Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-549/16-2/PC
z 5 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2016 r. nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 27 lipca 2016r. (data wpływu 28 lipca 2016 r.), uzupełnionym w dniu 13 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 września 2016 r. skutecznie doręczone Stronie w dniu 9 września 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług magazynowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług magazynowania.

Wniosek uzupełniony został w dniu 13 września 2016 r. (data wpływu 19 września 2016 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 6 września 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka K. Sp. z o.o. (dalej: Spółka) prowadzi na terytorium RP działalność gospodarczą m.in. w zakresie przechowywania/magazynowania lekarstw na rzecz podmiotów zagranicznych. W swej dotychczasowej praktyce Spółka, w takich okolicznościach traktowała realizowane usługi jako wykonane w rozumieniu przepisów o VAT na terytorium RP i odpowiednio obciążała je podstawową stawką podatku VAT tj. 22%, a od początku 2011 stawką 23%. Spółka przyjmowała bowiem, iż przechowywanie leków winno zostać potraktowane jako usługa związana z daną nieruchomością, co uzasadniało zastosowanie art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług.

„ Art. 28e. Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.”

Spółka powzięła wątpliwości co do zasadności stosowanej praktyki w związku z wydanym w dniu 27 czerwca 2013 r. wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (daiej: TSUE lub Trybunał) w sprawie C-155/12 RR Donneley Global Turnkey Solutions Poland sp. z o.o. (dalej: RR lub spółka) przeciwko Ministerstwu Finansów (dalej: MF), w którym to orzeczeniu Trybunał wskazał, iż usługi magazynowe dla potrzeb podatku VAT uznać należy za wykonane na terytorium kraju, w którym znajduje się siedziba nabywcy. A zatem usługi tego rodzaju nie podlegają obciążeniu polskim podatkiem VAT, ponieważ zostały wykonane poza granicami RP (art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

„ Art. 28b. 1. Miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, (...)”.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, iż Usługobiorca na którego rzecz Spółka realizuje usługi magazynowania nie ma przyznanego prawa do używania całości albo określonej części magazynu w ramach nabywanej usługi (Usługobiorca nie ma prawa w sposób swobodny wstępu na teren magazynu, gdzie będzie składowany towar, oraz nie ma prawa decydowania o miejscu i sposobie składowania towaru). Ponadto Usługobiorca dla którego Wnioskodawca świadczy usługę magazynowania nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Spółka prosi o potwierdzenie, iż wykonywana na terenie RP usługa magazynowania lekarstw realizowana na rzecz podatnika zagranicznego (posiadającego siedzibę na terenie innego niż RP państwa Unii Europejskiej) nie podlega w związku z treścią art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium RP?

Zdaniem Wnioskodawcy: biorąc pod w szczególności stanowisko przyjęte przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał) w sprawie C-155/12 RR Donneley Global Turnkey Solutions Poland sp. z o.o. (dalej: RR lub spółka) przeciwko Ministerstwu Finansów, przyjąć należy, iż realizowana przez Spółkę na terytorium RP usługa magazynowania lekarstw wykonana na rzecz podatnika zagranicznego (posiadającego siedzibę na terenie innego niż RP państwa Unii Europejskiej) na podstawie art. 28b ustawy o podatku od towarów i usług nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium RP.

Wynika to z faktu, iż zdaniem Spółki art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług znajduje zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do usług, których istota związana jest z daną, konkretną, indywidualnie określoną nieruchomością. Tymczasem sednem kompleksowej usługi magazynowania towarów (w tym i lekarstw) nie jest udostępnienie klientowi danej konkretnej nieruchomości, powierzchni, terenu itp., lecz przechowanie towarów w miejscu i zakresie uzależnionym od możliwości i posiadanej przez podmiot przechowujący infrastruktury. Co do zasady, usługobiorcy w omawianych okolicznościach jest obojętne gdzie dokładnie i na jakiej nieruchomości dane towary będą przechowywane, pod warunkiem, iż podmiot przechowujący może zapewnić ich zwrotne przekazanie w czasie i miejscu określonym przez klienta. W tym stanie rzeczy do usługi magazynowania towarów nie powinna znaleźć zastosowania norma prawna z art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług, lecz ogólna norma z art. 28b, zgodnie z którą co do zasady usługa wykonana na rzecz podatnika zagranicznego jest obciążona podatkiem VAT w kraju usługobiorcy. Stanowisko podatnika potwierdzają niżej cytowane wypowiedzi przedstawicieli doktryny prawa podatkowego:

