Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
1061-IPTPP2.4512.302.2016.3.JS
z 3 października 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2016 r. (według daty wpływu), uzupełnionym pismami z dnia 1 września 2016 r. (data wpływu 5 września 2016 r.) oraz 16 września 2016 r. (data wpływu 20 września 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącym podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane:

• na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska oraz państw trzecich – jest nieprawidłowe,

• na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju – jest prawidłowe,

• na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami posiadającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane:

• na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska oraz państw trzecich,
  

• na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju oraz gdy usługodawcy są podatnikami posiadającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.
  
  

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 1 września 2016 r. oraz 16 września 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy, wskazanie, że wniosek dotyczy wyłącznie podatku od towarów i usług oraz wyłącznie zaistniałego stanu faktycznego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Uniwersytet … jest zarejestrowanym czynnym płatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca działa jako uczelnia publiczna w oparciu o ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym. Stosownie do zapisu art. 13 powołanej ustawy do podstawowych zadań uczelni należy m.in.:

• kształcenie i promowanie kadr naukowych,
  

• upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych.
  
  

Ustawodawca zgodnie z art. 111 Prawo o szkolnictwie wyższym zobowiązał pracowników naukowo-dydaktycznych do prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych oraz rozwijania twórczości naukowej albo artystycznej. Z kolej pracownicy dydaktyczni na mocy wskazanego zapisu ustawy zobowiązani są do podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych. Do obowiązków nauczycieli akademickich posiadających tytuły naukowe profesora lub stopień naukowy doktora habilitowanego należy również kształcenie kadry naukowej.

Realizując cele statutowe pracownicy Uniwersytetu biorą udział w konferencjach naukowych. Organizatorami tych konferencji są zarówno inne uczelnie wyższe, jak i instytuty będące członkami konsorcjów projektowych, stowarzyszenia, firmy specjalizujące się w organizowaniu konferencji naukowych. Konferencje często mają charakter międzynarodowy. Organizowane są zarówno w Polsce, jak i na terytorium Unii Europejskiej oraz państw trzecich. Konferencje mają na celu upowszechnianie najnowszych wyników badań naukowych, wymianę informacji, doświadczeń i poglądów w celu zapewnienia postępu nauki i rozwoju dydaktyki, wsparcie dla współpracy sfery nauki i sfery gospodarczej. Jako uczelnia publiczna, Wnioskodawca należy do sektora finansów publicznych, a tym samym opłaty konferencyjne finansowane są ze środków publicznych. Wysyłając na konferencję swoich pracowników Wnioskodawca kieruje się zasadą, że zgodnie z usługą udostępniania uczestnictwa w konferencji podlega ona zwolnieniu od podatku VAT w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1342 ze zm.).

Uniwersytet do wyjazdu swoich pracowników na konferencje organizowane zarówno przez inne uczelnie wyższe, jak i instytuty będące członkami konsorcjów projektowych, stowarzyszenia, firmy specjalizujące się w organizowaniu konferencji naukowych przedkłada oświadczenia o zwolnieniu z usług kształcenia zawodowego pracowników finansowanych w całości ze środków publicznych w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1342 ze zm.).

Prawidłowe opodatkowanie podatkiem VAT nabywanych przez Uniwersytet usług ma znaczenie w związku z tym, iż Wnioskodawca jest uczelnią publiczną i korzysta z otrzymanych środków publicznych, które jest zobligowany wydatkować zgodnie z ustawą o finansach publicznych.

Pracownicy uczestniczą w konferencjach naukowych, gdzie prezentują referaty lub wymieniają poglądy zgodne z ich zainteresowaniami naukowymi oraz z profilem zawodowym i prowadzonymi przez nich badaniami statutowymi. Przekłada się to bezpośrednio na wykorzystywanie wiedzy w dalszej ścieżce kariery naukowej pracownika: wymiana doświadczeń, zdobywanie punktów za publikacje naukowe, które mają wpływ na rozwój naukowy pracownika, wykorzystanie materiałów w pracach naukowych, wykorzystanie wiedzy w pracy doktorskiej i habilitacyjnej, dalszy rozwój badań naukowych w określonej dziedzinie, wsparcie dla współpracy sfery nauki i sfery gospodarczej, wykorzystanie umiejętności w procesie dydaktycznym.

