Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPB3.4511.653.2016.1.MK
z 8 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 3 rozporządzenia Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2016 r. (data wpływu 22 lipca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lipca 2016 r. (data wpływu 28 lipca 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2016 r., za pośrednictwem elektronicznej platformy usług administracji publicznej ePUAP, do Izby Skarbowej w Łodzi wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W dniu 28 lipca 2016 r. (data nadania 26 lipca 2016 r.) wpłynęło do tutejszego Organu uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej zawierające pełnomocnictwo szczególne oraz dołączone potwierdzenie uiszczenia opłaty od udzielonego pełnomocnictwa i potwierdzenie uiszczenia opłaty od wniosku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka … sp. z o.o. (zwana dalej „Spółka, „Pożyczkodawca”) w związku z aportem przedsiębiorstwa zgodnie z art. 55² k.c. wstąpiła w miejsce Pożyczkodawcy zwrotnych pożyczek udzielonych pracownikom na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”). Przedmiotowe pożyczki mieszkaniowe podlegały spłacie w ratach zgodnie z harmonogramami zawartymi w umowach. W umowach pożyczek zapisano, że niespłacone kwoty pożyczek staną się natychmiast wymagalne z dniem rozwiązania umów o pracę. Z częścią pracowników zostały rozwiązane umowy o pracę w latach 2008-2009. Podstawę zwolnień stanowiły przepisy ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika (Dz. U. Nr 90, poz. 844, z późn zm.), a także porozumienia stron. Cześć z tych osób nie spłaciło pożyczek zarówno w dacie ustania stosunku pracy, jak i później. Spółka nie występowała na drogę sądową z żądaniem ich zapłaty gdyż zdarzało się, że po zwolnieniu i zaprzestaniu spłaty pożyczki Pożyczkobiorcy zmieniali adres zamieszkania, o czym nie informowali Spółki. W takiej sytuacji Spółka nieposiadając danych o miejscu aktualnego pobytu pożyczkobiorcy była praktycznie pozbawiona możliwości skutecznego dochodzenia swoich należności przed sądem.

Na podkreślenie zasługuje fakt, że Pracownicy, do których pewien czas przed złożeniem wniosku Spółka wysłała wezwania do uregulowania zadłużenia, odmawiają spłaty argumentując, że zgodnie z przepisami prawa cywilnego roszczenia Spółki o zwrot pożyczki jako związane z działalnością gospodarczą Spółki uległy przedawnieniu z upływem 3 lat od dnia ich wymagalności (tj. terminu rozwiązania umów o pracę) i z powołaniem się na ten zarzut uchylają się od jego spłacania. Faktem jest, że od dnia rozwiązania umów o pracę upłynął już okres 3 lat i zgodnie z art. 118 k.c., co skutkuje przedawnieniem roszczeń o zwrot pożyczki co oznacza, że Pracownicy poprzez zgłoszenie zarzutu przedawnienia skutecznie uchylają się od zapłaty – brak jest możliwości uzyskania orzeczenia zasądzającego roszczenia, a tym samym brak jest możliwości przymusowej egzekucji zwrotu pożyczki przez dłużnika. Z powyższego wynika nieopłacalność wszczynania przez Spółkę postępowań sądowych, w związku z czym zasadne w obecnym stanie jest zaniechanie dochodzenia należności na drodze sądowej i umorzenie kwoty niespłaconych pożyczek. Spółce nie jest znany obecny status prawny i majątkowy każdego z pożyczkobiorców – prawdopodobne jest również, że ten status nie będzie znany na chwilę umorzenia pożyczek – pożyczkobiorcy nie są zainteresowani udzielaniem jakichkolwiek informacji o sobie. Osoby te mogą mieć obecnie status rencisty, emeryta, być czynne zawodowo lub być niepracujące. Niewykluczone jest, że któryś z Pożyczkobiorców nie żyje.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu upływu ustawowego terminu przedawnienia części należnych Spółce kwot pożyczek mieszkaniowych z ZFŚS ze względu na odmowę przez Pożyczkobiorców – powołujących się na ten zarzut – płatności tych należności po stronie Pożyczkobiorców powstaje przychód podlegający opodatkowaniu z innych źródeł?
2. Czy niespłacona kwota pożyczki, w stosunku do której upłynął termin przedawnienia stanie się przychodem podatkowym Pożyczkobiorców w dacie podjęcia przez Spółkę decyzji o spisaniu długu w straty Spółki?
3. Czy Pożyczkodawca, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, w którym podejmie decyzję spisaniu długu w straty Spółki w związku z przedawnieniem i podniesieniem zarzutu przedawnienia przez Pożyczkobiorców, powinien sporządzić, i przekazać Pożyczkobiorcom oraz urzędowi skarbowemu właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania Pożyczkobiorców, informację o osiągniętym przychodzie na druku PIT-8C (art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, nie powstanie przychód po stronie Pożyczkobiorców podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z innych źródeł. Stanowisko to wywodzi z faktu, że nieściągnięcie niezapłaconej kwoty pożyczki, nieegzekwowanej w trybie sądowym nastąpiło w wyniku upływu terminu przedawnienia. W związku z tym w żadnej dacie nie zaktualizują się dla Pożyczkodawcy, a następnie dla Pożyczkobiorców obowiązki w zakresie wymaganym przepisami podatkowymi.

