Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPP1-1.4512.14.2017.1.MW
z 20 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki A przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2017 r. (data wpływu 10 stycznia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 9 lutego 2017 r. (data wpływu 10 lutego 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia sprzedaży nieruchomości w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uwzględnienia sprzedaży nieruchomości w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3. Wniosek uzupełniono o wskazanie organu podatkowego właściwego dla Wnioskodawcy ze względu na sprawę będącą przedmiotem interpretacji indywidualnej oraz wskazanie sposobu doręczenia korespondencji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest polską spółką prawa handlowego, prowadzącą działalność gospodarczą, której głównym profilem działalności jest sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca na podstawie warunkowej Umowy Sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia ... oraz Umowy Przeniesienia Prawa Własności Nieruchomości zawartej w formie aktu notarialnego z dnia... nabył nieruchomość gruntową – działkę gruntu o pow. 331 m², co do której sprzedającemu przysługiwało prawo wieczystego użytkowania gruntu do dnia 12 października 2098 r. oraz prawo własności budynków posadowionych na tej działce gruntu stanowiących odrębną nieruchomość: czterokondygnacyjnego budynku biurowo-usługowego (kamienicy) wpisanego do rejestru zabytków oraz budynku gospodarczego.

Sprzedaż ww. nieruchomości korzystała ze zwolnienia z VAT.

Nieruchomość gruntową wprowadzono na stan środków trwałych firmy. Budynki ujęto w księgach jako środki trwałe w budowie. Budynki nigdy nie zostały przyjęte na stan środków trwałych firmy. Zgodnie z projektem budowlanym remontu i przebudowy kamienicy, w miarę posiadanych środków finansowych prowadzone są do dnia dzisiejszego prace remontowe i budowlane. Przeprowadzony został remont i przebudowa dachu oraz elewacji kamienicy. Poniesione do dnia dzisiejszego nakłady przekroczyły 30% wartości początkowej obiektu. Od ponoszonych wydatków był odliczany VAT.

Obrót nieruchomościami nie stanowi podstawowego przedmiotu działalności Spółki, nie jest konieczny do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Działalność w zakresie obrotu nieruchomościami jest traktowana jako działalność poboczna.

Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomości opisane powyżej. Sprzedaż budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy obrót z tytułu sprzedaży budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, należało będzie uwzględnić w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., obrót z tytułu sprzedaży budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, nie powinien być uwzględniany w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy o VAT.

UZASADNIENIE STANOWISKA:

Zdaniem Wnioskodawcy obrót z tytułu sprzedaży nieruchomości wskazanych w opisie stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie powinien być wliczany do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 tej ustawy, ze względu na to, że obrót ten jest transakcją pomocniczą (uzupełniającą) do zasadniczej działalności Spółki.

Zasady obliczania proporcji uregulowane są w art. 90 ust. 3 Ustawy o VAT. W tym celu należy podzielić obrót z tytułu sprzedaży dającej prawo do odliczenia przez łączny obrót z tytułu czynności podlegających VAT (tj. z tytułu sprzedaży dającej i niedającej prawa do odliczenia). Jednocześnie przepisy Ustawy o VAT przewidują przypadki wyłączenia określonych obrotów z kalkulacji proporcji VAT. Zgodnie z art. 90 ust. 6 Ustawy o VAT przy obliczaniu współczynnika nie bierze się pod uwagę obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie. Celem wprowadzenia tego wyłączenia było wyeliminowanie zniekształcenia wartości współczynnika VAT, które nastąpiłoby w razie uwzględnienia przy jego wyliczaniu czynności, które odbiegają od zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Należy podkreślić, że art. 90 ust. 6 Ustawy o VAT posługuje się pojęciem transakcji sporadycznych. Odpowiednikiem tej regulacji w Dyrektywie 112 jest art. 174 ust. 2 lit. b-c zgodnie z którym, przy obliczaniu kwoty podatku naliczonego, która może zostać proporcjonalnie odliczona, nie uwzględnia się wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi, a także z transakcjami, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b-g, jeżeli są to transakcje sporadyczne.

Ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia „sporadycznie”. Z definicji słownikowej wynika, że sporadyczny to: „zjawiający się, występujący od czasu do czasu, rzadko, nieregularny, przypadkowy”. Sporadyczność oznacza występowanie danych zdarzeń w sposób incydentalny, lecz nie wyklucza ich powtarzalności. Jednakże powtarzalność nie może przerodzić się w stały element prowadzonej działalności. Zatem transakcje sporadyczne to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem działalności.

