Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.939.2016.1.GG
z 13 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 grudnia 2016 r. (data wpływu 30 grudnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 grudnia 2016 r. (data wpływu 2 stycznia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na budowę przyłącza energetycznego –jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 grudnia 2016 r. do tutejszego Organu wpłynął wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na budowę przyłącza energetycznego.

W dniu 2 stycznia 2017 r. wpłynęło pismo Wnioskodawcy z dnia 30 grudnia 2016 r. informujące o wniesieniu opłaty od wniosku wraz z dowodem jej uiszczenia.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie jednoosobowej firmy osoby fizycznej pod nazwą PPHU …. Działalność Wnioskodawca prowadzi od 1983 r., podatek dochodowy rozlicza na zasadach 19% podatku liniowego z zastosowaniem uproszczonej formy wpłacania zaliczek. Jest czynnym podatnikiem VAT. Obecnie przedmiotem działalności Wnioskodawcy są usługi ślusarskie, budowlane w zakresie konstrukcji stalowych oraz wykonywanie elementów metalowych na zamówienie. Wnioskodawca prowadzi ewidencję księgową w formie ksiąg rachunkowych.

W związku z rozwojem firmy i wzrostem zapotrzebowania na moc, Wnioskodawca musiał wybudować nowe przyłącze do sieci energetycznej, gdyż dotychczasowe ze względów technicznych nie zapewniało odpowiedniej mocy.

W skład przyłącza energetycznego wchodzi linia kablowa SN oraz napowietrzna stacja transformatorowa. Przyłącze zasila zakład produkcyjny Wnioskodawcy na działce będącej Jego prywatną własnością. Kable zostały przeprowadzone częściowo przez grunty niebędące własnością Wnioskodawcy, na co uzyskał On stosowne zgody właścicieli tych gruntów. Wybudowane przyłącze energetyczne obsługuje więcej niż jeden budynek służący Jego działalności gospodarczej. Wartość poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów na wybudowanie przyłącza energetycznego wyniosła ponad 100 000 zł. Przyłącze zostało na początku 2016 r. włączone do sieci energetycznej … i włączone pod napięcie. Przyłącze stanowi Jego własność (nie zostało przekazane zakładowi energetycznemu właścicielowi sieci energetycznej). Wydatki na budowę przyłącza nie zostały i nie zostaną zwrócone w żadnej formie. Mając na uwadze zasady rachunkowości, a w szczególności zasadę istotności i zasadę współmierności przychodów i kosztów przyjęto, że koszt nakładów za wykonanie przyłącza o wartości powyżej 100 000 zł należy dla potrzeb bilansowych rozliczać w czasie, przyjmując że przewidziany okres korzystania z przyłącza wynosić będzie 15 lat. Analogicznie, podatkowo poniesione koszty zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w okresie 15 lat.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

W jaki sposób Wnioskodawca ma rozliczyć koszt budowy przyłącza energetycznego?

Czy prawidłowe jest rozpoznanie ww. kosztu jako kosztu innego niż bezpośrednio związanego z przychodami i zaliczenie go do kosztów uzyskania przychodów w dniu ujęcia w księgach rachunkowych, tj. rozliczenia wydatków związanych z budową przyłącza energetycznego podatkowo tak jak bilansowo w czasie, proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą, tj. 15 lat przewidywanego korzystania z przyłącza?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.; dalej: ustawa o PIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Wydatki poniesione na budowę przyłącza energetycznego nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w art. 23 ustawy o PIT.

Przyłącze wybudowano do zakładu …. celem polepszenia warunków zasilania, tj. zwiększenia mocy, niezbędnej do bezawaryjnej pracy maszyn i urządzeń w przedsiębiorstwie oraz zaspokojenia zwiększonych potrzeb energetycznych w związku z rozwojem firmy. Tym samym związek poniesionych wydatków z prowadzoną działalnością wydaje się być bezsporny. Podsumowując powyższe, koszty budowy przyłącza jako koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów stanowią co do zasady koszty uzyskania przychodów. Przyłącze energetyczne, zdaniem Wnioskodawcy nie jest środkiem trwałym.

