Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-254/12-7/16/S/KOM
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

wydana po wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1864/15 (data wpływu wyroku prawomocnego 5 grudnia 2016 r.)

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.) uzupełnionego pismem z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 30 marca 2012 r.) oraz pismem z dnia 21 maja 2012 r. (data wpływu 23 maja 2012 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania powierniczego nabycia od powierzających przez Spółkę (jako powiernika) praw i roszczeń dekretowych za czynność niepodlegającą u Spółki samodzielnemu (odrębnemu) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2012 r. do tut. Organu, wpłynął wniosek złożony Sp. z o.o. o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie uznania powierniczego nabycia od powierzających przez Spółkę (jako powiernika) praw i roszczeń dekretowych za czynność niepodlegającą u Spółki samodzielnemu (odrębnemu) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenia przyszłe (ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 21 maja 2012 r.):

Na wstępie należy wskazać, że w piśmie z dnia 28 marca 2012 r. (data wpływu 30 marca 2012 r.) Wnioskodawca wskazał, że we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. podatnik wyraził pogląd, że wspomniane czynności zawarcia i realizacji przez Spółkę (powiernika) umowy zlecenia obejmującej zlecenie powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku posadowionego na tej nieruchomości oraz powierniczego nabycia roszczeń dekretowych, nie są samodzielnym świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Są to natomiast czynności wykonywane w celu wyposażenia Spółki w prawa niezbędne do wykonania umowy powierniczej - dostawy użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku posadowionego na tej nieruchomości na rzecz powierzających, a zatem nie podlegają opodatkowaniu jako świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W załączeniu Wnioskodawca przesłał odpis interpretacji tut. Organu z dnia 14 marca 2012 r. dotyczącej innego etapu realizacji umowy powierniczej zawartej pomiędzy stronami. Tut. Organ uznał za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym przeniesienie przez Spółkę (jako powiernika) na powierzających (albo na osoby przez nich wskazane), prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz „Działki2” oraz prawa własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości, realizowane w oparciu o umowę powierniczą, jest dostawą towarów w rozumieniu podatku od towarów i usług.

Czynności, których dotyczy wniosek z dnia 5 marca 2012 r. mają na celu jedynie wyposażenie Spółki w środki niezbędne do dokonania dostawy towarów, o której mowa we wspomnianej interpretacji. Tym samym, stanowisko Organu wyrażone w przedmiotowej interpretacji indywidualnej potwierdza stanowisko podatnika wyrażone we wniosku z dnia 5 marca 2012 r.

Wielu przedwojennych właścicieli nieruchomości , które to nieruchomości zostały objęte działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 219, ze zm.), utraciło własność nieruchomości na rzecz Gminy M. St. Warszawy. Następnie w efekcie reformy administracyjnej nieruchomości te stały się własnością Skarbu Państwa.

Wnioskodawca - dalej „Spółka” - został utworzony w celu uzyskania w imieniu własnym, lecz na rzecz i na rachunek innych podmiotów, użytkowania wieczystego nieruchomości (poprzednio - „własności czasowej”) utraconych przez osoby fizyczne na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.). Spółkę założyło dwóch spadkobierców dwóch różnych przedwojennych właścicieli sąsiadujących ze sobą nieruchomości objętych działaniem ww. dekretu.

Pierwszy z przedwojennych właścicieli był właścicielem nieruchomości, która dalej będzie oznaczona jako „Nieruchomość 1”. W 1947r. właściciel ten złożył wniosek o przyznanie na jego rzecz prawa własności czasowej „Nieruchomości 1”. Decyzją administracyjną z 1950 r. (dalej: „Decyzja z 1950r.”) odmówiono mu jednak przyznania takiego prawa.

Podobnie drugi z przedwojennych właścicieli nieruchomości — zwanej dalej: „Działką 2”, sąsiadującej bezpośrednio z „Nieruchomością 1”, ubiegał się bezskutecznie o przyznanie mu własności czasowej „Działki 2”.

W wyniku zmian geodezyjnych część „Nieruchomości 1” (dalej: „Działka 1”) oraz „Działka 2” utworzyły jedną nieruchomość i zabudowane zostały jednym budynkiem użytkowym.

