Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
3063-ILPB1-3.4511.3.2017.1.MC
z 17 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środków trwałych podlegających amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie środków trwałych podlegających amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą wpisaną do CEiDG w zakresie PKD 69.20.Z działalność rachunkowo-księgowa; doradztwo podatkowe, 62.03.Z działalność związana z zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, 68.20.Z wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi i dzierżawionymi, 70.22.Z pozostałe doradztwo w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania oraz inne pokrewne. W 2011 r. Wnioskodawczyni wraz z małżonkiem, w ramach współwłasności majątkowej małżeńskiej, nabyła nieruchomość, tj. budynek mieszkalny położony w K. Budynek ten w dniu 01-01-2012 r. wspólną decyzją małżonków został przeznaczony do działalności gospodarczej, którą Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobowo. W celu adaptacji budynku do prowadzonej działalności gospodarczej od 2012 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła i nadal prowadzi inwestycję, polegającą na rozbudowie, nadbudowie i zmianie sposobu użytkowania istniejącego budynku mieszkalnego w celu przeznaczenia całości na budynek handlowo-usługowo-biurowy. Inwestycja ta jest prowadzona w oparciu o pozwolenie na budowę – Decyzja Prezydenta Miasta K. nr (…) z dnia (…). Budynek nie został jeszcze przekazany do użytkowania. W najbliższym czasie budynek ten zostanie zaopatrzony w urządzenia techniczne, tzn. węzeł cieplny i dźwig osobowy. Wymienione urządzenia będą zakupione wraz z usługą montażu, na własność do prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej, przy czym na zakup dźwigu osobowego Wnioskodawczyni korzystać będzie z otrzymanej w ramach inicjatywy JEREMIE POŻYCZKI nr (…). Wymienione urządzenia po zakończeniu ich montażu będą podlegały indywidualnemu odbiorowi, a ich kompletność i zdatność do użytku zostanie potwierdzona protokołem zdawczo-odbiorczym. Przewidywany okres użytkowania węzła cieplnego i dźwigu osobowego jest dla każdego z tych urządzeń dłuższy niż rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakupione urządzenia techniczne wraz z ich montażem, tj. węzeł cieplny KŚT 469 oraz dźwig osobowy KŚT 640 stanowią wyodrębnione środki trwałe i podlegają amortyzacji na podstawie art. 22a ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych jako stanowiące własność podatnika, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1?

Zdaniem Wnioskodawczyni zarówno węzeł cieplny, jak i dźwig osobowy należy uznać za odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji na podstawie art. 22a ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych.

Zgodnie bowiem z Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych WYKAZ STAWEK AMORTYZACYJNYCH w zakresie określenia stawek amortyzacyjnych rodzaj środka trwałego należy ustalić w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych (dalej: „KŚT”) zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622 ze zm.) w sprawie klasyfikacji środków trwałych. Zgodnie z zawartą w tej publikacji częścią „OBJAŚNIENIA WSTĘPNE DO KLASYFIKACJI” czytamy, że „Przez środki trwałe rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych”. Dalej w tymże rozporządzeniu czytamy: „W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt – obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Z punktu widzenia funkcji, jakie poszczególne środki trwałe spełniają w procesie wytwarzania lub w toku nieprodukcyjnego użytkowania, rozróżnia się cztery zasadnicze zbiory:

1. nieruchomości – obejmujące grunty, budynki oraz obiekty inżynierii lądowej i wodnej; środki trwałe zaliczone do tego zbioru zapewniają odpowiednie warunki do prowadzenia procesów produkcyjnych oraz działalności nieprodukcyjnej;
2. maszyny, urządzenia techniczne i narzędzia – obejmujące środki trwałe, którymi oddziałuje się bezpośrednio na przedmioty pracy, takie jak: surowce, materiały itp.;
3. środki transportu służące do przewozu osób lub transportu towarów;
4. inwentarz żywy”.
   
   

Mając powyższe na uwadze, skoro w KŚT (jako przepisach prawa materialnego), do których odsyłają przepisy ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych – jako środki trwałe są wymienione urządzenia opisane w stanie faktycznym powyżej, stanowiące wyposażenie budynku, oznacza to, że prawo podatkowe uznaje takie urządzenia (węzeł cieplny, dźwig osobowy) za odrębne środki trwałe. Należy zauważyć, iż przepisy KŚT znajdują bezpośrednie odzwierciedlenie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a w szczególności w Załączniku nr 1 do tej ustawy, w którym od statystycznego zaszeregowania uzależnia się wysokość stawki amortyzacyjnej dla celów podatkowych. Skoro zatem KŚT oraz ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wykazują poszczególne urządzenia jako odrębne środki trwałe, przyjęcie założenia, iż tak nie jest, oznaczałoby stwierdzenie, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych jest aktem prawnym sprzecznym wewnętrznie, co z kolei byłoby niezgodne nie tylko z samymi zasadami wykładni prawa (wykładni literalnej, systemowej), ale również zakładałoby nieracjonalność samego ustawodawcy.