Biorąc powyższe pod uwagę Spółka stoi na stanowisku, że w świetle brzmienia art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, wartość obrotu z tytułu sprzedaży opisanych nieruchomości powinna zostać uznana za obrót uzyskany z tytułu transakcji pomocniczych, a w konsekwencji powinna być wyłączona z wartości obrotu służącego do wyliczenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy).

Zatem, dokonując analizy cyt. wyżej przepisów stwierdzić należy, że na podstawie art. 90 ust. 1 ustawy, występuje obowiązek wyodrębnienia podatku naliczonego związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje.

Natomiast w sytuacji, gdy nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot podatku związanego z czynnościami, w stosunku do których przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego oraz kwot podatku naliczonego związanego z czynnościami, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do proporcjonalnego rozliczenia podatku naliczonego, zgodnie z art. 90 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Na mocy art. 90 ust. 4 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej.

Zgodnie z art. 90 ust. 5 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, oraz gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli są zaliczane do środków trwałych podatnika - używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności.

W myśl art. 90 ust. 6 ustawy, do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu z tytułu transakcji dotyczących:

1. pomocniczych transakcji w zakresie nieruchomości i pomocniczych transakcji finansowych;
2. usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41, w zakresie, w jakim transakcje te mają charakter pomocniczy.
   
   

Powyższe regulacje dotyczące proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego stanowią odwzorowanie prawa unijnego, bowiem w świetle art. 174 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), proporcja podlegająca odliczeniu jest kwotą ułamkową złożoną z następujących kwot:

• w liczniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji, które dają prawo do odliczenia zgodnie z art. 168 i 169;
• w mianowniku, całkowitej wysokości obrotu w danym roku, z wyłączeniem VAT, uzyskanego z transakcji uwzględnionych w liczniku oraz transakcji, które nie dają prawa do odliczenia.
  
  

Państwa członkowskie mogą uwzględnić w mianowniku wysokość subwencji innych niż subwencje bezpośrednio związane z ceną dostaw towarów lub świadczenia usług, o których mowa w art. 73.

Natomiast w świetle art. 174 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE w drodze odstępstwa od ust. 1, przy obliczaniu proporcji podlegającej odliczeniu nie uwzględnia się następujących kwot:

1. wysokości obrotu uzyskanego z dostaw dóbr inwestycyjnych używanych przez podatnika do potrzeb jego przedsiębiorstwa;
2. wysokości obrotu uzyskanego z transakcji związanych z pomocniczymi transakcjami w zakresie nieruchomości i z pomocniczymi transakcjami finansowymi;
3. wysokości obrotu uzyskanego z transakcji, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g), jeżeli są to transakcje pomocnicze.
   
   

Celem ww. przepisu art. 174 ust. 2 pkt b jest uniknięcie sytuacji, w której istotna wartościowo transakcja dokonywana pomocniczo, niezwiązana z zasadniczą działalnością podatnika, spowodowałaby znaczące zwiększenie lub zmniejszenie proporcji wyznaczającej kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu. W szczególności przepis ten ma zapobiegać znaczącemu pogorszeniu tej proporcji u podatników prowadzących w większości działalność opodatkowaną, którzy, dokonując transakcji zwolnionej od podatku o charakterze pomocniczym, mogliby obniżyć kwotę podatku naliczonego podlegającego odliczeniu w stopniu niemającym uzasadnienia z punktu widzenia faktycznej struktury sprzedaży i zakupów.

W praktyce wątpliwości może budzić użyte w przepisie artykułu 174(2) sformułowanie „transakcje pomocnicze”. Pojęcie to nie było bowiem zdefiniowane w VI Dyrektywie i obecnie nie jest również w Dyrektywie VAT.

Po raz pierwszy problem ten był analizowany przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-306/94 pomiędzy Régie Dauphinoise-Cabinet A. Forest SARL a Ministre du Budget (Francja). Wprawdzie w powyższym orzeczeniu dokonano interpretacji pojęcia pomocniczych transakcji finansowych, tym niemniej wnioski wynikające z tego orzeczenia można odnieść również do kwestii interpretacji terminu dokonywania pomocniczych transakcji dotyczących nieruchomości. TSUE orzekł w nim, że transakcje nie mają charakteru incydentalnego, gdy stanowią bezpośrednie, stałe i konieczne rozszerzenie/uzupełnienie zasadniczej działalności podatnika. Jednocześnie TSUE podkreślił, że celem wyłączenia incydentalnych (sporadycznych) transakcji finansowych z mianownika proporcji jest realizacja zasady neutralności podatku VAT (por. pkt 21 uzasadnienia).