Na skutek działań prawnych podjętych przez następców prawnych przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1”, doszło do etapowego stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950 r.”, w tym do stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950 r.” w części obejmującej odmowę przyznania własności czasowej „Działki 1”. Skutkiem stwierdzenia nieważności „Decyzji z 1950 r.” jest to, iż wniosek przedwojennego właściciela o przyznanie własności czasowej „Nieruchomości 1” (obecnie - o ustanowienie prawa użytkowania wieczystego tej nieruchomości), jest ponownie rozpoznany przez właściwy organ administracyjny. Następcy prawni przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1”, wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej przedmiotowej nieruchomości i rozpoznanie na ich rzecz pierwotnego wniosku o przyznanie prawa własności czasowej „Nieruchomości 1”, poprzez ustanowienie na ich rzecz prawa wieczystego użytkowania „Nieruchomości 1” na 99 lat - w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy „Nieruchomości 1”.

Podobnie uczynili następcy prawni przedwojennych właścicieli „Działki 2”:

• uzyskali stwierdzenie nieważności decyzji odmawiającej/cych przedwojennym właścicielom „Działki 2” przyznania własności czasowej tej nieruchomości;
  

• wnieśli o nadanie dalszego biegu sprawie zainicjowanej wnioskiem o przyznanie własności czasowej „Działki 2” oraz o przyznanie im prawa użytkowania wieczystego „Działki 2” na 99 lat - w odpowiednich częściach wynikających z udziałów nabytych w spadku po poprzednikach prawnych, a także przeniesienie na nich własności zabudowy „Działki 2”.
  
  

Jak już wspomniano powyżej, Spółka została utworzona w celu dochodzenia całości praw i roszczeń dekretowych o ustanowienie własności czasowej (obecnie - użytkowania wieczystego) nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”. Nastąpiło to z inicjatywy następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” oraz z inicjatywy następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 2”.

Obecnie Spółka ma zawrzeć z tymi osobami umowę zlecenia, mocą której w imieniu własnym, lecz na rzecz i na rachunek następców prawnych przedwojennych właścicieli nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz „Działki 2”, będzie dochodzić od właściwych organów administracji ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz „Działki 2” oraz przeniesienia własności budynku posadowionego na tej nieruchomości. W tym celu następcy prawni przedwojennych właścicieli „Działki 1” oraz „Działki 2” zamierzają przenieść powierniczo na Spółkę przysługujące im prawa i roszczenia dekretowe:

• o ustanowienie na ich rzecz prawa użytkowania wieczystego „Działki 1” oraz o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na „Działce 1” w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.);
  

• o ustanowienie na ich rzecz prawa użytkowania wieczystego „Działki 2” oraz o przeniesienie na nich własności zabudowy posadowionej na „Działce 2” w trybie określonym w ustawie z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. nr 115, poz. 741 ze zm.).
  
  
  

Wspólnikami Spółki i zarazem członkami jej zarządu są jeden z następców prawnych dawnego właściciela „Działki 2” oraz jeden z następców prawnych dawnego właściciela „Działki 1”.

W wyniku powierniczego nabycia praw i roszczeń dekretowych o ustanowienie użytkowania wieczystego „Działki 1” oraz „Działki 2” oraz o przeniesienie własności zabudowy „Działki 1” oraz „Działki 2”, Spółka nabędzie roszczenie o ustanowienie na jej rzecz użytkowania wieczystego całości nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” zabudowanej jednym budynkiem użytkowym oraz roszczenie o przeniesienie na nią własności tego budynku. Spółka wstąpi do toczącego się postępowania administracyjnego w miejsce, albo obok następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” oraz „Działki 2”.

W efekcie skumulowania wszystkich praw i roszczeń dekretowych dotyczących nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” w rękach Spółki, organ administracyjny wyda decyzję o ustanowieniu na rzecz Spółki prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz o przeniesieniu na Spółkę własności jedynego budynku użytkowego posadowionego na nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”.

Umowa powiernicza ma przewidywać, że:

• po zakończeniu przedmiotowego postępowania administracyjnego oraz uzyskaniu ostatecznej i prawomocnej decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”,
  

• a także po zawarciu umowy notarialnej ustanawiającej użytkowanie wieczyste nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” i przenoszącej własność budynku posadowionego na tej nieruchomości;
  
  
  

Spółka przeniesie na następców prawnych przedwojennych właścicieli „Nieruchomości 1” i „Działki 2” (albo na osoby przez nich wskazane) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz prawo własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości. Finansowanie wydatków niezbędnych do nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz prawa własności budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości zostanie przekazane Spółce (zapewnione) przez powierzających.

