Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB4.4511.869.2016.2.AS
z 21 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2016 r. (data wpływu 16 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 lutego 2017 r. (data wpływu 13 lutego 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2016 r. został złożony wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpłatnego zbycia nieruchomości. Wniosek został uzupełniony w dniu 13 lutego 2017 r.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1992 r. pozostawała w konkubinacie. Konkubent zmarł w dniu 24 lutego 2009 r. Zmarły pozostawał w formalnym związku z żoną i pozostawił odręczny testament, w którym uczynił Wnioskodawczynię jedyną spadkobierczynią jego części majątku.

Sprawa o uznanie testamentu została złożona w Sądzie Rejonowym zaraz po śmierci konkubenta w lutym 2009 r. W czasie oczekiwania na termin rozprawy żona zmarłego przeprowadziła w kwietniu 2009 r. akt dziedziczenia u notariusza. Wnioskodawczyni natomiast złożyła wniosek o zabezpieczenie mienia. Dnia 2 kwietnia 2010 r. komornik przeprowadził spis inwentarza. Majątek został wyceniony na 236.500 zł (222.000 zł mieszkanie, 1.500 zł samochód, 13.000 zł garaż).

Dnia 21 czerwca 2012 r. Sąd Rejonowy postanowieniem zmienił akt poświadczenia dziedziczenia po zmarłym i stwierdził, że Wnioskodawczyni na podstawie testamentu nabyła spadek w całości. Wnioskodawczyni zapłaciła podatek należny (po uwzględnieniu wydatków związanych z pogrzebem i zachowkami dla żony i syna zmarłego z pierwszego małżeństwa, którzy wystąpili do Wnioskodawczyni z pisemnym żądaniem zapłaty zachowku). Sprawa w sądzie o podział mienia i zniesienie współwłasności trwała długo. Pomoc wyznaczonego przez sąd mediatora również nie zakończyła się sukcesem. Dopiero 29 października 2014 r. przed Sądem Rejonowym została zawarta ugoda i zniesienie współwłasności w następujący sposób:

• żona nabyła na wyłączność prawo do lokalu mieszkalnego,
• Wnioskodawczyni prawo do nieruchomości gruntowej oddanej w użytkowanie wieczyste zabudowane budynkiem (garaż).

Ponadto żona miała zapłacić Wnioskodawczyni 67.625 zł i zrzec się prawa do zachowku, ponieważ odliczyła go od kwoty, którą miała zapłacić Wnioskodawczyni.

Podczas ugody została zmniejszona wartość mieszkania z 222.000 zł na 200.000 zł, a zwiększona samochodu z 1.500 zł na 2.000 zł. W czasie załatwiania formalności w Urzędzie Miejskim okazało się, że podczas ugody nie została uwzględniona droga dojazdowa do garażu. Wnioskodawczyni wystąpiła więc do Urzędu Skarbowego o wznowienie postępowania spadkowego i należny za grunt podatek zapłaciła w wysokości 1.000 zł we wrześniu 2015 r.

Dnia 15 marca 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała garaż za kwotę 14.000 zł. Droga dojazdowa (1/14 całości gruntu), która nie została zawarta w ugodzie w wysokości 1/28 została przekazana kupującemu przez żonę jako darowizna. Wnioskodawczyni również 1/28 część drogi przekazała w tej samej formie.

Suma otrzymanego w wyniku zniesienia współwłasności majątku jest niższa od przysługującego Wnioskodawczyni udziału w spadku nabytego w drodze dziedziczenia testamentowego w 2009 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni musi zapłacić podatek od sprzedaży garażu, jeśli tak, to w jakiej wysokości:

