Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-519/16-3/EK
z 29 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613 z późn. zm.) oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 22 czerwca 2016 r. (data wpływu 4 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kwot opowiadających podatkowi od nieruchomości (pytanie nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania zwrotu kwot opowiadających podatkowi od nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Gmina Miasto (dalej: „Gmina”, „Wnioskodawca”) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT.

• Szkoły
  
  

Na terenie Gminy funkcjonują jednostki budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 885 ze zm., dalej: „UFP”), zajmujące się działalnością oświatową (dalej: „Szkoły”). Szkoły są jednostkami publicznymi wchodzącymi w strukturę systemu oświaty w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (tj. Dz. U, z 2004 r. nr 256 poz. 2572 ze zm., dalej: „USO”).

Szkoły w przeważającej części nie są obecnie odrębnymi od Gminy zarejestrowanymi podatnikami VAT, niemniej część ze Szkół jest zarejestrowana dla potrzeb VAT i korzysta ze zwolnienia, a część Szkół jest zarejestrowana dla potrzeb VAT i nie korzysta ze zwolnienia.

Na ten moment Gmina nie dokonała centralizacji rozliczeń VAT Szkół. Centralizacja jest planowana najpóźniej do końca 2016 r. (dokładny moment wprowadzenia centralizacji rozliczeń nie został dokonanie określony przez Gminę z uwagi, na fakt, że kształt przepisów dotyczący centralizacji nie jest jeszcze ostateczny i może ulegać modyfikacjom).

Organem prowadzącym Szkoły jest Wnioskodawca zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 USO.

Szkoły realizują zadania własne Gminy w zakresie edukacji publicznej w myśl art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2013 r. poz. 594 ze zm., dalej: „USG”). Wymóg zapewnienia kształcenia, wychowania i opieki jest również zadaniem oświatowym Gminy w myśl art. 5a ust. 2 pkt 1 USO.

Szkoły są obowiązane do wystawiania określonych dokumentów, takich jak przykładowo świadectwa, dyplomy, suplementy, zaświadczenia czy legitymacje (dalej: „Dokumenty”) na podstawie rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 28 maja 2010 r. w sprawie świadectw, dyplomów państwowych i innych druków szkolnych (tj. Dz. U. Z 2014r. poz. 893, dalej: „Rozporządzenie”). Szkoły mają również obwiązek sporządzania duplikatów tych Dokumentów, stosownie do § 22 Rozporządzenia.

Za wystawienie duplikatów Dokumentów, zgodnie z § 26 ust. 3 Rozporządzenia, Szkoły pobierają opłaty w wysokości: (i) równej kwocie opłaty skarbowej od poświadczenia własnoręczności podpisu za duplikat legitymacji szkolnej lub legitymacji przedszkolnej dla dziecka niepełnosprawnego, oraz (ii) równej kwocie opłaty skarbowej od legalizacji dokumentu za pozostałe Dokumenty.

Otrzymane opłaty stanowią dochód Gminy.

• Obciążenie z tytułu podatku od nieruchomości
  
  
  

Szkoły oraz Przedszkola (dalej łącznie jako: „Jednostki oświatowe”) posiadają budynki. Część pomieszczeń budynkach (pomieszczenia niemieszkalne) nie służy celom edukacyjnym, lecz jest przeznaczona na inne potrzeby, np. na gabinety lekarsko - pielęgnacyjne.

Jednostki oświatowe zawierają umowy użyczenia pomieszczeń (dalej: „Umowy użyczenia”). Na podstawie Umów użyczenia podmioty użytkujące nieruchomości nie są zobowiązani do dokonywania płatności wynagrodzenia (czynszu) na rzecz Jednostek oświatowych, niemniej ww. Umowy w niektórych przypadkach zawierają postanowienia dotyczące zwrotu opłat z tytułu podatku od nieruchomości obciążającego nieruchomości.

Obciążenia w ww. zakresie odbywają się w oparciu o stawki podatku od nieruchomości zawarte w odpowiednich uchwałach Rady Gminy. Obciążenia w ww. zakresie odbywają się w oparciu o noty księgowe wystawiane przez jednostki (dalej: „Noty”).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku, kiedy podmioty użytkujące nieruchomości na podstawie umów użyczenia są zobowiązane do dokonywania zwrotu kwot odpowiadających podatkowi od nieruchomości obciążającemu nieruchomości, czy taka kwota zwrotu ww. podatku podlegać będzie opodatkowaniu VAT?

