Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB4.4511.179.2016.2.KS
z 20 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku złożonym w dniu 9 sierpnia 2016 r., uzupełnionym pismem z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki turystyczno-krajoznawczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 sierpnia 2016 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z dofinansowaniem pracownikom z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych kosztów wycieczki turystyczno-krajoznawczej.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.), nr 2461-IBPB-2-2.4511.790.2016.APS, na postawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), stosowanie do § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), powyższy wniosek został przekazany przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach do załatwienia zgodnie z właściwością przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim.

Zgodnie bowiem z § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego od 1 lipca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi jest właściwy do wydawania interpretacji indywidualnych w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli wnioskodawca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w województwie: lubelskim, łódzkim, opolskim, śląskim lub świętokrzyskim.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 września 2016 r., nr 1061-IPTPB4.4511.179.2016.1.KS, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 21 września 2016 r. (data doręczenia 21 września 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek pismem z dnia 27 września 2016 r. (data wpływu 3 października 2016 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 27 września 2016 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Biuro… jest jednostką budżetową, która zatrudnia 63 osoby i przepisami prawa zobligowana jest tworzyć Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych. Biuro zamierza zorganizować wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla wszystkich obecnych i emerytowanych pracowników. Wycieczka zorganizowana będzie w interesie pracodawcy, ma służyć integracji pracowników - co ma się przyczynić do polepszenia współpracy, zwiększenia wydajności i jakości wykonywanych obowiązków. Uczestnictwo w wycieczce będzie dobrowolne, pracownicy zadeklarują chęć uczestnictwa, co pozwoli przygotować imienną listę uczestników. Brak uczestnictwa w wycieczce nie będzie się wiązał z negatywnymi konsekwencjami dla pracowników. Biuro podróży wybrane do organizacji wycieczki na podstawie imiennej listy dokona rezerwacji noclegów, posiłków, transportu oraz wykupi imienne polisy dla uczestników. Wycieczka będzie częściowo dofinansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Przewidywany koszt wycieczki dla jednego uczestnika to 470 zł. Kwota bazowa dofinansowania będzie wynosiła 430 zł. Kwota bazowa zostanie pomnożona przez próg dochodowy tzw. „kryterium socjalne”. Cena podana przez biuro podróży jest uśredniona, gdyż uczestnicy wycieczki będą zakwaterowani w pokojach o różnym standardzie (od 1 osobowych do 3 osobowych), posiłki będą serwowane w formie bufetu i nie będą podliczane ceny poszczególnych porcji wybranych przez pracowników.

