Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
1462-IPPP2.4512.678.2016.1.MAO
z 26 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 8 września 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia sposobu ewidencji sprzedaży - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia sposobu ewidencji sprzedaży.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca od 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT i składa co miesiąc deklaracje VAT‑7. Przedmiotem działalności jest transport drogowy towarów (PKD 4941Z), sprzedaż paliw na stacji (PKD 4730Z) oraz sprzedaż detaliczna w sklepie zlokalizowanym na terenie stacji (PKD 4711Z). Sprzedaż w sklepie przy stacji jest w całości ewidencjonowana za pomocą urządzenia fiskalnego. Na potwierdzenie transakcji wydawany jest klientowi paragon fiskalny. W praktyce nie zdarza się, aby klienci żądali wystawiania faktury, ponieważ w sklepie sprzedawane są w zasadzie tylko napoje, art. żywnościowe i papierosy. W rejestrach sprzedaży za okresy sprawozdawcze (miesięczne) Strona ujmuje sprzedaż ze sklepu udokumentowaną miesięcznym raportem fiskalnym. Usługi transportowe są świadczone wyłącznie na rzecz przedsiębiorców i dokumentowane fakturami VAT. Faktury te są ujmowane, każda z osobna, w rejestrze sprzedaży. Sprzedaż paliw na stacji benzynowej wygląda w ten sposób, że klienci podjeżdżają pojazdami pod dystrybutor, sami nalewają paliwo, a następnie idą do budynku stacji, gdzie znajduje się stanowisko kasowe. Na stanowisku kasowym zainstalowane jest urządzenie fiskalne. Każda transakcja jest fiskalizowana. W sytuacji, gdy klient chce otrzymać fakturę oddaje paragon i do paragonu wystawiana jest faktura VAT. Do kopii faktury Wnioskodawca podłącza paragon z drukarki fiskalnej. Ten sposób postępowania jest stosowany zarówno wtedy, gdy klientem jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, jak też w przypadku podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Sporządzając miesięczny rejestr sprzedaży VAT Wnioskodawca ujmuje sprzedaż ze stacji paliw udokumentowaną miesięcznym raportem fiskalnym. W rejestrze sprzedaży VAT nie są ujmowane faktury z podpiętymi paragonami fiskalnymi, ponieważ sprzedaż zaewidencjonowana jest już w raporcie fiskalnym. Gdyby faktury te zostały ujęte w rejestrze sprzedaży, zdublowana byłaby miesięczna sprzedaż. Prawidłowość sporządzania rejestru sprzedaży w taki sposób jak przedstawiono powyżej potwierdzają organy podatkowe w swoich interpretacjach (m. in. IBPP4/443-1190/10/AZ z 25 sierpnia 2010 r.). W 2017 r. Spółka chce nadal prowadzić rejestry sprzedaży w sposób przedstawiony powyżej. W przekonaniu Wnioskodawcy zmiana treści art. 109 ust. 3 od 1 stycznia 2017 r. nie spowoduje konieczności zmiany sposobu prowadzenia ewidencji.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca może kontynuować sposób prowadzenia ewidencji i sporządzać rejestr sprzedaży jak dotychczas?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Z dniem 1 stycznia 2017 r. zmianie ulega treść art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług. W związku ze zmianą od 1 stycznia 2017 r. ewidencja VAT powinna zawierać dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej. Zdaniem Wnioskodawcy zmiana przepisów nie wpływa na sposób prowadzenia ewidencji. Warto przy tym podkreślić, iż zafiskalizowanie sprzedaży za pomocą kasy, to tak naprawdę wprowadzenie jej do ewidencji VAT. Kasa rejestrująca dokonuje bowiem zapisu sprzedaży, a sposób zapisu odpowiada wymogom ewidencji VAT. Równolegle dokonywanie fiskalizacji i wpisów do rejestru VAT jest więc dublowaniem dokumentacji. Skoro więc Wnioskodawca ewidencjonuje za pomocą kasy całą sprzedaż, to nie ma potrzeby ewidencjonowania tej sprzedaży w odrębnym rejestrze. Zdaniem Wnioskodawcy zmiana brzmienia przepisu nie wymusza zmiany sposobu prowadzenie ewidencji w zakresie rejestru sprzedaży VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 22 ww. ustawy definiuje pojęcie sprzedaży, przez którą rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z regulacjami art. 111 ust. 1 ustawy podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Według art. 111 ust. 1a ustawy do obrotu wykazywanego w ewidencji, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się kwoty podatku należnego.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy, zaś zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 8 ustawy - dokonywać wydruku emitowanych przez kasę rejestrującą dokumentów i ich kopii.