W wykonaniu umowy powierniczej przez Spółkę:

• każdy z następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 1” (albo wskazany przez niego podmiot) stanie się współużytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz współwłaścicielem jedynego budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości w części, która odpowiada jego udziałowi w spadku nabytym po dawnym właścicielu „Nieruchomości 1” z uwzględnieniem proporcji, w jakiej powierzchnia „Działki 1” pozostaje do łącznej powierzchni nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”,
  

• każdy z następców prawnych przedwojennych właścicieli „Działki 2” (albo wskazany przez niego podmiot) stanie się współużytkownikiem wieczystym nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2” oraz współwłaścicielem jedynego budynku użytkowego posadowionego na tej nieruchomości w części, która odpowiada jego udziałowi w spadku nabytym po dawnym właścicielu „Działki 2” z uwzględnieniem proporcji w jakiej powierzchnia „Działki 2” pozostaje do łącznej powierzchni nieruchomości składającej się z „Działki 1” oraz z „Działki 2”.
  
  
  

Za wykonaną usługę powierniczą Spółka otrzyma wynagrodzenie.

Powierniczym przeniesieniem praw i roszczeń dekretowych będą objęte jedynie prawa i roszczenia odnoszące się do części „Nieruchomości 1” to znaczy prawa i roszczenia dekretowe odnoszące się do „Działki 1”. Roszczenia dekretowe o ustanowienie użytkowania wieczystego pozostałej części „Nieruchomości 1” nie będą przedmiotem umowy powierniczej. W tym zakresie następcy przedwojennego właściciela „Nieruchomości 1” będą kontynuowali postępowanie administracyjne bez udziału Spółki.

Spółka jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka nie jest podatnikiem podatku VAT. Powierzający nie są podatnikami podatku VAT. Część powierzających jest polskimi rezydentami podatkowymi, a pozostali nie posiadają polskiej rezydencji podatkowej.

Spółka wskazuje, że wszyscy powierzający uzyskali indywidualne interpretacje podatkowe potwierdzające, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT przeniesienie przez nich na Spółkę praw i roszczeń dekretowych opisanych w niniejszym wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie sformułowane ostatecznie w piśmie z dnia 21 maja 2012 r.

Czy powiernicze nabycie od powierzających przez Spółkę (jako powiernika) praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku należy uznać:

1. za czynność niepodlegającą u Spółki samodzielnemu (odrębnemu) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
2. za odrębną (samodzielną) usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług wykonywaną przez Spółkę, a w konsekwencji opodatkować VAT odrębnie od dostawy użytkowania wieczystego i własności budynku wykonywanego na rzecz powierzających oraz odrębnie od zlecenia powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie sformułowane w piśmie z dnia 21 maja 2012 r.:

Zdaniem Wnioskodawcy, powiernicze nabycie przez Spółkę praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku, nie jest samodzielnym świadczeniem usług lub odrębną dostawą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, a zatem nie podlega u Spółki opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Powiernictwo jako instytucja prawna nie jest uregulowane w prawie polskim (umowa nienazwana). Podstawą do konstruowania czynności powierniczych jest wyrażona w art. 353(1) Kodeksu cywilnego zasada swobody umów. Zgodnie z tym przepisem, strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego.

Prawa i obowiązki stron umowy powierniczej należy oceniać według przepisów o zleceniu. Jak wynika z art. 734-735 Kodeksu cywilnego, istotą umowy zlecenia jest odpłatne lub nieodpłatne dokonanie określonej czynności prawnej w imieniu dającego zlecenie, albo w imieniu własnym, lecz na rachunek zlecającego. W tym ostatnim przypadku wszelkie nabycie praw lub rzeczy ma charakter powierniczy, a powiernik ma obowiązek wydać zlecającemu wszystko, co przy wykonywaniu zlecenia dla niego uzyskał, chociaż działał w imieniu własnym (art. 740 zd. 2 Kodeksu cywilnego).

