Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-2-2/4511-611/16-1/MZa
z 8 września 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) oraz § 5 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 2 czerwca 2016 r. (data otrzymania 8 czerwca 2016 r.), uzupełnionym 9 sierpnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej zarówno w Polsce jak i w Norwegii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2016 r. otrzymano ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej zarówno w Polsce jak i w Norwegii.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z 29 lipca 2016 r. Znak: IBPB-2-2/4511-611/16/MZa wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano 9 sierpnia 2016 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W okresie od stycznia do kwietnia 2017 r. Wnioskodawca osiągnie przychody ze stosunku pracy w kwocie 73.949,70 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 445,00 zł, dochód będzie wynosił 73.504,70 zł, potrącony podatek 8.774,00 zł, z kolei składki ZUS w wysokości 6.102,98 zł oraz składki zdrowotne 3.219,63 zł. Wnioskodawca będzie mieć równocześnie przychody z umowy o dzieło w kwocie 11.650,00 zł, koszty uzyskania przychodów w wysokości 5.825,00 zł, dochód będzie wynosić 5.825,00 zł, potrącony podatek 1.049,00 zł. I tak łączny przychód Wnioskodawcy w Polsce to 85.599,70 zł, koszty uzyskania przychodów to 6.270,00 zł, dochód 79.329,70 zł, potrącony podatek 9.823,00 zł. Od miesiąca maja Wnioskodawca podejmie pracę na etacie u pracodawcy norweskiego na takich zasadach, że będzie wykonywać pracę częściowo w Polsce i częściowo w Norwegii (w tym kraju pobyt Wnioskodawcy będzie około 160 dni). Wnioskodawca wskazał, że nie uzyska statusu rezydenta w Norwegii (taką informację Wnioskodawca uzyskał z urzędu norweskiego). Ponadto na dzień 31 grudnia 2017 r. Wnioskodawca wraz z rodziną będzie zamieszkiwać w Norwegii. W Norwegii Wnioskodawca uzyska dochód około 220.000,00 zł z czego zapłaci podatek w kwocie 72.600,00 zł.

W związku z powyższym zdarzeniem zadano następujące pytania.

1. Czy stosując zasadę i konwencję o unikaniu podwójnego opodatkowania Wnioskodawca powinien rozliczyć się w Polsce na druku PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG, wpisując dochody z Norwegii w poz. 8 (dochód uzyskany zgodnie z art. 27 ust. 8), który zostanie przeniesiony do poz. 182 w PIT-36 w kwocie 220.000,00 zł?
2. Czy rozliczenie Wnioskodawcy jest zgodne z zasadami rozliczeń w Polsce?
3. Czy Wnioskodawca powinien odjąć podatek zapłacony w Norwegii?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli będzie pracować w Polsce i za granicą – w Norwegii, to powinien wykazać dochody uzyskane w ww. państwach w PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG. Wnioskodawca uważa, że według zasady stopy procentowej obliczy podatek w przedstawiony poniżej sposób. Dochody z Polski Wnioskodawca wykaże:

• w pozycji ze stosunku pracy: przychód w wysokości 73.949,70 zł, koszty uzyskania przychodów 445,00 zł, dochód w kwocie 73.504,70 zł a podatek 8.774,00 zł.
• z umowy o dzieło: przychód w wysokości 11.650,00 zł, koszty uzyskania przychodów 5.825,00 zł, dochód w kwocie 5.825,00 zł a podatek 1.049,00 zł.
  
  

Razem dochody z Polski to: przychód w wysokości 85.599,70 zł, koszty uzyskania przychodów 6.270,00 zł, dochód w kwocie 79.329,70 zł a podatek 9.823,00 zł. W pozycji zapłacone składki ZUS Wnioskodawca wykaże kwotę 6.102,98 zł; dochód do opodatkowania w wysokości 73.226,72 zł a do pozycji 182 zeznania będzie przeniesiony dochód z Norwegii z PIT/ZG z pozycji 8 (art. 27 ust. 8) wynoszący 220.000,00 zł.

Następnie Wnioskodawca wskazał, że obliczy podatek według zasady stopy procentowej dla dochodów z Polski i Norwegii w następujący sposób: 293.227,00 zł; podatek według skali z 2016 r. = 81.302,70 zł i z tego stawka procentowa 27,73% – Wnioskodawca obliczy podatek z polskiego dochodu (79.329,70 zł – 6.102,98 zł (polskie ZUS) = 73.226,72 zł). Następnie 73.227 zł x 27,73% = 20.304,05 zł – 3.219,63 (zapłacone składki zdrowotne w Polsce) = (podatek) 17.086,22 zł ≈ 17.086 zł. Zapłacony w Polsce podatek wyniesie 9.823,00 zł i w związku z tym Wnioskodawca ma do dopłaty w Polsce podatek w wysokości 7.263,00 zł.

