Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB2.4511.678.2016.2.SR
z 24 listopada 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2016 r. (data wpływu 25 sierpnia 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2016 r. (data wpływu 10 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania emerytury z Belgii otrzymanej po zmarłym mężu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 sierpnia 2016 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej wpłynął wniosek z dnia 19 sierpnia 2016 r. dotyczący opodatkowania emerytury z Belgii otrzymanej po zmarłym mężu. Pismem z dnia 31 sierpnia 2016 r., nr 2461-IBPB-2-2.4511.799.2016.1.BF na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), stosownie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (data wpływu 5 września 2016 r.).

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 października 2016 r., Nr 1061-IPTPB2.4511.678.2016.1.SR, Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawczyni o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 4 listopada 2016 r., natomiast w dniu 10 listopada 2016 r. wpłynęło uzupełnienie ww. wniosku (data nadania 9 listopada 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest obywatelką Królestwa Belgii i Rzeczypospolitej Polskiej, zamieszkującą obecnie na terenie Polski. Do Belgii Wnioskodawczyni wyjechała w latach młodości, tam wyszła za mąż, tam ma rodzinę i przyjaciół. Mąż Wnioskodawczyni był Belgiem, mieszkającym tam od urodzenia. Mąż Wnioskodawczyni pracował ciężko jako górnik, a po wypracowaniu lat pracy odszedł na emeryturę. Tam dochody z emerytury były opodatkowane przez belgijski organ podatkowy. Po śmierci mąż Wnioskodawczyni został pochowany w swoim ojczystym kraju. Wnioskodawczyni otrzymała świadczenie emerytalne wdowie, od którego w całości podatek jest pobierany w Belgii do chwili obecnej. W Polsce Wnioskodawczyni nie uzyskuje żadnych dochodów. Pomimo przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku nie czuje się związana z krajem, w którym się urodziła. Wnioskodawczyni ma już obecnie 83 lata i kłopoty ze zdrowiem. Nadal posiada prawo do głosowania w Królestwie Belgii z czego czynnie korzysta.