W ocenie Wnioskodawcy przypadku, kiedy podmioty użytkujące nieruchomości na podstawie umów użyczenia są zobowiązane do dokonywania zwrotu kwot odpowiadających podatkowi od nieruchomości obciążającemu nieruchomości, taka kwota zwrotu ww. podatku nie będzie podlegać opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel a w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Treść przytoczonego art. 5 ust. 1 pkt l ustawy o VAT wskazuje, że to nie odpłatność sama w sobie podlega opodatkowaniu, lecz świadczenie (towar, usługa), za które taka odpłatność przysługuje.

Zdaniem Wnioskodawcy, brak będzie podstaw naliczania VAT w przypadku obciążania podmiotów korzystających z nieruchomości na podstawie Umów użyczenia kosztem podatku od nieruchomości.

W przypadku takiego obciążenia nie dojdzie do żadnej z czynności, które mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu VAT (nie dojdzie zarówno do dostawy towaru, ani do świadczenia usług w rozumieniu art. 7 i 8 ustawy o VAT).

Na poparcie swojego stanowiska, Gmina przytacza następujące argumenty:

Zgodnie z przepisem art. 6 Ordynacji podatkowej, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa powiatu lub gminy wynikające z ustawy podatkowej.

Podatek od nieruchomości: (i) jest świadczeniem pieniężnym nieekwiwalentnym (jego zapłata nie sprawia, że podatnikowi przysługuje jakieś wzajemne świadczenie ze strony organu podatkowego), (ii) jest świadczeniem przymusowym - strony umowy najmu nie mają wpływu ani na wysokość tego podatku ani też na obowiązek jego zapłaty, oraz (ii) ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości. Z tego też względu podatek ten nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu VAT;

Cywilnoprawna umowa użyczenia nakłada na jej strony określone przepisami prawa obowiązki. W myśl art. 710 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tj. Dz. U. z 2014r., poz. 121, ze zm.) przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Z przepisu tego wynika, że użyczenie jest nieodpłatne. Jednocześnie strony umowy użyczenia mają swobodę w zakresie określenia sposobu rozliczenia dodatkowych opłat i kosztów. Mogą zawrzeć w umowie postanowienie dotyczące zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości. Wnioskodawca podkreśla, że w przedstawionym stanie faktycznym podatek od nieruchomości nie jest elementem kalkulacyjnym (cenotwórczym), ponieważ w Umowie użyczenia nie przewidziano wynagrodzenia za udostępnienie nieruchomości.

Reasumując, z przytoczonych przepisów wynika, że nie można mówić o odsprzedaży podatku od nieruchomości na rzecz osób trzecich, a jedynie o zwrocie środków na zapłatę ww. obowiązkowego świadczenia przez Jednostki oświatowe. Z tego powodu, tego typu refundacja nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Gminy znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów. Przykładowo, takie stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 22 czerwca 2012 r. nr ILPP2/443-293/12-4/AD: „(...) podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...). Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie obrotem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości. (...) Tym samym w zamian za pobierany od tej szkoły i przekazywany podatek od nieruchomości Zainteresowany nie świadczy na rzecz drugiej szkoły żadnych usług. W konsekwencji pobrany podatek od nieruchomości przez Wnioskodawcę nie jest wynagrodzeniem za świadczenie usług. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...)”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast, przez świadczenie usług – stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących, osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych, towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

W przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a ustawy)

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2–5, art. 30a – 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak wynika z art. 29a ust. 6 ustawy – podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Należy nadmienić, że uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem podatku VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca - Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem VAT. Na terenie Gminy funkcjonują jednostki budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych zajmujące się działalnością oświatową (Szkoły). Szkoły są jednostkami publicznymi wchodzącymi w strukturę systemu oświaty w rozumieniu art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty. Wnioskodawca wskazał, że szkoły w przeważającej części nie są obecnie odrębnymi od Gminy zarejestrowanymi podatnikami VAT, niemniej część ze Szkół jest zarejestrowana dla potrzeb VAT i korzysta ze zwolnienia, a część Szkół jest zarejestrowana dla potrzeb VAT i nie korzysta ze zwolnienia. Na ten moment Gmina nie dokonała centralizacji rozliczeń VAT Szkół. Centralizacja jest planowana najpóźniej do końca 2016 r. Organem prowadzącym Szkoły jest Wnioskodawca zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 USO. Szkoły realizują zadania własne Gminy w zakresie edukacji publicznej w myśl art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym. Wnioskodawca wskazał, że Szkoły oraz Przedszkola posiadają budynki. Część pomieszczeń budynkach (pomieszczenia niemieszkalne) nie służy celom edukacyjnym, lecz jest przeznaczona na inne potrzeby, np. na gabinety lekarsko-pielęgnacyjne. Jednostki oświatowe zawierają umowy użyczenia pomieszczeń. Na podstawie Umów użyczenia podmioty użytkujące nieruchomości nie są zobowiązani do dokonywania płatności wynagrodzenia (czynszu) na rzecz Jednostek oświatowych, niemniej ww. Umowy w niektórych przypadkach zawierają postanowienia dotyczące zwrotu opłat z tytułu podatku od nieruchomości obciążającego nieruchomości. Obciążenia w ww. zakresie odbywają się w oparciu o stawki podatku od nieruchomości zawarte w odpowiednich uchwałach Rady Gminy. Obciążenia w ww. zakresie odbywają się w oparciu o noty księgowe wystawiane przez jednostki.