Uniwersytet jako uczelnia publiczna, stosownie do zapisu art. 9 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.) należy do sektora finansów publicznych. W kategoriach środków publicznych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ww. ustawy mieszczą się m.in. przychody jednostek sektora finansów publicznych pochodzące z prowadzonej przez nie działalności oraz pochodzące z innych źródeł. Tak więc dokonywane przez Uniwersytet opłaty konferencyjne finansowane są w całości ze środków publicznych, w tym dotacji budżetowych (działalność statutowa, NCN, NCBiR i inne).

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 1 września 2016 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT pod numerem identyfikacji podatkowej NIP ….
2. Wszystkie dokumenty (faktury) potwierdzające wykonanie usług, o których mowa we wniosku, będą wystawiane na Uniwersytet ….
3. Uniwersytet w części prowadzonej swojej działalności jest podatnikiem, a w części nie jest podatnikiem zgodnie z art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.).

Uniwersytet jest uczelnią publiczną, która działa na podstawie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz na podstawie statutu uczelni.

Zadania wskazane w art. 94 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym finansowane z dotacji lub innych dopłat o podobnym charakterze oraz badania podstawowe oraz prace rozwojowe, na które uczelnia dostaje środki finansowe na podstawie ustawy o zasadach finansowania nauki, które mają charakter niekomercyjny nie stanowią działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast działalność Uniwersytetu polegająca na świadczeniu usług odpłatnych stanowi działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

4. Usługodawcy organizowanych w Polsce usług, o których mowa we wniosku, są zarówno podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz podatnikami podatku od towarów i usług zarejestrowanymi na terytorium Polski.
5. Wnioskodawca jest uczelnią publiczną, która działa na podstawie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz na podstawie statutu uczelni.

Uniwersytet jest jednostką sektora finansów publicznych, nie jest jednostką objętą systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty.

6. Uniwersytet jest uczelnią, która nabywa usługi w zakresie kształcenia na poziomie wyższym.
7. Nabywane w trakcie przedmiotowych konferencji umiejętności pozostają w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem uczestników konferencji i mają na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych.
8. Dokumentacją potwierdzającą, że źródłem finansowania przedmiotowych usług są środki publiczne jest ustawa o finansach publicznych. Z ustawy o finansach publicznych wynika, iż środki, którymi dysponuje uczelnia są środkami publicznymi.
   
   

Z kolei w uzupełnieniu wniosku z dnia 16 września 2016 r. Wnioskodawca na pytanie o treści: „Czy oprócz usługodawców przedmiotowych usług organizowanych w Polsce, którzy nie posiadają siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski występują także usługodawcy, którzy posiadają siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski?” udzielił odpowiedzi, że: usługodawcy organizowanych w Polsce usług, o których mowa we wniosku, są:

1. podmiotami zagranicznymi zarejestrowanymi w Unii Europejskiej lub poza Unią Europejską nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski będącymi bezpośrednimi organizatorami konferencji,
2. podmiotami zagranicznymi zarejestrowanymi w Unii Europejskiej lub poza Unią Europejską nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, którzy wynajmują krajowy podmiot do pośrednictwa organizacji konferencji jako pośrednika. Podmiot krajowy pośredniczący w organizacji konferencji jest zarejestrowany jako podatnik podatku VAT na terytorium Polski oraz posiada siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski,
3. podmiotami krajowymi zarejestrowanymi jako podatnicy podatku VAT na terytorium Polski oraz mającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego dokonywane przez Uniwersytet opłaty z tytułu uczestnictwa w konferencjach naukowych niezależnie od statusu organizatora korzystają ze zwolnienia z tytułu podatku od towarów i usług jako usługi kształcenia zawodowego finansowane ze środków publicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywane przez Uniwersytet opłaty z tytułu uczestnictwa w konferencjach naukowych niezależnie od statusu organizatora korzystają ze zwolnienia z tytułu podatku VAT jako usługi kształcenia zawodowego finansowane ze środków publicznych na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1342 ze zm.), ponieważ do zwolnienia z podatku VAT zgodnie z cytowanym artykułem wystarczy jedna z przesłanek aby były:

• prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
  

• świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
  

• finansowane w całości ze środków publicznych.
  
