2016.09.22 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-432/16-2/AR
z 22 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 18 maja 2016 r. (data wpływu 10 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu 31 sierpnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej – jest nieprawidłowe,
określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej – jest prawidłowe,
określenia stawki podatku dla darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 czerwca 2016 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej, określenia podstawy opodatkowania oraz stawki podatku dla tych czynności.

Wniosek został uzupełniony pismem z 29 sierpnia 2016 r. (data wpływu 31 sierpnia 2016 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z 18 sierpnia 2016 r. znak IBPP1/4512-432/16-1/DK

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

1 zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada status polskiego rezydenta podatkowego. Wnioskodawca obecnie jest wspólnikiem spółki osobowej, która jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie jest jednak podatnikiem podatku od towarów i usług jako osoba fizyczna.

Wnioskodawca w swoim majątku prywatnym posiada niezarejestrowany znak towarowy, będący przedmiotem prawa autorskiego (zwany dalej: Znakiem towarowym). Wnioskodawca planuje reorganizację swojego majątku w zakresie posiadanego znaku towarowego. Znak nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowany przez Wnioskodawcę.

W związku z reorganizacją majątku w postaci znaku towarowego Wnioskodawca rozważa dokonanie darowizny znaku do spółki osobowej (komandytowej lub jawnej). Znak towarowy będzie używany w spółce na cele prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Na potrzeby planowanej darowizny dokonana zostanie wycena niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem prawa autorskiego. Wartość Znaku na dzień dokonania darowizny zostanie określona przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego i będzie odzwierciedlać wartość rynkową Znaku. Znak w dniu przyjęcia go do używania przez spółkę będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej.

Wnioskodawca będzie dokonywał darowizny albo znaku o którym mowa w zdarzeniu 1 albo udziału do znaku o którym mowa w zdarzeniu 2. Wnioskodawca nie będzie darował jednocześnie znaku towarowego i udziału w znaku towarowym.

2 zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca niezależnie od posiadanego (jest właścicielem) znaku towarowego o którym mowa w zdarzeniu 1 powyżej, jest również współwłaścicielem (ma udział w znaku w wysokości 50%) niezarejestrowanego znaku towarowego, którego warstwa graficzna stanowi utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (zwany dalej na potrzeby wniosku: Znakiem towarowym). Autorskie prawa majątkowe do znaku, którego współwłaścicielem jest Wnioskodawca stanowią utwór w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2006 r., nr 90, poz. 631 ze zm.).

W przyszłości Wnioskodawca może darować ww. udział w znaku towarowym do spółki osobowej (jawnej lub komandytowej, dalej spółka osobowa), w której na dzień dokonania darowizny będzie wspólnikiem. Znak towarowy będzie używany w spółce na cele prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Na potrzeby planowanej darowizny dokonana zostanie wycena udziału do niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem prawa autorskiego. Wartość udziału w Znaku na dzień dokonania darowizny zostanie określona przez niezależnego rzeczoznawcę majątkowego i będzie odzwierciedlać wartość rynkową tego udziału.

W uzupełnieniu podano, że:

A. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego do spółki osobowej.

Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca był podatnikiem podatku VAT w okresie 2004-2010 r., składał deklaracje VAT. Wnioskodawca był podatnikiem VAT w zakresie świadczenia usług fryzjerskich.
Wnioskodawca w momencie wytworzenia znaku towarowego nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Znak został wytworzony przed 2004 r.
Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej jako osoba fizyczna. Wnioskodawca prowadził indywidualną działalność gospodarczą w okresie w okresie 2004-2010 r. w zakresie usług fryzjerskich, wytworzony znak nie był i nie jest związany z działalnością w zakresie usług fryzjerskich.
Znak dotyczy produktów spożywczych.
Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę.
Wnioskodawca nie poniósł udokumentowanych wydatków związanych z wytworzeniem znaku, znak został zaprojektowany przez Wnioskodawcę.
Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie określić daty wytworzenia znaku, było to w przeszłości kilkanaście lat temu, przed 2004 r.
Wnioskodawca zamierzał znak wykorzystywać w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki osobowej.
Wnioskodawca nie wytworzył znaku w związku z prowadzeniem przez siebie działalności gospodarczej jako osoba fizyczna.
Na pytanie tut. organu „Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu/wytworzeniu ww. znaku towarowego, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do doliczenia podatku naliczonego VAT przy wytworzeniu znaku.”
Wnioskodawca nie poniósł wydatków związanych z wytworzeniem znaku towarowego.
Znak przez Wnioskodawcę nie był wykorzystywany do czynności opodatkowanych. Znak był wykorzystywany przez spółkę osobową.
Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie podać terminu darowizny, będzie to w przyszłości.
Darowizna znaku będzie dokonana przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.
Darowizna znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę znaku do prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej, bowiem spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą produktów spożywczych. Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku do działalności gospodarczej prowadzonej jako osoba fizyczna.
Darowizna znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę znaku do prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą produktów spożywczych.

