2016.08.03 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/4512-1-146/16-6/KB
z 3 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2016 r. (data wpływu 2 czerwca 2016 r.) uzupełnionym pismem z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 21 lipca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania i opodatkowania importu usługi polegającej na zaniechaniu zlecania produkcji innym podmiotom oraz w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z jej tytułu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozpoznania i opodatkowania importu usługi polegającej na zaniechaniu zlecania produkcji innym podmiotom oraz w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z jej tytułu. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 lipca 2016 r. (data wpływu 21 lipca 2016 r.) o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

A sp. z o.o. (dalej jako A bądź Wnioskodawca) jest polskim rezydentem podatkowym. Przedmiotem działalności A jest produkcja komponentów elektromagnetycznych dla trzech dużych obszarów produkcji przemysłowej: techniki pojazdów użytkowych, techniki pojazdów osobowych oraz techniki przemysłowej.

A jest członkiem międzynarodowej grupy, do której należy również spółka z siedzibą zlokalizowaną na terenie innego państwa członkowskiego (dalej jako Spółka UE) oraz spółka, której siedziba znajduje się poza obszarem Unii Europejskiej (Spółka NUE). Spółka UE oraz Spółka NUE są podmiotami powiązanymi wobec A. W ramach grupy Wnioskodawca pełni funkcję zakładu produkcyjnego.

Spółka UE zawarła z niepowiązaną firmą (dalej jako Firma W) umowę określaną jako Umowa Projektowa. Umowa Projektowa została podpisana przez Firmę W we własnym imieniu oraz w imieniu jej podmiotów zależnych oraz przez Spółkę UE we własnym imieniu oraz w imieniu A oraz Spółki NUE.

Na podstawie zawartej Umowy Projektowej, Spółka UE zobowiązana jest do dostarczania na rzecz Firmy W określonych produktów (części). Produkty te wytwarzane będą odpowiednio przez A, a także przez Spółkę NUE. W ramach przedmiotowej transakcji Firma W zobowiązała się do zakupu po stałej cenie określonej ilości części od Spółki UE.

W ramach zawartej pomiędzy Spółką UE a Firmą W Umowy Projektowej, Spółka UE zobowiązała się wypłacić na rzecz Firmy W tzw. opłatę za podwyższoną produktywność (Advanced Productivity Payment, dalej również jako Opłata). Wskazać należy, że stosowanie opłat za zwiększoną produktywność jest powszechną praktyką w branży Automotive. Klient zamawia od dostawcy określoną ilość towarów, które będzie nabywał w uzgodnionym okresie czasu (począwszy od 2017 r.), po stałej cenie. Dzięki temu dostawca może w początkowej fazie poprawić wydajność procesu produkcyjnego, co można określić jako zachowanie potencjału produkcyjnego dostawcy. W efekcie dochodzi do obniżenia kosztów produkcji, w związku z czym zysk uzyskiwany przez dostawcę rośnie. Klient natomiast domaga się „partycypowania” w zwiększeniu zysku.

Na podstawie Umowy Projektowej Spółka UE oraz Firma W ustaliły wysokość opłaty za zwiększoną produktywność, której zapłata została podzielona na trzy części. Zapłata pierwszej raty ma nastąpić nie później niż w marcu 2016 r. Termin zapłaty drugiej części należności to wrzesień 2016 r. Pozostała kwota powinna zostać przez Spółkę UE uiszczona nie później niż w grudniu 2016 r.

Rozliczenia z tytułu opłaty dokonywane są poprzez wystawienie przez Spółkę UE noty uznaniowej z tytułu opłat za zwiększoną produktywność na rzecz Firmy W i dokonanie płatności na rzecz Firmy W w ustalonych terminach.

Podkreślić należy, że Spółka UE nie będzie produkować części sprzedawanych do Firmy W oraz nie będzie odnosić żadnych korzyści z tytułu zwiększenia produkcji. Bezpośrednie korzyści z realizacji projektu odniosą jedynie spółki produkcyjne, tj. A i Spółka NUE. Z uwagi na powyższe Spółka UE obciąży opłatą za zwiększoną produktywność odpowiednio A i Spółkę NUE.

Zasady rozliczania Opłaty pomiędzy Spółką UE i A zostały szczegółowo unormowane w umowie w zakresie rozliczenia opłat za powiększoną produktywność.