Varga Władysław glosa

LEX/el 2012

Glosa do wyroku NSA z dnia 16 grudnia 2011 r., I FSK 221/11. Teza nr 2 145687/2

Kompleksowe usługi magazynowe nie są związane z nieruchomością (magazynem) - a w każdym razie są związane w stopniu nie większym niż usługi naprawy samochodów (z warsztatem naprawczym), usługi poligraficzne (z drukarnią) czy usługi myjni samochodowej (z samym budynkiem myjni). Każda usługa bowiem jest w mniejszym lub większym stopniu związana z nieruchomością. Racjonalna i nieprowadząca ad absurdum wykładnia nakazuje jednak uznać za związane z nieruchomościami w rozumieniu przepisów VAT tylko takie usługi, dla których skonkretyzowana nieruchomość jest centralnym i kluczowym elementem usługi, jest wpisana w jej istotę i nadaje jej główny sens. W kompleksowych usługach magazynowych związek z nieruchomością w takim sensie nie występuje.

Varga Władysław glosa

LEX/el 2012

Glosa do wyroku NSA z dnia 16 grudnia 2011 r., I FSK 221/11. Teza nr 3 145687/3

O usłudze związanej z nieruchomością można mówić tylko w takim przypadku, gdy dana nieruchomość jest wpisana w istotę świadczonej usługi i jest jej centralnym elementem, tkwi w niej samej, nadając główny sens usłudze i determinując jej treść innymi słowy, usługa może być wykonana tylko i wyłącznie w bezpośrednim związku z tą, a nie inną nieruchomością. Podkreślenia wymaga okoliczność, iż stanowisko podatnika w sprawie zostało potwierdzone w szczególności wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 1786/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r. poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W przypadku usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług istotnym jest ustalenie miejsca ich świadczenia, bowiem od określenia miejsca świadczenia zależeć będzie miejsce opodatkowania danej usługi.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Na podstawie art. 28b ust. 2 ustawy, w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania przepisów regulujących miejsce świadczenia przy świadczeniu usług:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika, tj. podmiotu działającego w takim charakterze, jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1 i 1a, 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

W odniesieniu do pewnych kategorii usług przepisy ustawy wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia.

I tak, w oparciu o art. 28e ustawy, w przypadku usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, miejscem świadczenia usług jest miejsce położenia nieruchomości.

Użyty w tym przepisie zwrot „usług związanych z nieruchomościami” stanowi katalog otwarty. Warunkiem zaliczenia określonej usługi do tego katalogu jest jej związek z nieruchomością, której dana usługa dotyczy. Wprawdzie usługi na nieruchomościach kojarzone są na ogół z usługami budowlanymi związanymi z konkretną nieruchomością, jednak pojęcie to jest znacznie szersze i obejmuje swoim zakresem cały szereg usług, które są nierozerwalnie związane z nieruchomościami. Wskazać też trzeba, że powiązanie usług związanych z nieruchomością z lokalizacją samej nieruchomości jest jak najbardziej uzasadnione, bowiem dane usługi są konsumowane (wykorzystywane) właśnie w miejscu położenia nieruchomości.

Przepisowi art. 28e ustawy odpowiada zapis art. 47 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, str. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

W ustawie o podatku od towarów i usług nie znajduje się legalna definicja usług przechowywania czy magazynowania. Według definicji zawartej w „Słowniku języka polskiego PWN”, magazynować oznacza „składać, przechowywać coś w jakimś pomieszczeniu” (W-wa 2005 r., s. 434). Oczywistym jest, że aby skutecznie realizować tego typu zadania, należy posiadać przede wszystkim warunki techniczne magazynów (np. budynków) i ich przystosowanie do pełnionej funkcji, jak i specjalistyczne wyposażenie tychże magazynów. Niewątpliwie usługa polegająca na przechowywaniu i magazynowaniu towaru dla kontrahenta związana jest m.in. z wykorzystaniem powierzchni magazynu (budynku bądź innej nieruchomości) w celu przechowywania jego towarów. Istota tej konkretnej usługi sprowadza się do kwestii wykorzystania powierzchni magazynu celem przechowywania towarów kontrahenta, w konkretnym miejscu, na określony czas.

