8 p.t.u., robót budowlanych wymienionych w załączniku nr 14 do ustawy o podatku od towarów i usług oraz czy zleceniodawca (nabywca) wnosi o udokumentowanie wykonanych przez Spółkę robót budowlanych fakturą ze wskazaniem, że sprzedaż będzie opodatkowana przez zleceniodawcę (nabywcę) w ramach odwrotnego obciążenia.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz treść powołanych przepisów stwierdzić należy, że:

Po dniu 1 stycznia 2017 r. Spółka nie powinna wskazywać (a nie będzie miała prawo – jak to stwierdziła w swoim stanowisku) w fakturach, że sprzedaż przez nią dla zleceniodawcy (nabywcy) robót tynkarskich wymienionych w poz. 30 załącznika nr 14 do ustawy wykonanych na terenie kraju jest opodatkowana podatkiem od towarów według stawek określonych w art. 41 ustawy, tylko wyłącznie gdy sprzedaż ww. robót tynkarskich będzie opodatkowana po dniu 1 stycznia 2017 r. przez zleceniodawcę (nabywcę) w ramach odwrotnego obciążenia. Co też skutkuje, że pod dniu 1 stycznia 2017 r. na Spółce nie będzie spoczywał obowiązek deklarowania podatku należnego z tytułu sprzedaży ww. robót tynkarskich dla zleceniodawcy (nabywcy). Z tym jednak zastrzeżeniem, że sprzedaż ww. robót tynkarskich w ramach odwrotnego obciążenia może dotyczyć tylko i wyłącznie sytuacji, gdy będzie dokonywana dla wykonawcy robót budowlanych np. dla generalnego wykonawcy, tj. wówczas gdy Spółka będzie występowała jako podwykonawca.
Powyższa kwalifikacja prawnopodatkowa (wbrew stanowisku Spółki) dotyczy również materiałów nabywanych przez Spółkę dla potrzeb robót tynkarskich, gdyż dla celów podatkowych świadczenie Spółki nie powinno być dzielone na odrębne czynności (roboty tynkarskie i sprzedaż materiałów użytych do ich wyświadczenia). Przedmiotem sprzedaży będzie całościowo usługa, a użyte materiały stanowić będą elementy składowe tego świadczenia. Tym samym odwrotne obciążenie powinno obejmować całościową wartość wynikającą z transakcji.
W sytuacji, gdy ww. roboty będą wykonywane przez Spółkę bezpośrednio na rzecz inwestora, w tym właścicieli obiektów budowlanych (tzn. umowa na świadczenie usług będzie zawarta pomiędzy Spółką a inwestorem jako zleceniodawcą), do rozliczenia podatku na zasadach ogólnych i wykazania go w wystawianych fakturach będzie zobowiązana Spółka.

Należy zaznaczyć, że:

Stanowisko Spółki zostało uznane za nieprawidłowe również ze względu na to, że obowiązki w zakresie nowego sposobu opodatkowania (w ramach tzw. odwrotnego obciążenia) świadczonych przez nią usług, zakwalifikowała jako prawa – „(…) ma prawo po dniu 01 stycznia 2017r. nie wskazywania w fakturach (…)”.
Oświadczenie zleceniodawcy, o którym mowa w opisie zdarzenia przyszłego, nie może przesądzać o sposobie opodatkowania usług budowlanych świadczonych przez Spółkę. Zasady opodatkowania określone zostały bowiem bezpośrednio w powszechnie obowiązujących przepisach prawa podatkowego, z których wynika, że w przypadku wykonywania usług w charakterze podwykonawcy do rozliczenia podatku z tytułu transakcji zobowiązany jest usługodawca.

Ponadto należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga prawidłowości klasyfikacji usług dokonanej przez Wnioskodawcę w świetle PKWiU. Wobec tego interpretacji dokonano na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, w którym podany został konkretny symbol klasyfikacji statystycznej usługi świadczonej przez Spółkę. Zatem interpretacja będzie miała moc prawną wyłącznie w odniesieniu do działalności gospodarczej Spółki opisanej we wniosku, tj. dla usługi posiadającej wskazany w nim symbol PKWiU (43.31.10.0).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin