Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
2461-IBPB-1-2.4510.76.2017.1.MS
z 20 marca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r., poz. 1948 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 20 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką kapitałową posiadająca siedzibę na terytorium Polski i prowadzącą działalność na terytorium Polski (dalej również jako: „Wnioskodawca”) opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób prawnych na terytorium Polski.

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki komandytowej posiadającej siedzibę na terytorium Polski, nie będącej podatnikiem podatku dochodowego (dalej jako: „Spółka”).

Spółka zamierza nabyć budynek niemieszkalny będący budynkiem usługowo-biurowym (dalej również jako: „Budynek”). Budynek ten dla Spółki stanowi środek trwały podlegający amortyzacji w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym (ustawy o PIT oraz ustawy o CIT) i zostanie wpisany do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych Spółki po raz pierwszy po jego nabyciu.

Pierwsze wzmianki w dokumentacji dot. budynku datowane są na 1912 r., gdzie wskazano, że zaprojektowano mały budynek kuchni. W 1920 r. ww. budynek został rozbudowany poprzez dobudowę skrzydła. Następnie budynek ten został przebudowany i oddany do użytkowania w latach 70-tych dwudziestego wieku. Budynek pełnił głównie funkcje biurowe.

Zgodnie z wydanym pozwoleniem, w ramach przeprowadzonych przez zbywcę Budynku prac dokonana została przebudowa i remont budynku. Charakter prac, które są wykonywane na przedmiotowej nieruchomości polega między innymi na stworzeniu jednolitego układu otworów okiennych, wymianie dachu oraz wszystkich nienadających się do dalszej eksploatacji elementów konstrukcyjnych, zamontowaniu windy oraz oczyszczeniu kondygnacji podziemnej, przeprojektowaniu układu funkcjonalnego. Funkcja budynku przez ostatnie 30 lat była niezmiennie komercyjna (biurowa) i nie zmieniła się ona również w ramach remontu wykonywanego przez Spółkę. W przyszłości również Spółka planuje nadal wykorzystywać Budynek do celów komercyjnych (biurowo-usługowych).

Zgodnie z wydanym pozwoleniem, w ramach przeprowadzonych przez Spółkę prac jest to przebudowa i remont Budynku. Aktualnie Budynek znajduje się na jednej księdze wieczystej z innymi, pozostałymi budynkami kompleksu szpitalnego. Przed sprzedażą planowane jest jednak wydzielenie działki, na której znajduje się przedmiotowy budynek biurowy i założenie dla niej odrębnej księgi wieczystej. Ww. Budynek zostanie wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki.

Podmiot, od którego Spółka planuje zakupić przedmiotowy budynek dysponuje (a w przyszłości również Spółka) dokumentacją potwierdzającą, że przedmiotowy budynek użytkowany był faktycznie przez ponad 30 lat. Dokumentacja ta ma głównie postać dokumentacji jaka została przekazana po nabyciu nieruchomości przez jej poprzedniego właściciela (np. dokumentacja inwentaryzacyjna opracowana na zlecenie poprzedniego jej właściciela).

Być może Spółka uzyska również od poprzedniego właściciela/użytkownika Budynku dokument wskazujący, że przedmiotowy budynek był użytkowany przez ponad 30 lat (np. w postaci oświadczenia).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie on uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

Spółka osobowa nie ma podmiotowości prawnej odrębnej od wspólników, nie jest ona podmiotem obowiązku podatkowego w zakresie podatku dochodowego; podmiotami takimi są natomiast wspólnicy tej Spółki.

Jak wynika z przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm. – winno być t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”), jej regulacje prawne mają zastosowanie m.in. do jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z wyjątkiem spółek niemających osobowości prawnej (art. 1 ust. 2 ustawy o CIT). Jeżeli wspólnikiem spółki osobowej jest spółka kapitałowa, to do jej opodatkowania mają zastosowanie przepisy art. 5 ustawy o CIT. Zgodnie z tym przepisem przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, z zastrzeżeniem art. 1 ust. 3, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału).

W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16 ww. ustawy.

