Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-662/16-5/AA
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2016 r. (data wpływu 22 czerwca 2016 r.) uzupełnionym w dniach: 1 i 19 września 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika:

• w części dotyczącej wypłaty świadczeń z tytułu diet związanych z podróżami służbowymi – jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej wypłaty pozostałych świadczeń z tytułu stosunku pracy – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14f § 1 i § 2 oraz 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 17 sierpnia 2016 r. znak ILPB1/4511-1-662/16-2/AA na podstawie art. 169 § 1 i § 2 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 22 sierpnia 2016 r., natomiast w dniu 1 września 2016 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 29 sierpnia 2016 r.).

Jednakże, przesłane pismo z dnia 26 sierpnia 2016 r., stanowiące uzupełnienie wniosku zostało podpisane przez „A”, który nie posiada uprawnień do samodzielnego reprezentowania spółki w związku z czym, powstała konieczność ponownego uzupełnienia wniosku o podpis drugiego członka zarządu uprawnionego do reprezentacji podmiotu.

W związku z tym pismem z dnia 7 września 2016 r. nr ILPB1/4511-1-662/16-4/AA Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 12 września 2016 r., natomiast w dniu 19 września 2016 r. do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której uzupełniono wniosek o ww. braki (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 14 września 2016 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zatrudniał Pracownika na podstawie umowy o pracę wpierw na stanowisku kierownika robót sanitarnych, a później na stanowisku kierownika robót.

Po rozwiązaniu stosunku pracy Pracownik wniósł przeciwko Wnioskodawcy powództwo o zapłatę należności z tytułu diet za podróże służbowe. Sprawa zakończyła się zawarciem przez strony ugody pozasądowej. W preambule ugody Strony zapisały: Zważywszy, że:

1. Pracownik był zatrudniony przez Pracodawcę na podstawie umowy o pracę zawartej - początkowo na czas określony (okres próbny) od dnia 1 lipca 2010 r. do dnia 30 września 2010 r., a następnie na czas nieokreślony w okresie od dnia 1 października 2010 r. do dnia 28 lutego 2014 r., na stanowisku kierownika robót sanitarnych, a później w okresie 1 marca 2014 r. do dnia 20 października 2014 r. na stanowisku kierownika robót, 2) pomiędzy Pracownikiem i Pracodawcą powstał spór o zapłatę należnej Pracownikowi diety z tytułu podróży służbowych,
2. Pracownik wezwał Pracodawcę przed Sądem Rejonowym Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o zawezwanie do próby ugodowej na kwotę 15.866 zł wraz z ustawowymi odsetkami do dnia zapłaty,
3. wobec faktu, iż w sprawie, o której mowa w pkt 3) powyżej nie zawarto ugody. Pracownik wystąpił przeciwko Pracodawcy z powództwem o zapłatę części należnej diety z tytułu podróży służbowych, w której to sprawie Sąd Rejonowy Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 11 czerwca 2015 r., w sprawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym nakazał Pracodawcy zapłatę na rzecz Pracownika kwoty 510 złotych (pięćset dziesięć złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 11 czerwca 2012 r. oraz 90 zł (dziewięćdziesiąt złotych) od dnia 11 lipca 2012 r. do dnia zapłaty, oraz kwoty 135 zł (sto trzydzieści pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,
4. od powyższego nakazu zapłaty Pracodawca wniósł sprzeciw. Dalej w paragrafie 1 ww. ugody z dnia 9 lipca 2015 r. Strony uzgodniły, iż: „Pracodawca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Pracownika kwoty 13.000 zł (trzynaście tysięcy złotych), która to kwota wyczerpuje wszelkie roszczenia Pracownika względem Pracodawcy wynikające ze stosunków pracy, o których mowa w pkt 1 preambuły w tym roszczeń wynikających z nakazu zapłaty, o którym mowa w pkt 4 Preambuły oraz określonych w treści zawezwania do próby ugodowej, o którym mowa w pkt 3 Preambuły. Wskazana powyżej kwota obejmuje również koszty związane z reprezentacją Pracownika przez radcę prawnego. Natomiast w par. 4 ww. ugody Strony zapisały „Strony oświadczają, iż w przypadku wykonania przez Pracodawcę postanowień niniejszej ugody strony zrzekają się względem siebie wszelkich innych istniejących i/lub mogących powstać w przyszłości roszczeń.”
   