Paragon fiskalny stanowi dla nabywcy dowód dokonania zakupu, natomiast dla sprzedawcy dokonanie sprzedaży i potwierdzenie tożsamości towaru.

Kwestie dotyczące prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r. poz. 363).

Stosownie do § 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

• dokumencie fiskalnym - rozumie się przez to paragon fiskalny, fakturę i raport fiskalny (pkt 1);
  
• paragonie fiskalnym – rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży (pkt 12);
  
• raporcie fiskalnym (dobowym, okresowym, w tym miesięcznym, oraz rozliczeniowym) - rozumie się przez to dokument fiskalny zawierający dane sumaryczne o obrocie i kwotach podatku za daną dobę lub za wybrany okres w ujęciu według poszczególnych stawek podatku oraz sprzedaży zwolnionej od podatku (pkt 19).
  
  

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1, 3, 7 i 8 rozporządzenia, podatnicy, prowadząc ewidencję:

1. wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny;
2. sporządzają raport fiskalny dobowy po zakończeniu sprzedaży za dany dzień, nie później jednak niż przed dokonaniem pierwszej sprzedaży w dniu następnym;
3. dokonują wydruku wszystkich emitowanych przez kasę dokumentów i w przypadku kas innych niż z elektronicznym zapisem kopii, kopii tych dokumentów na taśmie papierowej;
4. przechowują kopie dokumentów fiskalnych przez okres wymagany w ustawie oraz w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, ze zm.) zgodnie z warunkami określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2013 r. poz. 330).
   
   

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas, paragon fiskalny zawiera co najmniej: 1) imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;

2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) – na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

W rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia z dnia 27 sierpnia 2013 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące w rozdziale 2 „Szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy” (Dz. U. z 2013 r. poz. 1076) w § 10 ust. 1 wskazano, że kasa musi umożliwiać wydruk paragonu fiskalnego zawierającego:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
   
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
   
3. numer kolejny wydruku;
   
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
   
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
   
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy;
   
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
   
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
   
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
   
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
    
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
    
12. łączną kwotę podatku;
    
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
    
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
    
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
    
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
    
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
    
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Z cytowanego wyżej art. 111 ust. 1 ustawy jednoznacznie wynika, że obowiązek ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kasy rejestrującej ciąży na podatnikach dokonujących sprzedaży na rzecz dwóch rodzajów podmiotów, mianowicie osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Należy podkreślić, że obowiązek ten dotyczy wyłącznie sprzedaży, która została dokonana na rzecz tych wyżej wymienionych podmiotów. Tym samym obowiązek ewidencjonowania obrotu za pomocą kasy rejestrującej nie wystąpi w przypadku sprzedaży na rzecz innych podmiotów, tj. firm, przedsiębiorstw, organizacji, osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, bowiem sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą (w tym osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą) należy udokumentować fakturą VAT. Jednocześnie przepisy ustawy o VAT nie zabraniają ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących na rzecz ww. podmiotów. Jednakże w takim przypadku należy pamiętać, że ustawodawca do takiej sprzedaży przewidział określone warunki ewidencyjne.

I tak, w myśl art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 1-15 ww. ustawy faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
   
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
   
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
   
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
   
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
   
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
   
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
   
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
   
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
   
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
    
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
    
12. stawkę podatku;
    
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
    
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
    
15. kwotę należności ogółem.
    
    

Zgodnie z art. 106g ust. 1 ustawy faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Zgodnie z art. 106h ust. 1 ustawy, w przypadku gdy faktura dotyczy sprzedaży zarejestrowanej przy zastosowaniu kasy rejestrującej, do egzemplarza faktury pozostającego u podatnika dołącza się paragon dokumentujący tę sprzedaż. Przepis ust. 1 nie dotyczy sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym dobowym kasy (art. 106h ust. 2 ustawy).

Ponadto, zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy o VAT - podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Natomiast zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy - podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych:

1. wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 i 3, do których ma zastosowanie art. 42 ust. 1, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
2. wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
3. dostawach towarów zgodnie z art. 136 ust. 1 lub 2, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej,
   
4. usługach, do których stosuje się art. 28b, na rzecz podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej, świadczonych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, innych niż zwolnionych od podatku od wartości dodanej lub opodatkowanych stawką 0%, dla których zobowiązanym do zapłaty podatku od wartości dodanej jest usługobiorca

- zwane dalej „informacjami podsumowującymi”.

I tak, stosownie do treści art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 - dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Z kolei art. 109 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 846), zwanej dalej ustawą nowelizującą stanowi, że podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Przy czym zgodnie z art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej, przepis ten wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2017 r.

