Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/4512-1-376/16-4/SS
z 26 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2016 r. (data wpływu 30 czerwca 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 lipca 2016 r. (data wpływu 3 sierpnia 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania. Wniosek uzupełniono w dniu 3 sierpnia 2016 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz przeformułowanie pytania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Firma Wnioskodawcy była dłużna firmie zewnętrznej na kwotę 163.014,47 PLN brutto z tytułu umowy zlecenia. W zamian za zwolnienie z długu, firma Zainteresowanego przeniosła na firmę zewnętrzną własność działki niezabudowanej (działka o przeznaczeniu pod zabudowę przemysłową). Czy firma Wnioskodawcy ma potraktować przeniesienie własności działki na firmę zewnętrzną jako dostawę towarów. Jednocześnie traktować przekazaną działkę jako towar i wystawić fakturę VAT na kwotę 163.014,47 netto, będącą wartością długu doliczając do faktury VAT w wysokości 23%. Czy wystawić fakturę na kwotę 132.532,09 PLN netto + 23% VAT, co w sumie stanowiłoby kwotę długu tj. 163.014,47 PLN?

W zawartej między firmami umowie, potwierdzonej aktem notarialnym, zapisana została kwota wartości działki stanowiąca wartość długu (163.014,47 PLN), bez określenia, czy jest to wartość netto czy brutto. Jednocześnie określono, że przejęcie przez firmę zewnętrzną działki przemysłowej zwalnia jednocześnie Wnioskodawcę z całości długu.

W dniu 3 sierpnia 2016 r. uzupełniono wniosek poprzez doprecyzowanie opisu sprawy o następujące informacje.

W dniu 20 czerwca 2016 r. została zawarta przed notariuszem w formie aktu notarialnego umowa przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia się z długu.

Przedmiotami umowy były:

• niezabudowana działka gruntu oznaczona numerem ewidencyjnym o powierzchni 0.4597 ha, przeznaczona zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę przemysłową,
• wierzytelność wynikająca z dwóch faktur nr x i y, wynikających z zawartych umów o dzieło w roku 2015, wraz z odsetkami za zwłokę na dzień sporządzenia aktu notarialnego.
  
  

Zarówno dłużnik jak i wierzyciel są osobami wykonującymi działalność gospodarczą oraz podatnikami VAT czynnymi, w rozumieniu regulacji ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.

Dłużnik (zwany dalej Wnioskodawcą) w roku 2013 nabył działkę oznaczoną numerem ewidencyjnym o powierzchni 0.4597 ha na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 lutego 2013 r. na cele związane z działalnością gospodarczą, zakup udokumentował w księgach fakturą, od której odpisał podatek VAT naliczony.

W celu całkowitego zwolnienia się z długu przeniesiono własność wyżej wymienionej niezabudowanej działki gruntu o powierzchni 0.4597 ha na wierzyciela, wierzyciel oświadczył, że z niniejszą umową wygasa w całości dług dłużnika, w tym kwota główna długu i odsetki. Wydanie nieruchomości nastąpiło wraz z podpisaniem aktu. Stawiający określili wartość przedmiotu umowy na kwotę równą zadłużeniu wynikającemu z dwóch faktur nr x i y, wynikających z zawartych umów o dzieło w roku 2015, wraz z odsetkami za zwłokę na dzień sporządzenia aktu notarialnego.

Oprócz zwolnienia z długu Wnioskodawca nie otrzymał z tytułu przeniesienia własności nieruchomości żadnego innego wynagrodzenia.

Nabycie nieruchomości przez wierzyciela nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilno-prawnych (dalej PCC ) zgodnie z art. 2 pkt 4 lit. (a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilno-prawnych. Nieruchomość nie stanowiła zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 Ustawy o VAT. Należy podkreślić, że nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowania przemysłowe, nie może więc też korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 9 Ustawy o VAT.

