Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
1462-IPPB6.4510.12.2017.1.AZ
z 14 marca 2017 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 stycznia 2017 r. (data wpływu 16 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki, rozliczanych w sposób barterowy oraz uregulowanych w drodze potrąceń ustawowych lub umownych – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 16 stycznia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku Spółki, rozliczanych w sposób barterowy oraz uregulowanych w drodze potrąceń ustawowych lub umownych.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce Grupa R. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa (dalej: „Spółka”). Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż czasu reklamowego i powierzchni reklamowej w stacjach radiowych oraz internetowej platformie stacji radiowych i serwisu informacyjnego.
Celem nabycia towarów, usług, praw majątkowych lub innych świadczeń, Spółka zawiera umowy rozliczane w sposób barterowy. Umowa rozliczana w sposób barterowy jest umową nienazwaną, nieuregulowaną wprost w przepisach k.c. W ramach umów rozliczanych w sposób barterowy dochodzi do wymiany pomiędzy stronami wzajemnych świadczeń o charakterze niepieniężnym (wymiana towaru lub usługi lub prawa majątkowego lub innego świadczenia na towar lub usługę lub prawo majątkowe lub inne świadczenie). Charakterystyczną cechą umów rozliczanych w sposób barterowy jest to, że strony umowy wzajemnie dokonują na swoją rzecz w całości lub w części świadczeń niepieniężnych.
Spółka reguluje również zobowiązania powstałe w związku z nabyciem towarów, usług, praw majątkowych lub innych świadczeń, w drodze potrąceń ustawowych oraz umownych.
Ponoszone przez Spółkę koszty nabycia towarów, usług, praw majątkowych lub innych świadczeń są rozliczane przez Wnioskodawcę, jako wspólnika spółki nie będącej osobą prawną, jako koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku w Spółce. Wnioskodawca wskazuje, że rozliczenie kosztów jako kosztów uzyskania przychodów następuje zgodnie z ustawą z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „ustawa o CIT”), tj. jako koszty uzyskania przychodów rozliczane są tylko takie koszty, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT (tylko takich kosztów, które zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT dotyczy niniejszy wniosek).
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 roku Wnioskodawca rozlicza jako koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki, koszty poniesione przez Spółkę, rozliczane w sposób barterowy?
- Czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 roku Wnioskodawca rozlicza jako koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku Spółki, koszty poniesione przez Spółkę, uregulowane w drodze potrąceń ustawowych lub umownych?
Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, dalej: „ustawa o CIT”) - przychody z udziału w spółce nie będącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych łączy się z przychodami każdego wspólnika proporcjonalnie do posiadanego prawa do udziału w zysku (udziału).
Art. 5 ust. 2 ustawy o CIT stanowi, że zasady wyrażone w art. 5 ust. 1 tej ustawy stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania lub podatku.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r, o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm. dalej: „usdg”), w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku, gdy:
- stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
- jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15. 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
Art. 15d ust. 1 ustawy o CIT, który wchodzi w życie 1 stycznia 2017 r., stanowi, że podatnicy nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 usdg.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w ceiu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Koszty będą mogły zostać uznane za koszty uzyskania przychodów o ile będą to koszty rzeczywiście, faktycznie poniesione oraz będą to koszty o charakterze definitywnym, cechujące się racjonalnością i należycie udokumentowane. Skoro zatem w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty rzeczywiście poniesione, to tym samym koszty uzyskania przychodów to koszty, z którymi wiąże się uszczuplenie zasobów majątkowych w wyniku ich poniesienia. Dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) oraz rozliczanie transakcji w formie barterowej niewątpliwie prowadzi do faktycznego poniesienia kosztów, gdyż ich skutkiem jest uregulowanie ciążącego na stronie stosunku zobowiązaniowego długu.
Jednocześnie wskazać należy, że art. 15 ust. 1 ustawy o CIT nie precyzuje formy poniesienia kosztu. Istotne jest jedynie faktyczne poniesienie kosztu, jego definitywny charakter oraz racjonalność i celowość w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a także należyte udokumentowanie. Należy zatem przyjąć, że zarówno potrącenie, jak i barter uznać można za formy poniesienia kosztów. Potrącenie i barter stanowią bowiem, podobnie jak zapłata, jedną z dopuszczalnych form regulowania zobowiązań. Jednocześnie nie są jednak płatnością, lecz sposobem wartościowego rozliczenia kontraktu.
W opinii Wnioskodawcy art. 15d ustawy o CIT nie znajduje zastosowania w przypadku regulowania zobowiązań w formie potrącenia i świadczeń rozliczanych barterowo, na co wskazuje użycie w tym przepisie oraz w przepisie art. 22 usdg słowa „płatność”. „Płatność” oznacza bowiem regulowanie zobowiązań w formie pieniężnej, nie zaś w formie wymiany barterowej lub potrącenia.
