Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-2-1.4514.16.2017.2.HK
z 24 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) w związku z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U., poz. 1948, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 stycznia 2017 r. (data wpływu – 10 stycznia 2017 r.), uzupełnionym 23 lutego 2017 r. i 3 marca 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania otrzymywanych pożyczek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie opodatkowania otrzymywanych pożyczek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego w piśmie z 15 lutego 2017 r. znak: 2461-IBPB-2-1.4514.16.2017.1.HK, wezwano o jego uzupełnienie.

Wniosek uzupełniono 23 lutego 2017 r. i 3 marca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka z o.o.) jest spółką należącą do międzynarodowej grupy kapitałowej prowadzącej działalność w zakresie świadczenia usług dla instytucji i firm działających w sferze publicznej.

W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka zawiera pożyczkę od spółki powiązanej z siedzibą w Polsce będącej zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: pożyczkodawca). Pożyczka będzie oprocentowana, tak więc w wyniku jej udzielenia Wnioskodawca jest zobowiązany do spłaty kwoty głównej wraz z odsetkami.

Umowa pożyczki będzie pożyczką odnawialną, tj. zawarcie umowy pożyczki z pożyczkodawcą będzie pozwalało na wielokrotne uzyskiwanie finansowania (otrzymanie kolejnych pożyczek do ustalonego w umowie limitu). Każda spłata pożyczki w trakcie trwania umowy pożyczki, będzie powodowała odnowienie wolnego limitu pożyczki o spłaconą kwotę, umożliwiając Wnioskodawcy wielokrotne wykorzystanie limitu pożyczki, do czasu całkowitego wygaśnięcia zawieranej z pożyczkodawcą umowy pożyczki.

Pożyczkodawca posiada znaczne środki finansowe, które pożytkowane będą na cele działalności pożyczkowej. W konsekwencji, oprócz pożyczek dla Wnioskodawcy, pożyczkodawca ma zamiar również udzielić pożyczek innym spółkom z grupy kapitałowej.

Jednocześnie, przedmiot działalności pożyczkodawcy wskazany w akcie założycielskim (umowie spółki) zawiera działalność związaną z udzielaniem pożyczek.

W akcie założycielskim (umowie spółki) pożyczkodawcy zostały wskazane następujące pozycje PKD, tj.:

64.20.Z – działalność holdingów finansowych;

64.91.Z – leasing finansowy;

64.92.Z – pozostałe formy udzielania kredytów;

64.99.Z – pozostała finansowa działalność usługowa, gdzie indziej nieskalsyfikowana, z wyłączeniem ubezpieczeń i funduszów emerytalnych;

70.10.Z – działalność firm centralnych (head offices) i holdingów, z wyłączeniem holdingów finansowych.

Tym samym, z uwagi na fakt, że pożyczkodawca posiada nadwyżki finansowe, w ramach przyjętej w grupie strategii gospodarczej oraz modelu biznesowego jedną z funkcji pełnionych przez pożyczkodawcę będzie udzielanie wsparcia finansowego zgodnie z zapotrzebowaniem poszczególnych spółek z grupy, w tym Wnioskodawcy.

Tak więc, założeniem jest, że pożyczkodawca udzielać będzie Wnioskodawcy lub innym spółkom z grupy kolejnych oprocentowanych pożyczek.

W rezultacie, niniejszy wniosek dotyczy planowanej pożyczki przez pożyczkodawcę dla Wnioskodawcy, jak również pożyczek, które mogą zostać mu udzielone w przyszłości.

Jednocześnie, Wnioskodawca pragnie wskazać, że przedmiotem zapytania są udzielane pożyczki, które spełniają warunki wskazane w art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z 22 lutego 2017 r. (wpływ do Organu – 23 lutego 2017 r.) Wnioskodawca wskazał, że pożyczkodawca nie jest udziałowcem Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług, którym jest pożyczkodawca spełnia przesłanki uznania czynności udzielenia planowanych pożyczek za czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem Spółki udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą (pożyczkodawcę), w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług.