B. w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny udziału znaku towarowego do spółki osobowej.

Wnioskodawca był czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług w latach 2004 - 2010 i składał deklaracje VAT, w zakresie świadczenia usług fryzjerskich.
Wnioskodawca w momencie wytworzenia udziału w znaku towarowym nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.
Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej jako osoba fizyczna. Wnioskodawca prowadził indywidualną działalność gospodarczą w okresie 2004 – 2010 r. w zakresie usług fryzjerskich, wytworzony znak (udział) nie był i nie jest związany z działalnością w zakresie usług fryzjerskich.
Jest to utwór wyrażony znakami graficznymi.
Znak towarowy (udział) został wytworzony przez Wnioskodawcę jako współtwórca, Wnioskodawca nie jest w stanie określić dokładnej daty wytworzenia znaku.
Wnioskodawca nie poniósł udokumentowanych wydatków związanych z wytworzeniem znaku, znak został zaprojektowany przez Wnioskodawcę jako współtwórca. Wnioskodawca nie ponosi kosztów związanych z utrzymaniem znaku. Drugi współwłaściciel znaku jest współtwórcą znaku.
Wnioskodawca jest współtwórcą znaku (współpracował przy wytworzeniu znaku).
Wnioskodawca zamierzał znak wykorzystywać w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki osobowej.
Wnioskodawca nie wytworzył znaku w związku z prowadzeniem przez siebie działalności gospodarczej jako osoba fizyczna tj. indywidualnej działalności gospodarczej.
Na pytanie tut. organu „Czy Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT przy nabyciu/wytworzeniu ww. znaku towarowego, jeśli nie to dlaczego?”, Wnioskodawca odpowiedział, że „Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do doliczenia podatku naliczonego VAT przy wytworzeniu znaku (udziału).”
Wnioskodawca nie poniósł wydatków związanych z wytworzeniem znaku towarowego.
Znak przez Wnioskodawcę nie był wykorzystywany do czynności opodatkowanych. Znak był wykorzystywany przez spółkę.
Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie podać terminu darowizny udziału w znaku, będzie to w przyszłości.
Darowizna znaku będzie dokonana przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej.
Darowizna znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę znaku, którego udział daruje Wnioskodawca do prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie wykorzystywał znaku do działalności gospodarczej prowadzonej jako osoba fizyczna.
Darowizna znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę do prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Pytania do zdarzenia 1:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przekazanie w drodze umowy darowizny przez Wnioskodawcę spółce osobowej (w której Wnioskodawca będzie wspólnikiem) niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem prawa autorskiego będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów usług?
W przypadku uznania, iż przekazanie nieodpłatne niezarejestrowanego znaku towarowego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jaka będzie podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny prawa autorskiego tj. niezarejestrowanego znaku towarowego i czy w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej koszty wytworzenia Znaku towarowego nie zaś od innej wartości np. wartości rynkowej znaku towarowego?

Pytania do zdarzenia 2:

Czy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przekazanie w drodze umowy darowizny przez Wnioskodawcę spółce osobowej (której Wnioskodawca będzie wspólnikiem) udziału w znaku towarowym stanowiącym przedmiot prawa autorskiego będzie czynnością opodatkowaną podatkiem od towarów usług?
W przypadku uznania, iż przekazanie nieodpłatne udziału w znaku towarowym stanowiącym przedmiot prawa autorskiego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jaka będzie podstawa opodatkowania podatkiem od towarów i usług darowizny prawa autorskiego tj. udziału w znaku i czy w takiej sytuacji Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej koszty wytworzenia udziału w przedmiotowym znaku towarowym nie zaś od innej wartości np. wartości rynkowej udziału w znaku?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie w zakresie zdarzenia 1.

