Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.131.2017.1.MAP
z 27 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 9 stycznia 2017 r. (data wpływu 11 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w części w działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Natomiast żona Wnioskodawcy nie prowadzi jednoosobowej działalności gospodarczej Przed założeniem działalności gospodarczej, w dniu 31 marca 2016 r., Wnioskodawca nabył wraz z żoną dwupoziomowy lokal mieszkalny (dalej: lokal). W celu nabycia lokalu Wnioskodawca wraz z żoną zaciągnęli kredyt hipoteczny. Przed nabyciem lokalu był on wykorzystywany przez zbywcę (pierwszego właściciela) od dnia 4 listopada 1999 r., tj. od dnia nabycia mieszkania na podstawie aktu notarialnego - umowy sprzedaży. Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć i wykorzystywać (używać) lokal na cele prowadzenia w nim własnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wraz z żoną posiada wspólność majątkową małżeńską i lokal zaliczany jest do majątku wspólnego. Niemniej, lokal wykorzystywany będzie częściowo przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej.

Lokal składa się z:

I poziomu:

• salonu połączonego z kuchnią,
  

• łazienki,
  

• przedpokoju,
  

II poziomu:

• sypialni,
  

• pokoju przeznaczonego na biuro,
  

• łazienki,
  

• korytarza.
  
  

Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na działalność gospodarczą pokój oraz łazienkę. Niewykluczone, że w przyszłości przeznaczy większą powierzchnię na potrzeby działalności gospodarczej. Lokal jest kompletny i zdatny do użytku. Lokal nie jest położony w budynku handlowo-usługowym, wymienionym w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Lokal, ani budynek nie należą do budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT. Nie są też kioskami, domkami letniskowymi ani budynkami zastępczymi. Wnioskodawca zamierza wprowadzić lokal opisany powyżej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w części przeznaczonej na działalność gospodarczą i rozpocząć jego amortyzację.

Wnioskodawca w związku z przeznaczeniem części lokalu na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie ponosił różne koszty, w szczególności takie jak:

• odsetki od kredytu hipotecznego,
  

• składka na fundusz remontowy,
  

• opłaty za media, w tym woda, C.O., ścieki, energia elektryczna, Internet, RTV itp.,
  

• opłaty za ubezpieczenie nieruchomości i O.C.,
  

• opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi,
  

• opłaty za administracje nieruchomości, przeglądy techniczne,
  

• składka za bieżące naprawy,
  

• podatek od nieruchomości.
  
  

Ponadto, Wnioskodawca zamierza zaliczyć powyższe wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca będzie mógł, zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Ustawa o PIT) rozpocząć jego amortyzację i na podstawie art. 22j Ustawy o PIT stosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% rocznie od wartości początkowej lokalu, w części, w jakiej jest wykorzystywany na cele działalności gospodarczej?
2. Czy po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 2, dotyczącego możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej. Natomiast w odniesieniu do pytania oznaczonego Nr 1 w zakresie amortyzacji lokalu mieszkalnego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, po wprowadzeniu lokalu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawca będzie miał prawo zaliczyć wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów - dla celów podatku dochodowego - składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,
  

• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.
  
  

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki związane z użytkowaniem lokalu dla działalności gospodarczej niewątpliwie są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do osiągnięcia przychodów.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami.

Wydatki związane z użytkowaniem części lokalu na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, wymienione w zdarzeniu przyszłym, nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 23 ww. ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki te spełniają również przesłanki, które uprawniają Wnioskodawcę do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Niewątpliwie bowiem wydatki te są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą w lokalu i są ponoszone w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, są opłacane przez podatnika, a także mają charakter definitywny.

Biorąc pod uwagę powyższe, do kosztów uzyskania przychodów, zdaniem Wnioskodawcy, będzie miał On prawo zaliczyć wydatki związane z użytkowaniem lokalu do kosztów uzyskania przychodów w proporcji, która wyraża procent wykorzystywania mieszkania na cele działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów.

W takim ujęciu, kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Ustawodawca wiąże bowiem koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów, ewentualnie zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu,
  

• być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W przypadku wykorzystywania w prowadzonej działalności gospodarczej nieruchomości lokalowej, pomiędzy wydatkami związanymi z jej używaniem i eksploatacją, a prowadzoną działalnością istnieje związek przyczynowo - skutkowy, o którym mowa powyżej. Wydatki te mogą zatem, co do zasady, stanowić koszt uzyskania przychodów. Należy jednak zaznaczyć, że wydatki związane z używaniem i eksploatacją lokalu mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej jedynie w takim zakresie w jakim ww. lokal będzie wykorzystywana na potrzeby tej działalności.