Jednocześnie, udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i korzystające ze zwolnienia przedmiotowego w tym zakresie.

Tym samym, zdaniem Spółki, udzielona Wnioskodawcy pożyczka stanowić będzie czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, jako odpłatne świadczenie usług. Tym niemniej, jako czynność wymieniona w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług będzie podlegała zwolnieniu z opodatkowania. Zgodnie bowiem z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od tego podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Spółki w przypadku planowanych pożyczek przedstawionych we wniosku czynności udzielenia pożyczek przez pożyczkodawcę na rzecz Wnioskodawcy będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, tym niemniej, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług będą one korzystać ze zwolnienia przedmiotowego w podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym umowa dotycząca udzielenia pożyczek Wnioskodawcy przez pożyczkodawcę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych z uwagi na fakt, że przedmiotowe pożyczki będą czynnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Uzasadniając swe stanowisko Wnioskodawca wskazał, że – zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w przedmiotowym przepisie rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ww. ustawy). Jako świadczenie usług należy rozumieć przede wszystkim określone zachowanie (działanie lub zaniechanie) podatnika, które wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę. Aby określone świadczenie mogło być uznane za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Jednocześnie, musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem.

W tym miejscu Wnioskodawca wskazał, że czynność udzielenia pożyczki spełnia powyższe przesłanki uznania za świadczenie usług, tj.:

• polega na zobowiązaniu pożyczkodawcy wobec pożyczkobiorcy polegającym do przekazania środków pieniężnych, a pożyczkobiorca zobowiązany jest do zwrotu przekazanych kapitałów;
• w takim wypadku powstaje pomiędzy pożyczkodawcą i pożyczkobiorcą stosunek zobowiązaniowy;
• świadczącym usługę jest pożyczkodawca, a odbiorcą usługi pożyczkobiorca;
• wynagrodzeniem za świadczoną usługę jest kwota otrzymanych odsetek.

Jednocześnie, aby dana usługa podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług powinna być wykonana przez podatnika podatku od towarów i usług. Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Natomiast, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe regulacje należy stwierdzić, że pod pojęciem podatnika prowadzącego działalność gospodarczą ustawa o podatku od towarów i usług rozumie:

• działalność wykonywaną przez osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne;
• działalność wykonywaną bez względu na cel i rezultat takiej działalności;
• działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody;
• działalność obejmującą w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak wskazano w przedstawionym stanie faktycznym pożyczkodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Udzielając pożyczki ma na celu osiągnięcie korzyści finansowych w postaci odsetek. Jednocześnie, udzielanie pożyczek ma zorganizowany charakter, gdyż nie jest wykonywane jednorazowo, tj. pożyczkodawca będzie udzielać pożyczek różnym podmiotem z grupy oraz pożyczki te będą udzielane w sposób częstotliwy. Takie działanie wynika z modelu biznesowego pożyczkodawcy i przyjętej w grupie strategii gospodarczej. W konsekwencji działalność w tym zakresie ma stałą formę (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji).

Mając na uwadze powyższe należy przyjąć, że udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług (pożyczkodawcę) spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Udzielanie pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, w związku z jej prowadzeniem, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług. Udzielenie pożyczki stanowi świadczenie na rzecz innego podmiotu, polegające na udostępnieniu kapitału na wskazany w umowie okres czasu. Czynność udzielenia pożyczki w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zamian za wynagrodzenie (odsetki), stanowi zatem odpłatne świadczenie usług, co do zasady, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i korzystające ze zwolnienia przedmiotowego w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym zdarzeniu przyszłym umowa dotycząca udzielenia pożyczek Wnioskodawcy przez pożyczkodawcę nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych z uwagi na fakt, że przedmiotowe pożyczki będą czynnością zwolnioną z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazał, że jako czynność zwolniona z podatku od towarów i usług, umowa pożyczki udzielona Wnioskodawcy nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W art. 2 pkt 4 lit. b) o podatku od czynności cywilnoprawnych, wskazano bowiem, że nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług, z wyjątkiem:

• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
• umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.
  
