Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1-3/4510-1-4/16-2/KP
z 19 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 11 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka używa maszyny budowlanej wprowadzonej do ewidencji środków trwałych i amortyzuje ją wg metody liniowej. Środek ten nie jest w pełni zamortyzowany, Spółka zamierza sprzedać tą maszynę.

Maszyna została zakupiona i wprowadzona do ewidencji środków trwałych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w momencie sprzedaży Wnioskodawca musi zaliczyć w koszty całą kwotę niezamortyzowanej maszyny?
2. Czy Wnioskodawca może tą część niezamortyzowaną zaliczyć w koszty na przestrzeni 2 lub 5 lat od momentu sprzedaży maszyny.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy z przepisów ustawy nie wynika wprost zakaz „rozłożenia w czasie” niezamortyzowanej wartości maszyny po jej sprzedaży. Wg art. 16h ust. 1 pkt 1 amortyzację prowadzi się m.in. do końca miesiąca, w którym sprzedano środek trwały. Po sprzedaży nie prowadzi się już amortyzacji, ale nie jest zakazane zaliczenie w koszty podatkowe na przestrzeni 2 lub 5 lat niezamortyzowanej wartości maszyny.

Ze względu na sytuację na rynku budowlanym sprzęt nie jest w pełni wykorzystany, dlatego Wnioskodawca zamierza go sprzedać. Ceny na taki sprzęt nie są za wysokie, więc z tego powodu ewentualna strata na sprzedaży tej maszyny, zniwelowałby wypracowany zysk Spółki, dlatego też Wnioskodawca chce „rozłożyć w czasie” pozostałą kwotę niezamortyzowaną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów).

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca (dalej: Spółka) używa zakupionej maszyny budowlanej, która została wprowadzona do ewidencji środków trwałych, i amortyzuje ją wg metody liniowej. Spółka zamierza sprzedać maszynę, która nie jest w pełni zamortyzowana.

Uwzględniając powyższe należy wskazać, że zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środków trwałych będzie wartość, która odpowiada wydatkom poniesionym na ich zakup, tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższe wydatki na nabycie środków trwałych podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, co do zasady, przez odpisy amortyzacyjne tak długo, jak są wykorzystywane w działalności gospodarczej podatnika, o ile odpisy te nie podlegają wyłączeniu z kosztów na mocy przepisu art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niemniej jednak, jeśli przed całkowitym zamortyzowaniem środka trwałego dojdzie do jego zbycia, wydatki na nabycie, w części odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej środka trwałego, czyli nieuznane dotąd za koszty uzyskania przychodu, stają się takim kosztem w dacie sprzedaży.

Końcowo należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje możliwości rozliczenia wskazanych we wniosku wydatków w czasie.

Zakup środka trwałego stanowi koszt podatkowy przez odpisy amortyzacyjne. W momencie jednak zbycia środka trwałego pozostaje niezamortyzowana jego wartość, która stanowi koszt uzyskania przychodów ze zbycia. Tym samym występuje tu nierozerwalny związek między przychodem a kosztem jego uzyskania. Stąd niezamortyzowana wartość początkowa środka trwałego staje się w kosztem podatkowym w dacie zbycia tego środka.

Reasumując − w momencie sprzedaży Wnioskodawca jest zobowiązany zaliczyć w koszty całą kwotę niezamortyzowanej maszyny.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.