W uzupełnieniu wniosku dodała, że świadczenie emerytalne wdowie jest wypłacane według systemu ubezpieczeń społecznych Królestwa Belgii. Świadczenie Wnioskodawczyni otrzymuje od 1996 r. Wnioskodawczyni oczekuje na wydanie interpretacji podatkowej za lata 2012-2016. W latach obejmujących przedmiotowy wniosek posiadała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych, o których mowa w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wiek i stan zdrowia skłoniły Ją do przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Wnioskodawczyni poinformowała belgijskie organy podatkowe pobierające podatek od emerytury wdowiej o zamieszkaniu i przebywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku. Wnioskodawczyni posiada w Polsce prawo do nieruchomości mieszkalnej, w której zaspokaja własne potrzeby mieszkaniowe będąc w Polsce. Obecnie nie posiada w Belgii prawa do nieruchomości mieszkalnej, w której zaspokaja własne potrzeby mieszkaniowe, tylko korzysta z gościnności krewnych i znajomych. Ponadto, Wnioskodawczyni nadmienia, że nie byłaby w stanie utrzymać dwóch nieruchomości w Polsce i Belgii.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przestawionego stanu faktycznego Wnioskodawczyni jest rezydentem podatkowym Rzeczypospolitej Polskiej i w związku z tym powinna składać rozliczenie podatkowe do polskiego Urzędu Skarbowego za dochody uzyskane z tytułu świadczenia emerytalnego po zmarłym mężu za granicą (kraj Belgia)?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na to, że uważa Ona ośrodek swoich interesów życiowych w kraju Belgia, nie musi rozliczać się z dochodów uzyskanych w Belgii w polskim urzędzie skarbowym, a tym samym nie znajdą tutaj zastosowania przepisy dotyczące unikania podwójnego opodatkowania. Sam fakt opodatkowania Jej dochodów przez belgijski organ podatkowy świadczy, że jest rezydentem podatkowym Belgii. Dla podkreślenia Wnioskodawczyni dodaje, że pomimo przekroczenia okresu przebywania w ilości 183 dni w roku nadal jest związana z Belgią. Tam ma rodzinę, przyjaciół, tam jest grób Jej zmarłego męża. Wnioskodawczyni dla wygody posługuje się adresem zamieszkania w Polsce, jednak jeśli to będzie konieczne w celach „optymalizacji” dochodów może zmienić miejsce zamieszkania na każdy inny kraj. Wnioskodawczyni twierdzi, że cały dochód, który uzyskuje pochodzi z ciężko wypracowanych lat pracy przez Jej zmarłego męża na terenie Belgii. Polska nic Wnioskodawczyni nie dała i Jej zdaniem nie powinna opodatkowywać dochodów, które nie zostały na terenie Polski osiągnięte.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 4 ust. 1 Konwencji z dnia 20 sierpnia 2001 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 2004 r. Nr 211, poz. 2139) w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie  podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest obywatelką Królestwa Belgii i Rzeczypospolitej Polskiej, zamieszkującą obecnie na terenie Polski. Do Belgii Wnioskodawczyni wyjechała w latach młodości, tam wyszła za mąż, tam ma rodzinę i przyjaciół. Mąż Wnioskodawczyni był Belgiem, mieszkającym tam od urodzenia. Mąż Wnioskodawczyni pracował jako górnik, a po wypracowaniu lat pracy odszedł na emeryturę. Tam dochody z emerytury były opodatkowane przez belgijski organ podatkowy. Po śmierci, mąż Wnioskodawczyni został pochowany w swoim ojczystym kraju. Wnioskodawczyni otrzymała świadczenie emerytalne wdowie, od którego w całości podatek jest pobierany w Belgii do chwili obecnej. W Polsce Wnioskodawczyni nie uzyskuje żadnych dochodów. Pomimo przebywania na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku nie czuje się związana z krajem, w którym się urodziła. Wnioskodawczyni ma już obecnie 83 lata i kłopoty ze zdrowiem. Nadal posiada prawo do głosowania w Królestwie Belgii z czego czynnie korzysta. Świadczenie emerytalne wdowie jest wypłacane według systemu ubezpieczeń społecznych Królestwa Belgii. Świadczenie Wnioskodawczyni otrzymuje od 1996 r. W latach objętych wnioskiem posiadała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych, o których mowa w art. 3 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wiek i stan zdrowia skłoniły Ją do przebywania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni. Wnioskodawczyni poinformowała belgijskie organy podatkowe pobierające podatek od emerytury wdowiej o zamieszkaniu i przebywaniu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku. Wnioskodawczyni posiada w Polsce prawo do nieruchomości mieszkalnej, w której zaspokaja własne potrzeby mieszkaniowe będąc w Polsce. Obecnie nie posiada w Belgii prawa do nieruchomości mieszkalnej, w której zaspokaja własne potrzeby mieszkaniowe, tylko korzysta z gościnności krewnych i znajomych. Ponadto, Wnioskodawczyni nadmienia, że nie byłaby w stanie utrzymać dwóch nieruchomości w Polsce i Belgii.

Jak wynika z treści wniosku, w latach 2012-2016 ośrodek interesów osobistych Wnioskodawczyni znajdował się w Polsce, gdzie też przebywa powyżej 183 dni w roku.

Mając zatem na uwadze ww. okoliczności stwierdzić należy, że w Polsce Wnioskodawczyni podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Na podstawie art. 18 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej wcześniejszej pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, w którym odbiorca emerytury ma miejsce zamieszkania.

Z kolei zgodnie z treścią art. 19 ust. 2 lit. a) ww. Konwencji, renty i emerytury przekazywane przez Umawiające się Państwo albo przez jego organ lokalny bezpośrednio, bądź z utworzonych przez nie funduszy, osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa lub organu lokalnego podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże takie renty i emerytury podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli ich odbiorca ma w tym Państwie miejsce zamieszkania i posiada jego obywatelstwo (art. 19 ust. 2 lit. b) ww. Konwencji).

Stosownie do art. 19 ust. 3 ww. Konwencji, postanowienia artykułów 15, 16 i 18 stosuje się do wynagrodzeń lub rent i emerytur przekazywanych z tytułu usług świadczonych w ramach działalności przemysłowej lub handlowej wykonywanej przez Umawiające się Państwo lub jeden z jego organów lokalnych

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że otrzymywane przez Wnioskodawczynię świadczenie emerytalne wdowie – stosownie do art. 4 w związku z art. 18 ww. Konwencji polsko-belgijskiej – podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, z uwagi na miejsce zamieszkania w Polsce.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. emerytura.