Przytoczona regulacja (która będzie obowiązywała od 1 stycznia 2017 roku) wskazuje na konieczność prowadzenia przez podatnika ewidencji, służącej prawidłowemu sporządzeniu deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej, bowiem dane, które podatnik wpisuje do deklaracji/informacji podsumowującej składanej w urzędzie skarbowym, stanowią odzwierciedlenie danych wynikających z prowadzonej przez niego ewidencji sprzedaży i ewidencji zakupu VAT. Przepisy ustawy o VAT nie narzucają określonej formy prowadzenia ewidencji. Ważne jest tylko, aby zawierała ona wszystkie elementy wymienione w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT oraz inne dane, które są niezbędne do prawidłowego wypełnienia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej.

Wnioskodawca podał, że od 2013 r. prowadzi działalność gospodarczą w formie sp. z o.o., jest czynnym podatnikiem VAT i składa co miesiąc deklaracje VAT‑7. Przedmiotem działalności jest transport drogowy towarów (PKD 4941Z), sprzedaż paliw na stacji (PKD 4730Z) oraz sprzedaż detaliczna w sklepie zlokalizowanym na terenie stacji (PKD 4711Z). Sprzedaż w sklepie przy stacji (napojów, artykułów żywnościowych i papierosów) jest w całości ewidencjonowana za pomocą urządzenia fiskalnego, zatem na potwierdzenie transakcji wydawany jest klientowi paragon fiskalny (w praktyce nie zdarza się, aby klienci żądali wystawiania faktury). W rejestrach sprzedaży za okresy sprawozdawcze (miesięczne) Strona ujmuje sprzedaż ze sklepu udokumentowaną miesięcznym raportem fiskalnym. Usługi transportowe są świadczone wyłącznie na rzecz przedsiębiorców i dokumentowane fakturami VAT. Faktury (każda z osobna) ujmowane są w rejestrze sprzedaży. Natomiast każda transakcja sprzedaży paliwa na stacji benzynowej jest fiskalizowana. W sytuacji, gdy klient (zarówno osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, jak i podmiot prowadzący działalność gospodarczą) chce otrzymać fakturę oddaje paragon i do paragonu wystawiana jest faktura VAT. Do kopii faktury Wnioskodawca podłącza paragon z drukarki fiskalnej. Sporządzając miesięczny rejestr sprzedaży VAT Wnioskodawca ujmuje sprzedaż ze stacji paliw udokumentowaną miesięcznym raportem fiskalnym. W rejestrze sprzedaży VAT nie są ujmowane faktury z podpiętymi paragonami fiskalnymi, ponieważ sprzedaż zaewidencjonowana jest już w raporcie fiskalnym. Zdaniem Strony, gdyby faktury te zostały ujęte w rejestrze sprzedaży, zdublowana byłaby miesięczna sprzedaż.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą tego czy zmiana treści art. 109 ust. 3 ustawy o podatku VAT od 1 stycznia 2017 r. nie spowoduje konieczności zmiany sposobu prowadzenia ewidencji sprzedaży Spółki (sporządzania rejestru sprzedaży VAT przez Stronę jak dotychczas).

Wyjaśnienia wymaga, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową, ma ona charakter ewidencji sprzedaży. Ewidencja prowadzona za pomocą kasy rejestrującej jest niezależna od ewidencji, której prowadzenia wymagają inne przepisy, w szczególności cyt. wyżej art. 109 ust. 3 ustawy o VAT. Ewidencja prowadzona przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy tylko części sprzedaży podatnika ściśle wskazanej w art. 111 ust. 1 ustawy. Jest to sprzedaż niedokumentowana obowiązkowo fakturami, czyli objęta wyjątkiem od zasady, że podatnik podatku VAT zobowiązany jest do wystawienia faktur wynikającym z art. 106b.

W sytuacji, kiedy dana sprzedaż zostanie udokumentowana fakturą wystawianą na żądanie nabywcy (osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej lub rolnika ryczałtowego), wówczas podatnik ma obowiązek zaewidencjonowania jej w kasie rejestrującej niezależnie od faktu wystawienia faktury. Do kopii faktury należy „podpiąć” oryginał paragonu fiskalnego. W sytuacji sprzedaży dokumentowanej fakturą emitowaną przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w przypadkach gdy wartość sprzedaży i kwota podatku są zarejestrowane w raporcie fiskalnym kasy nabywca (osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej) uzyskuje więc tylko fakturę, zaś paragon (fiskalny) pozostaje u sprzedawcy.