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna znaku towarowego stanowiącego przedmiot prawa autorskiego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie jest działalnością gospodarczą darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Z przywołanych przepisów wynika wyraźnie, że warunkiem koniecznym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Przy czym należy zauważyć, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (por. wyrok NSA z 21 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 264/12). Tym samym, dla określenia czy w odniesieniu do konkretnej czynności, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest każdorazowe odniesienie się do okoliczności faktycznych danej sprawy i dokonanie oceny, czy zamierzona lub wykonana czynność zostanie wykonana lub została dokonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy o VAT oraz, czy czynność taka jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Działalność gospodarcza, co do zasady, cechuje się niezależnym, powtarzalnym i częstotliwym charakterem, ponieważ jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług, kto - jako osoba fizyczna - dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Taka sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż, czy darowizna, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług. Wskazana wyżej argumentacja znajduje pełne potwierdzenie także w prawie wspólnotowym, tj. w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1 ze zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarczą obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Nie jest bowiem działalnością gospodarczą - w rozumieniu ww. przepisów - darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), co ma miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Uznanie jednorazowej czynności darowizny znaku towarowego za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działał w charakterze producenta, handlowa lub usługodawcy, z zamiarem wielokrotnego wykonywania tych czynności, co w opisie zdarzenia przyszłego nie wystąpiło. Tak m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 10 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 53/16. Podobnie w interpretacjach organów podatkowych m.in. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi IPTPP4/443-154/14-4/UNR z dnia 29 maja 2014.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty/wytworzony ani też wykorzystany w trakcie jego posiadania w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód i jednocześnie okoliczności dokonania tej czynności nie noszą znamion działalności gospodarczej, o której mowa w ustawie o VAT, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2, podmiotu dokonującego tych czynności nie można uznać za podatnika VAT.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany/wytwarzany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż (w tym przypadku darowizna), nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca rozważa dokonanie następującej transakcji: posiada w swoim majątku prywatnym niezarejestrowany znak towarowy. Opisany powyżej znak towarowy Wnioskodawca rozważa przekazać w formie darowizny spółce osobowej (jawnej/komandytowej). Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z wytworzeniem znaku towarowego.

Ze wskazanych na wstępie regulacji wynika, że świadczenie usług, co do zasady, jest opodatkowane podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę z tytułu darowizny znaku towarowego za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującego darowizny znaku towarowego, za występującego w związku z darowizną jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przestanek brak.

Taki wniosek wynika z faktu, że Wnioskodawca daruje znak z majątku prywatnego, zatem Wnioskodawca dokonując darowizny znaku towarowego będzie korzystał z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawcę darowizna znaku towarowego, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w związku z ww. darowizną będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co

oznacza, że nie wypełni przestanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna znaku towarowego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie jest działalnością gospodarczą darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), a Wnioskodawca nie działa w niniejszych okolicznościach sprawy w charakterze podatnika podatku VAT.

Ad. 2.

W sytuacji uznania przez organ, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna znaku towarowego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem znaku towarowego, takie wydatki stanowią koszty wytworzenia znaku takie jak wydatki na zaprojektowanie znaku towarowego.

Podstawą opodatkowania w sytuacji świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy VAT, koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawodawca nie sprecyzował do jakich kosztów odnosi się omawiany przepis. Wydaje się jednak, że mowa jest tutaj o kosztach rzeczywiście poniesionych w związku ze świadczoną usługą. Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe np. są to koszty zaprojektowania znaku.

Ww. przepis art. 29a ustawy stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74-77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Stosownie do art. 75 Dyrektywy, w odniesieniu do świadczenia usług, o których mowa w art. 26 (tj. m.in. usług świadczonych przez podatnika nieodpłatnie na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, uznawanych za usługi świadczone odpłatnie) w przypadku gdy towary stanowiące część majątku przedsiębiorstwa używane są do celów prywatnych lub usługi są świadczone nieodpłatnie, podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie tych usług.

W myśl art. 78 lit. a) Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej - należnego z tytułu danej transakcji. Zarówno w polskich przepisach, jak i przepisach wspólnotowych brak jest bezpośredniej podstawy prawnej, która wprost pozwalałaby na wyodrębnienie świadczeń złożonych i traktowanie ich jako takich na gruncie przepisów o podatku VAT. Kwestie te analizowane były przez polskie i wspólnotowe sądy, i choć orzecznictwo w tym zakresie nie jest jednolite, należy wziąć je pod uwagę, analizując okoliczności przedstawionej sprawy.