Przepisy unijnej Dyrektywy w zakresie VAT posługują się określeniem „incidental transactions”, co na język polski można tłumaczyć jako „transakcje incydentalne/uboczne” (por.: wyrok WSA we Wrocławiu z 22 listopada 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1410/11). W szczególności art. 174 ust. 2 Dyrektywy 2006/112/WE stanowi: „(...) the following amounts shall be excluded from the calculation of the deductible proportion: (...) (b) the amount of turnover attributable to incidental real estate and financial transactions; (...)”. Termin „incydentalny” według słownika języka polskiego (słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Dla oceny, czy czynności mają charakter pomocniczy (uboczny, sporadyczny) musi istnieć punkt odniesienia, tj. działalność podstawowa, główna. Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polską spółką prawa handlowego, prowadzącą działalność gospodarczą, której głównym profilem działalności jest sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych, z wyłączeniem motocykli. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca na podstawie warunkowej Umowy Sprzedaży zawartej w formie aktu notarialnego z dnia … oraz Umowy Przeniesienia Prawa Własności Nieruchomości zawartej w formie aktu notarialnego z dnia … nabył nieruchomość gruntową – działkę gruntu o pow. 331 m², co do której sprzedającemu przysługiwało prawo wieczystego użytkowania gruntu do dnia 12 października 2098 r. oraz prawo własności budynków posadowionych na tej działce gruntu stanowiących odrębną nieruchomość: czterokondygnacyjnego budynku biurowo-usługowego (kamienicy) wpisanego do rejestru zabytków oraz budynku gospodarczego.

Sprzedaż ww. nieruchomości korzystała ze zwolnienia z VAT.

Nieruchomość gruntową wprowadzono na stan środków trwałych firmy. Budynki ujęto w księgach jako środki trwałe w budowie. Budynki nigdy nie zostały przyjęte na stan środków trwałych firmy. Zgodnie z projektem budowlanym remontu i przebudowy kamienicy, w miarę posiadanych środków finansowych prowadzone są do dnia dzisiejszego prace remontowe i budowlane. Przeprowadzony został remont i przebudowa dachu oraz elewacji kamienicy.

Obrót nieruchomościami nie stanowi podstawowego przedmiotu działalności Spółki, nie jest konieczny do prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Działalność w zakresie obrotu nieruchomościami jest traktowana jako działalność poboczna.

Wnioskodawca zamierza sprzedać nieruchomości opisane powyżej. Sprzedaż budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, będzie – jak wskazał Wnioskodawca – korzystała ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy w związku z art. 29a ust. 8 ustawy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy, Wnioskodawca ma wątpliwości, czy obrót z tytułu sprzedaży budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, należało będzie uwzględnić w kalkulacji proporcji sprzedaży, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Zatem, w przedmiotowej sprawie spełnione zostaną przesłanki zawarte w art. 90 ust. 6 ustawy, na podstawie którego Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wliczania do obrotu, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, pomocniczych transakcji z tytułu sprzedaży budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują. Warunek ten zostanie spełniony, ponieważ z opisu sprawy nie wynika, by Wnioskodawca dokonywał wcześniej szeregu zorganizowanych dostaw nieruchomości zabudowanych, bądź niezabudowanych wykorzystywanych w działalności gospodarczej, a ponadto czynność ta będzie miała charakter ściśle pomocniczy i nie stanowi zasadniczej działalności podatnika.

W ocenie tut. Organu uznać należy, że w tym konkretnym przypadku wyłączenie transakcji zbycia opisanej ww. nieruchomości przy obliczaniu proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy, pozwoli na uniknięcie wypaczania współczynnika sprzedaży i wpływu na wysokość odliczenia podatku naliczonego. Podkreślić należy, że współczynnik sprzedaży ma na celu możliwe precyzyjne określenie udziału działalności, która daje prawo do odliczenia w wykorzystywanych przez podatnika zasobach przedsiębiorstwa. Powinien on jak najwierniej odzwierciedlać więc charakter działalności gospodarczej podatnika z punku widzenia czynności dających prawo do odliczenia oraz tych, które takiego prawa nie dają.

Mając na uwadze powyższe oraz treść powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie obrót ze sprzedaży budynku biurowo-usługowego (kamienicy) i budynku gospodarczego wraz z prawem użytkowania wieczystego gruntu, na którym te budynki się znajdują, będzie wykluczony z kalkulacji współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 3 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zauważa się, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. A zatem, należy zaznaczyć, że wydając przedmiotową interpretację tut. Organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.