W świetle przytoczonych powyżej przepisów należy zauważyć, że podatnik ma obowiązek ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, bez względu na fakt, czy sprzedaż ta jest dokumentowana fakturą VAT wystawioną na żądanie nabywcy, czy też nie.

Należy również zauważyć, że ww. art. 109 ust. 3 ustawy VAT nie przewiduje ustalenia powszechnie obowiązującej formy ewidencji, wskazuje jedynie na elementy, które powinna zawierać ewidencja. Podatnicy mogą zatem prowadzić ją w dowolnej formie, byle zawierała wszelkie wymagane w przepisach ustawy elementy. Zgodnie ze zmianą regulacji art. 109 ust. 3 ustawy o VAT (która będzie obowiązywała od dnia 1 stycznia 2017 roku) ww. ewidencja powinna zawierać m.in. numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

Prowadząc ewidencje VAT trzeba mieć przede wszystkim na uwadze cel, wyraźnie określony w ustawie o VAT, któremu ma służyć nałożenie na podatnika obowiązków ewidencyjnych. Jest nim dysponowanie przez podatnika danymi „służącymi do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej” (art. 109 ust. 3). Jak wskazano powyżej nie jest błędem, jeśli podatnik ewidencjonuje w kasie rejestrującej np. całą sprzedaż jaka występuje w jego jednostce, tj. również sprzedaż na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Zasadniczo kasa rejestrująca jest przeznaczona do ewidencjonowania sprzedaży nieudokumentowanej, jednak jak wskazano powyżej nie jest błędem ewidencjonowanie za pomocą kasy rejestrującej całej sprzedaży.

Mając na względzie przedstawiony w złożonym wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawa, należy stwierdzić, że Strona nie ma i nie będzie miała (od 1 stycznia 2017 r.) obowiązku ewidencjonowania sprzedaży napojów, artykułów żywnościowych i papierosów (w sklepie zlokalizowanym na terenie stacji) oraz paliwa (na stacji benzynowej) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych udokumentowanej fakturami VAT (z podpiętymi paragonami) w innych niż kasa rejestrująca ewidencjach VAT. Prowadzi i prowadziłoby od dnia 1 stycznia 2017 r. to bowiem, jak słusznie wskazuje Wnioskodawca do niepotrzebnego dublowania obrotu.

Natomiast jeżeli Wnioskodawca będzie nadal ewidencjonował za pomocą kasy rejestrującej całą sprzedaż, w tym na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, która obowiązkowo powinna być dokumentowana fakturami VAT, to w związku ze zmianą brzmienia przepisu art. 109 ust. 3 ustawy o VAT, od 1 stycznia 2017 r. będzie zobowiązany ewidencjonować tą sprzedaż w odrębnym rejestrze. Z dniem 1 stycznia 2017 roku rejestr sprzedaży Wnioskodawcy powinien zawierać (jak dotychczas) miesięczny raport fiskalny dotyczący sprzedaży w sklepie zlokalizowanym na terenie stacji benzynowej oraz faktury VAT (ujmowane każda z osobna) dokumentujące świadczenie usług transportowych. Ponadto (odmiennie niż dotychczas) ww. rejestr powinien obejmować obrót wynikający z miesięcznego raportu fiskalnego sprzedaży paliwa pomniejszony o sprzedaż paliwa na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, ponieważ każdą z faktur VAT z podpiętym paragonem fiskalnym dokumentującą sprzedaż paliwa na rzecz podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą Strona powinna z dniem 1 stycznia 2017 r. ująć w rejestrze sprzedaży odrębnie, ażeby prowadzona przez Stronę ewidencja sprzedaży VAT zawierała wszystkie dane służące identyfikacji poszczególnej transakcji (w tym m.in. numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej). Wnioskodawca nie będzie mógł (jak dotychczas) sprzedaży paliwa na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą ujmować w rejestrze sprzedaży VAT pod pozycją stanowiącą obrót wynikający z miesięcznego raportu fiskalnego sprzedaży paliwa na stacji benzynowej dla wszystkich klientów (zarówno osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, jak i podmiotów prowadzących działalność gospodarczą), ponieważ każdemu podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą przypisany jest inny numer identyfikatora podatkowego. Zatem w rejestrze sprzedaży fakturę VAT dokumentującą sprzedaż paliwa na rzecz konkretnego kontrahenta prowadzącego działalność gospodarczą Spółka powinna ująć w odrębnej pozycji, zawierającej wszystkie elementy wskazane w art. 109 ust. 3 ustawy o VAT.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy, że zmiana brzmienia przepisu nie wymusza zmiany sposobu prowadzenie ewidencji w zakresie rejestru sprzedaży VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00‑013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.