Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-2.4511.1004.2016.2.MMA
z 9 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 8 listopada 2016 r. (data otrzymania 9 listopada 2016 r.), uzupełnionym 20 i 23 stycznia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania otrzymanego z gminy w związku z nieotrzymaniem od gminy lokalu socjalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 listopada 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania otrzymanego z gminy w związku z nieotrzymaniem od gminy lokalu socjalnego.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 12 stycznia 2017 r. Znak: 2461-IBPB-2-2.4511.1004.2016.1.MMA wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 20 i 23 stycznia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca wskazał, że siódmy rok jak gmina stara się wyrównać bieżącą stratę Wnioskodawcy jako „odszkodowanie” z tytułu niedostarczenia przez gminę lokalu socjalnego dla osób z prawomocnym wyrokiem sądu o eksmisji, na podstawie opracowanej przez pracowników wydziału mieszkalnictwa procedury ML-29 ze skutkiem podatkowym PIT-8C z art. 20 ust. 1 ugody z klauzulą in solidum.

Procedura ta podparta jest interpretacją indywidualną wydaną przez dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 8 października 2010 r. Znak: IBPBII/1/415-829/10/AŻ.

Wnioskodawca stwierdza, że procedura ML-29 zawiera co najmniej dwa błędy:

1. uniemożliwia dokonanie odpisu amortyzacyjnego od podstawy opodatkowania przy rocznym PIT-36 ani go nie rekompensuje finansowo,
2. w tym czasie pomimo dokonywanych bezpośrednich wpłat za media (zawarte w corocznych ugodach) przez gminę administracji budynku zgodnie z art. 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość ich była sumowana z wartością za „lokal” – PIT-8C z art. 20 ust. 1 i Wnioskodawca płacił 18% podatku od mediów. Wnioskodawca wskazuje, że media to nie jest jego przychód (art. 16a ustawy) a nawet gdyby był to jest on równy kosztowi.
   
   

Wnioskodawca twierdzi, że ustawodawca po to ustanowił art. 16a ustawy aby wypłaty za media bezpośrednio trafiały do ich gospodarza – administracji obiektu, który podpisuje umowy na ich dostawę lub odbiór i je rozlicza za darmo.

Wnioskodawca twierdzi, że po analizie interpretacji i po audycie jaki przeprowadzono w urzędzie miejskim w sprawie wypłacanych odszkodowań, z którego wynika, że odszkodowanie za lokal jest płacone z „dołu”, a za media ma płacić właściciel lokalu administracji a co najmniej po 6-ciu miesiącach będzie mógł zwrócić się do gminy o ich zapłatę i praktycznie po 9-ciu otrzymać wyrównanie (oczywiście ich wartość będzie opodatkowana PIT-8C art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca przywołał wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1783/12.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że dotychczas gmina na podstawie corocznej ugody w latach 2010-2015 wypłacała mu kwotę odszkodowania zaś opłatę za media bezpośrednio wpłacała na konto ADM wspólnoty mieszkaniowej kamienicy i wystawiała PIT-8C na wartość będącą sumą tych kwot z art. 20 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym stanem faktycznym zadano następujące pytania.

Dlaczego Wnioskodawca ma płacić podatek od mediów pomimo bezpośrednich wpłat do administracji art. 16a a także faktu, że przychód z mediów jest równy kosztowi?

Dlaczego w rocznym PIT-36 Wnioskodawca nie może skorzystać z odpisu amortyzacyjnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, odszkodowanie za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom z nakazem eksmisji płacone przez gminę po 5-ciu latach powinno być zwolnione od podatku dochodowego zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1783/12 a kwota odszkodowania winna z urzędu rosnąć o 50% aby gmina poważniej podchodziła do wykonania wyroku sadowego.

Media winny być wyłączone z opodatkowania bez względu na sposób ich zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl natomiast art. 10 ust. 1 pkt 6 i pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi źródłami przychodów są odpowiednio:

• najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (pkt 6),
• inne źródła (pkt 9).
  
  

Zgodnie z art. 16a ww. ustawy – przy określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, których przedmiotem nie są składniki majątku związane z działalnością gospodarczą, przepis art. 14 ust. 2b stosuje się odpowiednio, z tym że opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu zapłaty.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy – za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Do przychodów z innych źródeł należy zatem zaliczyć każdy przychód, który spełnia łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie jest zaliczany do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie jest wyłączony z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z kolei, w myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca otrzymuje z urzędu miasta odszkodowanie z tytułu niedostarczenia przez gminę lokalu socjalnego dla osób z prawomocnym wyrokiem sądu o eksmisji. Wypłata odszkodowania była uregulowana corocznie ugodą i wypłacana na rzecz Wnioskodawcy natomiast opłaty za media gmina przekazywała na konto ADM wspólnoty mieszkaniowej. Gmina wystawiała Wnioskodawcy PIT-8C, który obejmował wartość sumy tych kwot.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1610) – osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

W myśl art. 18 ust. 2 ww. ustawy – z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego. Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3 ww. ustawy).

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. ustawy – jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r. poz. 380 i 585).

Zgodnie z art. 417 § 1 i § 2 ustawy Kodeks cywilny, za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Jeżeli wykonanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa.