Pożyczkodawca uznając, że niespłacone kwoty pożyczki przedawniły się, dokona ich spisania w straty (niebędące kosztem uzyskania przychodu). Pożyczkobiorcy nie otrzymają korzyści materialnej z tytułu przedawnienia kwoty pożyczki.

Zdaniem Spółki, z tytułu braku jej spłaty przez Pożyczkobiorców i upływem terminu przedawnienia niespłaconych pożyczek, Spółka nie ma obowiązku sporządzenia i wykazania przychodu w informacji rocznej PIT-8C za rok, w którym nastąpi spisanie długu w straty Spółki, i przesłania tej informacji do końca lutego następnego roku podatkowego do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania podatnika (pożyczkobiorcy) urzędu skarbowego oraz do samego podatnika (byłego pracownika).

Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz 361, z późn. zm.).

W myśl zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze t wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się dochód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tegoż przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 tej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r,. poz.121). Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba ze zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (art. 117 § 2 Kodeksu).

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że na podstawie zawartych umów udzielone zostały pracownikom zwrotne pożyczki na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”). Do umów tych po stronie Pożyczkodawcy w ramach sukcesji uniwersalnej zgodnie art. 55² k.c. w związku z aportem przedsiębiorstwa wstąpiła Spółka. Przedmiotowe pożyczki mieszkaniowe podlegały spłacie w ratach zgodnie z harmonogramami zawartymi w umowach. W umowach pożyczek zapisano, że niespłacone kwoty pożyczek staną się natychmiast wymagalne z dniem rozwiązania umów o pracę. Z częścią pracowników zostały rozwiązane umowy o pracę w latach 2008-2009 i do dnia złożenia wniosku nie zostały spłacone zadłużenia z tytułu zawartych umów pożyczek z ZFŚS. Spółka nie występowała na drogę sądową z żądaniem ich zapłaty. Spółka dokona umorzenia pożyczek. Spółce nie jest znany status prawny i majątkowy tych osób jaki może być aktualny na datę umorzenia pożyczki. Osoby te mogą mieć obecnie status rencisty, emeryta, być czynne zawodowo lub być niepracujące. Niewykluczone jest, że któryś z pożyczkobiorców nie żyje. Należy zauważyć, że Spółka dokona umorzenia należności byłych pracowników, które na dzień umorzenia, jak wynika z wniosku, było zobowiązaniem przedawnionym. Zobowiązanie podlegające umorzeniu było więc zobowiązaniem naturalnym, czyli nie mogło być skutecznie dochodzone przez wierzyciela na drodze procesu cywilnego, czy też postępowania egzekucyjnego bowiem uległo przedawnieniu, a zatem umorzona należność objęta przedawnieniem nie stanowiła świadczenia nieodpłatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że kwota umorzonych pożyczek, które uprzednio uległy przedawnieniu nie stanowi przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a tym samym na Spółce nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu ze względu miejsce zamieszkania podatnika, informacji o osiągniętym przychodzie na druku PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem zgodnie z powyższą definicją, do przychodów zalicza się wszelkie przysporzenia o charakterze pieniężnym, jak i niepieniężnym, w tym wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r., sygn. akt FPS 1/06 NSA ustalił znaczenie terminu „nieodpłatne świadczenie” na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uznał, że „ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści innego pomiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził, że powyższe stanowisko ma zastosowanie również do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikającej z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Kwestia opodatkowania nieodpłatnych świadczeń została ostatecznie rozstrzygnięta przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13, stwierdził, że „przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii ”innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.
  