Dla określenia zasad zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odsetek od kredytów znaczenie mają przepisy art. 23 ust. 1 pkt 32 i pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów naliczonych, lecz niezapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). Natomiast w myśl art. 23 ust. 1 pkt 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów odsetki, prowizje i różnice kursowe od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji.

Zatem, gdy zaciągnięty kredyt pozostaje w związku z przychodami uzyskiwanymi przez Wnioskodawcę z przychodami osiąganymi z pozarolniczej działalności gospodarczej, to odsetki od tego kredytu mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów tej działalności.

Zauważyć należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego, czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym w szczególności mogą dotyczyć funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego lub użyczanego mieszkania (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne.

Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym w głównej mierze na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego utrzymaniem i eksploatacją do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy pomieszczenie jest wykorzystywane przede wszystkim na cele prywatne, a jedynie sporadycznie jest wykorzystywane w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wydatki związane z posiadaniem takiego pomieszczenia stanowią bez wątpienia wydatki o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zatem, gdy lokal lub jego część, służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że część ta jest wyodrębniona.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca od dnia 1 grudnia 2016 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Przed założeniem działalności gospodarczej, w dniu 31 marca 2013 r. Wnioskodawca nabył wraz z żoną dwupoziomowy lokal mieszkalny. W celu nabycia lokalu Wnioskodawca wraz z zoną zaciągnęli kredyt hipoteczny. Obecnie Wnioskodawca zamierza przeznaczyć i wykorzystywać (używać) lokal na cele prowadzenia w nim własnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca wraz z żoną ma majątkową wspólność małżeńską i lokal jest zaliczany do majątku wspólnego. Niemniej, lokal wykorzystywany będzie częściowo przez Wnioskodawcę dla potrzeb prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza obecnie przeznaczyć na działalność gospodarczą pokój oraz łazienkę. Niewykluczone, że w przyszłości przeznaczy większą powierzchnie na potrzeby działalności gospodarczej. Lokal jest kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawca zamierza wprowadzić lokal opisany powyżej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w części przeznaczonej na działalność gospodarczą i rozpocząć jego amortyzację. Wnioskodawca w związku z przeznaczeniem części lokalu na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą będzie ponosił różne koszty, w szczególności tj. odsetki od kredytu hipotecznego, składka na fundusz remontowy, opłaty za media (w tym woda, C.O., ścieki, energia elektryczna, Internet, RTV itp.), opłaty za ubezpieczenie nieruchomości i O.C., opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, opłaty za administracje nieruchomości, przeglądy techniczne, składka za bieżące naprawy, podatek od nieruchomości.

Mając powyższe na względzie, w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że jeżeli wydzielona powierzchnia lokalu mieszkalnego (pokój oraz łazienka) w istocie jest wykorzystywana tylko i wyłącznie na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, to poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z użytkowaniem lokalu mieszkalnego - tj. odsetki od kredytu hipotecznego, składka na fundusz remontowy, opłaty za media (w tym woda, C.O., ścieki, energia elektryczna, Internet, RTV itp.), opłaty za ubezpieczenie nieruchomości i O.C., opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, opłaty za administrację nieruchomości, przeglądy techniczne, składka za bieżące naprawy, podatek od nieruchomości - w proporcji powierzchni wykorzystywanej w działalności gospodarczej do całkowitej powierzchni lokalu, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tej działalności, o ile zostaną właściwie udokumentowane.

Ponadto dodać należy, że pełna weryfikacja prawidłowości zaliczenia wydatków związanych z użytkowaniem lokalu mieszkalnego do kosztów uzyskania przychodów może być dokonana jedynie w toku postępowania podatkowego lub kontrolnego, będącego poza zakresem instytucji interpretacji indywidualnej. Postępowanie w sprawie dotyczącej wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201). Wydając bowiem interpretację indywidualną organ podatkowy działający z upoważnienia Ministra Rozwoju i Finansów przedstawia jedynie swój pogląd dotyczący wykładni treści analizowanych przepisów i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego bądź zdarzenia przyszłego (którego elementy przyjmuje, jako podstawę rozstrzygnięcia bez weryfikacji). Jednocześnie należy podkreślić, że ciężar prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a uzyskaniem przychodu spoczywa na podatniku. Podatnik bowiem musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.