Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB1.4511.31.2017.1.ES
z 17 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w zw. z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 grudnia 2016 r. (data wpływu 4 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zobowiązań regulowanych w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie rozpoznania kosztów uzyskania przychodów z tytułu zobowiązań regulowanych w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w ramach powadzonej działalności gospodarczej wygasza swoje zobowiązania (również z podmiotami powiązanymi) za pomocą kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu. Zobowiązania o długim terminie płatności zabezpieczane są wekslami własnymi. Podatnik rozważa stosowanie takiego sposobu regulowania wzajemnych zobowiązań również w przyszłości.

Ustawa z dnia 13 kwietnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 780, ze zm„ dalej: „ustawa nowelizująca”) wprowadza zmiany m.in. w:

• ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2015 r., poz. 584 ze zm., dalej „ustawa o swobodzie”) - poprzez zmianę, art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie, zgodnie z którym począwszy od 1 stycznia 2017 r. dokonywanie lub przyjmowanie; płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następować ma za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz gdy jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności przekracza równowartość: 15.000 zł - obecnie limit ten wynosi 15.000 euro;

• ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) po art. 22o dodaje się art. 22p w brzmieniu:
  1. ,, Art. 22p 1. Podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej .płatność, dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Z 2015 r., poz.584 z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.
     
  2. W przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego, podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą:
     
     1. zmniejszają koszty uzyskania przychodów albo
        
     2. w przypadku braku możliwości zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów zwiększają przychody w miesiącu, w którym została dokonana płatność bez pośrednictwa rachunku płatniczego
  3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio te przypadku;
     1. nabycia lub wytworzenia środków trwałych albo nabycia wartości niematerialnych i prawnych;
        
     2. dokonania płatności;
        1. po likwidacji pozarolniczej działalności gospodarczej,
           
        2. po zmianie formy opodatkowania na zryczałtowaną formę opodatkowania określoną w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym albo w ustawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. o podatku tonażowym – z tym że zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów lub zwiększenie przychodów następuje za rok podatkowy, w którym nastąpiła likwidacja tej działalności, albo za rok podatkowy poprzedzający, w którym nastąpiła: zmiana formy opodatkowania.”.
        
        
        

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku ze zmianą przepisów, uregulowanie zobowiązania, dotyczącego transakcji powyżej 15.000 zł, w formie kompensaty, kompensat wielostronnych, nettingu, transakcji barterowych, faktoringu lub wystawienia weksla własnego albo uregulowanie zobowiązania w sposób inny niż płatność, będzie mogło być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. możliwe będzie wygaszanie zobowiązań w wymienionych wyżej formach (będących jednocześnie ich uregulowaniem) bez utraty możliwości zaliczenia takiego wydatku (w kwocie powyżej 15.000 zł) do kosztów uzyskania przychodu.

1. Wykładnia literalna art. art. 22p ustawy o PIT.

W opinii Wnioskodawcy, argumentem przemawiającym za tym, że wchodząca w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. nowelizacja przepisów wprowadzona ustawą z dnia 13 kwietnia 2016 roku nie będzie miała zastosowania do transakcji rozliczanych w formie kompensaty czy umów barterowych jest fakt, że przepis ten posługuje się pojęciem „płatności” Regulowanie/wykonanie zobowiązań między kontrahentami może następować w formie:

1. zapłaty/płatności,
   
2. innych form regulowania zobowiązania między kontrahentami, które także prowadzą do efektywnego wygaśnięcia dotychczasowego zobowiązania dłużnika (pomimo braku dokonania zapłaty pieniężnej).
   