   

Na mocy ww. postanowień ugody Wnioskodawca wypłacił Pracownikowi należność, jednak od podanej w ugodzie kwoty Wnioskodawca jako płatnik odprowadził podatek dochodowy od osób fizycznych z czym nie zgadza się Pracownik. Zdaniem Pracownika kwota oznaczona w ugodzie stanowi dietę, tym samym korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. Wnioskodawca natomiast twierdzi, iż na mocy ugody wypłacona została Pracownikowi należność (rodzaj zryczałtowanego odszkodowania) tytułem zakończenia wszelkich sporów - istniejących i mogących powstać w przyszłości - wynikających ze stosunku pracy łączącego Pracownika z Wnioskodawcą, zatem niemożliwe jest zastosowanie ww. zwolnienia.

W uzupełnieniu do wniosku wyjaśniono, że w kwocie 13.000 zł mieszczą się wszelkie roszczenia pracownika wynikające ze stosunku pracy w tym m.in. roszczenia wynikające z tytułu podróży służbowych, czy też koszty związane z reprezentacją pracownika przez radcę prawnego. Spółka wskazuje, że zapłata przez nią kwoty wynikającej z ugody miała zakończyć istniejące oraz mogące powstać w przyszłości spory między Wnioskodawcą., a jej byłym pracownikiem. Katalog roszczeń i kosztów objętych ugodą miał charakter wyłącznie przykładowy i nie stanowił katalogu zamkniętego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca - przy uwzględnieniu rodzaju ugody i jej treści - zasadnie pobrał podatek dochodowy od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z par. 1 ugody pozasądowej z dnia 9 lipca 2015 r. wypłacenie Pracownikowi przez Wnioskodawcę kwoty 13.000 zł skutkowało wyczerpaniem wszelkich roszczeń Pracownika względem Pracodawcy wynikających ze stosunków pracy, o których mowa w pkt 1 preambuły w tym m.in. (lecz nie wyłączenie) roszczeń wynikających z nakazu zapłaty oraz określonych w treści zawezwania do próby ugodowej. Wskazana powyżej kwota obejmowała również kwoty związane z reprezentacją Pracownika przez radcę prawnego. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy kwota 13.000 zł obejmowała wszelkie roszczenia Pracownika wynikające ze stosunku pracy, w tym m.in. (lecz nie wyłącznie) z tytułu diet.

Zdaniem Wnioskodawcy, gdyby kwota 13.000 zł stanowiła zapłatę tytułem diet, to oczywiście możliwe by było zastosowanie zwolnienia o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. Jednakże zgodnie z ugodą kwota 13.000 zł obejmowała kilka roszczeń Pracownika, w tym zwrot kosztów związanych z reprezentacją Pracownika przez radcę prawnego. Powyższe skutkuje w ocenie Wnioskodawcy brakiem możliwości uznania, iż kwota 13.000 zł stanowi dietę.

W ocenie Wnioskodawcy wskazana powyżej kwota stanowi swego rodzaju zryczałtowane odszkodowanie celem zakończenia sporów istniejących i mogących powstać w przyszłości w związku ze świadczeniem pracy przez Pracownika. Powyższe potwierdza zarówno treść par. 1 ugody - „kwota wyczerpuje wszelkie roszczenia Pracownika względem Pracodawcy wynikające ze stosunków pracy”, jak i par. 4 ugody, gdzie strony oświadczyły, iż „w przypadku wykonania przez Pracodawcę postanowień niniejszej ugody strony zrzekają się względem siebie wszelkich innych istniejących i/lub mogących powstać w przyszłości roszczeń”.

Co do zasady uzyskanie przez osobę fizyczną odszkodowania stanowi dla niej opodatkowany przychód. Zapłaty podatku dochodowego można uniknąć na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim zwolnione z podatku są odszkodowania (lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej - w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań (lub zadośćuczynień) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z powyższym, aby wypłacona kwota należności/odszkodowania korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

1. jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
2. podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda inna niż ugoda sądowa.
   
   

Wobec powyższego każde odszkodowanie (bez względu na to jakiej szkodzie i przez jaki podmiot wyrządzonej ma ono odpowiadać) otrzymane na podstawie ugody pozasądowej podlega opodatkowaniu. Innymi słowy sam fakt, że odszkodowanie wynika z umowy lub ugody pozasądowej przesądza o wyłączeniu ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych. Nie jest w związku z tym istotne, jaki stosunek prawny łączył strony, ani to czy żądanie odszkodowania można wywieść z przepisów prawa.