Przeniesienie własności nieruchomości stanowiło odpłatną dostawę towarów i podlegało pod VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn zm) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zdarzenie zostało udokumentowane fakturą sprzedaży i opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca uznał, że podstawą do naliczenia podatku będzie wartość długu, określona jednocześnie w akcie notarialnym jako wartość działki. Wartość długu wynikającego z faktur x i y wraz z odsetkami: 163.014,47 PLN. Wartość działki określona w akcie notarialnym: 163.014,47 PLN. Wartość netto sprzedaży działki określona na fakturze sprzedaży: 163.014,47 PLN, kwota podatku VAT: 37.493,33 PLN, kwota brutto: 200.507,80 PLN.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane pismem z dnia 29 lipca 2016 r.)

Czy z tytułu przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia się z długu, podstawą opodatkowania podatkiem VAT nieruchomości, będzie wartość długu, rozumiana w myśl art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, jako zapłata?

Zdaniem Wnioskodawcy, przekazując firmie zewnętrznej działkę, została ona potraktowana jako dostawa towaru, którego wartość stanowi kwota długu, tj. 163.014,47 PLN i doliczono do tej kwoty, należny w związku z tym VAT w kwocie 23%. Zakładając, że sprzedaż działki w kwocie 132.532,09 PLN netto + 30.482,38 PLN VAT, nie stanowi kwoty należnego długu, gdyż VAT należny z tej transakcji należy przekazać do Urzędu Skarbowego w oparciu o zapisy z art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, traktując kwotę długu jako zapłatę za działkę i podstawę do opodatkowania.

Ponadto, Wnioskodawca w piśmie z dnia 29 lipca 2016 r. doprecyzował własne stanowisko w sprawie wskazując, że:

„Zgodnie z art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania (z zastrzeżeniami, które w omawiane sprawie nie mają zastosowania), jest wszystko co stanowi zapłatę, którą przykładowo dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży towarów.

W opinii Wnioskodawcy zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów usług – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów oraz w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…), nie ulega wątpliwości, że przeniesienie własności nieruchomości stanowiło odpłatną dostawę towarów i podlegało opodatkowaniem VAT.

W kontekście omawianego terminu „zapłata”, pojęcie zapłaty powinno być rozumiane właśnie jako należność za daną czynność. Wnioskodawca był dłużny wierzycielowi zapłatę z tytułu wykonanych usług (wraz z podatkiem Vat), do wierzytelności zostały doliczone odsetki. Wnioskodawca dokonał przeniesienia własności nieruchomości w zamian za zwolnienie z długu. Dług więc jednoznacznie można potraktować jako wartość zapłaty za nieruchomość.

Podstawą opodatkowania nazywamy tą wielkość, która jest podstawą do obliczania wymiaru podatku. Czynnością opodatkowaną jest sprzedaż działki, natomiast faktyczną zapłatą za nią jest kwota brutto długu. Dług jest więc dla Wnioskodawcy wartością otrzymanego świadczenia w zamian za działkę. W opinii Wnioskodawcy, kwotę długu należy potraktować jako kwotę zapłaty za działkę i do tego doliczyć podatek. Przykładowo: Kwota długu (163.014,47 PLN) = wartość działki = kwota netto na fakturze sprzedaży działki”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, według art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zatem w świetle powyższych przepisów grunt spełnia definicję towaru określoną w art. 2 pkt 6 ustawy, a jego zbycie traktowane jest jako odpłatna dostawa towarów na terytorium kraju.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z przytoczonych przepisów nie wynika, że odpłatność za czynność dostawy towarów lub świadczenia usług musi mieć postać pieniężną. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłatą może być inny towar lub usługa, albo mieszaną – zapłata w części pieniężna, a w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności, konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że dostawa towarów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonywana będzie przez podmiot mający status podatnika, a dodatkowo działającego w takim charakterze w odniesieniu do danej transakcji. Istotnym dla określenia, że w odniesieniu do konkretnej dostawy mamy do czynienia z podatnikiem podatku VAT, jest stwierdzenie, że prowadzi on działalność gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy.

Mając na uwadze powołane wyżej regulacje prawne należy stwierdzić, że zbycie gruntu przez Zainteresowanego podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy), jako odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Należy bowiem wskazać, że przedmiotowa transakcja dotyczy towaru w rozumieniu ustawy oraz jest dokonana przez podatnika podatku od towarów i usług (o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy).