Zgodnie z dorobkiem orzeczniczym TSUE (C-572/07, C-349/96, C-111/05), w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedno świadczenie z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia. Należy zaznaczyć, że co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne. Dopiero za pewne odstępstwo i wyjątek należy uznać potraktowanie kilku świadczeń za jedno złożone. W orzecznictwie sądowym, także w sprawach dotyczących świadczeń złożonych, wielokrotnie akcentowany jest fakt, iż potraktowanie kilku usług za jedną złożoną stanowi odstępstwo od powszechności opodatkowania, zgodnie z którą każde świadczenie należy postrzegać odrębnie.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem praw autorskich, w przypadku gdy ta czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem tj. koszt zaprojektowania znaku.

W przedmiotowej sprawie za koszty takie należy zatem uznać koszty poniesione na wytworzenie we własnym zakresie znaku towarowego. Za takie koszty należy uznać koszt zaprojektowania znaku, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak. Podobne stanowisko przedstawiono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. ILPP2/443-590/13- 3/PR.

Natomiast stawka podatku od towarów i usług mająca zastosowanie dla przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, wynosi 23 %.

Reasumując, należy stwierdzić, że z tytułu dokonanej darowizny Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem znaku towarowego, takie wydatki w przedmiotowym opisie sprawy stanowią koszty wytworzenia znaku takie jak: wydatki na zaprojektowanie znaku towarowego, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak, a jeżeli znak zaprojektowała osoba trzecia to wydatkiem będzie wynagrodzenie jakie zapłacił tej osobie za zaprojektowanie znaku. Podstawą opodatkowania dla celów VAT z tytułu dokonania darowizny dla celów nie będzie zaś inna wartość np. wartość rynkowa niezarejestrowanego znaku towarowego.

Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie w zakresie zdarzenia 2.

Ad. 1.

Czynność przeniesienia udziału w prawach ochronnych do znaków towarowych prowadzi do przeniesienia praw niematerialnych i prawnych, niestanowiących towarów w rozumieniu ustawy o VAT. Tym samym, w związku z dopełniającą definicją świadczenia usług w rozumieniu przedmiotowej ustawy, zbycie praw ochronnych do znaków towarowych stanowi świadczenie usług. Ze względu jednakże na fakt, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna znaku towarowego stanowiącego przedmiot prawa autorskiego nie stanowi działalności gospodarczej, zatem nie będzie ona podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przywołanych przepisów wynika wyraźnie, że warunkiem koniecznym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Przy czym należy zauważyć, że ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług (por. wyrok NSA z 21 grudnia 2012 r. sygn. akt I FSK 264/12). Tym samym, dla określenia czy w odniesieniu do konkretnej czynności, mamy do czynienia z podatnikiem podatku od towarów i usług konieczne jest każdorazowe odniesienie się do okoliczności faktycznych danej sprawy i dokonanie oceny, czy zamierzona lub wykonana czynność zostanie wykonana lub została dokonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów u.p.t.u. oraz, czy czynność taka jest związana z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Działalność gospodarcza, co do zasady, cechuje się niezależnym, powtarzalnym i częstotliwym charakterem, ponieważ jest związana z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest więc podatnikiem podatku od towarów i usług, kto - jako osoba fizyczna - dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności. Taka sytuacja występuje w przypadku zbycia przez daną osobę majątku prywatnego. Majątek taki nabywany jest bowiem na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej, w tym handlowej, a zatem jego sprzedaż, czy darowizna, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika podatku od towarów i usług. Wskazana wyżej argumentacja znajduje pełne potwierdzenie także w prawie wspólnotowym, tj. w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnotowego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1 ze zm.). Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy, podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Nie jest działalnością gospodarczą - w rozumieniu ww. przepisów - darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), co ma miejsce w przedstawionym zdarzeniu przyszłym. Uznanie jednorazowej czynności darowizny znaku towarowego za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług wymagałoby wykazania, że w momencie jej realizacji podatnik działał w charakterze producenta, handlowa lub usługodawcy, z zamiarem wielokrotnego wykonywania tych czynności, co w opisie zdarzenia przyszłego nie wystąpiło.