  

W przypadku uczelni Wnioskodawcy opłaty za konferencje są dokonywane ze środków publicznych. Aby usługa szkolenia zawodowego była zwolniona z podatku VAT nabywca tej usługi musi dokonywać za nią opłaty z otrzymanych środków publicznych, a nie organizator danej konferencji.

Ponadto udział pracowników Uniwersytetu w konferencjach ma bezpośredni wpływ na doskonalenie ich umiejętności i kompetencji, zarówno w zakresie rozwoju naukowego jak i doskonalenia umiejętności dydaktycznych, co w konsekwencji ma przełożenie na zdobywanie kolejnych tytułów i stopni naukowych. W świetle powyższego, nabywane usługi udziału pracowników Uniwersytetu w opisanych konferencjach spełniają przesłanki zawarte w definicji znajdującej się w przepisach unijnych dotyczących usługi kształcenia zawodowego.

Zgodnie z definicją zawartą w art. 44 rozporządzenia Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej pod pojęciem kształcenia zawodowego i przekwalifikowania na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 2006/112/WE, należy rozumieć nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego bądź przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia. Udział pracowników Uniwersytetu w konferencjach ma bezpośredni wpływ na doskonalenie ich umiejętności i kompetencji, zarówno w zakresie rozwoju naukowego jak i doskonalenia umiejętności dydaktycznych, co w konsekwencji ma przełożenie na zdobywanie kolejnych tytułów i stopni naukowych. W świetle powyższego, nabywane usługi udziału pracowników Uniwersytetu w opisanych konferencjach spełniają przesłanki zawarte w definicji znajdującej się w przepisach unijnych. Tym samym będą stanowiły usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy o VAT (inne niż w zakresie kształcenia na poziomie wyższym).

Przedmiot konferencji pozostaje w bezpośrednim związku z zawodem uczestników, tj. z dziedziną naukową, jaką reprezentują pracownicy naukowo-dydaktyczni Uniwersytetu.

O charakterze konferencji jako szkolenie zawodowe decyduje nabywca usługi a nie sprzedawca – organizator konferencji. Uniwersytet jako nabywca usługi uczestnictwa w konferencjach decyduje, iż nabyta usługa ma charakter szkolenia zawodowego. Organizator konferencji jako sprzedawca usługi jaką jest uczestnictwo w konferencji naukowej nie posiada stosownych informacji na temat charakteru tej usługi jako szkolenia zawodowego.

Jako uczelnia publiczna Wnioskodawca należy do sektora finansów publicznych i w związku z tym stoi na stanowisku, że opłaty konferencyjne finansowane są ze środków publicznych. Wysyłając na konferencję swoich pracowników Uniwersytet kieruje się zasadą, że zgodnie z usługą udostępniania uczestnictwa w konferencji podlega ona zwolnieniu od podatku VAT w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1342 ze zm.). Uniwersytet do wyjazdu swoich pracowników na konferencje organizowane zarówno przez inne uczelnie wyższe, jak i instytuty będące członkami konsorcjów projektowych, stowarzyszenia, firmy specjalizujące się w organizowaniu konferencji naukowych przedkłada oświadczenia o zwolnieniu z usług kształcenia zawodowego pracowników finansowanych w całości ze środków publicznych w myśl art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy o VAT (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1342 ze zm.).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane:

• na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska oraz państw trzecich – jest nieprawidłowe,

• na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju – jest prawidłowe,

• na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami posiadającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju – jest nieprawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy zwrócić uwagę na to, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący z niego korzyść. Wskazać należy bowiem, że czynnikiem wyróżniającym określoną czynność jako czynność usługową (usługę) jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy. Stosownie do art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Przy czym ustawodawca wskazując na działalność gospodarczą odnosi się do jej definicji ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy w przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Natomiast w przypadku, gdy podatnik będący usługobiorcą nie posiada siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym posiada on stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu (art. 28b ust. 3 ustawy).

Stosownie do art. 28g ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, takie jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych związanych z usługami wstępu na te imprezy, świadczonych na rzecz podatnika, jest miejsce, w którym te imprezy faktycznie się odbywają.

Natomiast zgodnie z art. 28g ust. 2, miejscem świadczenia usług w dziedzinie kultury, sztuki, sportu, nauki, edukacji, rozrywki oraz podobnych usług, takich jak targi i wystawy, oraz usług pomocniczych do tych usług, w tym świadczenia usług przez organizatorów usług w tych dziedzinach, świadczonych na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, jest miejsce, w którym ta działalność faktycznie jest wykonywana.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy jeszcze raz podkreślić, iż przepis art. 28a ustawy wprowadza odrębną definicję podatnika, która ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Istotą tego przepisu jest natomiast odróżnienie podmiotów znajdujących się w sferze aktywności gospodarczej od konsumentów. Zatem w zakresie statusu podatnika w rozumienia art. 28a ustawy tut. Organ stwierdza, iż w zakresie wykonywania wszystkich czynności Wnioskodawca jest podatnikiem w rozumieniu art. 28a ustawy. W części dotyczącej wykonywanych czynności, które stanowią działalność gospodarczą zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – Wnioskodawca jest podatnikiem na podstawie art. 28a pkt 1 lit. a ustawy, zaś w części dotyczącej wykonywanych czynności, które nie stanowią działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – Wnioskodawca spełnia przesłanki z art. 28a pkt 1 lit. b ustawy, bowiem Wnioskodawca jest osobą prawną zarejestrowaną dla potrzeb podatku od towarów i usług.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z uczestniczeniem pracowników Uniwersytetu w konferencjach naukowych. Podmiot, który nabywa usługę (Uniwersytet) – podatnik w rozumieniu art. 28a ustawy – jest zainteresowany uczestniczeniem jego pracowników w określonych imprezach o charakterze naukowym. Usługi wstępu na tego typu imprezy obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za opłatę. Podkreślenia wymaga, że opłata dotyczy zawsze udziału w danym wydarzeniu (w tym przypadku: w konferencji naukowej), nie zaś samego wstępu na organizowaną imprezę. Zatem to usługa wstępu obejmuje, co do zasady, prawo do udziału w prelekcjach, wykładach, warsztatach, panelach dyskusyjnych, konsumpcji serwowanych w ramach konferencji posiłków czy uczestnictwa w imprezach integracyjnych przewidzianych w programie konferencji, czyli te elementy, które z reguły zawierają się w tzw. opłacie konferencyjnej, a podmiot nabywający usługę wstępu umożliwia pracownikom szeroki dostęp do konferencji, nie ograniczający się jedynie do fizycznego wstępu do miejsca, gdzie odbywa się konferencja.

Tym samym opłaty uiszczane przez Wnioskodawcę za uczestnictwo swoich pracowników w konferencjach naukowych, o których mowa we wniosku, należy uznać za nabycie usług wstępu, których miejsce świadczenia znajduje się w miejscu (państwie), w którym te imprezy (konferencje) się odbywają, tj. opodatkowanych zgodnie z brzmieniem art. 28g ust. 1 ustawy. Zatem w odniesieniu do konferencji naukowych organizowanych na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska oraz państw trzecich należy stwierdzić, że usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT na terytorium Polski.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane na terytorium krajów Unii Europejskiej innych niż Polska oraz państw trzecich, należało uznać za nieprawidłowe.

Z kolei w odniesieniu do konferencji naukowych organizowanych na terytorium kraju należy stwierdzić, że usługi te podlegają opodatkowaniu w Polsce. W odniesieniu do tych usług należy wskazać co następuje.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy, przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Odnosząc powołane wyżej przepisy do przedstawionego opisu sprawy, z którego wynika, że w przypadku, gdy usługodawcy organizowanych w Polsce usług są podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, to należy stwierdzić, że Zainteresowany nabywając przedmiotowe usługi działa jako podatnik w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy i jest zobowiązany do rozpoznania importu usług, o którym mowa w art. 2 pkt 9 ustawy. Tym samym Wnioskodawca zobowiązany jest do opodatkowania importu ww. usług zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium Polski.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z kolei stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku dostaw towarów lub świadczenia usług zostały określone m.in. w art. 43 ustawy.

I tak, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, zwalnia się od podatku usługi świadczone przez:

1. jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty, w zakresie kształcenia i wychowania,
2. uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz jednostki badawczo-rozwojowe, w zakresie kształcenia na poziomie wyższym

-oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Stosownie do brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, zwalnia się od podatku usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, inne niż wymienione w pkt 26:

1. prowadzone w formach i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach, lub
2. świadczone przez podmioty, które uzyskały akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty – wyłącznie w zakresie usług objętych akredytacją, lub
3. finansowane w całości ze środków publicznych

-oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.