Władztwo zdobyte przez powiernika nad nabytymi rzeczami/prawami jest:

1. ograniczone czasowo - powiernik zobowiązany jest nabyte prawa przekazać powierzającemu (zleceniodawcy) na jego żądanie;
2. ograniczone co do swobody obrotu - powiernik zobligowany jest dokonać rozporządzenia nabytymi prawami na rzecz powierzającego (zleceniodawcy) lub wskazanego przez niego podmiotu;
3. ograniczone co do ekwiwalentości świadczeń - powiernik nie otrzymuje od powierzającego (zleceniodawcy) wartości przenoszonych przez niego praw, a jedynie uzyskuje zwrot kosztów poczynionych w celu wykonania powiernictwa, jak również zwolnienie z zobowiązań zaciągniętych w tym samym celu.
   
   

Również ustawa z dn. 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późniejszymi zmianami - dalej; u.p.t.u) nie zawiera przepisów, które wprost regulują zasady opodatkowania czynności wykonywanych w ramach umów powierniczych. Z tego powodu wszelkie czynności dokonywane w ramach transakcji powierniczej powinny być oceniane przez pryzmat przepisów ogólnych.

Podstawowe znaczenie dla określenia zakresu przedmiotowego podatku od towarów i usług ma art. 5 u.p.t.u. Zakreśla on generalnie granice przedmiotowe opodatkowania. W myśl wspomnianego przepisu, podatkowi temu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów i import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Opodatkowaniu podlegają również towary własnej produkcji, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów w przypadku: rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej, albo też zaprzestania przez podatnika będącego osobom fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 u.p.t.u., są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym m.in. zbycie prawa użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 pkt 7 u.p.t.u.). Czynności takie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jeżeli mają odpłatny (ekwiwaletny) charakter.

Z kolei art. 29 ust. 1 u.p.t.u. stanowi, że obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

W przedmiotowej prawie Spółka (powiernik) na podstawie powierniczego zlecenia nabycia nieruchomości, nabędzie od powierzających prawa i roszczenia dekretowe o ustanowienie użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1" i „Działki 2” oraz o przeniesienie własności budynku posadowionego na tej nieruchomości. Nabycie tych praw i roszczeń dekretowych będzie służyło legitymizowaniu udziału Spółki w postępowaniu administracyjnym i uzyskaniu przez Spółkę decyzji o ustanowieniu na jej rzecz użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” i „Działki 2” oraz o przeniesieniu na Spółkę własności budynku posadowionego na tej nieruchomości. Finansowanie wydatków niezbędnych do nabycia prawa użytkowania wieczystego w/w nieruchomości oraz prawa własności budynku zostanie przekazane Spółce przez powierzających. Następnie Spółka przeniesie na powierzających stosowne udziały w użytkowaniu wieczystym nieruchomości i we własności posadowionego na niej budynku. Za wykonaną usługę powierniczego zlecenia Spółka otrzyma wynagrodzenie.

W klasycznie pojmowanym stosunku powierniczym występują trzy strony, tj. powierzający, powiernik oraz beneficjent powiernictwa.

W takim stosunku, powierzający przenosi określone prawo majątkowe na powiernika, a ten wykonuje władztwo nad tym prawem w imieniu własnym, lecz na rzecz beneficjenta. Na rzecz beneficjenta następuje też zwrotne przeniesienie powierzonego prawa (lub jego ekwiwalentu); występuje zatem rozdzielenie pozycji prawnej stron tego stosunku. Taki klasyczny stosunek powierniczy może być modyfikowany w kierunku uproszczenia lub skomplikowania stosunków osobowych.

Z pierwszą sytuacją mamy do czynienia wówczas, gdy stosunek powierniczy powstaje wyłącznie pomiędzy powierzającym a powiernikiem, który staje się jednocześnie beneficjentem.

Z drugą sytuacją spotkamy się, gdy np. powierzający ustanowi się powiernikiem na rzecz osoby trzeciej (beneficjenta) z tytułu otrzymywanych w ramach już istniejącego stosunku powierniczego korzyści, gdy dotychczasowy powierzający przeleje na osobę trzecią swoje roszczenia wynikające z uprawnienia do zwrotnego przewłaszczenia rzeczy (prawa majątkowego) na niego i jednocześnie z dokonanym przeniesieniem roszczeń ustanowi go powiernikiem.

W przypadku zawarcia umowy powierniczej, przysporzenie majątkowe z tytułu przeniesienia na powiernika własności środków pieniężnych w wykonaniu tej umowy nie ma charakteru definitywnego, gdyż powierniczy charakter przeniesienia tych środków wymusza zwrot ich ekwiwalentu. Podobnie, gdy elementem umowy powierniczej jest przeniesienie na powiernika określonego prawa (tu: praw i roszczeń dekretowych), którego przyczyną prawną jest umożliwienie wykonywania przez powiernika określonych świadczeń na rzecz powierzającego, do których należytego wykonania niezbędne jest, aby powiernik był podmiotem tych praw.