  

W związku z faktem, że umowa pożyczki:

1. została wymieniona jako czynność cywilnoprawna w art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych,
2. nie jest czynnością do której nie stosuje się wyłączenia z opodatkowania (tj. umową spółki lub jej zmianą, umową rozporządzenia nieruchomością, udziałów lub akcji) oraz
3. w przedmiotowej sytuacji udzielenie pożyczki będzie zwolnione z opodatkowania podatkiem od towarów i usług

-spełnione zostaną warunki do wyłączenia umowy pożyczki z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, w szczególności spełniony zostanie warunek, zgodnie z którym przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania czynności musi być zwolniona z podatku od towarów i usług.

Taka okoliczność zachodzi w niniejszej sprawie, gdyż pożyczkodawca z tytułu udzielenia pożyczki będzie zwolniony z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Tym samym, na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek podatkowy od umowy pożyczki – zgodnie z art. 4 pkt 7 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Konkludując, zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych od zawieranych z pożyczkodawcą umów pożyczek, gdyż udzielone pożyczki będą opodatkowane podatkiem od towarów i usług i będą korzystać z przedmiotowego zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne, stwierdzając, że analogiczny pogląd jest prezentowany w tym zakresie przez organy podatkowe, w wydanych interpretacjach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie zaznacza się, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych. W zakresie podatku od towarów i usług Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy 10 marca 2017 r. interpretację indywidualną znak: 1061-IPTPP2.4512.34.2017.2.SM.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2016 r., poz. 223, ze zm.) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 1 ust. 4 cyt. ustawy, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi, z zastrzeżeniem ust. 4a i 5, jeżeli ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

Stosownie do art. 4 pkt 7 ww. ustawy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych ciąży, przy umowie pożyczki, na biorącym pożyczkę.

W związku z powyższymi regulacjami należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega generalnie opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych i obowiązek uiszczenia tego podatku ciąży na biorącym pożyczkę.

Niezależnie od powyższego, w ustawie o podatku od czynności cywilnoprawnych przewidziano sytuacje, w których czynność mieszcząca się w zakresie przedmiotowym ustawy jest wyłączona z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie podlegają podatkowi czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany:

1. w zakresie, w jakim są opodatkowane podatkiem od towarów i usług,
2. jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest zwolniona od podatku od towarów i usług z tytułu dokonania tej czynności, z wyjątkiem:
• umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,
  
• umów sprzedaży udziałów i akcji w spółkach handlowych.

Należy jednak zaznaczyć, że w przypadku umów pożyczki o wyłączeniu, o którym mowa w art. 2 pkt 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych nie decyduje okoliczność, że strony tej umowy posiadają status podatnika podatku od towarów i usług. Podstawę do ww. wyłączenia może stanowić m.in. fakt, że jedna ze stron z tytułu dokonania tej konkretnej czynności jest zwolniona z podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółka planuje zawarcie umów pożyczki od spółki powiązanej z siedzibą w Polsce będącej zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Zgodnie ze stanowiskiem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wskazanym w interpretacji indywidualnej z 10 marca 2017 r., znak: 1061-IPTPP2.4512.34.2017.2.SM, udzielenie przez pożyczkodawcę pożyczki na rzecz Wnioskodawcy jako odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednak z uwagi na fakt, że powyższa usługa mieści się w zakresie czynności, o których mowa w cyt. art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy – korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie tego przepisu.

Skoro zatem otrzymane przez Wnioskodawcę pożyczki będą zwolnione z opodatkowania na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, to w analizowanej sprawie będzie miał zastosowanie art. 2 pkt 4 lit. b) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych. W rezultacie na Wnioskodawcy, jako pożyczkobiorcy, z tytułu zawarcia omawianych umów pożyczki, nie będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotowa interpretacja – zgodnie ze złożonym wnioskiem została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Stosownie bowiem do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). A zatem tylko Wnioskodawca może czerpać z wydanej interpretacji ochronę prawną.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.