Kwestia czy usługi magazynowania spełniają przesłanki - umożliwiające uznanie ich za usługi związane z nieruchomościami - była przedmiotem orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 czerwca 2013 r. sygn. akt C-155/12 w sprawie Ministerstwo Finansów Rzeczypospolitej Polskiej przeciwko RR Donnelly Global Turnkey Solution Poland Sp. z o.o. Wyrok ten sprecyzował orzecznictwo Trybunału dotyczące miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami oraz wyjaśnił dla celów stosowania prawa, co Trybunał rozumie pod pojęciem „wystarczająco bezpośredniego” związku.

Wyrok dotyczył pytania prejudycjalnego skierowanego przez sąd krajowy zmierzającego do ustalenia, czy art. 47 dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek, załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami w rozumieniu tego artykułu.

TSUE w pierwszej kolejności odniósł się do zagadnienia usług kompleksowych i orzekł, że świadczenie należy uznać za jednolite, gdy co najmniej dwa elementy albo co najmniej dwie czynności dokonane przez podatnika są ze sobą tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą jedno nierozerwalne świadczenie gospodarcze, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny (zob. podobnie wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank, Zb.Orz. s. I-9433, pkt 22; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 16). Jest tak również wówczas, gdy jedno lub kilka świadczeń stanowią świadczenie główne, natomiast pozostałe świadczenie lub świadczenia stanowią świadczenie lub świadczenia dodatkowe, które są traktowane z punktu widzenia podatkowego tak jak świadczenie główne. W szczególności świadczenie należy uznać za dodatkowe w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samo w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego (zob. podobnie wyroki: z dnia 25 lutego 1999r. w sprawie C-349/96 CPP, Rec. s. I-973, pkt 30; z dnia 10 marca 2011r. w sprawach połączonych C-497/09, C-499/09, C-501/09 i C-502/54 Bog i in., Zb.Orz. s. I-1457, pkt-54; ww. wyrok w sprawie Field Fisher Waterhouse, pkt 17).

W tym względzie TSUE, opierając się na opinii rzecznik generalnej stwierdził, że z akt przedstawionych Trybunałowi wynika, że w postępowaniu głównym magazynowanie towarów należy zasadniczo uznać za świadczenie główne, natomiast przyjmowanie towarów, ich rozmieszczanie, wydawanie, rozładunek i załadunek stanowią jedynie świadczenia dodatkowe. Te ostatnie ze wskazanych świadczeń nie stanowią bowiem dla klienta celu samego w sobie, lecz są czynnościami umożliwiającymi mu skorzystanie w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego. Jednakże, co się tyczy przepakowywania towarów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, należy dodać, że świadczenie to – wykonywane jedynie na rzecz niektórych klientów – powinno być uważane za samodzielne świadczenie główne zawsze wówczas, gdy owo przepakowywanie nie jest niezbędne dla zagwarantowania magazynowania danych towarów w jak najlepszy sposób. Mając na uwadze, że z akt dostępnych Trybunałowi nie wynika, jakoby sąd odsyłający miał w ramach pytania prejudycjalnego na myśli ów drugi wypadek, w dalszym wywodzie należy uznać, że sporna w postępowaniu głównym kompleksowa usługa magazynowania stanowi czynność jednolitą, w ramach której świadczenie główne polega na magazynowaniu towarów.

