Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP3.4512.836.2016.2.JF
z 12 stycznia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 za zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia nabycia żurawia samojezdnego w deklaracji VAT-23 – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku rozliczenia nabycia żurawia samojezdnego w deklaracji VAT-23.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą - wynajem żurawi budowlanych samojezdnych PKD 43.99 Z - wynajem dźwigów i innego sprzętu budowlanego wraz z obsługą operatorską. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Żurawie samojezdne to są pojazdy, które poruszają się po drogach publicznych samodzielnie i podlegają rejestracji jako samochód specjalny - żuraw samochodowy (kod ITS: 07-506), ale nie jest to pojazd wykorzystywany do transportu osób i towarów, natomiast służy do prac montażowych i przeładunkowych po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Urządzenie dźwigowe jest zamontowane na podwoziu samochodu ciężarowego, a stabilizacji żurawia względem podłoża służą wysuwane na miejscu pracy podpory boczne, które stanowią część składową maszyny.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zamierza nabyć od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) żuraw hydrauliczny samojezdny na podwoziu samochodu ciężarowego.

Z uwagi na konieczność rejestracji zgodnie z art. 72 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o Ruchu Drogowym, aby zarejestrować pojazd Wnioskodawca będzie musiał przedłożyć w wydziale komunikacji Zaświadczenie wydane przez właściwy organ potwierdzający:

1. uiszczenie podatku od towarów i usług od pojazdów sprowadzonych z państw członkowskich Unii Europejskiej,
2. brak obowiązku, o którym mowa w pkt a.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy nabywany żuraw samojezdny wyprodukowany w 1995 roku będzie stanowił „nowy środek transportu” w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004, bądź „inny środek transportu”, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku?
2. Czy w opisanej sytuacji wystąpi brak obowiązku rozliczenia zakupu na deklaracji VAT-23 i uiszczenia podatku od towarów i usług?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku przez pojęcie nowego środka transportu należy rozumieć pojazdy przeznaczone do transportu osób lub towarów.

W ocenie Wnioskodawcy kupowany żuraw samojezdny nie spełnia definicji „nowego środka transportu” wyrażonej w art. 2 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., a tym bardziej „środka transportu”, gdyż nie są to pojazdy przeznaczone do transportu osób lub towarów a ich właściwa funkcja jest realizowana po unieruchomieniu ich i ustabilizowaniu.

Nabywany pojazd mieści się w grupowaniu 29.10.5 - pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych z wyłączeniem motocykli oraz w podgrupie 29.10.51- żurawie samochodowe i samojezdne.

Ad. 2.

W opisanej sytuacji wystąpi brak obowiązku rozliczenia zakupu na deklaracji VAT-23 i odprowadzenia podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym przypadku powinna być zastosowana interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie nr IPPP3/443-419/14-2/JK z dnia 17 lipca 2014 r. a także interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 września 2012 roku nr IBPP4/443-230/12/LG

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Przy czym w myśl art. 9 ust. 2 ustawy przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1. nabywcą towarów jest:
   1. podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
   2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
   - z zastrzeżeniem art. 10;
2. dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
   
   
   

Natomiast zgodnie z art. 9 ust. 3 ustawy przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1. nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,
   
2. dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Zatem transakcja może zostać uznana za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów pod warunkiem, że nabywcą tych towarów jest podatnik o którym mowa w art. 15 lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem o którym mowa w art. 15, natomiast dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 lub podatnikiem podatku od wartości dodanej. W sytuacji gdy spełnione zostaną powyższe warunki transakcję uznaje się za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ust. 1 ustawy.

Wnioskodawca do celów prowadzonej działalności gospodarczej zamierza nabyć od sprzedawcy zarejestrowanego w Holandii żuraw hydrauliczny. Zatem przemieszczenie takiego towaru między dostawcą z kraju UE innego niż Polska do podatnika VAT w Polsce, jakim jest Wnioskodawca, spełnia definicję wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy.

Należy zauważyć, że podstawowym obowiązkiem podatnika jest zapłata podatku, co prowadzi do wykonania zobowiązania podatkowego, ciążącego na podatniku.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Z kolei w art. 103 ust. 4 ustawy, stwierdza się, że przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Art. 103 ust. 5 ustawy stanowi, że w przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowo urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu” jak i „innych środków transportu”.

Pojęcie nowego środka transportu zostało zdefiniowane w treści art. 2 pkt 10 lit. a ustawy, gdzie stwierdza się, że przez nowy środek transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6 000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Aby można uznać jakąkolwiek maszynę czy urządzenie za „nowy środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie ono zawierało się w zakresie pojęciowym „środka transportu”.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, poz. 1), „środek transportu” obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Przepis ten zawiera również, w ust. 2, niewyłączną, przykładową listę takich środków transportu. Obejmuje ona w szczególności następujące pojazdy:

1. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
2. przyczepy i naczepy;
3. wagony kolejowe;
4. statki;
5. statki powietrzne;
6. pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
7. ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
8. pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.
   
   

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Innymi słowy, użyty w ww. definicji zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w ust. 2 art. 38 Rozporządzenia.