• czy od wartości kwoty za jaką sprzedała garaż (14.000 zł),
• czy od ½ wartości garażu, której właścicielką została po zawarciu ugody w 2014 r.,
• czy od kwoty 1.000 zł (różnicy między określoną przez komornika wartością a kwotą sprzedaży)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, spadek nabyła w 2009 r., a garaż sprzedała w 2016 r., czyli po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie. W związku z powyższym Wnioskodawczyni nie musi odprowadzać do Urzędu Skarbowego określonej kwoty podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowanego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c- przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy- przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości następuje przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonywaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym pod pojęciem odpłatnego zbycia należy rozumieć nie tylko sprzedaż czy zamianę, ale każdą czynność prawną, w wyniku której dochodzi do przeniesienia prawa własności nieruchomości, jej części lub udziału w niej oraz praw majątkowych za odpłatnością, a więc co do zasady również dział spadku i odpłatne zniesienie współwłasności.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380 z późn. zm.) spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych.

W myśl art. 924 ww. ustawy, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że dniem nabycia przez spadkobiercę spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast postanowienie sądu o nabyciu spadku potwierdza jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

W myśl art. 1035 Kodeksu cywilnego, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego stosuje się przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Do momentu zniesienia tej współwłasności lub dokonania działu spadku, spadkobiercy są współwłaścicielami rzeczy i praw wchodzących w skład spadku. W wyniku działu spadku prawa majątkowe objęte spadkiem przyznane poszczególnym spadkobiercom przechodzą na nich, ustaje więc wspólność majątku spadkowego. Na skutek działu spadku następuje konkretyzacja składników masy spadkowej przypadających poszczególnym spadkobiercom. Każdy ze spadkobierców staje się więc odrębnym właścicielem (współwłaścicielem) rzeczy stanowiących przedmiot spadku.

Zgodnie z art. 195 Kodeksu cywilnego własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). W świetle art. 196 § 1 współwłasność jest albo współwłasnością w częściach ułamkowych, albo współwłasnością łączną.

Natomiast w myśl art. 210 Kodeksu cywilnego, każdy ze współwłaścicieli może żądać zniesienia współwłasności.

Przez zniesienie współwłasności rozumie się likwidację łączącego współwłaścicieli stosunku prawnego, która następuje w drodze umowy lub orzeczenia sądu.

Natomiast, zgodnie z art. 211 i 212 Kodeksu cywilnego, zniesienie współwłasności może nastąpić przez podział rzeczy wspólnej, a gdy rzeczy nie da się podzielić, przez przyznanie rzeczy jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych, bądź przez podział cywilny, polegający na sprzedaży rzeczy wspólnej i podziale uzyskanej ceny stosownie do wielkości udziałów współwłaścicieli.

Nadto, zgodnie z teorią prawa rzeczowego przyznanie danej osobie na wyłączną własność rzeczy w drodze zniesienia współwłasności, podziału majątku wspólnego czy działu spadku, jest nabyciem tych rzeczy. Natomiast, biorąc pod uwagę przyjętą linię orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nabyciem rzeczy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest przyznanie jej na wyłączną własność jednemu ze współwłaścicieli w wyniku podziału majątku wspólnego, jeśli podział taki jest ekwiwalentny w naturze i nie towarzyszą mu spłaty i dopłaty lub wartość otrzymanej przez daną osobę rzeczy w wyniku podziału tego majątku, mieści się w udziale, jaki przysługiwał jej w majątku wspólnym.

Jeżeli więc spełnione są wymienione wyżej warunki, podział nieruchomości nie może być rozpatrywany w kategoriach nabycia. Jeżeli jednak na skutek dokonanego podziału nieruchomości przysługujący danej osobie udział ulega powiększeniu, tzn. zwiększa się zakres jej władania nad rzeczą, wówczas podział taki stanowi nabycie.

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, suma otrzymanego w wyniku zniesienia współwłasności majątku była mniejsza od przysługującego Wnioskodawczyni udziału w spadku nabytego w drodze dziedziczenia testamentowego w 2009 r. Zatem do nabycia garażu doszło w dacie śmierci spadkodawcy.

W świetle zacytowanych przepisów oraz przedstawionych wyjaśnień uznać należy, że otrzymana z tytułu sprzedaży garażu kwota nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, ze względu na upływ pięcioletniego okresu liczonego od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie garażu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 – 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.