Stwierdzić należy, że odszkodowanie wypłacone przez gminę Wnioskodawcy z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego osobom z prawomocnym wyrokiem o eksmisji, bez względu na to, że jeden z jego składników wpłacany jest bezpośrednio na rachunek ADM wspólnoty należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem zasadnie wystawiony przez gminę PIT-8C zawiera kwotę odszkodowania obejmującą kwotę jaką gmina wpłaciła za media na rachunek ADM wspólnoty mieszkaniowej.

We wniosku Wnioskodawca na potwierdzenie, że kwoty wpłacone na rachunek ADM wspólnoty mieszkaniowej nie stanowią przychodu powołuje się na art. 16a. W tym miejscu należy wyjaśnić, że przepis ten w ogóle nie ma zastosowania w sytuacji przedstawionej we wniosku. Artykuł 16a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi o określaniu przychodów z tytułu umowy najmu lub dzierżawy oraz umów o podobnym charakterze. Tymczasem Wnioskodawca nie osiąga takich dochodów tylko dochody z innych źródeł.

Otrzymanego przez Wnioskodawcę przysporzenia majątkowego nie można uznać za przychód ze źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli z najmu, dzierżawy czy umów podobnych i w konsekwencji nie można rozliczać na zasadach analogicznych jak najem.

Na gruncie omawianej sprawy nie został bowiem spełniony warunek pozostawania ww. przysporzenia majątkowego w związku z przychodem z tytułu najmu nieruchomości. Odszkodowanie to nie stanowi czynszu, do którego na mocy przepisów prawa oraz zawartej umowy zobowiązany jest najemca. W myśl bowiem art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju (art. 659 § 2 Kodeksu cywilnego). Skoro więc Wnioskodawca nie osiąga dochodów z najmu zasady określania przychodu wskazane w art. 16a ww. ustawy nie mogą mieć w tej sytuacji zastosowania.

Równocześnie w tej sprawie nie znajdzie zastosowania amortyzacja dokonywana poprzez odpisy amortyzacyjne bowiem odpisy amortyzacyjne nie mają żadnego związku przyczynowo-skutkowego z dochodem osiąganym z tytułu odszkodowania stanowiącym dochód z innych źródeł. Do odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ma zastosowanie ogólna zasada wyrażona w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Nie można więc uznać, że odpisy amortyzacyjne lokalu mogą być kosztem uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania.

Wskazać również należy, że w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych. Przepis ten, jako stanowiący odstępstwo od zasady równości opodatkowania, powinien być więc interpretowany w pierwszej kolejności według reguł wykładni językowej, gramatycznej.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia nie wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań w tym przepisie wymienionych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b powołanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Powołane uregulowania prawne wskazują jednoznacznie, że nie wszystkie odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane przez osoby fizyczne wolne są od podatku dochodowego. Ze zwolnienia przedmiotowego – na podstawie cytowanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 – korzystają bowiem jedynie te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów rangi ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie oraz te odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy. Z kolei zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, obejmuje tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści.

Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowania lub zadośćuczynienia z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie lub zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca otrzymuje odszkodowanie od gminy za niedostarczenie przez gminę miejską lokalu socjalnego dla osób z prawomocnym wyrokiem sądu o eksmisji. Nie jest to odszkodowanie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 gdyż ani art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie prawa lokatorów ani art. 417 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego nie określają wprost wysokości odszkodowania ani nie wskazują zasad jego ustalania. Zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie może mieś tu więc zastosowania. Odszkodowanie wypłacane Wnioskodawcy przez gminę jest odszkodowaniem za utracone zyski, które Wnioskodawca mógłby osiągać z wynajmu lokalu mieszkalnego, gdyby gmina dostarczyła osobom z prawomocnym wyrokiem sądu o eksmisji lokal socjalny.

Z powyższego wynika, że odszkodowanie, o którym mowa nie jest odszkodowaniem za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, ale dotyczy utraconych korzyści. Dotyczy ono bowiem korzyści, które właściciel lokalu mógłby osiągnąć gdyby bez przeszkód mógł dysponować swoją własnością.

W konsekwencji, otrzymane od gminy odszkodowanie w tym kwoty wpłacone na rachunek ADM wspólnoty mieszkaniowej nie podlega również zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Potwierdzeniem powyższego jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 29 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 1254/16.

W związku z powyższym, skoro otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie nie mieści się w katalogu zwolnień przedmiotowych, należy stwierdzić, że otrzymane kwoty z tego tytułu stanowią podlegający opodatkowaniu przychód z innych źródeł, o którym stanowią przepisy art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do wskazanego we wniosku wyroku sądu administracyjnego, należy stwierdzić, że orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Niemniej wskazać należy, że Organ interpretacyjny nie podziela stanowiska zaprezentowanego w przywołanym przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 25 czerwca 2014 r. sygn. akt II FSK 1783/12, czemu dał wyraz w niniejszej interpretacji. Podkreślić ponadto należy, że Organ podatkowy ma również takie samo uprawnienie jak Wnioskodawca do powoływania orzeczeń sądowych korzystnych dla siebie co uczynił powołując wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 29 grudnia 2016 r. sygn. akt I SA/Gd 1254/16.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.