W przedmiotowej transakcji Spółka UE zobowiązuje się do zlecania produkcji części zbywanych na rzecz Firmy W wyłącznie A oraz Spółce NUE. W zamian za niniejsze zobowiązanie do niezlecania produkcji innym podmiotom, A oraz Spółka NUE partycypują w Opłacie za zwiększoną produktywność należnej Firmie W. Zatem obciążana przez Firmę W opłatami Spółka UE, przenosić będzie ich wartość na A oraz Spółkę NUE.

Spółka UE obciąża A Opłatą w wysokości ściśle ustalonej w zawartej umowie. Wysokość ta odpowiada udziałowi A w realizowanym projekcie.

Podział opłaty za zwiększoną produktywność, którą w odpowiedniej proporcji obciążone zostaną A i Spółka NUE, będzie opierał się na szacowanej ilości sprzedanych na rzecz Firmy W części, wytworzonych przez odpowiednio A bądź Spółkę NUE. Prognozy dokonano za okres pięcioletni, obejmujący lata od 2017 do 2021.

A i Spółka UE ustaliły wysokość Opłaty przypadającą do zapłaty przez A w oparciu o następującą proporcję: planowany udział sprzedaży produktów wytworzonych przez Wnioskodawcę do całkowitej sprzedaży dokonywanej na rzecz Firmy W.

Według proporcji udziału A w realizowanym projekcie oraz zdolności produkcyjnej obliczono przypadającą na A część opłaty za zwiększoną produkcyjność. Zostanie ona zapłacona w trzech ratach, zgodnie z harmonogramem płatności:

pierwsza rata płatna będzie do dnia 31 marca 2016 r.,
druga rata płatna będzie do dnia 30 września 2016 r.,
trzecia rata płatna będzie do dnia 31 grudnia 2016 r.

Rozliczenie Opłaty pomiędzy Spółką UE oraz A zostało odpowiednio udokumentowane. Spółka UE wystawiła na rzecz A notę obciążeniową z wykazanymi terminami płatności kolejnych rat Opłaty. Nota została przez A zaksięgowana w grudniu 2015 r. Wyszczególnione na nocie płatności kolejnych rat Opłaty nie zostały uwzględnione w kosztach uzyskania przychodów A w 2015 r.

Z uwagi na fakt, że podstawą podziału Opłaty są jedynie prognozy, ilość części sprzedawanych do Firmy W przez A i Spółkę NUE będzie szczegółowo monitorowana. W przypadku znaczącego odchylenia pomiędzy prognozowaną ilością sprzedawanych części, a rzeczywistą wielkością sprzedaży, Spółka UE i A zweryfikują zgodność prognozy z warunkami wolnorynkowymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy w związku z uiszczanymi należnościami z tytułu Opłaty A powinna rozpoznać i opodatkować w Polsce import usług?
Czy obowiązek podatkowy w imporcie usług powstaje z upływem przyjętych okresów rozliczeniowych?
Czy ewentualna płatność należności z tytułu Opłaty przed upływem przyjętych okresów rozliczeniowych stanowi zaliczkę w świetle ustawy o VAT, wobec której obowiązek podatkowy powstaje z datą jej otrzymania?

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie pytania nr 1

Przez import usług rozumie się, zgodnie z art. 2 pkt 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej jako ustawa o VAT), świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

Podatnikami w świetle art. 17 ust. 1 pkt 4 VAT, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług związanych z nieruchomościami, podatnik ten nie jest zarejestrowany na potrzeby VAT zgodnie z art. 96 ust. 4;
usługobiorcą jest:
1. w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15 VAT, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 VAT, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 VAT,
2. w pozostałych przypadkach – podatnik o którym mowa w art. 15 VAT, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15 VAT, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4 VAT.

Zatem zgodnie z przywoływanymi regulacjami prawnymi do importu usług dochodzi po łącznym spełnieniu dwóch przesłanek. Po pierwsze, spełnione muszą zostać przesłanki o charakterze podmiotowym przejawiające się tym, że usługi są świadczone przez usługodawcę mającego siedzibę poza terytorium Polski (niemającego jednocześnie stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce). Kolejna przesłanka polega na tym, że usługobiorcą jest podmiot będący podatnikiem w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Przy czym należy mieć na uwadze, że w świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT opodatkowaniu VAT podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Tym samym tylko te usługi, które będą miały swoje miejsce świadczenia na terenie Polski, zgodnie z zapisami art. 28a-28n ustawy o VAT, będą podlegały opodatkowaniu VAT w Polsce.