Tak m.in. w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 10 lutego 2016 r., sygn. akt I SA/Sz 53/16. Podobnie w interpretacjach organów podatkowych m.in. Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi IPTPP4/443-154/14-4/UNR z dnia 29 maja 2014.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jako osoba fizyczna nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca rozważa dokonanie następującej transakcji: posiada w swoim majątku prywatnym niezarejestrowany znak towarowy. Opisany powyżej udział w znaku towarowym Wnioskodawca rozważa przekazać w formie darowizny spółce osobowej (jawnej/komandytowej). Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do odliczenia VAT w związku z wytworzeniem znaku towarowego.

W związku z przedstawionym opisem sprawy stwierdzić należy, że brak jest przesłanek pozwalających uznać Wnioskodawcę z tytułu darowizny udziału w znaku towarowym za podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Jak wcześniej wyjaśniono, aby uznać określoną sprzedaż za opodatkowaną podatkiem VAT nie wystarcza stwierdzić jedynie czynności opodatkowanej np. w postaci usługi, lecz wymagane jest określenie podmiotu świadczącego usługi w tym przypadku dokonującego darowizny znaku towarowego, za występującego w związku z darowizną jako podatnika podatku od towarów i usług. W niniejszej sprawie takich przesłanek brak.

Taki wniosek wynika z faktu, że Wnioskodawca daruje udział w znaku z majątku prywatnego, zatem Wnioskodawca dokonując darowizny udziału znaku towarowego będzie korzystał z prawa do rozporządzania majątkiem osobistym, który nie był związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, dokonana przez Wnioskodawcę darowizna udziału znaku towarowego, nie będzie stanowiła działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy i nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca w związku z ww. darowizną będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, co oznacza, że nie wypełni przesłanek zdefiniowanych w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy i nie wystąpi w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Podsumowując, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna udziału w znaku towarowym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie jest działalnością gospodarczą darowizna składnika majątku osobistego (prywatnego), a Wnioskodawca nie działa w niniejszych okolicznościach sprawy w charakterze podatnika podatku VAT.

Ad. 2.

W sytuacji uznania przez organ, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym darowizna udziału w znaku towarowym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podstawę opodatkowania stanowi całkowita kwota wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem znaku towarowego (jako jego udział) takie wydatki stanowią koszty wytworzenia udziału w znaku takie jak wydatki na zaprojektowanie znaku towarowego. Podstawą opodatkowania w sytuacji świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 pkt 2) ustawy VAT jest, zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy VAT, koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika. Ustawodawca nie sprecyzował do jakich kosztów odnosi się omawiany przepis. Wydaje się jednak, że mowa jest tutaj o kosztach rzeczywiście poniesionych w związku ze świadczoną usługą. Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, iż chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe np. są to koszty zaprojektowania znaku.

W myśl art. 78 lit. a) Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Mając zatem na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony opis sprawy, stwierdzić należy, iż w przypadku przedmiotowego nieodpłatnego przekazania udziału do niezarejestrowanego znaku towarowego będącego przedmiotem praw autorskich, która to czynność będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem tj. koszt zaprojektowania znaku (jako udział).

W przedmiotowej sprawie za koszty takie należy zatem uznać koszty poniesione na wytworzenie we własnym zakresie udziału w znaku towarowym. Za takie koszty należy uznać koszt zaprojektowania znaku, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak. Podobne stanowisko przedstawiono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2013 r., sygn. ILPP2/443-590/13-3/PR.

Natomiast stawka podatku od towarów i usług mająca zastosowanie dla przedstawionego stanu faktycznego, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy VAT, wynosi 23 %.

Reasumując, należy stwierdzić, że z tytułu dokonanej darowizny Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania stanowiącej całkowitą kwotę wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę w związku z wytworzeniem znaku towarowego za takie wydatki w przedmiotowym opisie sprawy stanowią koszty wytworzenia znaku takie jak: wydatki na zaprojektowanie znaku towarowego, który może określić sam Wnioskodawca jeżeli on zaprojektował przedmiotowy znak, a jeżeli znak zaprojektowała osoba trzecia to wydatkiem będzie wynagrodzenie jakie zapłacił tej osobie za zaprojektowanie znaku. Podstawą opodatkowania dla celów VAT z tytułu dokonania darowizny dla celów nie będzie zaś inna wartość np. wartość rynkowa udziału niezarejestrowanego znaku towarowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania podatkiem VAT darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej,
prawidłowe w zakresie określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej,
prawidłowe - w zakresie określenia stawki podatku darowizny dla znaku towarowego oraz udziału w znaku towarowym do spółki osobowej.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem wniosku, tut. organ udzielił odpowiedzi w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 710 ze zm.) - zwanej dalej ustawą o VAT – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów.