Stosownie do treści art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Zauważyć należy, że ogólna zasada ustalania podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy, jest w pełni zgodna z definicją podstawy opodatkowania zawartą w art. 73 Dyrektywy.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy, stanowi zatem implementację przepisu art. 78 Dyrektywy 2006/12/WE Radym.

Z kolei, w art. 29a ust. 7 ustawy, zostały wymienione elementy, które należy wyłączyć z podstawy opodatkowania (zmniejszające podstawę opodatkowania). Zgodnie z treścią ww. przepisu podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższych regulacji wynika, że kwotę należną (zapłatę), stanowi korzyść majątkowa, jaką podatnik uzyska lub ma uzyskać, w związku z wykonaniem czynności opodatkowanej. Zasada ta ma również zastosowanie do transakcji, w ramach których zapłata dokonywana przez nabywcę towaru bądź usługi przybiera formę rzeczową.

Wskazać należy, że art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915) stanowi, że cena oznacza wartość wyrażoną w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Stosownie do treści art. 3 ust. 2 wskazanej wyżej ustawy, w cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym. Przez cenę rozumie się również stawkę taryfową.

Należy wskazać, że z orzecznictwa TSUE wynika, że zapłata musi być wyrażalna w formie pieniężnej, choć niekoniecznie w jednostkach pieniężnych (może to być np. świadczenie usługi lub dostawa towarów). Podstawą opodatkowania jest zapłata faktycznie otrzymana (którą ma otrzymać podatnik), a nie wartość oszacowana według obiektywnych kryteriów (m.in. wyroki w sprawie C-33/93 czy C-154/80).

W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie należy zastosować zasadę ogólną ustalania podstawy opodatkowania w oparciu o wszystko, co stanowi zapłatę. Przy czym zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania nie zawiera podatku VAT.

Z opisu sprawy wynika, że firma Wnioskodawcy była dłużna firmie zewnętrznej dług na kwotę 163.014,47 PLN brutto z tytułu umowy zlecenia. Zarówno dłużnik jak i wierzyciel są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług oraz prowadzą działalność gospodarczą. W dniu 20 czerwca 2016 r. została zawarta przed notariuszem, w formie aktu notarialnego, umowa przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia się z długu. Przedmiotami umowy były niezabudowana działka gruntu oznaczona numerem ewidencyjnym (przeznaczona zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę przemysłową) oraz wierzytelność wynikająca z dwóch faktur nr x i y, wynikających z zawartych umów o dzieło w 2015 r., wraz z odsetkami za zwłokę na dzień sporządzenia aktu notarialnego. Wnioskodawca nabył ww. działkę w 2013 r. na podstawie umowy sprzedaży na cele związane z działalnością gospodarczą. Zakup nieruchomości udokumentował w księgach fakturą, od której odpisał podatek VAT naliczony. W celu całkowitego zwolnienia się z długu przeniesiono własność wyżej wymienionej niezabudowanej działki gruntu na wierzyciela. Wierzyciel oświadczył, że z niniejszą umową wygasa w całości dług dłużnika, w tym kwota główna długu i odsetki. Wydanie nieruchomości nastąpiło wraz z podpisaniem aktu. Stawiający określili wartość przedmiotu umowy na kwotę równą zadłużeniu wynikającemu z ww. faktur. Oprócz zwolnienia z długu Wnioskodawca nie otrzymał z tytułu przeniesienia własności nieruchomości żadnego innego wynagrodzenia. Nabycie nieruchomości przez wierzyciela nie podlegało opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. Ww. nieruchomość nie stanowiła zorganizowanej części przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1 ustawy. Ponadto, Wnioskodawca podkreślił, że nieruchomość jest przeznaczona pod zabudowania przemysłowe, więc nie może też korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług. Przeniesienie własności nieruchomości stanowiło odpłatną dostawę towarów i podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. W zawartej między firmami umowie, potwierdzonej aktem notarialnym, zapisana została kwota wartości działki stanowiąca wartość długu (163.014,47 PLN), bez określenia, czy jest to wartość netto czy brutto. Jednocześnie określono, że przejęcie przez firmę zewnętrzną działki przemysłowej zwalnia Zainteresowanego z całości długu. Zdarzenie zostało udokumentowane fakturą sprzedaży i opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca uznał, że podstawą do naliczenia podatku będzie wartość długu, określona jednocześnie w akcie notarialnym jako wartość działki. Wartość długu wynikającego z faktur 361/2015 i 619/2015 wraz z odsetkami: 163.014,47 PLN. Wartość działki określona w akcie notarialnym: 163.014,47 PLN. Wartość netto sprzedaży działki określona na fakturze sprzedaży: 163.014,47 PLN, kwota podatku VAT: 37.493,33 PLN, kwota brutto: 200.507,80 PLN.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy z tytułu przeniesienia własności nieruchomości w celu zwolnienia się z długu, podstawą opodatkowania podatkiem VAT nieruchomości, będzie wartość długu, rozumiana w myśl art. 29a ustawy o podatku od towarów i usług, jako zapłata.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić należy, że przepisy prawa podatkowego pozostawiają stronom transakcji rozstrzygnięcie kwestii, czy przeniesienie własności nieruchomości w zamian za dług uwzględnia podatek od towarów i usług, i stanowi kwotę brutto, czy nie uwzględnia podatku od towarów i usług i stanowi kwotę netto.