Pracownik otrzymał należność - rodzaj zryczałtowanego odszkodowania - na podstawie ugody pozasądowej, tym samym Wnioskodawca zobowiązany był pobrać podatek dochodowy od osób fizycznych. Niemożliwe było zatem zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b lub art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika:

• w części dotyczącej wypłaty świadczeń z tytułu diet związanych z podróżami służbowymi jest nieprawidłowe,
• w części dotyczącej wypłaty pozostałych świadczeń z tytułu stosunku pracy - jest prawidłowe.
  
  

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje zatem, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W tym miejscu należy podkreślić, że ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania. Zatem korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnień podatkowych wymaga spełnienia warunków określonych w odpowiednich przepisach stanowiących ich podstawę prawną.

Jednakże rozpatrując powyższe przepisy w kontekście ich zastosowania w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji należy wskazać, że ustawodawca – poprzez zawarcie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wyżej wskazanych norm pozwalających na zwolnienie wskazanych tam odszkodowań z opodatkowania tym podatkiem, skonkretyzował sytuacje oraz grupy podatników, mogących korzystać z tych zwolnień.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego powyżej przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Ww. przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania (rekompensaty), które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku majątku – wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono – wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że przy interpretacji przepisów dotyczących zwolnień podatkowych stosuje się wykładnię literalną, która ma pierwszeństwo przed wykładnią celowościową, co oznacza, że katalog zwolnień przedmiotowych zawarty w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym i nie można interpretować go rozszerzająco.

Z literalnego brzmienia powołanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie wynika, że nie wszystkie odszkodowania otrzymywane przez osoby fizyczne są wolne od podatku dochodowego. Zakres zwolnienia wynikający z ww. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy obejmuje tylko odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw za wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Natomiast z uregulowania zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika że, z przedmiotowego zwolnienia wyłączone zostały odszkodowania wynikające z zawartych umów i ugód innych niż ugody sądowe.

Aby zatem wypłacone odszkodowanie korzystało ze zwolnienia na podstawie wskazanego powyżej przepisu, muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

• jego wysokość lub zasady ustalania muszą wynikać z przepisów odrębnych ustaw,
• podstawą jego przyznania nie może być zawarta umowa lub ugoda pozasądowa.
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca zatrudniał pracownika na podstawie umowy o pracę zawartej początkowo na czas określony (okres próbny) od dnia 1 lipca 2010 r. do 30 września 2010 r., a następnie na czas nieokreślony w okresie od dnia 1 października 2010 r. do 28 lutego 2014 r. na stanowisku kierownika robót sanitarnych, a później w okresie od 1 marca 2014 r. do dnia 20 października 2014 r. na stanowisku kierownika robót.

Pomiędzy pracownikiem a pracodawcą powstał spór o zapłatę należnej pracownikowi diety z tytułu podróży służbowych. W związku z powyższym pracownik wezwał pracodawcę przed sądem do próby ugodowej. Sprawa zakończyła się zawarciem przez strony ugody pozasądowej, na mocy której strony uzgodniły, że „Pracodawca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Pracownika kwoty 13.000 zł (trzynaście tysięcy złotych), która to kwota wyczerpuje wszelkie roszczenia Pracownika względem Pracodawcy wynikające ze stosunków pracy (…) Wskazana powyżej kwota obejmuje również koszty związane z reprezentacją Pracownika przez radcę prawnego”.

Na mocy ww. postanowień ugody, Wnioskodawca wypłacił pracownikowi należność, jednak od podanej w ugodzie kwoty Wnioskodawca jako płatnik odprowadził podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

− do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Z powołanych powyżej przepisów wynika, że przedmiotowe zwolnienie od podatku obejmuje diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach.

Skoro zatem pracownik na polecenie pracodawcy odbywał podróże służbowe w związku z którymi przysługiwało mu uprawnienie do otrzymania diety, to uznać należy, że diety te do wysokości wynikającej z ww. przepisów korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przedstawionej sytuacji bez znaczenia pozostaje fakt, że należne diety zostały wypłacone dopiero po zawarciu ugody pozasądowej.

W konsekwencji diety otrzymane przez pracownika w związku z odbywanymi wcześniej podróżami służbowymi – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju – korzystają ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, należy stwierdzić, że Spółka nie powinna potrącać podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczeń wypłaconych pracownikowi w częściach dotyczących diet. Natomiast od pozostałych świadczeń wypłaconych pracownikowi dotyczących stosunku pracy Spółka ma obowiązek potrącić i odprowadzić podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w części dotyczącej wypłaty świadczeń z tytułu diet związanych z podróżami służbowymi uznano za nieprawidłowe, natomiast w części dotyczącej wypłaty pozostałych świadczeń z tytułu stosunku pracy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.