Powyższe stanowisko Wnioskodawcy potwierdza pogląd zaprezentowany przez Ministerstwo Finansów na etapie procesu legislacyjnego. W fazie konsultacji społecznych zgłaszane były zastrzeżenia co do proponowanych zmian w usdg i w ustawie o CIT - zwracano uwagę na to, że projektowane regulacje powinny być doprecyzowane, z uwzględnieniem tego, że rozliczenia pomiędzy przedsiębiorcami mogą być dokonywane również w innych niż zapłata formach, np. w drodze potrącenia (kompensaty). Ministerstwo Finansów uznało te uwagi za niezasadne, zaznaczając, że regulowanie zobowiązań ma szerszy zakres niż płatności gotówkowe/bezgotówkowe; zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa - przepisy art. 22 usdg odnoszą się tylko do płatności gotówkowych/bezgotówkowych, a w przypadku uregulowania lub wygaśnięcia zobowiązania z innych powodów niż dokonanie płatności - przepisy te nie znajdują zastosowania.
Przepis art. 15d ust. 1 ustawy o CIT obejmował będzie, zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Ministerstwo Finansów w komunikacie zamieszczonym dnia 13 października 2016 r. na oficjalnej stronie internetowej, wyłącznie wskazany w przepisach art. 15d ustawy o CIT i art. 22 usdg sposób regulowania zobowiązania, tj. poprzez dokonywanie zapłaty (na co wskazuje użycie w tym przepisie sformułowania „płatność”). Zgodnie z powoływanym stanowiskiem Ministerstwa - regulacje te nie znajdą zastosowania do innych form regulowania (wygasania) zobowiązań, które ze swojej istoty nie mają charakteru płatności i nie są związane z rachunkiem płatniczym. Za takie inne formy regulowania (wygasania) zobowiązań, które nie są objęte wymienionymi przepisami, uznać należy potrącenie oraz wymianę barterową. Ministerstwo Finansów wskazuje, że jakkolwiek dochodzi w przypadku tych form rozliczeń do uregulowania (wygaśnięcia) zobowiązania, to jednak strony umowy nie dokonują „płatności”, które mogłyby być objęte zakresem tych regulacji.
Zaprezentowany pogląd znajduje również poparcie w interpretacjach wydanych już przez organy podatkowe, a dotyczących podobnych stanów faktycznych, np. interpretacje wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o następujących sygnaturach:
Jak podkreślono w interpretacji wydanej dnia 7 października 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. 2461-IBPB-1-2.4510.772.2016.1.AK) - wskazać należy, że dyspozycja przepisu art. 15d ust. 1 ustawy o CIT nie znajduje zastosowania w przypadku kompensaty. W tej samej interpretacji wskazano, że dokonanie potrącenia wzajemnych wierzytelności (kompensata) niewątpliwie prowadzi do faktycznego poniesienia wydatków, gdyż jego skutkiem jest uregulowanie ciążącego na podmiocie stosunku zobowiązaniowego długu. Zauważono także, że ustawodawca posługuje się w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT pojęciem „poniesienia”, a nie „zapłaty”, co jednoznacznie wskazuje na jego intencję co do szerokiego pojmowania możliwych form ponoszenia kosztu. Tym samym podmiot może dokonywać kompensaty wzajemnych wierzytelności bez względu na ograniczenia kwotowe wynikające z przytoczonego przepisu i rozliczone w drodze kompensaty zobowiązania tego podmiotu będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w całości pod warunkiem spełnienia wszystkich przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.
Z kolei w interpretacji wydanej dnia 21 listopada 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. 2461-IBPB-1-3.4510.955.2016.1.KB) wskazano, że art. 22 usdg, ani żaden inny przepis nie możliwości stosowania w rozliczeniach między kontrahentami instytucji uregulowanych w Kodeksie cywilnym, w tym zapłaty w formie potrącenia wzajemnych wierzytelności, a obowiązek dokonania zapłaty za pośrednictwem rachunku bankowego dotyczy wykonania zobowiązania pieniężnego jedynie w przypadku zapłaty w formie gotówkowej, nie zaś potrącenia. Wartość 15.000 złotych, o jakiej mowa w art. 22 ust. 1 pkt 2 usdg., stanowi granicę zapłaty w formie gotówkowej, natomiast nie ma żadnego wpływu na możliwość dokonywania wzajemnych kompensat wierzytelności. W przywołanej interpretacji podkreślono także, że gdyby zamiarem ustawodawcy było wprowadzenie obowiązku regulowania wszystkich należności tylko i wyłącznie za pośrednictwem rachunku bankowego w formie przepływów pieniężnych, to zostałoby to zastrzeżone bezpośrednio w przepisie. W konsekwencji rozliczanie wzajemnych należności przedsiębiorców poprzez kompensatę nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 cytowanej usdg. Z przywołanych wyżej interpretacji dokonywanych przez organy podatkowe oraz stanowiska zaprezentowanego przez Ministerstwo Finansów wynika zatem, że transakcje rozliczone w formie barteru lub potrącenia, jeżeli tylko spełniają przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, mogą być w całości zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Mając na względzie powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawca rozlicza jako koszty uzyskania przychodów, proporcjonalnie do jego prawa udziału w zysku Spółki, koszty poniesione przez Spółkę, rozliczane zarówno w sposób barterowy, jak i regulowane w drodze potrąceń ustawowych lub umownych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.
Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.
Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.