Według regulacji art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18a, 23, 26, 28, 29 i 33 lit. a, mają zastosowanie do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe (art. 43 ust. 17a ustawy).

Zgodnie z treścią § 3 ust. 1 pkt 13 i 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r. w sprawie zwolnień od podatku od towarów i usług oraz warunków stosowania tych zwolnień (Dz. U. z 2015 r., poz. 736), zwalnia się od podatku:

• usługi w zakresie kształcenia, inne niż wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk oraz instytuty badawcze oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane,
  

• usługi kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego, finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych oraz świadczenie usług i dostawę towarów ściśle z tymi usługami związane.
  
  

Stosownie do § 3 ust. 8 rozporządzenia, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, stosuje się do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi dokonywanych przez podmioty świadczące usługi podstawowe.

Na mocy § 3 ust. 9 rozporządzenia, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 13, 14, 18 i 19, lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.
   
   

Należy zauważyć, że powołane wyżej przepisy stanowią dostosowanie polskiego systemu prawnego do art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm), zwanej dalej Dyrektywa 2006/112/WE Rady.

Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE Rady, państwa członkowskie zwalniają kształcenie dzieci lub młodzieży, kształcenie powszechne lub wyższe, kształcenie zawodowe lub przekwalifikowanie, łącznie ze świadczeniem usług i dostawą towarów ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego lub inne instytucje działające w tej dziedzinie, których cele uznane są za podobne przez dane państwo członkowskie.

W tym kontekście wskazać należy – co wielokrotnie podkreślał Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej – że zakres zwolnień przewidzianych w Dyrektywie nie może być interpretowany w sposób rozszerzający. Czynności zwolnione zgodnie z Dyrektywą stanowią autonomiczne pojęcia prawa wspólnotowego, a ich ujednolicona interpretacja ma służyć unikaniu rozbieżności w stosowaniu systemu podatku od wartości dodanej w poszczególnych państwach członkowskich. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem „pojęcia używane do opisania zwolnień wymienionych w art. 13 Szóstej Dyrektywy powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika” (wyrok TSUE z dnia 19 listopada 2009 r. C-461/08 w sprawie Don Bosco Onroerend Goed BV).

Wskazać w tym miejscu również należy, że w dniu 1 lipca 2011 r. weszły w życie przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.). Rozporządzenie Rady nr 282/2011 wiąże wszystkie państwa członkowskie i jest stosowane bezpośrednio. Oznacza to, że przepisy tego rozporządzenia z dniem 1 lipca 2011 r. stają się częścią porządku prawnego, obowiązującego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, bez konieczności ich implementacji w drodze ustawy.

Przepis art. 44 ww. rozporządzenia nr 282/2011 wyjaśnia, co należy rozumieć przez usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania. W myśl tego przepisu, usługi w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania świadczone na warunkach określonych w art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy 2006/112/WE obejmują nauczanie pozostające w bezpośrednim związku z branżą lub zawodem, jak również nauczanie mające na celu uzyskanie lub uaktualnienie wiedzy do celów zawodowych. Czas trwania kursu w zakresie kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania nie ma w tym przypadku znaczenia.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy należy stwierdzić, że zwolnienie od podatku od towarów i usług zawarte w wyżej cyt. art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy obejmuje usługi w zakresie kształcenia i wychowania świadczone przez jednostki objęte systemem oświaty w rozumieniu przepisów o systemie oświaty oraz usługi świadczone przez uczelnie, jednostki naukowe Polskiej Akademii Nauk, jednostki badawczo-rozwojowe w zakresie kształcenia na poziomie wyższym oraz dostawę towarów i świadczenie usług ściśle z tymi usługami związane.

Z kolei, aby móc skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, świadczone usługi muszą być usługami kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego oraz dodatkowo należy spełnić jeden ze wskazanych poniżej warunków, tj.:

• formy i zasady tych usług muszą wynikać z odrębnych od podatkowych aktów prawnych,
  

• na świadczone usługi uzyskano akredytację w rozumieniu przepisów o systemie oświaty,
  

• usługi te muszą być finansowane w całości ze środków publicznych.
  
