Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-1/4511-1-50/16-2/PP
z 23 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 5 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2016 r. (data wpływu 18 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, polskim rezydentem podatkowym (dalej: Wnioskodawca).

Wnioskodawca jest wspólnikiem – komandytariuszem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej. Spółka komandytowa prowadzi wysyłkową sprzedaż książek. Odbiorcami książek są Szkoły, Rady rodziców oraz osoby fizyczne. Sprzedaż dokonywana jest przesyłkami kurierskimi. Rozliczenie dokonywane jest po zakończeniu sprzedaży i rozliczeniu ewentualnego zwrotu.

W celu aktywizacji i uatrakcyjnienia sprzedaży, a także związania klienta z firmą w ramach ustaleń między stronami stosowane są dwie metody premiowania za dokonanie zakupów w firmie:

1. Wydanie określonych książek, czy też książki (zawartego w Regulaminie % od sprzedaży) w ramach tzw. „gratisu” - na dokumencie Wz (wydanie zewnętrzne),
2. Sprzedaż określonych książek (zawartego w Regulaminie % od sprzedaży) za 1 zł. - na dokumencie sprzedaży.
   
   

Zwykle stosowane są obie formy promocji jednocześnie w stosunku do tego samego klienta. W sporadycznych przypadkach, jeżeli klient nie życzy sobie dodatkowych książek, stosuje się rabat od faktury podstawowej zgodnie z regulaminem lub według indywidualnych uzgodnień.

Nabywcy książek zazwyczaj nie prowadzą działalności gospodarczej (Szkoły, Rady Rodziców, osoby fizyczne), sporadycznie są to firmy, które sponsorują zakup książek dla szkół ale nie prowadzą działalności w zakresie handlu książkami. Nagroda jest przyznawana w towarach, które sprzedano nabywcy lub w innych książkach. Ewentualnie zostaje pomniejszona wartość faktury o kwotę regulaminowego rabatu. Podatnik posiada dowody, że wręczone gratisy faktycznie wspierają podstawową sprzedaż - regulamin, w którym określone są warunki i adresaci promocji.

Firma prowadzi również sprzedaż książek przez internet, za złożenie zamówienia zakończonego transakcją - zakupieniem książek, sprzedawca, zgodnie ze swoim regulaminem, dodatkowo dołącza do odbiorcy książkę gratisową. Książka ta jest uwzględniona na oddzielnym dokumencie WZ (wydania zewnętrznego).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki na zakup gratisów wydawanych nieodpłatnie w ramach sprzedaży premiowej również przez internet stanowią koszt uzyskania przychodu?
2. Czy w przypadku sprzedaży (w ramach premii) za 1 zł. towarów o cenie nabycia znacznie ją przekraczającej, cena ich nabycia stanowi dla firmy koszt uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podatnik kwalifikując poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów powinien kierować się podstawową zasadą zaistnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a możliwością osiągnięcia z tego tytułu przychodu, albowiem to na nim spoczywa ciężar udowodnienia, że jego poniesienie ma (lub może mieć) wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Konsekwencją takiego zapisu jest wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków na reprezentację.

Wskazać w tym miejscu należy, że do kategorii wydatków mających na celu osiągnięcie przychodów - co do zasady - zalicza się koszty reklamy i promocji. Wydatki te, jako niewymienione w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w pełnej wysokości mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, pod warunkiem, że spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Ustawodawca jednakże nie zdefiniował pojęcia reprezentacji, reklamy oraz promocji, zatem rozpatrując niniejszą sprawę należy odnieść się do ich wykładni językowej.

Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja” należy rozumieć jako: „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”.

Zatem przenosząc ww. definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przyjąć należy, iż reprezentacja to przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie i na jego rzecz.

Celem reprezentacji jest m.in. kształtowanie i utrwalanie określonego wizerunku zewnętrznego firmy w oczach klientów, kontrahentów i opinii publicznej.

Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji „obraz przedsiębiorcy” przełoży się na nabywanie jego produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez przedsiębiorcę ma na celu stworzenie o nim takiego wyobrażenia, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego produktów czy usług.

Z kolei reklama to działania podmiotu gospodarczego kształtującego popyt na dane towary, usługi lub markę, poprzez poszerzenie wiedzy o nich, zachwalanie, mające na celu skłonienie jak największej liczby potencjalnych klientów do zakupu towarów lub usług tego podmiotu gospodarczego.

Pojęcie „reklamy” należy rozumieć jako wszelkie celowe działania podatnika mające na celu rozpowszechnienie wiedzy o oferowanych przez niego produktach lub usługach, działania których celem jest kształtowanie popytu, poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu, w celu zachęcenia do nabywania towarów, bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Podatek dochodowy od osób prawnych, Komentarz, Warszawa 1997, s. 159; zob. też wyrok NSA z dnia 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Lu 1030/98, Lex nr 46935).

Reprezentacja dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku podatnika jako podmiotu gospodarczego, natomiast reklama dotyczy działań zmierzających do kształtowania, rozpowszechniania wizerunku nie samego podatnika, lecz jego produktów (towarów i usług). Podnosi się także, iż reklama polega na przedstawianiu towarów i usług oraz nakłanianiu do ich nabycia w sposób bezpośredni, zaś reprezentacja pośrednio promuje podmiot gospodarczy poprzez stworzenie dobrego wizerunku firmy (J. Marciniuk, Podatek dochodowy od osób prawnych, Rok 2007, Komentarz, Wyd. C.H. Beck, Warszawa 2007, teza 438 do art. 16, s. 568).

Natomiast, zgodnie z definicją zawartą w internetowym słowniku Języka Polskiego PWN, promocją są „działania zmierzające do zwiększenia popularności jakiegoś produktu lub przedsięwzięcia”. Pod pojęciem promocji kryje się więc ogół czynności związanych z oddziaływaniem na klientów i potencjalnych nabywców polegających na dostarczaniu informacji, argumentacji i obietnic. Promocja stanowi także formę zachęty, skłaniającą do nabywania oferowanych produktów i usług, jak również wytwarzającą przychylną opinię o firmie.

Należy zauważyć, iż w przedstawionym stanie faktycznym, przekazywanie prezentów oraz gratisów ma niewątpliwie wpływ na uatrakcyjnienie sprzedaży, a tym samym pozyskanie klientów i wzrost sprzedaży oferowanych produktów, co w konsekwencji może skutkować zwiększeniem przychodów podatnika.

W tym przypadku bardziej istotne niż budowanie pozytywnych relacji z klientem czy wizerunku firmy, jest dotarcie do jak najszerszego kręgu potencjalnych klientów.

W związku z powyższym, wydatki na zakup prezentów przekazywanych klientom oraz gratisów dołączanych do sprzedawanego towaru stanowią dla Wnioskodawcy - pod warunkiem ich należytego udokumentowania - koszt uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadto, podkreśla się, że przywołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpływać na ocenę prawidłowości kwestii, będącej przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, że teza powołanego orzeczenia nie ma bezpośredniego zastosowania w przedmiotowym postępowaniu. Wskazane orzeczenie zapadło bowiem w innej sprawie i nie ma mocy wiążącej w omawianym przypadku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.