Z powyższego jednoznacznie wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania, podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i wykonywane w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy o VAT, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem, świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Zgodnie z art. 888 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 380 ze zm.), przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku.

Jak wynika z powyższego darowizna jest umową cywilnoprawną, cechującą się nieodpłatnością oraz przysporzeniem majątkowym tylko jednej ze stron umowy.

W przypadku przeniesienia praw do wartości niematerialnych i prawnych w drodze darowizny, dotychczasowy właściciel przenosi na nabywcę prawo do tych wartości.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie dokonywał darowizny znaku lub udziału w znaku. Wnioskodawca nie będzie darował jednocześnie znaku towarowego i udziału w znaku towarowym.

Wnioskodawca obecnie jest wspólnikiem spółki osobowej, która jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca nie jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca był podatnikiem podatku VAT w okresie 2004-2010 r., składał deklaracje VAT. Wnioskodawca był podatnikiem VAT w zakresie świadczenia usług fryzjerskich. Wnioskodawca prowadził indywidualną działalność gospodarczą w okresie w okresie 2004-2010 r. w zakresie usług fryzjerskich, wytworzony znak nie był i nie jest związany z działalnością w zakresie usług fryzjerskich. Znak dotyczy produktów spożywczych. Znak towarowy został wytworzony przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca w momencie wytworzenia znaku towarowego nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Znak został wytworzony przed 2004 r. Wnioskodawca zamierzał znak wykorzystywać w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki osobowej. Znak przez Wnioskodawcę nie był wykorzystywany do czynności opodatkowanych. Znak nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz nie jest amortyzowany przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca planuje reorganizację swojego majątku w zakresie posiadanego znaku towarowego, w ramach którego rozważa dokonanie jego darowizny do spółki osobowej (komandytowej lub jawnej), której jest wspólnikiem. Darowizna znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę znaku do prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem spółka zajmuje się produkcją i sprzedażą produktów spożywczych. Darowizna znaku będzie dokonana przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej. Znak towarowy będzie używany w spółce na cele prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Znak w dniu przyjęcia go do używania przez spółkę będzie nadawał się do gospodarczego wykorzystania dla potrzeb prowadzonej przez spółkę działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie jest w stanie dokładnie podać terminu darowizny, będzie to w przyszłości.

Wnioskodawca niezależnie od posiadanego (jest właścicielem) znaku towarowego o którym mowa powyżej, jest również współwłaścicielem (ma udział w znaku w wysokości 50%) niezarejestrowanego znaku towarowego, którego warstwa graficzna stanowi utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych (zwany dalej na potrzeby wniosku: Znakiem towarowym). Udział w znaku jest to utwór wyrażony znakami graficznymi. Znak towarowy (udział) został wytworzony przez Wnioskodawcę jako współtwórca, Wnioskodawca nie jest w stanie określić dokładnej daty wytworzenia znaku. Drugi współwłaściciel znaku jest współtwórcą znaku. Wnioskodawca w momencie wytworzenia udziału znaku towarowego nie był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca zamierzał znak wykorzystywać w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki osobowej. Znak przez Wnioskodawcę nie był wykorzystywany do czynności opodatkowanych.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia opodatkowania darowizny znaku towarowego lub udziału w znaku na rzecz spółki osobowej (komandytowej lub jawnej).

Na podstawie art. 120 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm.) – znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa.

W myśl art. 120 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej – znakiem towarowym, w rozumieniu ust. 1, może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy.

Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Na podstawie art. 153 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej – przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej.

Czas trwania prawa ochronnego na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym (art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej).

Prawo ochronne na znak towarowy może zostać, na wniosek uprawnionego, przedłużone dla wszystkich lub części towarów, na kolejne okresy dziesięcioletnie – art. 153 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Prawo ochronne na znak towarowy jest bezwzględnym prawem podmiotowym o określonej przepisami ustawy Prawo własności przemysłowej czasowej i terytorialnej skuteczności.

Znakiem towarowym są zatem wszelkie znaki, oznaczenia, symbole, których zadaniem jest indywidualizowanie towarów lub usług na rynku. Uważa się, że znaki pełnią trzy funkcje: oznaczania pochodzenia, jakościową, reklamową.