W myśl art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 16d ust. 2 ustawy o CIT, składniki majątku, o których mowa w art. 16a-6c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Natomiast zgodnie z art. 16h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. W odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od zwykłych indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestie te uregulowano w art. 16j ust. 1 pkt 3 i 4 oraz ust. 3 ustawy o CIT. Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie istotne znaczenie ma art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, który stanowi, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zatem cytowane przepisy wprowadzają określone warunki, które muszą zostać spełnione, aby w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, odpisy amortyzacyjne od danego budynku niemieszkalnego mogły być ustalane indywidualne na okres nie krótszy niż 10 lat:

1. budynek musi stanowić środek trwały Spółki,
2. budynek ten musi mieć charakter niemieszkalny,
3. pełna liczba lat, które upłynęły od dnia oddania przedmiotowego budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych Spółki musi wynosić co najmniej 30 lat (różnica pomiędzy liczbą lat użytkowania pozwalających na zastosowanie podstawowej stawki amortyzacyjnej – 2,5%, a liczbą dla użytkowania pozwalających na zastosowanie maksymalnej stawki amortyzacyjnej - 10%).
   
   

Jak wynika z powyższych przepisów oraz opisu zwartego w przedmiotowym stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym), w przypadku ww. budynku wszystkie przesłanki prawne wymienione w ustawie o CIT niezbędne do zastosowania podwyższonej stawki amortyzacyjnej na poziomie 10% zostały spełnione. Przedmiotowy budynek należy bowiem do odpowiedniego grupowania środków trwałych, a co więcej został oddany do użytkowania i był on użytkowany przez co najmniej wymagany przepisami czas - 30 lat.

Istotnym jest, aby używanie środka trwałego zostało wykazane. Jednocześnie jednak przepisy nie precyzują, w jakiej formie, ani w jaki sposób obowiązek ten powinien zostać wykonany. Jak wynik z utrwalonej linii interpretacyjnej, organy podatkowe stoją na stanowisku, że skoro ustawodawca nie określił sposobu dokumentowania dotychczasowego okresu używania danego środka trwałego, to jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem, zgodnie z brzmieniem art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej.

Przykładowo w wydanej interpretacji indywidualnej (sygn. ILPB3/423-261/07-2/ŁM) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, dopuścił - wobec braku odpowiedniej dokumentacji - oświadczenie świadka dotyczące określenia daty oddania budynku do używania.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zgodził się z podatnikiem, że dowodem wcześniejszego użytkowania obiektu może być kopia dziennika budowy oraz oświadczenie pierwszego właściciela nieruchomości o zakończeniu budowy i przyjęciu obiektu do używania (interpretacja indywidualna z o sygn. ITPB1/415-680/08/PSZ).

Powyższe interpretacje jednoznacznie wskazują, że dokumentacja potwierdzająca powyższe, którą posiadać będzie Spółka jest przez organy skarbowe powszechnie uznawana za podstawę do uznania lokalu za używany w rozumieniu ww. przywołanych przepisów i zastosowania indywidualnej (podwyższonej) stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca ma do czynienia nieustannie z tym samym budynkiem realizującym funkcje komercyjne. Został on jedynie poddany pracom remontowym w celu poprawy jego walorów użytkowych. Również po jego nabyciu budynek ten pełnił będzie funkcje komercyjne.

Nie ma tu znaczenia, że dla przedmiotowej nieruchomości utworzona zostanie dopiero niebawem odrębna księga wieczysta. Przedmiotowa nieruchomość była używana (eksploatowana) przed jej prawnym wyodrębnieniem, a jej status prawny nie zmienia tego faktu. Zatem dla ustalenia wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej istotny jest okres, jaki upłynął od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji lokalu będącego odrębną własnością.

Takie podejście do tej kwestii prezentują również organy podatkowe, w tym np. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 15 czerwca 2012 r., sygn. IPTPB1/415-181/12-5/KSU czy też
• interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 listopada 2012 r., sygn. ITPB1/415-856/12/PSZ.

Jak wynika z powyższego, w sprawie będącej przedmiotem niniejszego zapytania istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla opisanego w stanie faktycznym (winno być zdarzeniu przyszłym) budynku wprowadzonego po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych Spółki, z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT. W związku z powyższym Wnioskodawca, będzie uprawniony do zaliczenia do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku, dokonywanych przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, na podstawie art. 5 w zw. z art. 16j ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 16j ust. 3 ustawy o CIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznaczyć należy ponadto, że tut. Organ wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem, tym samym dokonał wyłącznie analizy okoliczności faktycznych podanych we wniosku. Pełna weryfikacja dokumentacji podatnika może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. Wydając bowiem interpretację indywidualną organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku ww. postępowań okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy opisanego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.