UZASADNIENIE

W dniu 16 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka ze 100% udziałem Gminy, zgodnie z uchwałą Zgromadzenia Wspólników w sprawie podziału zysku netto spółki za 2015 r. i regulaminem wypłaty nagród z zysku w spółce wypłaca nagrody dla pracowników spółki wraz ze składkami ZUS wynikające z podziału zysku netto spółki za dany rok obrotowy. Wypłaty takiej spółka dokonała w 2016 r. uwzględniając podział zysku netto za 2015 r.

Pracownicy otrzymują nagrody z zysku za rok obrotowy, jeżeli Zgromadzenie Wspólników uwzględni środki finansowe na ten cel. O przeznaczeniu wypracowanego zysku spółki na nagrody dla pracowników decyduje Zgromadzenie Wspólników, podejmując w tym zakresie stosowną uchwałę o podziale zysku za poprzedni rok obrotowy. Zgromadzenie Wspólników odbywa się zawsze w następnym roku obrotowym po roku, którego podział zysku dotyczy i następuje to w terminie nie późniejszym niż 6 miesięcy od dnia bilansowego, po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego o czym stanowi art. 53 ustawy o rachunkowości i art. 231 Kodeksu spółek handlowych. W spółce terminy te zostały zachowane. Rok obrotowy w Spółce pokrywa się z rokiem kalendarzowym. Podjęcie uchwały w sprawie przeznaczenia części zysku netto na wypłaty nagród z zysku dla pracowników określa ich wysokość i wtedy dopiero wypłata ich staje się należna.

Uchwała o podziale zysku netto za 2015 r. została podjęta 16 maja 2016 r., a wypłata nagród z zysku nastąpiła 3 czerwca 2016 r.

W 2016 r. spółka wybrała uproszczoną formę wpłacania zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy dokonane w 2016 r. wypłaty na rzecz pracowników nagród pochodzących z zysku netto po opodatkowaniu za rok 2015 pomniejszone o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne opłaconych przez pracodawcę z tego tytułu, zgodnie z podjętymi uchwałami Zgromadzenia Wspólników i z zachowaniem zasad podziału nagród z zysku obowiązującymi w spółce, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym, tj. w 2016, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Tak więc, wszelkiego rodzaju nagrody są swoistym wynagrodzeniem za pracę, czego wynikiem jest osiągnięty dochód, który następnie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jednocześnie nagrody te mają charakter motywacyjny i służą osiągnięciu dobrych wyników (przychodów) w przyszłości. Z przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, że przepisy nie przewidują wprost wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów nagród z dochodu po opodatkowaniu. W konsekwencji nie ma podstaw prawnych do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wypłat nagród wypłacanych z zysku po opodatkowaniu.

Stanowisko organów podatkowych pozostawało długo niezmienne i wykluczało możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Z czasem zaczęły się jednak pojawiać wyroki sądów administracyjnych, w których orzekano w powyższej sprawie na korzyść podatników. Dla przykładu stanowisko Spółki znalazło potwierdzenie w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego:

• z dnia 29 maja 2012 r. sygn. akt II FSK 2275/10,
• z dnia 29 kwietnia 2014 r. sygn. akt II FSK 1220/12,
• z dnia 3 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 3618/13.

(wszystkie dostępne na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

W efekcie rozbieżności stanowisk w samym orzecznictwie sądów administracyjnych obu instancji, postanowieniem z dnia 25 lutego 2015 r. (II FSK 95/13), na podstawie art. 15 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił się do składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego o rozstrzygnięcie budzącego poważne wątpliwości zagadnienia prawnego, które wyłoniło się podczas rozpoznawania skargi kasacyjnej „E.” sp. z o.o. w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 października 2012 r. (I SA/Po 576/12), którym oddalono skargę Spółki na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 26 marca 2012 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.

Po rozpatrzeniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów, podjął w dniu 22 czerwca 2015 roku następującą uchwałę – cyt.: „w świetle art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 i art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (...) nagrody i premie wypłacane pracownikom przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dochodu po opodatkowaniu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tego podatnika (sygn. akt II FPS 3/15).

Zauważyć należy, że – mimo uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie siedmiu sędziów z dnia 22 czerwca 2015 r. – sprawa możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nagród i premii wypłaconych pracownikom przez podatnika podatku dochodowego od osób prawnych z dochodu po opodatkowaniu – sprawa ta nadal budziła wątpliwości, zwłaszcza w kwestii momentu ujęcia w kosztach podatkowych nagród dla pracowników, sfinansowanych z zysku netto.

W efekcie, Naczelny Sąd Administracyjny, będąc w trakcie rozpatrywania skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Gl 33/13 w sprawie ze skargi J. (...) S.A. z siedzibą w J. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 17 września 2012 r. nr IBPBI/2/423-741/12/AP w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych postanowił, w oparciu o art. 269 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przedstawić składowi siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego do ponownego rozstrzygnięcia zagadnienie prawne – cyt.: „czy w świetle art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 i art. 15 ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.) przekazane pracownikom wypłaty (bez składki ZUS płaconej przez pracodawcę) z podziału wyniku finansowego netto (dochodu po opodatkowaniu) w miesiącu ich, wypłaty stanowi koszt uzyskania przychodu w podatku dochodowym od osób prawnych?” (sygn. akt II FSK 3069/13).