Znak towarowy oznacza pochodzenie, gdy wskazuje, że opatrzone tym znakiem towary lub usługi pochodzą z tego samego źródła (gwarantującego i kontrolującego ich jakość). Funkcja jakościowa znaku towarowego polega na informowaniu przez znak, że wszystkie opatrzone nim towary lub usługi są takiej samej jakości. Funkcję reklamową wypełnia znak, jeśli zachęca on do zakupu opatrzonych tym znakiem towarów lub usług. A tak się dzieje, jeśli klienci z danym znakiem towarowym kojarzą dobrą jakość towarów lub usług lub też znak ten przyciąga uwagę klientów – wywołuje u nich pozytywne skojarzenia lub w inny sposób pozytywnie oddziaływa. Funkcję reklamową przede wszystkim realizują renomowane znaki towarowe.

W związku z przedstawionym opisem sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa stwierdzić należy, że przekazanie w formie darowizny znaku towarowego/udziału w znaku przez Wnioskodawcę na rzecz spółki osobowej (w celu wykorzystania go przez spółkę w prowadzonej działalności gospodarczej), stanowi działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, a Wnioskodawca występuje w tej czynności jako podatnik VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W ocenie tut. organu, charakter znaku towarowego i korzyści wynikające z faktu bycia jego właścicielem wykluczają, by mógł być on wykorzystywany na cele osobiste. Funkcje znaku towarowego, czyli oznaczanie pochodzenia, jakościowa oraz reklamowa powodują, że niemożliwym jest skuteczne realizowanie praw z niego wynikających w sferze „życia prywatnego”, w oderwaniu od działalności gospodarczej. Trudno jest wskazać okoliczności, kiedy i w jaki sposób znak towarowy miałby służyć celom osobistym osoby fizycznej. Jakkolwiek możliwe jest samo posiadanie praw do znaku towarowego i niekorzystanie z nich, jednak w przypadku kiedy dochodzi do realizacji uprawnień z nich wynikających, zawsze jest to cel zarobkowy, a nie osobisty. W przypadku wytworzenia przez Wnioskodawcę znaku/udziału w znaku i wykorzystywania go przez spółkę osobową, bez znaczenia pozostaje, że Wnioskodawca nie prowadził działalności gospodarczej indywidualnej, w której wykorzystywałby znak i nie może to stanowić argumentu przemawiającego za potraktowaniem posiadanego znaku towarowego/udziału w znaku jako majątku osobistego bez zamiaru wykorzystania tego znaku/udziału w znaku do działalności gospodarczej.

W świetle powyższego przekazanie znaku towarowego/udziału w znaku w drodze umowy darowizny nie pozwala na przyjęcie, że mamy tutaj do czynienia z majątkiem osobistym, który nie był wytworzony przez Wnioskodawcę w celu wykorzystania go do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W konsekwencji czynność przekazania przez Wnioskodawcę znaku towarowego w drodze umowy darowizny na rzecz spółki osobowej nosi znamiona działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zaś Wnioskodawca dla tej czynności występuje w charakterze podatnika VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Biorąc pod uwagę przywołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że znak towarowy/udział w znaku mieści się w kategorii wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. Zatem nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego/udziału w znaku zalicza się do świadczenia usług. Wnioskodawca dla czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego/udziału w znaku będzie działał w charakterze podatnika podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu VAT jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie (za wynagrodzeniem). Jednocześnie ustawodawca zrównał niektóre dostawy towarów i świadczenia usług wykonywane nieodpłatnie z odpłatną dostawą towarów i odpłatnym świadczeniem usług, a więc z czynnościami, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.

Stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Zatem interpretując ww. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, stwierdzić należy, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona. Stwierdzenie takie uzależnione jednak jest od konkretnych okoliczności jakie w danej sprawie występują.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że opodatkowaniu podlegają te nieodpłatne usługi, które nie mają związku z prowadzoną działalnością, a więc nie mają wpływu na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy nie definiują pojęcia „potrzeb osobistych”. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami „osobistymi” są takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą.

