Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB1.4511.574.2016.4.MM
z 17 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2016 r. (data wpływu 28 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.) oraz z dnia 19 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z dostosowaniem części nieruchomości przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej oraz planowanych wydatków na zakup wyposażenia części nieruchomości przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 16 sierpnia 2016 r., Nr 1061-IPTPB1.4511.574.2016.1.MM, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 16 sierpnia 2016 r. (data doręczenia 23 sierpnia 2016 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 30 sierpnia 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.), nadanym za pośrednictwem ….. w dniu 30 sierpnia 2016 r.

W piśmie uzupełniającym z dnia 19 września 2016 r. (data wpływu 21 września 2016 r.) Wnioskodawca przesłał pełnomocnictwo szczególne.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca działalność gospodarczą prowadzi od 1 marca 2009 r., w której ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W 2015 r. Wnioskodawca zakupił nowe mieszkanie, do którego przeniósł prowadzenie działalności gospodarczej. Przedmiotowe mieszkanie stanowi współwłasność małżeńską (prawo do własności). Mieszkanie nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowane. W związku z zakupem mieszkania w stanie developerskim, w listopadzie 2015 r., Wnioskodawca przeprowadził jego remont. W związku z remontem salonu, w którym jest prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza, zostały poniesione wydatki na: roboty budowlane, zakup paneli, prace elektryczne, zakup radia internetowego wmontowanego w ścianę, uchwyt pod montaż telewizora LCD (do prezentacji ofert handlowych), którego Wnioskodawca zakup planuje w przyszłości. Z wydatków wymienionych wyżej, jedynie wartość robót budowlanych przekroczyła jednostkową wartość kwoty 3 500 zł. Działalność Wnioskodawcy jest rozwojowa i planuje On użytkowanie zakupionych materiałów oraz wydatków poniesionych w związku z remontem przez okres dłuższy niż rok. Dodatkowo, na potrzeby działalności planuje także w dalszym etapie zakup telewizora, laptopa oraz ekspresu do kawy. Wartość każdego z tych wydatków nie przekroczy kwoty 3 500 zł. Salon, w związku z prowadzeniem w nim działalności gospodarczej, nie został wyłączony z funkcji typowo mieszkalnych, gdyż uniemożliwia to konstrukcja w obecnie oddawanych przez developerów mieszkaniach. Salon połączony jest z aneksem kuchennym. Na potrzeby działalności Wnioskodawcy, salon ma służyć do spotkań i prezentacji klientom materiałów handlowych, a do realizacji tego będą potrzebne podstawowe narzędzia, tj. meble wypoczynkowe, duży ekran LCD, oświetlenie, ekspres do kawy, laptop.

W piśmie z dnia 30 sierpnia 2016 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność w zakresie świadczenia usług reklamowych. Umowę przenoszącą własność przedmiotowej nieruchomości zawarł w dniu 12 listopada 2015 r. przed Notariuszem …. – Kancelaria Notarialna …, Rep. A – …. Wnioskodawca aktualnie mieszka w przedmiotowej nieruchomości (lokalu mieszkalnym) wraz z rodziną (żona i dwoje małoletnich dzieci). Wnioskodawca przeniósł działalność gospodarczą i prowadzi ją pod adresem nieruchomości, w której znajduje się lokal mieszkalny. Nie wyklucza On, że „narzędzia” wskazane we wniosku, tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe, mogą być wykorzystywane również przez użytkowników mieszkania, lecz w ograniczonej formie i zakresie. Wnioskodawca wskazał, że narzędzia podane we wniosku (tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe), będą wykorzystywane przez okres ponad jednego roku, natomiast nie zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, bowiem ich wartość (każdego z osobna) nie będzie przekraczała kwoty 3 500 zł. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w stanie developerskim, co oznacza, że konieczny był remont mieszkania. Stan developerski oznacza, że mieszkanie było wyposażone jedynie w instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, betonowe posadzki, tynk na ścianach oraz okna. Aby zatem mieszkanie przystosować do zamieszkania konieczny był remont w postaci wyposażenia, łazienki, zakupu i ułożenia podłóg, naniesienie na ściany gładzi tynkowej i jej malowanie, zakupu drzwi wewnętrznych. Wnioskodawca wskazał, że poniósł dotychczas wydatki związane z remontem części mieszkania przeznaczonego do wykonywania działalności gospodarczej, poprzez wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (postawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów planowane wydatki na zakup wyposażenia, tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy oraz mebli wypoczynkowych?
2. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów poniesione wydatki związane z dostosowaniem części nieruchomości przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej poprzez wykonanie robót budowlanych, zakupu paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakupu radia internetowego i uchwytu do telewizora?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, (uzupełnionym w piśmie z dnia 30 sierpnia 2016 r.), zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki związane z remontem salonu, tj. roboty budowlane, zakup paneli, prace elektryczne i oświetleniowe, które służą w prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej oraz wydatki na zakup materiałów, tj. zakup mebli wypoczynkowych, zakup radia internetowego, uchwytu pod montaż telewizora, telewizora, laptopa oraz ekspresu do kawy, które służyć będą realizacji wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, jest zasadne, gdyż są to koszty w celu osiągnięcia przychodów.