Co do zasady, każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną czynność, czynność ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia czynności nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną czynność kompleksową obejmującą kilka świadczeń pomocniczych. O świadczeniu złożonym zatem można mówić, jeśli istnieje funkcjonalny związek pomiędzy poszczególnymi elementami świadczenia na tyle ścisły, by nie można było wydzielić z tego świadczenia jego poszczególnych elementów i potraktować ich jako świadczeń odrębnych. Muszą one stanowić jedną nierozerwalną całość.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia ze świadczeniem powiązanych ze sobą usług i towarów w taki sposób, że stanowią one pewną nierozerwalną całość. Z ekonomicznego punktu widzenia, istotą umowy zawieranej przez Spółkę i powierzających jest finalne przeniesienie na powierzających (albo wskazane przez nie osoby) użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” i „Działki 2” oraz własności budynku posadowionego na tej nieruchomości, co w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług jest dostawą towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 7 u.p.t.u. Charakter pomocniczy (zależny) wobec w/w dostawy i w/w zlecenia powierniczego ma nabycie powiernicze przez Spółkę praw i roszczeń dekretowych od powierzających w ramach umowy powierniczej.

Nabycie praw i roszczeń dekretowych ma charakter nieodpłatny (Spółka nie płaci za te prawa i roszczenia), służący jedynie uzyskaniu przez Spółkę formalnej legitymacji do wystąpienia do organu administracyjnego z roszczeniem o wydanie decyzji orzekającej o ustanowieniu na rzecz Spółki użytkowania wieczystego nieruchomości składającej się z „Działki 1” i „Działki 2”, zabudowanej budynkiem użytkowym.

Nabycie praw i roszczeń dekretowych przez Spółkę nie jest celem samym w sobie, lecz elementem niezbędnym do wykonania umowy powierniczej na rzecz powierzających.

W związku z powyższym, powiernicze nabycie praw i roszczeń dekretowych przez Spółkę od powierzających, nie stanowi samodzielnej usługi w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, wykonywanej przez Spółkę.

Bez znaczenia dla przedstawionego stanowiska pozostaje fakt, że część powierzających nie posiada polskiej rezydencji podatkowej, a pozostali są polskimi rezydentami podatkowymi.

Organ podatkowy uznał, że Wnioskodawca nie jest podmiotem „zainteresowanym”, gdyż przedmiotowa sprawa, nie jest indywidualną sprawą Wnioskodawcy, lecz powierzających przenoszących na Wnioskodawcę prawa i roszczenia dekretowe opisane we wniosku i wydał w dniu 31 maja 2012 r. postanowienie znak IPPP2/443-254/12-4/KG odmawiające wszczęcia postępowania.

Na powyższe postanowienie Strona w dniu 11 czerwca 2012 r. (data wpływu 13 czerwca 2012 r.) złożyła zażalenie. Zażalenie wniesiono z zachowaniem ustawowych terminów do jego wniesienia. W dniu 26 lipca 2012 r. wydano postanowienie nr IPPP2/443-254/12-6/KG, utrzymujące w mocy postanowienie z dnia 31 maja 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania.

Na ww. postanowienie Strona złożyła w dniu 29 sierpnia 2012 r. (data wpływu: 31 sierpnia 2012 r.), skargę. Skarga Spółki była przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w dniu 4 czerwca 2013 r. Sąd w wyroku sygn. III SA/Wa 2873/12 uwzględniając skargę uchylił zaskarżone postanowienie; oparł się jednak na innych powodach, niż w niej wskazane.

WSA na podstawie uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 lutego 2013 r. sygn. akt I GPS 2/12 stwierdził, że z uwagi na wydanie postanowienia w pierwszej instancji przez Naczelnika Wydziału, który nie został następnie wyłączony od udziału w rozpatrzeniu zażalenia, doszło do naruszenia przepisów postępowania podatkowego, tj. art. 130 § 1 pkt 6 w związku z art. 221 i 239 O.p., dającego podstawę do wznowienia postępowania.