Na podstawie art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 z późn. zm.), pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszynę lub urządzenie do tego przystosowane (…).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza nabyć od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) żuraw hydrauliczny samojezdny na podwoziu samochodu ciężarowego. Pojazd ten porusza się po drogach publicznych samodzielnie i podlega rejestracji jako samochód specjalny - żuraw samochodowy. Nie jest pojazdem wykorzystywanym do transportu osób i towarów, a służy do prac montażowych i przeładunkowych po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego, czy nabywany żuraw samojezdny wyprodukowany w 1995 roku będzie stanowił „nowy środek transportu” w rozumieniu art. 2 pkt 10 ustawy bądź „inny środek transportu”, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy, oraz czy w opisanej sytuacji wystąpi brak obowiązku rozliczenia zakupu na deklaracji VAT-23 i uiszczenia podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca wskazuje, że nabywany żuraw samojezdny nie będzie spełniać przesłanki do uznania go za „środek transportu”, gdyż nie jest to pojazd wykorzystywany do transportu osób lub towarów. Podstawowa funkcja nabywanego żurawia realizowana jest stacjonarnie, tj. po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tego urządzenia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce.

Zagadnienie dotyczące tego czy żurawie samochodowe (dźwigi ruchome) można uznać za środek transportu, ponieważ zachodzi wątpliwość, czy są one przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy, było przedmiotem rozważań Komitetu Doradczego ds. VAT, tj. organu Unii Europejskiej zajmującego się wykładnią Dyrektywy 2006/112/UE.

W opinii Komitetu ds. VAT żurawie samojezdne (dźwigi) nie są wprost wymienione w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Zdaniem Komisji należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób i obiektów z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Komitet zwraca uwagę, że żurawie samochodowe są zasadniczo przeznaczone do prac budowlanych, a ich głównym zadaniem jest właśnie transport lub przenoszenie dźwigu. Z uwagi na powyższe powinny być postrzegane, jako pojazdy specjalnie stworzone do transportu przedmiotów. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a ponieważ dźwigi przeznaczone są do transportu przedmiotów, odpowiadają zatem definicji środków transportu określonych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Komisja ds. VAT wprost wyraziła pogląd, że nie może zgodzić się z wnioskiem, do którego doszły polskie władze, że „fakt, że urządzenia te są zasadniczo przeznaczone do transportu przedmiotów na krótkich dystansach w ramach prac budowlanych, ani fakt, że mogą poruszać się o własnych siłach, nie oznacza, że są one przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy lub, w konsekwencji, że mogą one zostać uznane za środek transportu w celu wprowadzenia dyrektywy 2006/112/WE”. W opinii Komisji żurawie są zaprojektowane do przenoszenia przedmiotów i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić ten przedmiot na długim czy krótkim dystansie. Zdaniem Komitetu definicja z wykonawczego rozporządzenia 282/2011 stwierdza, że jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu przedmiotów. W rzeczywistości będą one przewozić przedmioty na krótkich dystansach, gdy będą pracować na konkretnym placu budowy, ale gdy muszą przenieść się do pracy w innym miejscu, dystans, na którym będą przenosiły dane przedmioty (dźwig) będzie większy.

Komisja jest zatem zdania, że żuraw samochodowy jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów. Tym samym, w opinii tut. Organu przedmiotowy pojazd wypełnia definicję „środka transportu”.

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

W rozpatrywanej sprawie nabywany żuraw samojezdny został wyprodukowany w 1995 roku. Wobec tego ze względu na używanie ww. żurawia dłużej niż 6 miesięcy, nie może być uznany za „nowy środek transportu”. W takim razie nabywany przez Wnioskodawcę żuraw samojezdny należy uznać za „inny środek transportu”, o którym mowa w art. 103 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 105 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie określenia wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz. U. z 2012 r., poz. 780) określił wzór takiej informacji i jest to druk VAT-23, stanowiący załącznik do WW. rozporządzenia.

Zatem do czynności nabycia od sprzedawcy zarejestrowanego na terenie Unii Europejskiej (Holandia) żurawia hydraulicznego samojezdnego na podwoziu samochodu ciężarowego wyprodukowanego w 1995 roku będzie miał zastosowanie art. 103 ust. 4 i 5 ustawy, tzn. Wnioskodawca będzie miał obowiązek przedłożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu (VAT-23) oraz zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W uzasadnieniu własnego stanowiska Wnioskodawca powołał się na interpretację indywidualną z dnia 5 września 2012 r. nr IBPP4/443-230/12/LG, w której Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał opisany we wniosku pojazd, tj. dźwig samojezdny za środek transportu, ponieważ jest pojazdem specjalistycznym, który służy do przemieszczania towarów. Zatem powołana interpretacja nie jest sprzeczna z niniejszym rozstrzygnięciem.

Z kolei wskazana interpretacja nr IPPP3/443-419/14-2/JK wydana została w dniu 17 lipca 2014 r., natomiast pogląd uznania żurawia samojezdnego za środek transportu ewoluował w opinii Komitetu ds. VAT. Na podstawie wydanej opinii Komitet ds. VAT żuraw samochodowy jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów. Natomiast zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną, interpretację indywidualną lub objaśnienia podatkowe, jeżeli stwierdzi ich nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Oznacza to, że interpretacje indywidualne wydawane przez upoważnione do tego organy podlegają analizie i weryfikacji, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości Minister Rozwoju i Finansów może zmienić nieprawidłową interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art.47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.