Powyższą sprawę Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów rozstrzygał w dniu pod sygn. akt II FPS 5/15. W dniu 1 lutego 2016 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie siedmiu sędziów podjął następującą uchwałę – cyt.: „W świetle art. 7 ust. 2 i art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 40 i art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wypłacane pracownikom nagrody i premie z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w tym podatku w miesiącu ich wypłaty”.

Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał swoje stanowisko zawarte w uchwale z dnia 22 czerwca 2015 r. (sygn. akt II FPS 3/15).

Mając na uwadze powyższe oraz, że organy podatkowe rozpatrujące sprawę, w której mają zastosowanie przepisy, co do których Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął wątpliwości interpretacyjne w drodze uchwały w składzie siedmiu sędziów, powinny uwzględnić ryzyko podtrzymywania stanowiska niezgodnego z podjętą uchwałą, zaliczenie wypłaty na rzecz pracowników nagród pochodzących z zysku netto po opodatkowaniu (pomniejszone o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne opłaconych przez pracodawcę) w koszty uzyskania przychodu jest jak najbardziej uzasadnione.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Podatnik zobowiązany jest więc wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność.

W myśl art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku uchybienia temu terminowi do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57.

Oznacza to, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają należności z tytułu wynagrodzenia za pracę mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne (czyli na zasadzie memoriałowej).

Dopiero w przypadku niedotrzymania terminu wypłaty tych należności regulacja podatkowa odsyła do art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

I tak, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4–9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz. U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g.

Kwestią będącą przedmiotem zapytania Wnioskodawcy jest rozstrzygnięcie, czy wypłaty na rzecz pracowników nagród pochodzących z zysku netto po opodatkowaniu za rok 2015 pomniejszone o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne opłaconych przez pracodawcę z tego tytułu, zgodnie z podjętymi uchwałami Zgromadzenia Wspólników i z zachowaniem zasad podziału nagród z zysku obowiązującymi w Spółce, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym, tj. w 2016 r., zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie społeczne oraz na Fundusz Pracy i na inne fundusze celowe utworzone na podstawie odrębnych ustaw - od nagród i premii, wypłacanych w gotówce lub w papierach wartościowych z dochodu po opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Analiza wyłączeń zawartych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadzi do wniosku, że przepisy nie przewidują wprost wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów nagród dla pracowników z dochodu po opodatkowaniu.

Nagrody z zysku netto (z dochodu po opodatkowaniu) są elementem wynagrodzenia pracowników Spółki. Należy zauważyć, że kosztami podatkowymi mogą być tzw. „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają wymóg art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Rozważając więc kwestię kwalifikacji podatkowej ww. wydatków nagród z zysku wypłaconych pracownikom przez Spółkę z dochodu po opodatkowaniu (z wyłączeniem naliczonych od tych wypłat składek na ubezpieczenie społeczne finansowanych przez płatnika, Fundusz Pracy i inne fundusze celowe) do kosztów uzyskania przychodów należy zauważyć, że przejawiają one związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Mają one charakter motywacyjny i służą osiągnięciu dobrych wyników (przychodów) w przyszłości. Przyjąć zatem należy, że pracownicy swoją pracą przyczyniają się do wypracowania jak największego zysku przedsiębiorstwa, tym samym wypłacona im nagroda z tego zysku może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Aby móc określić moment zaliczenia wydatków z tytułu premii i nagród do kosztów uzyskania przychodów, należy przede wszystkim ustalić moment, za który stały się one należne.

Jednocześnie należy zauważyć, że ustawodawca pozostawił zwrot „(…) za który są należne”, zawarty w art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niedookreślonym. Stąd konieczna jest analiza jego znaczenia na bazie wykładni literalnej. Słownik języka polskiego (http://sjp.pwn.pl/szukaj/należny) definiuje słowo „należny”, jako: „przysługujący, należący się komuś lub czemuś”.

Z uwagi na brak definicji „należnego wynagrodzenia” w ustawie podatkowej – w oparciu o wykładnię literalną za uzasadnione wydaje się zatem przyjęcie, że o „należnym” wynagrodzeniu można mówić wówczas, gdy należności te zostały ustalone (przesądzone) lub są niesporne (również co do wysokości).

Zatem, dla celów podatkowych wynagrodzenia pracowników stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za które są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. W przypadku niedotrzymania przez pracodawcę tego terminu do należności tych stosuje się art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co oznacza, że podlegać one będą zaliczeniu do kosztów w miesiącu, w którym zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji pracownika.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zgodnie z uchwałą z dnia 16 maja 2016 r. Zgromadzenia Wspólników w sprawie podziału zysku netto Spółki z 2015 r. i regulaminem wypłaty nagród z zysku w Spółce wypłaciła w dniu 3 czerwca 2016 r. nagrody dla pracowników wraz ze składkami ZUS wynikające z podziału zysku netto Spółki za rok 2015.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy stwierdzić należy, że dokonane w 2016 r. wypłaty na rzecz pracowników nagród pochodzących z zysku netto po opodatkowaniu za rok 2015, pomniejszone o kwotę składek na ubezpieczenie społeczne opłaconych przez pracodawcę z tego tytułu, zgodnie z podjętymi uchwałami Zgromadzenia Wspólników i z zachowaniem zasad podziału nagród z zysku obowiązującymi w Spółce, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w roku podatkowym, tj. w 2016, zgodnie z art. 15 ust. 1 i ust. 4g ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że – zdaniem Organu – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w tym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.