W rezultacie Sąd stwierdził, że zażalenie Skarżącej należy rozpatrzeć ponownie, eliminując udział w tej fazie postępowania pracownika, który uczestniczył w wydaniu postanowienia z 31 maja 2012 r.

Wypełniając postanowienia Sądu zawarte w ww. wyroku tut. Organ wydał dnia 29 kwietnia 2015 r. postanowienie nr IPPP2/443-254/12/15-7/S/KOM, którym utrzymał w mocy postanowienie z dnia 31 maja 2012 r. o odmowie wszczęcia postępowania.

Wnioskodawca w dniu 2 czerwca 2015 r. (data wpływu: 5 czerwca 2015 r.), wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę dotyczącą postanowienia z dnia 29 kwietnia 2015 r. Nr IPPP2/443-254/12/15-7/S/KOM, utrzymującego w mocy postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z dnia 31 maja 2012 r. znak IPPP2/443-254/12-4/KG w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Organ zauważa, że wydane dnia 29 kwietnia 2015 r. w II instancji postanowienie nr IPPP2/443-254/12/15-7/S/KOM Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1864/15.

W opinii Sądu, zaprezentowanej w wyroku z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1864/15. (data wpływu do tut. Organu 5 grudnia 2016 r.) skarga wniesiona w niniejszej sprawie zasługiwała na uwzględnienie.

W wyroku Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczył powierniczego nabycia od powierzających przez Spółkę (jako powiernika) praw i roszczeń dekretowych opisanych we wniosku, przy czym Skarżąca wskazywała, że nabycie to miało być powiązane ze zleceniem powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku oraz dostawy użytkowania wieczystego i własności budynku. Skarżąca zmierzała do ustalenia, czy powyższe powiernicze nabycie praw i roszczeń dekretowych, rozumiane jako usługa świadczona na rzecz powierzających, należy uznać za czynność niepodlegającą u Spółki samodzielnemu (odrębnemu) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, mówiąc inaczej - czynność opodatkowaną razem z dostawą użytkowania wieczystego i własności budynku wykonywanego na rzecz powierzających oraz razem ze zleceniem powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku (pytanie nr 1), czy też za odrębną (samodzielną) usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług wykonywaną przez Spółkę, a w konsekwencji opodatkować VAT odrębnie od dostawy użytkowania wieczystego i własności budynku wykonywanego na rzecz powierzających oraz odrębnie od zlecenia powierniczego nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości i własności budynku (pytanie nr 2).

Organ podatkowy przyjął natomiast, że intencją Spółki jest uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie opodatkowania podatkiem VAT powierniczego nabycia od powierzających przez Spółkę działającą w charakterze powiernika - praw i roszczeń dekretowych. Czynność powierniczego nabycia praw i roszczeń dekretowych została zatem oderwana przez Ministra Finansów od pozostałych czynności określonych w opisie stanu faktycznego. W konsekwencji Skarżąca została uznana przez Ministra Finansów za nabywcę, a nie za dostawcę towarów lub usług. Skarżąca jako nabywca nie jest, w ocenie organu podatkowego, podmiotem zobowiązanym do opodatkowania przedmiotowej transakcji, zatem przedmiotowa czynność nie kształtuje obowiązków podatkowych Spółki w zakresie podatku VAT.

Skarżąca jest legitymowana do wystąpienia o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w jej indywidualnej sprawie dotyczącej skutków dla Skarżącej w zakresie podatku od towarów i usług czynności dokonywanych w ramach umowy zlecenia (umowy powierniczej), mocą której następcy prawni przedwojennych właścicieli „Działki 1” oraz „Działki 2” zamierzają przenieść powierniczo na Spółkę przysługujące im prawa i roszczenia dekretowe.

Tut. Organ w związku z ww. orzeczeniem Sądu postanowieniem z dnia 30 grudnia 2016 r. znak IPPP2/443-254/12-5/16/S/KOM uchylił postanowienie z dnia 31 maja 2012 r. Nr IPPP2/443-254/12-4/KG w sprawie odmowy wszczęcia postępowania w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnej z wniosku Spółki z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 9 marca 2012 r.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2016 r. sygn. akt III SA/Wa 1864/15 - stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy

Organ podatkowy pragnie ponadto wskazać, że z dniem 26 sierpnia 2011 r. został wprowadzony nowy tekst jednolity ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnego postanowienia.

Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności; oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy; określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego; w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.