Należy bowiem zauważyć, iż zasada racjonalności ustawodawcy oraz brak sprzeczności wewnętrznej stanowią podstawowe zasady systemu prawnego w Polsce.

Zgodnie natomiast z art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: 1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, 2) maszyny, urządzenia i środki transportu, 3) inne przedmioty, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu zwane środkami trwałymi.

Podobne stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w wydanej w dniu 19 grudnia 2012 r. interpretacji indywidualnej nr ILPB4/423-313/12-2/DS.

W związku z powyższym, w ocenie składającego wniosek, opisane powyżej urządzenia techniczne, tj. węzeł cieplny KŚT 469 i dźwig osobowy KŚT 640, spełniają wymienione wyżej kryteria wymagane dla uznania ich za wyodrębnione środki trwałe podlegające amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Regulacja art. 22a ust. 1 tej ustawy stanowi, że: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przy uwzględnieniu, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 242, poz. 1622).

Jednocześnie Organ wskazuje, że z dniem 1 stycznia 2017 r. weszło w życie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864). Zgodnie z § 2 pkt 1 niniejszego aktu: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. poz. 1622) stosuje się do dnia 31 grudnia 2017 r. w sprawach podatkowych, o których stanowi ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 851, z późn. zm.).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki, z wyłączeniem aktywów posiadanych przez jednostkę w celu osiągnięcia z nich korzyści ekonomicznych.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy , którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Należy również mieć na uwadze, że stawki tam wykazane można podwyższać lub obniżać zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami omawianej ustawy.

Ponadto zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Jak stanowi art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Przy czym w myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22g ust. 11 cytowanej ustawy: w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Natomiast na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia należy przypomnieć, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika, muszą spełniać następujące warunki:

• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie;
• stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie;
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik;
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Podatnik musi te środki w takiej działalności używać. Oddanie takiego środka do używania oznacza, że rozpoczęło się wykorzystywanie tego środka w działalności gospodarczej. Pojęcie „wykorzystywanie na potrzeby” jest pojęciem szerszym od pojęcia „wykorzystywania w ramach” prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem środek trwały nie musi być wykorzystywany bezpośrednio na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Wystarczy jego pośrednie wykorzystanie na ten cel;
• nie są wymienione w katalogu środków trwałych określonym w art. 22c ustawy.
  
  

Z opisu sprawy wynika, że wymienione we wniosku urządzenia techniczne, tzn. węzeł cieplny oraz dźwig osobowy będą stanowić współwłasność Wnioskodawczyni, zostaną przez nią i jej męża nabyte oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię jednoosobową działalnością gospodarczą, zaś ich okres używania będzie dłuższy niż rok. Wymienione urządzenia po zakończeniu ich montażu będą podlegały indywidualnemu odbiorowi, a ich kompletność i zdatność do użytku zostanie potwierdzona protokołem zdawczo-odbiorczym. Ponadto – jak wynika z zadanego pytania oraz przedstawionego stanowiska w sprawie – Wnioskodawczyni sklasyfikowała również te urządzenia w oparciu o Klasyfikację Środków Trwałych.

Wobec tego należy zgodzić się z Wnioskodawczynią, że zarówno węzeł cieplny, jak i dźwig osobowy będą stanowić odrębne środki trwałe podlegające amortyzacji według stawek określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z załącznikiem nr 1 do tej ustawy.

Reasumując – zakupione urządzenia techniczne wraz z ich montażem, tj. węzeł cieplny KŚT 469 oraz dźwig osobowy KŚT 640, stanowią wyodrębnione środki trwałe i podlegają amortyzacji na podstawie art. 22a ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych jako stanowiące własność podatnika, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania z zastosowaniem stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Ponadto Organ zauważa, że we własnym stanowisku w odniesieniu do zadanego we wniosku pytania Wnioskodawczyni powołała się na ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednakże z uwagi na treść wniosku, a w szczególności zadane w nim pytanie, Organ zrozumiał, że Wnioskodawczyni omyłkowo odniosła się do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zamiast do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo Organ wskazuje, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawczynię do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, ponieważ Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany ani uprawniony do oceny dołączonych dokumentów; jest związany wyłącznie opisem zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.