W dalszej kolejności Trybunał w ww. wyroku zbadał, czy usługa magazynowania, objęta zakresem sporu w postępowaniu głównym, może być objęta zakresem zastosowania art. 47 dyrektywy 2006/12. TSUE wskazał, że w zakresie dotyczącym brzmienia art. 47, które zasadniczo odpowiada art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy, należy stwierdzić, że usługi magazynowania nie stanowią usług wymienionych w sposób wyraźny w owym art. 47 i w związku z tym z brzmienia tego przepisu nie można wysnuć użytecznego wniosku dla celów udzielenia odpowiedzi na zadane pytanie. Jednakże z orzecznictwa Trybunału wynika, że jedynie świadczenie usług, które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie stosowania wskazanego art. 47 dyrektywy 2006/112 (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Inter-Mark Group, pkt 30). Należy zresztą wskazać, że w takim związku pozostają wszystkie usługi wymienione w tym przepisie [zob. w zakresie dotyczącym art. 9 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 24].

Jeżeli chodzi o pojęcie „nieruchomości”, należy przypomnieć, że Trybunał orzekł już, że jedną z jej istotnych cech jest to, że jest związana z określoną częścią terytorium państwa członkowskiego, w którym jest ona usytuowana (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 20). W związku z tym aby świadczenie usług było objęte zakresem stosowania art. 47 dyrektywy 2006/112, konieczne jest, by owo świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością.

Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25). Należy bowiem stwierdzić, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 2006/112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia.

Wynika z tego, że usługa magazynowania, tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

W konsekwencji Trybunał uznał, że artykuł 47 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Z treści wniosku wynika, że Spółka K. prowadzi na terytorium RP działalność gospodarczą m.in. w zakresie przechowywania/magazynowania lekarstw na rzecz podmiotów zagranicznych. W swej dotychczasowej praktyce Spółka, w takich okolicznościach traktowała realizowane usługi jako wykonane w rozumieniu przepisów o VAT na terytorium RP i odpowiednio obciążała je podstawową stawką podatku VAT tj. 22%, a od początku 2011 stawką 23%. Spółka przyjmowała bowiem, iż przechowywanie leków winno zostać potraktowane jako usługa związana z daną nieruchomością, co uzasadniało zastosowanie art. 28e ustawy o podatku od towarów i usług. Usługobiorca na którego rzecz Spółka realizuje usługi magazynowania nie ma przyznanego prawa do używania całości albo określonej części magazynu w ramach nabywanej usługi. Usługobiorca nie ma prawa w sposób swobodny wstępu na teren magazynu, gdzie będzie składowany towar, oraz nie ma prawa decydowania o miejscu i sposobie składowania towaru. Usługobiorca dla którego Wnioskodawca świadczy usługę magazynowania nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności.

Spółka powzięła wątpliwości co do zasadności stosowanej praktyki w związku z wydanym w dniu 27 czerwca 2013 r. wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przeciwko Ministerstwu Finansów, w którym to orzeczeniu Trybunał wskazał, iż usługi magazynowe dla potrzeb podatku VAT uznać należy za wykonane na terytorium kraju, w którym znajduje się siedziba nabywcy. A zatem usługi tego rodzaju nie podlegają obciążeniu polskim podatkiem VAT, ponieważ zostały wykonane poza granicami RP (art. 28b ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług).

Analiza przedstawionego stanu faktycznego, powołanych przepisów prawa podatkowego oraz treści powołanych wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pozwala stwierdzić, że ponieważ jak wskazano w treści wniosku Usługobiorca na rzecz którego Wnioskodawca realizuje usługę magazynowania nie ma przyznanego prawa do używania całości albo określonej części magazynu, nie ma prawa w sposób swobodny wstępu na teren magazynu, gdzie będzie składowany towar, oraz nie ma prawa decydowania o miejscu i sposobie składowania towaru, to usługa ta nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością. Tym samym, w opisanej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 28e ustawy.

Ponadto jak wynika z wniosku Usługobiorca dla którego Wnioskodawca świadczy usługę magazynowania nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności. Zatem miejscem świadczenia usługi magazynowania/przechowywania leków, a tym samym opodatkowania usługi świadczonej na rzecz kontrahenta zagranicznego – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy będzie siedziba usługobiorcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2016, poz. 718 z późn. zm).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydana w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.