Wnioskodawca dodał, że podatku zapłaconego w Norwegii nie odlicza i jest to zgodne z zasadami rozliczeń w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy – za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2017 r. oprócz dochodów w Polsce z pracy, którą będzie świadczyć w ramach umowy o pracę i o dzieło, będzie uzyskiwać także dochody z pracy najemnej w Norwegii. W niniejszej sprawie będzie mieć więc zastosowanie obowiązująca Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz.U. z 2010 r. Nr 134, poz. 899 ze zm.).

Aby dokonać prawidłowej analizy przepisów Konwencji polsko-norweskiej w odniesieniu do dochodów jakie Wnioskodawca będzie uzyskiwać w 2017 r. z Norwegii w pierwszej kolejności należy ustalić, gdzie będzie mieć on w 2017 r. miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.

Na podstawie art. 4 ust. 1 ww. Konwencji – w rozumieniu niniejszej Konwencji, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która według ustawodawstwa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu ze względu na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz każdą jednostkę jego podziału terytorialnego lub organ władzy lokalnej. Jednakże, określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko ze względu na dochód jaki osiąga ona ze źródeł położonych w tym Państwie.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Przesłanki wynikające z tego przepisu są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynika to z użycia w przywołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Wymienione powyżej kryteria stosuje się z uwzględnieniem art. 4 ww. Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca będzie wykonywać pracę częściowo w Polsce i częściowo w Norwegii (w tym kraju pobyt Wnioskodawcy będzie około 160 dni). Ponadto Wnioskodawca wskazał, że na dzień 31 grudnia 2017 r. będzie wraz z rodziną zamieszkiwać w Norwegii. Nie uzyska on jednak statusu rezydenta w Norwegii (taką informację Wnioskodawca uzyskał z urzędu norweskiego).

W obliczu podanego przez Wnioskodawcę opisu wniosku oraz przedstawionego powyżej stanu prawnego należy stwierdzić, że Wnioskodawca będzie rezydentem Polski i będzie mieć miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (rezydencję podatkową i nieograniczony obowiązek podatkowy) w Polsce.

Oznacza to, że Wnioskodawca będzie podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. Konwencji – z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15 oraz 17 i 18 niniejszej Konwencji, wynagrodzenia, pensje oraz inne podobne świadczenia uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Na podstawie art. 14 ust. 2 ww. Konwencji – bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, pensja lub inne podobne świadczenie uzyskane przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wykonywaniem pracy najemnej w drugim Umawiającym się Państwie podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca wynagrodzenia przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w każdym dwunastomiesięcznym okresie rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym; i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie posiada miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie; i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie; i
4. praca najemna nie stanowi przypadku wynajmowania siły roboczej.
   
   

Uregulowanie zawarte w art. 14 ust. 2 tejże Konwencji stanowi wyjątek od reguły zawartej w art. 14 ust. 1 Konwencji i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, że wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 14 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Norwegii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Wskazać przy tym bowiem należy, że postanowienie w Konwencji, że danego rodzaju dochód „może podlegać” opodatkowaniu w jednym z państw (najczęściej w państwie źródła) nie oznacza, że podatnik może wybrać państwo, w którym opodatkuje swój dochód i zapłaci podatek. Postanowienie to wskazuje natomiast, że państwo źródła ma prawo opodatkować dany dochód, bez względu na to, czy dochód ten podlegać będzie opodatkowaniu w drugim państwie (państwie rezydencji). Przypisanie prawa do opodatkowania nie ma tutaj charakteru wyłączności.

W sytuacji natomiast, gdy warunki określone w cytowanym art. 14 ust. 2 Konwencji zostaną spełnione łącznie, to otrzymywane przez osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w Norwegii podlegać będzie opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Uwzględniając powyższe wyjaśnienie należy zatem stwierdzić, że wynagrodzenie za pracę wykonywaną przez Wnioskodawcę w 2017 r. w Norwegii, z uwagi na niespełnienie wszystkich przesłanek określonych w art. 14 ust. 2 Konwencji, podlegać będzie opodatkowaniu zgodnie z art. 14 ust. 1 umowy, tj. zarówno w Polsce, jak i w Norwegii.

Jednocześnie jednak, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

W myśl art. 22 ust. 1 lit. a) ww. Konwencji – jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, z zastrzeżeniem postanowień punktu b) niniejszego ustępu.

Jeżeli zgodnie z jakimkolwiek postanowieniem niniejszej Konwencji dochód uzyskany przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce jest zwolniony z opodatkowania w Polsce, Polska może, przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby, uwzględnić zwolniony dochód (art. 22 ust. 1 lit. c) Konwencji).