Wydatki te, nie znajdują się na liście wydatków wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy. W ocenie Wnioskodawcy, istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy poniesionymi wydatkami a prowadzoną przez Niego działalnością gospodarczą, gdyż są podstawowym i elementarnym zasobem narzędzi umożliwiającym realizację tej działalności.

Wnioskodawca wskazał, że poniesione wydatki związane z remontem części nieruchomości przeznaczonej na prowadzenie działalności gospodarczej, tj. wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora, pozwalają na dostosowanie części lokalu do potrzeb biurowych, umożliwiających odbycie spotkania z potencjalnym klientem Wnioskodawcy.

Planowane wydatki mają służyć ewentualnym klientom w trakcie odbywanych spotkań, bezpośrednio poprzedzających zawarcie umowy w zakresie wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Koszty poniesione na planowany zakup wyposażenia, tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy oraz mebli wypoczynkowych oraz poniesione już wydatki, tj. wykonanie robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora, służyć będą bezpośrednio wykonywaniu działalności gospodarczej w siedzibie w firmy przy udziale potencjalnych kontrahentów Wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem, zamierza przedstawiać ofertę potencjalnym klientom w części nieruchomości wskazanej do prowadzenia działalności gospodarczej w formie prezentacji multimedialnej przy użyciu telewizora, laptopa, radia internetowego przy bezpośrednim wykorzystaniu mebli wypoczynkowych oraz ekspresu do kawy. Powyższe zatem, wiąże się bezpośrednio z potrzebami Wnioskodawcy w zakresie umożliwienia zaprezentowania oferty potencjalnych klientom, jak również na potrzeby prowadzenia rokowań w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów, należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości. Podkreślić przy tym należy, że ciężar wykazania związku przyczynowo - skutkowego z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo - skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on nie tylko w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą ale również, czy nie stanowi wydatku przeznaczonego w głównej mierze na potrzeby osobiste podatnika lub osób trzecich.

Odnosząc się do możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków stwierdzić należy, że istnieje grupa wydatków, które nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, konsumpcyjne np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wydatki o charakterze osobistym, w szczególności mogą dotyczyć pozyskania, funkcjonowania, eksploatacji i utrzymania własnego (lub jednego z jego pomieszczeń) na cele prywatne. Prywatnego charakteru tego rodzaju wydatków nie zmienia również fakt, że podatnik może korzystać z pomieszczenia (lub znajdujących się w nim rzeczy) przeznaczonego na zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych, prowadząc równocześnie w tym pomieszczeniu działalność gospodarczą. W świetle powyższego, uznać należy, że do kosztów uzyskania przychodów pozarolniczej działalności gospodarczej nie można zaliczyć wydatków, które dotyczą pomieszczeń w lokalu wykorzystywanym także na własne cele mieszkaniowe. Są to typowe wydatki o charakterze osobistym, są one bowiem ponoszone przede wszystkim w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, a nie wyłącznie w celu osiągnięcia przychodów, czy też zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wydatki te nie mają ścisłego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie występuje więc ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej.