Należy zauważyć, że umowa użyczenia jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno użyczającego, jak i biorącego w użyczenie – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z przepisu art. 710 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2016 r. poz. 380, z późn. zm.) przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy.

Kwestie zawierania umów reguluje wspomniana już ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 353(1) Kodeksu cywilnego. W myśl powyższego artykułu strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Odnośnie umowy użyczenia, należy wskazać, że istotnymi cechami takiej umowy są dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność. Jednakże jeśli pojawia się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną, a więc jako taka podlega opodatkowaniu.

Treść powołanych wyżej przepisów wskazuje, że aby uznać dane świadczenie za opodatkowane podatkiem VAT musi ono być odpłatne, w myśl art. 8 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, bądź też nieodpłatne, ale spełniające warunki wynikające z art. 8 ust. 2 ustawy.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Natomiast, aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT w rozumieniu art. 8 ust. 2 ustawy, musi ono służyć celom innym niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa należy zauważyć, że każda czynność wykonana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi, bowiem usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatników w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna.

Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Strony stosunku cywilnoprawnego mogą, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie, co do zwrotu należności z tytułu podatku od nieruchomości.

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej.

Należność publicznoprawna jaką jest podatek od nieruchomości nie może podlegać dalszej odsprzedaży. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości obrotem. Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży bowiem na podatniku i to on jest zobowiązany do zapłaty należności z tego tytułu. Z tych względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega on refakturowaniu.

Jak wyżej wskazano, strony stosunku cywilnoprawnego mogą jednak, w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu podatku od nieruchomości.

Niezależnie jednak od tego, w jaki sposób jest zwracana użyczającemu przez biorącego w użyczenie kwota podatku od nieruchomości zawsze jest ona należnością obciążającą właściciela nieruchomości. Natomiast obowiązek korzystającego w stosunku do tego właściciela stanowi zobowiązanie cywilnoprawne, uregulowane w zawartej umowie, a więc należy ją traktować jako należność otrzymaną z tytułu odpłatnego świadczenia ww. usługi.

W odniesieniu do opisu sprawy przedstawionego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku stwierdzić należy, że podatek od nieruchomości jest należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi użyczenia nieruchomości i stanowi element kwoty należnej z tytułu świadczenia ww. usługi. Podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak usługa odpłatnego użyczenia.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w przypadku umowy użyczenia przedmiotem świadczenia na rzecz biorącego w użyczenie jest usługa główna, tj. użyczenie nieruchomości, a koszty dodatkowe, tj. opłata z tytułu podatku od nieruchomości, stanowią element rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę użyczenia, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym, ponoszone przez użyczającego wydatki z tytułu podatku od nieruchomości mają wpływ na podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usługi użyczenia na rzecz biorącego w użyczenie.

Z uwagi na przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że na całość świadczenia należnego od biorącego w użyczenie składa się kwota podatku od nieruchomości, która stanowi płatność za wykonanie przez Wnioskodawcę usługi użyczenia nieruchomości i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki właściwej dla usługi odpłatnego udostępnienia nieruchomości.

Dlatego też mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz ugruntowane orzecznictwo TSUE stwierdzić należy, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest usługa udostępnienia nieruchomości, a wskazany w opisie stanu faktycznego podatek od nieruchomości stanowi element cenotwórczy tej usługi i jako świadczenie jednolite podlegać będzie opodatkowaniu stawką właściwą dla usługi udostępnienia nieruchomości.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa ( art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U z 2016 r. , poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcie naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy). Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57 a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.