  

Natomiast, żeby móc skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie § 3 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2013 r., świadczone usługi również muszą stanowić usługi kształcenia i przekwalifikowania zawodowego, a ponadto usługi te muszą być finansowane w co najmniej 70% ze środków publicznych.

Środkami publicznymi – w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.) – są:

1. usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. usługobiorcą jest:
   • w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.
   
   

Natomiast stosownie do art. 9 ustawy o finansach publicznych, sektor finansów publicznych tworzą:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;

2a) związki metropolitalne;

3. jednostki budżetowe;
4. samorządowe zakłady budżetowe;
5. agencje wykonawcze;
6. instytucje gospodarki budżetowej;
7. państwowe fundusze celowe;
8. Zakład Ubezpieczeń Społecznych i zarządzane przez niego fundusze oraz Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego i fundusze zarządzane przez Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
9. Narodowy Fundusz Zdrowia;
10. samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotne;
11. uczelnie publiczne;
12. Polska Akademia Nauk i tworzone przez nią jednostki organizacyjne;
13. państwowe i samorządowe instytucje kultury;
14. inne państwowe lub samorządowe osoby prawne utworzone na podstawie odrębnych ustaw w celu wykonywania zadań publicznych, z wyłączeniem przedsiębiorstw, instytutów badawczych, banków i spółek prawa handlowego.
    
    

W świetle powołanych wyżej przepisów, dokonując oceny, czy świadczone na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowe usługi są objęte zwolnieniem należy zbadać, czy spełnione są warunki określone w art. 43 ust. 1 pkt 26 ustawy, gdyż przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 zwalnia od podatku usługi kształcenia zawodowego i przekwalifikowania zawodowego inne niż wymienione w pkt 26.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że z okoliczności sprawy nie wynika, aby usługodawcy organizowanych w Polsce konferencji, którzy nie posiadają siedziby prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, spełniali przesłanki do uznania ich za podmioty, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 26 lit. a i b ustawy.

Z kolei dla zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy, istotne jest uznanie danej usługi za usługę kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego inną niż wymienione w pkt 26, a następnie spełnienie dodatkowych warunków wynikających z niniejszego przepisu, tj. prowadzenie tych usług w formie i na zasadach przewidzianych w odrębnych przepisach lub uzyskanie akredytacji na ww. usługi, lub finansowanie tych usług w całości ze środków publicznych.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa należy zauważyć, że – jak wynika z okoliczności sprawy – nabywane przez Zainteresowanego usługi uczestnictwa w konferencjach naukowych organizowanych na terytorium kraju są usługami w zakresie kształcenia zawodowego, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 29 ustawy. Ponadto opłaty konferencyjne finansowane są w całości ze środków publicznych. Dokumentacją potwierdzającą, że źródłem finansowania przedmiotowych usług są środki publiczne jest ustawa o finansach publicznych.

W związku z powyższym, skoro nabywane przez Wnioskodawcę usługi uczestnictwa w konferencjach naukowych są usługami w zakresie kształcenia zawodowego, finansowanymi w całości ze środków publicznych, to należy stwierdzić, że Zainteresowanemu, u którego wystąpił obowiązek rozliczenia importu ww. usług, przysługuje dla tej czynności zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. c ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane na terytorium kraju a usługodawcy są podatnikami nieposiadającymi siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, należało uznać za prawidłowe.

Z kolei w przypadku, gdy usługodawcy organizowanych w Polsce usług, o których mowa we wniosku, są podatnikami mającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski, należy stwierdzić, że w tej sytuacji Zainteresowany nabywając przedmiotowe usługi nie działa jako podatnik w rozumieniu art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy i nie rozlicza podatku od towarów i usług jako import usług zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zwolnienia od podatku usług organizacji konferencji naukowych w przypadku, gdy usługi te są organizowane na terytorium Polski a usługodawcy są podatnikami posiadającymi siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy podkreślić, że tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach stanu faktycznego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego stanu faktycznego.

Ponadto zauważa się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W przedmiotowej sprawie powyższa interpretacja indywidualna nie wywiera zatem skutku prawnego dla kontrahentów Wnioskodawcy.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.