Uczestnicy przedmiotowej wycieczki zatrudnieni są w Biurze … na podstawie umowy o pracę. Zdaniem Biura, wydatki poniesione w związku z ww. wycieczką zostaną spełnione w interesie pracodawcy, gdyż wycieczka ma służyć integracji pracowników, wpłynie na polepszenie współpracy, zwiększenie wydajności i jakości wykonywanych obowiązków. Poniesione przez zakład pracy wydatki nie przyniosą korzyści pracownikom w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść. Według Wnioskodawcy, nie wystąpi po stronie uczestników wycieczki przysporzenie majątku (korzyść), ponieważ pracownicy nie ponieśliby wydatku, gdyby nie zostali zaproszeni do udziału w wycieczce przez pracodawcę. Tym samym korzyść nie będzie przypisana indywidualnemu uczestnikowi wycieczki, korzyść nie zostanie osiągnięta za zgodą uczestników. Uśredniony koszt wycieczki na jednego pracownika wyniesie 470 zł, jest to wartość uśredniona gdyż pracownicy będą zakwaterowani w pokojach o różnym standardzie, posiłki będą serwowane w formie bufetu a uczestnictwo w poszczególnych punktach programu wycieczki będzie dobrowolne (brak uczestnictwa pracownika w określonym punkcie programu nie wpłynie na obniżenie ceny). Uczestnictwo w wycieczce będzie dobrowolne, pracownicy zadeklarują chęć uczestnictwa. W wycieczce będą uczestniczyć jedynie obecni pracownicy Biura …, żaden z emerytowanych pracowników nie zadeklarował chęci uczestnictwa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy z tytułu uczestnictwa w wycieczce turystyczno-krajoznawczej finansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych pracownicy będą osiągali przychód podlegający opodatkowaniu, a Wnioskodawca – jako płatnik – ma obowiązek pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od takiego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, pracownicy którzy skorzystają z oferty uczestnictwa w wycieczce nie osiągną przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż po ich stronie nie wystąpi wymierna korzyść finansowa w postaci zaoszczędzonego wydatku. Sfinansowanie przez pracodawcę wycieczki turystyczno krajoznawczej dla pracowników ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych nie spowoduje powstania po stronie pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu. Pracodawca nie powinien zaliczyć powstającego po stronie pracownika przychodu do „innych nieodpłatnych świadczeń” w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Stosownie do art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku, gdy podstawą otrzymania świadczenia jest zawarta z pracownikiem przez zakład pracy umowa o pracę, to wypłacone należności stanowią przychód ze stosunku pracy. Przepis ten do przychodów ze stosunku pracy zaliczył nie tylko pieniądze, ale również wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń poniesionych na rzecz pracownika.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zorganizować wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla wszystkich pracowników. Uczestnictwo w wycieczce będzie dobrowolne, pracownicy zadeklarują chęć uczestnictwa. W wycieczce będą uczestniczyć jedynie obecni pracownicy. Wycieczka będzie częściowo dofinansowana z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Przewidywany koszt wycieczki dla jednego uczestnika to 470 zł. Kwota bazowa dofinansowania będzie wynosiła 430 zł. Kwota bazowa zostanie pomnożona przez próg dochodowy tzw. „kryterium socjalne”. Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione w związku z ww. wycieczką zostaną spełnione w interesie pracodawcy, gdyż wycieczka ma służyć integracji pracowników, wpłynie na polepszenie współpracy, zwiększenie wydajności i jakości wykonywanych obowiązków. Poniesione przez zakład pracy wydatki nie przyniosą korzyści pracownikom w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musieliby ponieść. Według Wnioskodawcy, nie wystąpi po stronie uczestników wycieczki przysporzenie majątku (korzyść), ponieważ pracownicy nie ponieśliby wydatku, gdyby nie zostali zaproszeni do udziału w wycieczce przez pracodawcę. Tym samym korzyść nie będzie przypisana indywidualnemu uczestnikowi wycieczki, korzyść nie zostanie osiągnięta za zgodą uczestników.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny ustalił, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

I tak – zgodnie z ww. wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego – za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Wobec tego, przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z Konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku. Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniesie pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia, jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, wskazać należy, że w przypadku zorganizowania wycieczki dla pracowników – jeżeli wycieczka ta będzie w istocie miała charakter integracyjny – na zasadzie powszechnej dostępności i na równych zasadach, nie można mówić o przychodzie uzyskanym z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Nie będzie bowiem spełnione kryterium wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści). Skoro, wycieczka będzie miała charakter ogólnodostępny dla wszystkich pracowników, to mimo, że udział w wycieczce będzie dobrowolny, po stronie pracowników nie pojawi się korzyść w postaci zaoszczędzenia wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie wycieczka organizowana i współfinansowana przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na uczestnictwo w takim przedsięwzięciu.

Udział w wycieczce organizowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika także z tego powodu, że brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich pracowników – przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierna korzyść. Bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia nie można bowiem określić wysokości przychodu.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, cytowane wyżej przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 uznać należy, że jeśli Wnioskodawca zorganizuje dla pracowników wycieczkę, której koszt będzie w części sfinansowany ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, to nie wystąpi przychód pracownika ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ww. ustawy. To zaś oznacza, ze po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych wynikający z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.