Wobec powyższego przepisu, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami ww. Konwencji może być opodatkowany w Norwegii, to Polska zwolni taki dochód z opodatkowania, ale może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub zysków majątkowych takiej osoby uwzględnić zwolniony dochód.

Zgodnie z art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych – podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1;
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów;
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Zasadę opodatkowania przedstawioną w wyżej przywołanym art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stosuje się wyłącznie w przypadku, jeżeli podatnik oprócz dochodów zwolnionych z opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, osiągnął inne dochody podlegające opodatkowaniu w Polsce na ogólnych zasadach albo chciał skorzystać z preferencyjnego rozliczenia rocznego np. łącznie z małżonkiem. W przeciwnym razie, podatnik nie ma obowiązku składania zeznania podatkowego w Polsce.

Odnosząc się więc do sposobu rozliczenia wskazanego przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że jest on prawidłowy. Obliczając podatek z uwzględnieniem metody stopy procentowej (metody wyłączenia z progresją), Wnioskodawca powinien – zgodnie z ww. art. 27 ust. 8 ustawy – postępować następująco:

1. do dochodów do opodatkowania uzyskanych w Polsce (przychód – koszty uzyskania przychodu – składki na ubezpieczenie społeczne i przysługujące odliczenia od dochodu) należy dodać dochody zwolnione od podatku uzyskane za granicą (przychód – diety – koszty uzyskania przychodu),
2. od tak ustalonej sumy dochodów należy obliczyć podatek według skali podatkowej,
3. obliczony podatek należy podzielić przez sumę dochodów z Polski i zagranicy (obliczonych zgodnie z podpunktem a)), a następnie pomnożyć przez 100,
4. uzyskaną w ten sposób stopę procentową (z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku), należy pomnożyć przez polskie dochody do opodatkowania po ich zaokrągleniu do pełnych złotych (tj. podstawę obliczenia podatku).
   
   

Wnioskodawca, postępując w wyżej zaprezentowany sposób, uzyska kwotę podatku do zapłaty w Polsce. Przy czym Wnioskodawca nie ma możliwości potrącenia (odliczenia) podatku zapłaconego w Norwegii od obliczonego podatku w Polsce,. Zawarta z Norwegią Konwencja o redukcji podwójnego opodatkowania przewiduje w Polsce sposób unikania podwójnego opodatkowania w postaci zwolnienia podatkowego, a nie potrącenia podatku zapłaconego za granicą od dochodu.

Podsumowując, dochody uzyskane w 2017 r. z pracy najemnej na podstawie zawartej umowy o pracę w Norwegii przez Wnioskodawcę, tj. osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce – stosownie do uregulowań art. 14 ust. 1 Konwencji – będą podlegać opodatkowaniu zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Przy czym dla zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tych dochodów należy zastosować określony w art. 22 ust. 1 lit. a) tejże Konwencji sposób unikania podwójnego opodatkowania (metoda wyłączenia z progresją).

Należy nadmienić, że zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podatnicy obowiązani są składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do końca 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Tym samym, w zeznaniu podatkowym PIT-36 w poz. 188 oraz załączniku PIT/ZG w poz. 8 tego formularza, o ile w danym roku, za który Wnioskodawca będzie się rozliczać, takie pozycje będą widnieć na obowiązującym zeznaniu podatkowym PIT-36 oraz formularzu PIT/ZG, Wnioskodawca powinien uwzględnić uzyskany w roku podatkowym 2017 dochód z pracy najemnej świadczonej w oparciu o zawartą umowę o pracę w Norwegii celem obliczenia stopy procentowej, która będzie miała zastosowanie do wyliczenia podatku od dochodu uzyskanego w Polsce podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Stanowisko Wnioskodawcy należało zatem uznać za prawidłowe.

Zauważyć ponadto należy, że Organ nie może potwierdzić prawidłowości obliczeń dokonanych przez Wnioskodawcę. Wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, Organ nie dokonuje wyliczeń kwoty dochodu (straty) i ewentualnej wysokości podatku z tytułu np. opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej zarówno w Polsce jak i w Norwegii. W związku z tym Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie może na podstawie podanych przez Wnioskodawcę we wniosku kwot dokonać wyliczenia wysokości podatku do zapłaty przez Wnioskodawcę z tytułu opodatkowania dochodów z pracy najemnej wykonywanej zarówno w Polsce jak i w Norwegii. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, to na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jego dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego. Obliczenia kwoty do opodatkowania powinien dokonać Wnioskodawca z uwzględnieniem zasad, które wskazał w uzasadnieniu interpretacji Organ.

Powyższe rozstrzygnięcie oparte jest o stan prawny obowiązujący w dniu wydania interpretacji i może mieć zastosowanie na lata przyszłe (m.in. 2017 r.) pod warunkiem, że nie ulegną zmianie przepisy prawa będące podstawą rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) – w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.