   

Ustawy o podatku dochodowym nie zawierają definicji „płatności”, zatem przy wykładni tego terminu interpretator powinien przypisywać temu pojęciu takie znacznie, jakie ma ono w języku potocznym - mówionym. Płatność/zapłata w języku potocznym oznacza uregulowanie zobowiązania w formie pieniężnej, zapłatę gotówką, przekazanie pieniędzy. Regulowanie zobowiązania w formie kompensaty czy umowy barterowej, faktoringu, wystawienia weksla nie jest zatem z pewnością „płatnością”, o której mowa w we wprowadzanych przepisach. Kompensata, netting, barter, faktoring, wystawienie weksla są innymi formami regulowania zobowiązań, występującymi obok płatności i zawierają się w szerszym pojęciu jakim jest „regulowanie zobowiązań”, Tym bardziej, że np. umowa barterowa nie ma formy pieniężnej/gotówkowej, lecz rzeczową - istotą umowy barterowej jest rozliczenie w formie rzeczowej lub w formie świadczenia usługi, a weksel może być przedmiotem dalszego obrotu.

W ocenie Wnioskodawcy, celem zmiany nie jest z pewnością ograniczenie dokonywania przez przedsiębiorców rozliczeń w formie kompensaty, nettingu, barteru, faktoringu, zabezpieczeń wekslowych. Dotychczas nie istniały w systemie prawa następstwa dla przedsiębiorcy, związane z niezachowaniem się do obowiązków wynikających z art. 22 ustawy o swobodzie. Przepis ten obecnie nie stanowi samodzielnego elementu kształtowania pożądanego przez ustawodawcę zachowania przedsiębiorców. Zasadne zatem było wprowadzenie negatywnych następstw dla przedsiębiorców, którzy naruszają obowiązek określony w art. 22 ustawy o swobodzie. Ustawodawca zastosował rozwiązanie polegające na powiązaniu naruszenia obowiązku uregulowanego w ustawie o swobodzie z negatywnymi konsekwencjami tego naruszenia uregulowanymi w ustawie o PIT. Tymi konsekwencjami jest właśnie brak możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych płatności w kwocie powyżej 15.000 zł, która nie została dokonana za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy. Takim uzasadnieniem do zmian posługuje się także ustawodawco w uzasadnieniu do ustawy nowelizującej, w którym wskazuje, że:

„Proponuje się wprowadzenie do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zmian, które mają na celu ograniczenie zjawiska dokonywania płatności z pominięciem rachunku płatniczego";

„Zmniejszenie tego limitu wraz z określeniem skutków w podatkach dochodowych dla działania niezgodnego z przepisami ustawy o swobodzie działalności gospodarczej powinno sprawić, że znacząco większa część transakcji pomiędzy podmiotami gospodarczymi będzie rejestrowana na rachunkach płatniczych, co powinno pozytywnie wpłynąć nie tylko na ograniczanie szarej strefy w gospodarce, ale również pełne realizowanie obowiązków podatkowych przedsiębiorców”.

Wnioskodawca uznaje, że wykładnia rozszerzająca tego przepisu i stosowanie wynikających z niego negatywnych skutków również do transakcji barterowych lub rozliczanych w formie kompensaty, byłaby niezgodna z ratio legis ustawy nowelizującej.

3. Wnioski.
   
   

Z uwagi na powyższe, biorąc pud uwagę:

• wykładnię literalną pojęcia „płatność” użytego w art. 22p ustawy o PIT, zgodnie z którą płatność jest tylko jedną z form regulowania zobowiązania oraz
  

• intencje ustawodawcy wynikające z uzasadnienia do ustawy nowelizującej, w którym zostało wyraźnie wskazane, że nowe regulacje mają eliminować szarą strefę i minimalizować dokonywanie transakcji z pominięciem rachunków płatniczych,
  

• zdaniem Spółki, należy przyjąć, że nowe przepisy nie powinny być traktowane jako uniemożliwiające dokonywanie rozliczeń w drodze kompensaty czy transakcji barterowych, a jedynie mają one uderzać w przedsiębiorców dokonujących płatności pieniężnych w kwocie powyżej 15.000 zł z pominięciem rachunku płatniczego.
  
  
  

W związku z powyższym, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. nadal będzie możliwe wygaszanie zobowiązań w kwocie przekraczającej 15.000 zł w drodze kompensaty, nettingu, barteiu, faktoringu, zabezpieczenia wekslem albo innych niż płatność form regulowania zobowiązania, bez utraty możliwości zaliczenia takich wydatków do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.