Jedynie w przypadku, gdy posiadany przez podatnika lokal, jako całość lub wyodrębnione w tym lokalu pomieszczenie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i jednocześnie nie służy celom osobistym, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków związanych z jego dostosowaniem do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej oraz jego wyposażeniem do kosztów uzyskania przychodów. Natomiast w sytuacji, gdy określony lokal jest wykorzystywany również na cele prywatne podatnika, wydatki związane z pozyskaniem i posiadaniem takiego lokalu stanowią bez wątpienia wydatki również o charakterze osobistym. W rezultacie nie mogą być one zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, gdyż nie są spełnione wymogi, o których mowa w powoływanym wyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku zatem, gdy mieszkanie (lokal) lub jego część, służy celom prowadzonej działalności gospodarczej, co do zasady, nie ma przeszkód do zaliczenia wydatków z nim związanych do kosztów uzyskania przychodów, w części wykorzystywanej na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że część ta jest wyodrębniona.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 1 marca 2009 r., w której ewidencja księgowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W 2015 r. Wnioskodawca zakupił nowe mieszkanie, do którego przeniósł prowadzenie działalności gospodarczej. Przedmiotowe mieszkanie stanowi współwłasność małżeńską (prawo do własności). Mieszkanie nie zostało wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowane. W związku z remontem salonu, w którym jest prowadzona przez Wnioskodawcę działalność gospodarcza, zostały poniesione wydatki na: roboty budowlane, zakup paneli, prace elektryczne, zakup radia internetowego wmontowanego w ścianę, uchwyt pod montaż telewizora LCD (do prezentacji ofert handlowych), którego Wnioskodawca zakup planuje w przyszłości. W związku z zakupem mieszkania w stanie developerskim, w listopadzie 2015 r. Wnioskodawca przeprowadził jego remont. Salon w związku z prowadzeniem w nim działalności gospodarczej nie został wyłączony z funkcji typowo mieszkalnych, gdyż uniemożliwia to konstrukcja w obecnie oddawanych przez developerów mieszkaniach. Salon połączony jest z aneksem kuchennym.

Wnioskodawca aktualnie mieszka w przedmiotowej nieruchomości (lokalu mieszkalnym) wraz z rodziną (żona i dwoje małoletnich dzieci). Wnioskodawca przeniósł działalność gospodarczą i prowadzi ją pod adresem nieruchomości, w której znajduje się lokal mieszkalny. Nie wyklucza On, że „narzędzia” wskazane we wniosku, tj. telewizor, laptop, ekspres do kawy, meble wypoczynkowe, mogą być wykorzystywane również przez użytkowników mieszkania, lecz w ograniczonej formie i zakresie. Wnioskodawca nabył przedmiotową nieruchomość w stanie developerskim, co oznacza, że konieczny był remont mieszkania. Stan developerski oznacza, że mieszkanie było wyposażone jedynie w instalację elektryczną, wodno-kanalizacyjną, betonowe posadzki, tynk na ścianach oraz okna. Aby zatem mieszkanie przystosować do zamieszkania konieczny był remont w postaci wyposażenia, łazienki, zakupu i ułożenia podłóg, naniesienie na ściany gładzi tynkowej i jej malowanie, zakupu drzwi wewnętrznych.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca wykorzystuje dla celów prowadzonej działalności gospodarczej niewydzieloną część lokalu mieszkalnego (salonu wraz z aneksem kuchennym), która nie służy tylko i wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, a wykorzystywana jest również na własne cele mieszkaniowe domowników tego mieszkania, to wskazane we wniosku wydatki dotyczące tego pomieszczenia, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej. Wydatki te nie spełniają przesłanek, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem jak wskazał Wnioskodawca we wniosku, mieszkanie to należało przystosować do zamieszkania i właśnie w tym celu zostały one poniesione. Zatem, nie jest możliwe wyodrębnienie, które wydatki (i w jakiej części) mogą mieć związek prowadzoną działalnością gospodarczą.

Reasumując, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki związane z dostosowaniem części mieszkania, przeznaczonej do wykonywania działalności gospodarczej, tj. wykonanie w nim robót budowlanych, zakup paneli, wykonanie prac elektrycznych i oświetleniowych, zakup radia internetowego i uchwytu do telewizora, które zostały poniesione w pomieszczeniu niewyodrębnionym z pozostałej części mieszkania, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej Wnioskodawcy, gdyż są to wydatki, które ponoszą osoby fizyczne niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą, czy też takiej działalności nie prowadzą. Są to typowe wydatki osobiste, np. wydatki dotyczące zapewnienia sobie, na własne potrzeby odpowiednich warunków mieszkaniowych.

Analogicznie do powyższego, wydatki poniesione na zakup wyposażenia, tj. telewizora, laptopa, ekspresu do kawy, oraz mebli wypoczynkowych, które jak wskazał Wnioskodawca mogą być również wykorzystywane przez użytkowników mieszkania w celach osobistych, nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Nie występuje bowiem ścisłe i niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez Wnioskodawcę z celem osiągnięcia przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów w postaci pozarolniczej działalności gospodarczej, a zatem wydatki te w świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe (stan faktyczny) jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.