Przez emeryturę lub rentę rozumie się łączną kwotę świadczeń emerytalnych i rentowych, w tym kwoty emerytur kapitałowych wypłacanych na podstawie ustawy o emeryturach kapitałowych, wraz ze wzrostami i dodatkami, z wyłączeniem dodatków rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz dodatków dla sierot zupełnych do rent rodzinnych (art. 12 ust. 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W świetle art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do poboru zaliczek miesięcznych jako płatnicy są obowiązane osoby prawne i ich jednostki organizacyjne, które dokonują wypłaty emerytur i rent z zagranicy  od wypłacanych przez nie emerytur i rent.

W myśl art. 35 ust. 3 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 4 i 7, za miesiące od stycznia do grudnia ustala się w sposób określony w art. 32 ust. 1-1c, z tym że w przypadku poboru zaliczek od emerytur i rent z zagranicy stosuje się postanowienia umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zawartej z państwem, z którego pochodzą te emerytury i renty.

Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w ust. 3-8, zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej w tym miesiącu przez płatnika ze środków podatnika (art. 35 ust. 9 ww. ustawy).

W myśl art. 45 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Reasumując, na gruncie przedmiotowej sprawy otrzymywane przez Wnioskodawczynię świadczenie emerytalne po zmarłym mężu podlega opodatkowaniu tylko w Polsce, w konsekwencji czego na Wnioskodawczyni ciąży obowiązek rozliczenia tego świadczenia w rocznym zeznaniu podatkowym w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo nadmienić należy, że w sytuacji wystąpienia kolizji w zakresie opodatkowania tego samego przychodu, a w konsekwencji ewentualnego braku wyeliminowania podwójnego opodatkowania, istnieje możliwość wszczęcia na wniosek podatnika, procedury wzajemnego porozumiewania się, co jednak nie mieści się w obszarze właściwości rzeczowej Organu interpretacyjnego. Tryb postępowania w tej sprawie – które to postępowanie nie mieści się w niniejszym postępowaniu interpretacyjnym – został uregulowany w art. 25 ww. Konwencji polsko-belgijskiej. Stosownie do ust. 1 tego artykułu, jeżeli osoba jest zdania, że działania jednego lub obu Umawiających się Państw wprowadziły lub wprowadzą dla niej opodatkowanie, które jest niezgodne z postanowieniami niniejszej Konwencji, wówczas może ona, niezależnie od środków odwoławczych przewidzianych w prawie wewnętrznym tych Państw, przedstawić swoją sprawę właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, w którym ma ona miejsce zamieszkania lub siedzibę, lub, jeżeli w danej sprawie mają zastosowanie postanowienia artykułu 24 ustęp 1, właściwemu organowi tego Umawiającego się Państwa, którego jest obywatelem. Sprawa powinna być przedłożona w ciągu trzech lat, licząc od dnia pierwszego urzędowego zawiadomienia o działaniu powodującym opodatkowanie niezgodne z postanowieniami niniejszej Konwencji.

Właściwy organ, jeżeli uzna zarzut za uzasadniony i jeżeli nie może spowodować zadowalającego rozwiązania, podejmie starania, aby przypadek ten uregulować w porozumieniu z właściwym organem drugiego Umawiającego się Państwa, tak aby zapobiec opodatkowaniu niezgodnemu z niniejszą Konwencją. Osiągnięte w ten sposób porozumienie zostanie wprowadzone w życie bez względu na terminy przewidziane przez ustawodawstwo wewnętrzne Umawiających się Państw (art. 25 ust. 2 ww. Konwencji).

Na podstawie art. 25 ust. 3 ww. Konwencji, właściwe organy Umawiających się Państw będą wspólnie czynić starania, aby w drodze wzajemnego porozumienia usuwać trudności lub wątpliwości, które mogą powstać przy interpretacji lub stosowaniu Konwencji.

Stosownie do art. 25 ust. 4 ww. Konwencji, właściwe organy Umawiających się Państw uzgodnią zakres środków administracyjnych niezbędnych do zastosowania niniejszej Konwencji, a w szczególności formalności, których powinny dopełnić osoby mające miejsce zamieszkania lub siedzibę w każdym Umawiającym się Państwie, aby otrzymać w drugim Umawiającym się Państwie obniżenia lub zwolnienia od opodatkowania przewidziane w niniejszej Konwencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.