Należy podkreślić, że analiza przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa podatkowego pozwala stwierdzić, że darowizna (nieodpłatne przekazanie) przez Wnioskodawcę znaku towarowego/udziału w znaku na rzecz spółki osobowej nie będzie miała związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą. Jak wskazał Wnioskodawca, darowizna znaku/udziału w znaku będzie dokonana w celu wykorzystywania przez spółkę osobową znaku, który/którego udział daruje Wnioskodawca, do prowadzonej przez spółkę osobową działalności. W przedmiotowej sprawie brak jest zatem związku darowizny znaku/udziału w znaku z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Czynność nieodpłatnego przekazania (darowizna) znaku towarowego/lub jego udziału przez Wnioskodawcę na rzecz spółki nastąpi zatem do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że darowizna przez Wnioskodawcę znaku towarowego/udziału w znaku, która zostanie dokonana do celów innych niż działalność gospodarcza Wnioskodawcy, na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT będzie zrównana z odpłatnym świadczeniem usług zatem będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że darowizna znaku towarowego/udziału w znaku nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii określenia podstawy opodatkowania darowizny znaku towarowego/udziału w znaku.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy o VAT w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 2, podstawą opodatkowania jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

W myśl art. 29a ust. 6 pkt 1 ustawy o VAT, podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Ustawodawca nie określił w sposób precyzyjny, jakiego rodzaju koszty mogą zostać uznane za poniesione przez podatnika w związku ze świadczeniem nieodpłatnie usług. Nie ulega jednak wątpliwości, że chodzi tu o koszty rzeczywiście poniesione w związku ze świadczoną usługą, tzn. takiego rodzaju koszty, bez poniesienia których wykonanie usługi byłoby niemożliwe. Przy czym, należy przyjąć, że podstawa opodatkowania nieodpłatnego świadczenia usług powinna być jak najbliższa rzeczywistemu kosztowi jej wyświadczenia.

Ww. przepis art. 29a ustawy o VAT, stanowi odzwierciedlenie art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 s. 1, ze zm.) z treści którego wynika, iż w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług innych niż te, o których mowa w art. 74–77, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

W myśl art. 78 lit. a Dyrektywy, do podstawy opodatkowania wlicza się podatki, opłaty, w tym opłaty celne oraz inne należności, z wyjątkiem samego VAT.

Do podstawy opodatkowania nie wlicza się zatem samego podatku od wartości dodanej – należnego z tytułu danej transakcji.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przypadku zamierzonej przez Wnioskodawcę czynności darowizny (nieodpłatnego przekazania) znaku towarowego/udziału w znaku, jako podstawę opodatkowania – zgodnie z cyt. art. 29a ust. 5 ustawy o VAT – przyjąć należy faktyczny koszt świadczenia usług poniesiony przez Wnioskodawcę. Zatem podstawę opodatkowania darowizny znaku towarowego/udziału w znaku będą stanowiły koszty związane z wytworzeniem znaku/udziału w znaku (koszty zaprojektowania znaku).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że podstawą opodatkowania - zgodnie z art. 29a ust. 5 ustawy - będzie faktyczny koszt świadczenia tej usługi, który stanowić będzie kwota poniesionych wydatków w związku z wytworzeniem tj. koszt zaprojektowania znaku/udziału w znaku, podstawą nie będzie zaś inna wartość np. wartość rynkowa niezarejestrowanego znaku towarowego/udziału w znaku należało uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również ustalenia wysokości opodatkowania darowizny znaku towarowego/udziału w znaku.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Stosownie do art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Stosownie do art. 41 ust. 13 ustawy o VAT, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku oraz zwolnień od podatku.

Jednakże czynność darowizny znaku towarowego nie została w tych przepisach wskazana jako korzystająca ze stawki preferencyjnej bądź zwolniona od podatku.

W związku z powyższym nieodpłatne przekazanie (darowizna) znaku towarowego/udziału w znaku będzie podlegać opodatkowaniu według podstawowej stawki podatku w wysokości 23%, zgodnie z art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że z tytułu dokonanej darowizny Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty podatku w wysokości 23% VAT od podstawy opodatkowania, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego lub zmiany stanu prawnego.

Należy podkreślić także, iż na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii nie może wpłynąć powołane przez Wnioskodawcę orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego sygn. akt I FSK 264/12 oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego sygn. akt I SA/Sz 53/16 bowiem stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osądzonej w konkretnym stanie faktycznym.

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Organ podatkowy jest zatem zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy.

W zakresie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy zauważyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i kształtują sytuację prawną tych podatników w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia oraz nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego co oznacza, że należy je traktować indywidualnie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin