Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPB4.4511.1055.2016.3.JM
z 16 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.) uzupełnione pismem z dnia 20 października 2016 r. (data nadania 21 października 2016 r., data wpływu 24 października 2016 r.) na wezwanie z dnia 13 października 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1055.2016.1.JM (data nadania 14 października 2016 r., data doręczenia 18 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów ceny nabycia (wartości niespłaconej wierzytelności pożyczkowej),
  

• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 5 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 października 2016 r. Nr 1462-IPPB4.4511.1055. 2016.1.JM (data nadania 14 października 2016 r., data doręczenia 18 października 2016 r.) tut. Organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego, przeformułowanie pytania, które winno być związane z przepisami prawa podatkowego, będącymi przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz przyporządkowane do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, a także przedstawienie pełnego własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego odnośnie przeformułowanego pytania.

W dniu 24 października 2016 r. (data nadania 21 października 2016 r., data doręczenia 18 października 2016 r.) Wnioskodawca uzupełnił powyższe w terminie.

Z uwagi na brak zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki, tut. organ złożył celem wyjaśnienia w dniu 9 listopada 2016 r. do Poczty Polskiej pisemną reklamację.

W dniu 10 lutego 2017 r., do tut. Organu wpłynęło zwrotne potwierdzenie odbioru, zgodnie z którym wezwanie zostało skutecznie doręczone w dniu 18 października 2017 r.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zamieszkały od 1985 r. w Berlinie zwraca się z prośbą o rozpatrzenie wniosku o interpretację przepisu o podatku PIT-39 od sprzedanej nieruchomości. Nieruchomość tą przysądził Wnioskodawcy w wyniku postanowienia Sądu o przysądzeniu własności w postępowaniu egzekucyjnym Sąd Rejonowy , jako wierzycielowi po uprzednich kilkukrotnych i nieudanych próbach sprzedaży tej zajętej przez komornika sądowego nieruchomości. Pożyczka udzielona została 23 marca 1996 r. w kwocie 59.000 DM (Deutsche Mark). Miała być ona wykorzystana według dłużnika na koszty leczenia i miała być oddana do dnia 1 kwietnia 1997 r. Pożyczka nie została spłacona. Po oddaniu sprawy do Sądu Sąd w dniu 1 października 1998 r. wydał wyrok nakazując spłatę kwoty 104.655 zł z odsetkami w wysokości 33% do dnia spłaty zadłużenia. Zadłużenie nie zostało spłacone, a dłużnik nie wystąpił o zmianę wysokości odsetek, tak więc zadłużenie urosło przez tyle lat nawet Wnioskodawca nie wie do jakiej sumy. Na poczet zadłużenia Sąd zabezpieczył wpisując w księdze wieczystej ową nieruchomość . Po nielegalnych próbach fikcyjnej sprzedaży nieruchomości przez dłużnika, ponownych toczących się latami rozprawach sądowych unieważniających fikcyjną sprzedaż tej nieruchomości, Sąd nakazał postępowanie komornicze wobec dłużnika i zajęcie na poczet zadłużenia nieruchomości . Po kilkuletnich nieudanych próbach sprzedaży przez komornika sądowego tej wycenionej na 353.333 zł nieruchomości Sąd wyrokiem uprawomocnionym dnia 27 października 2012 r. postanowił o wpłaceniu przez Wnioskodawcę kosztów przejęcia w kwocie 45.424 zł (opłaty komornicze i inne) przysądzić dla Wnioskodawcy tę nieruchomość. Wnioskodawca był zmuszony przejąć od Sądu tę nieruchomość, ponieważ komornik sądowy postanowił postępowanie egzekucyjne w sprawie zadłużenia umorzyć wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. To znaczy, że Wnioskodawca musiałby zaczynać sprawę od początku składając wniosek do Sądu o wyznaczenie komornika nowe wyceny nieruchomości i ponowne postępowanie egzekucyjne zadłużenia. Wiązało się to z nowymi dużymi kosztami, które Wnioskodawca musiałby ponieść. Wnioskodawca oświadcza, że nie było to nabycie i sprzedaż nieruchomości w celach spekulacyjnych a suma uzyskana ze sprzedaży czyli 250.000 zł jest małą częścią odzyskanej pożyczki i toczącej się prawie 20 lat sprawy, poniesionych bardzo dużych kosztów (koszty reprezentującej Wnioskodawcę Międzynarodowej Kancelarii Adwokackiej, koszty sądowe, komornicze i inne). Na resztę spłaty pożyczki nie ma żadnych szans ponieważ dłużnik nie pracuje, nie ma żadnych dochodów ani majątku. Sprzedaż nieruchomości wymusił na Wnioskodawcy fakt, że mieszkając za granicą Polski nie był w stanie dopilnować nie zamieszkałego budynku.

W uzupełnieniu z dnia 20 października 2016 r. (data nadania 21 października 2016 r., data wpływu 24 października 2016 r.) Wnioskodawca poinformował, że Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 3 września 2012 r. przybił własność nieruchomości położonej na Jego rzecz jako wierzyciela. Postanowienie o przybiciu własności nieruchomości stało się prawomocne z dniem 27 października 2012 r. Koszty 45.424 zł jest to suma do uiszczenia, której wezwał Wnioskodawcę Sąd , a określił to jako pozostałą kwotę wymaganą do nabycia nieruchomości, tj. część sumy nabycia nie znajdującą pokrycia w przysługującej Wnioskodawcy wierzytelności. Kwotę 45.424 zł Wnioskodawca uiścił w dniu 1 lutego 2013 r. na rachunek księgi depozytów Sądu Rejonowego . Koszty poniesione w związku z toczącą się prawie 20 lat sprawą, oprócz wymienionych przez Wnioskodawcę kosztów reprezentującej Międzynarodowej Kancelarii Adwokackiej, kosztów sądowych, komorniczych i określonych przez Wnioskodawcę jako innych, tj. kosztów korespondencji, kosztów przejazdów z Niemiec do Polski, kosztów tłumaczenia dokumentów, kosztów zapytań. Sprzedaż nieruchomości odbyła się w dniu 21 grudnia 2015 r. w Kancelarii Notarialnej . Kwota 353.333 zł jest kwotą uzyskaną z egzekucji nieruchomości – jest to kwota pożyczki powiększona o kwotę odsetek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w sytuacji, kiedy Sąd prawomocnym postanowieniem przybił własność nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy jako wierzyciela należy zapłacić podatek od przychodu z odpłatnego zbycia tej nieruchomości przed upływem 5 lat od jej przydzielenia przez Sąd Rejonowy?
2. Czy kwota 353.333 zł uzyskana z egzekucji nieruchomości jako wierzytelność może być uznana jako koszty uzyskania przychodów?
3. Czy kwoty: 45.424 zł jako kwota wymagana przez Sąd do nabycia nieruchomości i kwota 6.625 zł jako koszty biura pośredniczącego sprzedaż nieruchomości – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powinien płacić podatku ponieważ nie było to kupno tej nieruchomości, ale przysądzenie jej po przejęciu od dłużnika na poczet zadłużenia przez Sąd Rejonowy . Zdaniem Wnioskodawcy, kwota 353.333 zł jako wierzytelność to są koszty uzyskania przychodów, dlatego że Sąd nie podarował Wnioskodawcy tej nieruchomości, ale oddał część pożyczki przydzielając tą nieruchomość. Także kwota 45.424 zł i kwota 6.625 zł to również kwoty wydane na ową nieruchomość, które powinny stanowić koszty uzyskania przychodów.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne nie posiadające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Za dochody osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osobę, która nie posiada miejsca zamieszkania w Polsce uważa się, zgodnie z art. 3 ust. 2b pkt 4 ww. ustawy, w szczególności dochody (przychody) z położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca posiadający miejsce zamieszkania w Niemczech sprzedał nieruchomość położoną w Polsce, zatem zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w polsko – niemieckiej unikania podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2013 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90), dochód, osiągany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie z majątku nieruchomego (włączając dochód z gospodarstwa rolnego lub leśnego) położonego w drugim Umawiającym się Państwie, może być opodatkowany w tym drugim Państwie.

Określenie „majątek nieruchomy” ma takie znaczenie, jakie nadaje mu prawo tego Umawiającego się Państwa, na terytorium którego dany majątek jest położony. Określenie to obejmuje w każdym przypadku mienie przynależne do majątku nieruchomego, żywy i martwy inwentarz gospodarstw rolnych i leśnych, prawa, do których mają zastosowanie przepisy prawa powszechnego dotyczące nieruchomości gruntowych, prawa użytkowania nieruchomości, jak również prawa do stałych lub zmiennych świadczeń z tytułu eksploatacji lub prawa do eksploatacji złóż mineralnych, źródeł i innych zasobów naturalnych: statki morskie, statki żeglugi śródlądowej i statki powietrzne nie stanowią majątku nieruchomego (art. 6 ust. 2 Umowy).

Stosownie do art. 13 ww. umowy, zyski osiągane przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, z przeniesienia własności majątku nieruchomego w rozumieniu artykułu 6 i położonego w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Użycie w umowie sformułowania „może być opodatkowany” oznacza, że dochód z majątku nieruchomego jest opodatkowany w Polsce, o ile polskie ustawy podatkowe przewidują ich opodatkowanie. Wobec tego należy stwierdzić, że w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz polsko – niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, przychody ze sprzedaży nieruchomości położonej w Polsce przez osobę zamieszkałą w Niemczech podlegają opodatkowaniu w Polsce, według zasad wynikających z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym. Jeżeli natomiast odpłatne zbycie nieruchomości następuje po upływie tego okresu, przychód z tego tytułu nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z powyższych uregulowań prawnych wynika, że w przypadku sprzedaży nieruchomości lub udziału w niej decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma data nabycia tej nieruchomości i forma prawna jej nabycia.

Zgodnie z art. 999 § 1, zawartym w części III „Postępowanie Egzekucyjne” ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822, z późn. zm.), prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Przepis art. 791 stosuje się odpowiednio.

Należy zatem stwierdzić, że z cytowanego wyżej przepisu art. 999 § 1 Kodeksu, w sposób niebudzący żadnych wątpliwości wynika, że prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę. Takie prawomocne postanowienie sądu jest m.in. podstawą do dokonania wpisu w księdze wieczystej, zatem to dzień uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności jest dniem, w którym następuje nabycie nieruchomości w drodze licytacji.

Mając powyższe na względzie oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że Wnioskodawca przedmiotową nieruchomość nabył z dniem uprawomocnienia się postanowienia Sądu o przysądzeniu własności nieruchomości, tj. z dniem 27 października 2012 r.

Skoro zatem nabycie nieruchomości nastąpiło w 2012 r., to sprzedaż tej nieruchomości w 2015 r., tj. przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie (przed końcem 2017 r.), będzie stanowiła źródło przychodu podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych według przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Zatem w tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

W myśl art. 30e ust. 1 i art. 45 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku i jest płatny w terminie złożenia zeznania za rok podatkowy, w którym nastąpiło odpłatne zbycie.

Zgodnie z art. 45 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30e.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy – podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe (potoczne) rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Pomiędzy tymi wydatkami, a dokonanym odpłatnym zbyciem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy.

Można do takich kosztów zaliczyć np.:

• koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego,
  

• prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości,
  

• koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości,
  

• wydatki związane ze sporządzeniem przez notariusza umowy cywilnoprawnej.
  
  
  

Koszty te nie są kosztami nabycia, lecz jako koszty odpłatnego zbycia pomniejszają przychód.

Kosztów odpłatnego zbycia nie należy jednak utożsamiać z kosztami uzyskania przychodu, zasady ustalania których uregulowane zostały w art. 22 ust. 6c i 6d.

Poniesione przez Wnioskodawcę koszty biura pośredniczącego sprzedaż nieruchomości stanowią koszt odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy.

Stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe, gdyż ww. wydatek jest kosztem odpłatnego zbycia, a nie kosztem uzyskania przychodu.

W myśl art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania.

Ponadto, zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy – wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W świetle powyższego, definicję kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości ustawodawca precyzuje poprzez bezpośrednie wskazanie, że koszty takie stanowią m.in. udokumentowane koszty nabycia tej nieruchomości.

Koszt nabycia, co do zasady określa notarialna umowa sprzedaży nieruchomości, na podstawie której podatnik staje się właścicielem nieruchomości. Kosztem nabycia bez wątpienia jest zatem cena jaką zapłacił nabywca zbywcy za nieruchomość będącą obecnie przedmiotem sprzedaży.

W opisanej sprawie własność nieruchomości Wnioskodawca nabył w drodze przysądzenia własności nieruchomości przez Sąd w zamian za wierzytelność. Zatem wartość przeniesionej na rzecz Wnioskodawcy nieruchomości odpowiadająca kwocie wierzytelności, stanowi zapłatę za przeniesienie własności tej nieruchomości i jednocześnie stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu nabytej nieruchomości. Wnioskodawca posiadał bowiem wobec dłużnika wierzytelność i w zamian za tę wierzytelność Sąd przysądził Mu własność nieruchomości. Stąd kwotę tę można uznać za wydatek na nabycie nieruchomości, o którym mowa w art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Za element kosztu nabycia nieruchomości w rozumieniu ww. przepisu nie można natomiast uznać wartości naliczonych i niespłaconych odsetek od tej wierzytelności, bo Wnioskodawca nie poniósł żadnych wydatków z tego tytułu. Wydatkiem związanym z nabyciem nieruchomości jest wyłącznie wartość nominalna wierzytelności pożyczkowej, tj. ta część udzielonej pożyczki, która nie została przez pożyczkobiorcę spłacona.

W tej części stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kosztów wymaganych przez Sąd do nabycia nieruchomości, należy wskazać, że stosownie do treści art. 967 Kodeksu postępowania cywilnego, po uprawomocnieniu się postanowienia o przybiciu sąd wzywa licytanta, który uzyskał przybicue (nabywcę), aby w ciagu dwóch tygodni od otrzymania wezwania złozył na rachunek depozytowy Ministra Finansów cenę nabycia z potrąceniem rękojmi złożonej w gotówce. Na wniosek nabywcy sąd może oznaczyć dłuższy termin uiszczenia ceny nabycia, nieprzekraczjący jednak miesiąca.

Rękojmia zaliczana jest więc na poczet ceny nabycia. Nalezy mieć zatem na uwadze, że wpłacona przez Wnioskodawcę rękojmia nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu, ponieważ jest ona już elementem ceny nabycia. W takiej sytuacji doszłoby do powtórnego ujęcia tej samej kwoty.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w tej części jest nieprawidłowe.

Reasumując, stwierdzić należy, że sprzedaż w 2015 r. prawa własności nieruchomości, nastapiła przed upływem 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, stanowi źródło przychodu podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podstawą obliczenia podatku jest dochód, stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości określonym zgodnie z art. 19 ustawy (tj. wartością wyrażoną w cenie określonej w umowie sprzedaży, pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia), a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do kosztów odpłatnego zbycia, o których mowa w art. 19 ustawy, Wnioskodawca może zaliczyć kwotę stanowiącą koszty biura pośredniczącego sprzedaż nieruchomości. Za koszt uzyskania przychodu należy uznać wyłącznie wartość nominalną niespłaconej wierzytelności pożyczkowej. Nie stanowią natomiast kosztów uzyskania przychodu ze sprzedaży przedmiotowej nieruchomości odsetki od tej pożyczki oraz koszty wymagane przez Sąd do nabycia nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.