  

Wobec tak jednoznacznego stanowiska Trybunału Konstytucyjnego stwierdzić należy, że o powstaniu przychodu z tytułu otrzymania od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń decyduje łącznie spełnienie określonych wyżej przesłanek. Pomimo, że przedmiotowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych przez pracowników od pracodawcy, to przedstawiona w nim zasada ma uniwersalne znaczenie i może być stosowana także do innych źródeł przychodów.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 dokonał rozróżnienia źródeł przychodów, wyodrębniając m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą emeryturę lub rentę (pkt 1), działalność wykonywaną osobiście (pkt 2), pozarolniczą działalność gospodarczą (pkt 3), inne źródła (pkt 9).

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emertytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.

Zatem, do przychodów z innych źródeł zaliczane są przychody, które nie mogą zostać zakwalifikowane do żadnego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ww. ustawy.

Natomiast osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42a ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że na podstawie zawartych umów udzielone zostały pracownikom zwrotne pożyczki na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”). Do umów tych po stronie Pożyczkodawcy w ramach sukcesji uniwersalnej zgodnie art. 55² k.c. w związku z aportem przedsiębiorstwa wstąpiła Spółka. Przedmiotowe pożyczki mieszkaniowe podlegały spłacie w ratach, zgodnie z harmonogramami zawartymi w umowach. W umowach pożyczek zapisano, że niespłacone kwoty pożyczek staną się natychmiast wymagalne z dniem rozwiązania umów o pracę. Z częścią pracowników zostały rozwiązane umowy o pracę w latach 2008-2009 i do dnia złożenia wniosku nie zostały spłacone zadłużenia z tytułu zawartych umów pożyczek z ZFŚS. Spółka nie występowała na drogę sądową z żądaniem ich zapłaty. Spółka dokona umorzenia pożyczek. Spółce nie jest znany status prawny i majątkowy tych osób jaki może być aktualny na datę umorzenia pożyczki. Osoby te mogą mieć obecnie status rencisty, emeryta, być czynne zawodowo lub być niepracujące. Niewykluczone jest, że któryś z pożyczkobiorców nie żyje. Spółka dokona umorzenia należności byłych pracowników, które na dzień umorzenia, jak wynika z wniosku, było zobowiązaniem przedawnionym. Zobowiązanie podlegające umorzeniu było więc zobowiązaniem naturalnym, czyli nie mogło być skutecznie dochodzone przez wierzyciela na drodze procesu cywilnego, czy też postępowania egzekucyjnego bowiem uległo przedawnieniu, a zatem umorzona należność objęta przedawnieniem nie stanowiła świadczenia nieodpłatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skoro umowy o pożyczki na cele mieszkaniowe przewidywały, że w dniu rozwiązania umów o pracę niespłacone kwoty pożyczek stają się wymagalne, a Wnioskodawca nie podjął kroków mających na celu wydłużenie terminu ich spłaty, to uznać należy, że w dniu rozwiązania umów o pracę pożyczkobiorcy uzyskali przysporzenie majątkowe stanowiące przychód w rozumieniu ustawy, kwalifikowany do przychodów z innych źródeł. Stąd pożyczkobiorcy, którzy przed spłaceniem pożyczki mieszkaniowej rozwiązali w latach 2008-2009 umowy o pracę uzyskali odpowiednio w tych latach przychód z innych źródeł, w następstwie czego na Wnioskodawcy nie ciążył obowiązek płatnika, jednakże Wnioskodawca był zobowiązany do wystawienia informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (dalej: PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na podatnikach ciążył natomiast obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy, w którym uzyskali przychód z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki mieszkaniowej.

Należy wskazać, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r, poz. 613, z poźn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 tej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 tej ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Dla zobowiązań powstałych w 2008 r. i 2009 r. przedawnienie nastąpiło odpowiednio w 2014 r. i 2015 r.

Zatem, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że na dzień planowanego umorzenia przedawnionego roszczenia niespłaconej pożyczki mieszkaniowej po stronie pożyczkobiorców nie powstanie przychód z innych źródeł, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia i przekazania pożyczkobiorcom i właściwym dla nich urzędom skarbowym informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych, tj. PIT-8C. Jak bowiem wyżej wskazano, przychód z tytułu niespłaconej kwoty pożyczki powstał w roku rozwiązania umowy o pracę i wówczas to na Wnioskodawcy ciążył obowiązek sporządzenia i przekazania pożyczkobiorcom oraz właściwym dla nich urzędom skarbowym informacji PIT-8C, a na podatniku wykazania i opodatkowania dochodu w zeznaniu podatkowym składanym za ten rok podatkowy.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.