Zgodnie z przepisem art. 22a ust. 1 ustawy o PIT, amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania:

1. budowie i budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddana do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt l, zwane dalej środkami trwałymi.

Aby przyłącze energetyczne mogło zostać uznane za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

1. stanowi własność lub współwłasność podatnika,
2. zostało nabyte lub użytkowane we własnym zakresie przez podatnika,
3. jest kompletne i zdatne do użytku na dzień przyjęcia do użytkowania,
4. przewidywany okres użytkowania przekracza 1 rok,
5. jest wykorzystywane przez podatnika na potrzeby działalności gospodarczej.
   
   

W tym przypadku niespełniony wydaje się być warunek kompletności i przydatności do użytku. Nie można uznać przyłącza energetycznego za urządzenie kompletne i zdatne do użytku bo przyłącze to nie działa samodzielnie, ale stanowi element sieci energetycznej Przyłącze energetyczne niepodłączone do sieci energetycznej zakładu energetycznego nie przedstawia żadnej wartości użytkowej.

Dlatego też zdaniem Wnioskodawcy, przyłącze energetyczne nie jest urządzeniem kompletnym i zdatnym do użytku, w związku z tym nie stanowi środka trwałego w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy PIT, a wydatki poniesione na budowę przyłącza energetycznego nie mogą być rozliczone w formie odpisów amortyzacyjnych.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w indywidualnych interpretacjach podatkowych m.in.

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 26 czerwca 2015 r., IBPBI/1/4511 -344/15/JS;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 31 marca 2014 r., ILPB1/415-37/14 -2/AA;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 sierpnia 2011 r., IPPB1/415 -491/11-2/JB;
  

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 17 listopada 2010 r., ILPB1/415 -927/10-4/AGr.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na wybudowanie przyłącza do sieci energetycznej należy traktować jako koszty ogólne związane z całokształtem prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji poniesione wydatki związane z budową przyłącza powinny stanowić inne niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami koszty uzyskania przychodów.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych istotne jest właściwe określenie momentu potrącalności kosztów.

Zgodnie z art. 22 ust. 5c ustawy o PIT, koszty uzyskania przychodów inne niż bezpośrednio związane z przychodami, są potrącone w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie jaka część dotyczy danego roku podatkowego w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu którego dotyczą.

Z kolei zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o PIT, za dzień poniesienia kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano na podstawie otrzymanej faktury, rachunku) albo dzień na który ujęto koszt na podstawie innego dokumentu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że z treści art. 22 ust. 5d ustawy o PIT wynika podstawowa zasada: moment uznania wydatku za koszt podatkowy jest uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym. Jednocześnie zasady rachunkowości nakazują aby koszty poniesione w bieżącym okresie, które są tak duże, że będą deformować wynik tego okresu a ich związek z osiąganiem przychodów w przyszłych okresach jest oczywisty, aktywować i dokonywać systematycznie odpisów w ciężar kosztów stosownie do upływu czasu.

W konsekwencji, skoro w PPHU …. podjął decyzję by w księgach rachunkowych rozliczyć poniesione koszty budowy przyłącza energetycznego w czasie, tj. okresie 15 lat przewidywanego wykorzystywania przyłącza do zasilania przedsiębiorstwa w energię, a ujęcie rachunkowe wydatku przesądza o sposobie jego rozpoznania do celów podatkowych to również podatkowo koszty budowy przyłącza energetycznego należy rozliczyć w czasie tak jak w księgach rachunkowych.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, podatkowo koszty budowy przyłącza energetycznego dla zakładu PPHU …. stanowią koszty uzyskania przychodu inne niż bezpośrednio związane z przychodami i należy je rozliczyć tak jak w księgach rachunkowych w czasie, tj. okresie 15 lat przewidywanego korzystania z przyłącza.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Nadmienia się ponadto, że obecnie obowiązuje tekst jednolity ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych opublikowany w Dz. U. z 2016 r., poz. 2032.

Przy tym, należy podkreślić, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.