W tym miejscu należy przypomnieć, jak wynika z cytowanego wyżej art. 29a ust. 1 i ust. 6 pkt 1 ustawy, podstawą opodatkowania, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika. Podstawa opodatkowania obejmuje podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku.

Wysokości kwoty należnej od nabywcy, czyli ceny sprzedaży, powyższy przepis, ani inne przepisy prawa podatkowego nie regulują. Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, które regulują konsekwencje publicznoprawne dokonania sprzedaży towaru lub wyświadczenia usługi – nie mogą mieć wpływu na wysokość ceny ustalonej przez strony umowy cywilnej lub określonej w drodze decyzji. Regulują bowiem, co stanowi podstawę opodatkowania, ale nie mają i nie mogą mieć wpływu na sposób jej ustalenia.

W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą dowolnie kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. W związku z tym, przy ustalaniu wysokości należności ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowania decyzji, co do sposobu określenia należności (ceny – tj. czy winna być ona uzgodniona w zawartej pomiędzy kontrahentami umowie jako wartość bez podatku VAT, tzw. cena netto, czy też wartość z podatkiem VAT, tzw. cena brutto) za sprzedawany towar, a wszelkie spory pomiędzy stronami transakcji w tym zakresie są rozstrzygane na gruncie prawa cywilnego, a nie podatkowego.

Jak wynika z opisu sprawy, w celu całkowitego zwolnienia z długu, aktem notarialnym zawartym w dniu 20 czerwca 2016 r., przeniesiono własność niezabudowanej działki gruntu na wierzyciela. Wartość przedmiotu umowy była równa zadłużeniu wynikającego z dwóch faktur dotyczących umów o dzieło w 2015 r. wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 163.014,47 PLN. Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, oprócz zwolnienia z długu, nie otrzymał z tego tytułu żadnego innego wynagrodzenia.

Wobec powyższego w rozpatrywanej sprawie, za podstawę opodatkowania należy przyjąć ustaloną wartość działki, stanowiącą jednocześnie kwotę długu, po pomniejszeniu o kwotę należnego podatku VAT. Zatem, wartość ustalonego długu stanowi kwotę „brutto”, zawierającą „w sobie” należny podatek od towarów i usług. Tak więc, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym „kwotę długu należy potraktować jako kwotę zapłaty za działkę i do tego doliczyć podatek”, należało uznać za nieprawidłowe.

Informuje się, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). W związku z powyższym zaznaczenia wymaga, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu stanu faktycznego, które nie zostały objęte pytaniem i własnym stanowiskiem w sprawie, nie mogą być – zgodnie z ww. przepisem – w wydanej interpretacji rozpatrzone. W niniejszym rozstrzygnięciu nie dokonano zatem oceny prawidłowości opodatkowania wymienionej czynności. Przedstawiony we wniosku sposób opodatkowania transakcji z zastosowaniem stawki podstawowej w wysokości 23% przyjęto jako element stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.