W przedmiotowym stanie faktycznym usługi świadczone są przez usługodawcę, tj. Spółkę UE mającą siedzibę poza terytorium Polski. Spółka UE nie posiada siedziby działalności gospodarczej, jak również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terenie Polski. Z kolei nabywcą usługi jest A, która jako spółka kapitałowa polskiego prawa handlowego prowadząca samodzielnie działalność gospodarczą, wyczerpuje definicję podatnika z art. 15 ustawy o VAT.

Wskazać należy, że zgodnie z art. 8 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W świetle powyższych regulacji uznać należy, że zaniechanie zlecania produkcji części zbywanych na rzecz kontrahenta innym podmiotom stanowi świadczenie usług rozumiane jako zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub tolerowania czynności lub sytuacji, wskazane w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

W analizowanym stanie faktycznym pomiędzy Spółką UE a A został nawiązany stosunek o charakterze zobowiązaniowym, na mocy którego w przedmiotowej transakcji Spółka UE zobowiązuje się do zaniechania zlecania produkcji części zbywanych na rzecz Firmy W innym podmiotom. Beneficjentem powyższej czynności jest A. Dzięki powstrzymywaniu się od określonych czynności przez Spółkę UE (zlecania produkcji innym podmiotom) A odnosi określoną korzyść w postaci zapewnienia otrzymania zlecania na produkcję części, co z kolei gwarantuje zachowanie źródeł przychodów. W zamian za niniejsze zobowiązanie do niezlecania produkcji innym podmiotom, A zobowiązuje się do partycypowania w Opłacie za zwiększoną produktywność należnej Firmie W. Udział w powyższej Opłacie stanowi zatem płatność za świadczenie Spółki UE polegające na zaniechaniu określonych czynności.

Prawidłowość takiego stanowiska potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt I FSK 689/13: „Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, a przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 VAT, w tym również zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji, o czym stanowią odpowiednio art. 5 ust. 1 pkt 1 in fine i art. 8 ust. 1 pkt 2 VAT. Tak ujętym świadczeniem jest zatem zarówno obowiązek wykonania (uczynienia, zrobienia) czegoś na rzecz innej osoby, a więc konieczne zachowanie w postaci działania, jak i mająca właściwą sobie podstawę czynność zaniechania, wyrażająca się nieczynieniem, tolerowaniem, czy znoszeniem określonego stanu”.

W Wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lutego 2014 r. sygn. I FSK 285/13 podkreślono ponadto, że: „Usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. Kwestia ta ma szczególnie istotne znaczenie przy takich świadczeniach, których istotą jest zaniechanie, powstrzymywanie się od określonych czynności.

Jeżeli zaniechanie, tolerowanie, znoszenie pewnych czynności za odszkodowaniem przynosiłoby bowiem wymierną korzyść konkretnemu podmiotowi, to wówczas powinno być ono na gruncie VAT uznane za usługę”.

Wobec powyższego czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Podsumowując tę część rozważań stwierdzić należy, że podjęte przez Spółkę UE zobowiązanie do powstrzymania się od zlecenia produkcji części na rzecz Firmy W innym podmiotom wyczerpuje w świetle ustawy o VAT definicję usługi.

Wnioskodawca wskazuje, że będąc usługobiorcą w przedmiotowym stanie faktycznym – spełnia definicję podatnika określoną w art. 28a ustawy VAT, a więc wobec analizowanej czynności ma zastosowanie art. 28b ustawy VAT. W myśl art. 28b ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej.

Miejscem świadczenia w opisywanym stanie faktycznym jest terytorium Polski, gdyż na terenie Polski znajduje się siedziba działalności gospodarczej A. W konsekwencji świadczona przez Spółkę UE usługa (polegająca na zaniechaniu zlecania produkcji części zbywanych na rzecz Firmy W innym podmiotom) podlega opodatkowaniu VAT w Polsce. Podmiotem zobowiązanym do rozliczenia VAT jest Wnioskodawca jako usługobiorca. A powinna rozpoznać w Polsce import usług.

W zakresie pytania nr 2

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 19a ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7 -11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Zastrzeżenia te nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W myśl art. 19a ust. 3 ustawy o VAT, usługę dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

Zasady ogólne ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego należy stosować również do zakupu usług, których miejsce świadczenia określa się na podstawie art. 28b ustawy o VAT. W konsekwencji brak przepisów określających szczególne zasady powstawania obowiązku podatkowego z tytułu importu usług prowadzi do tego, że zastosowanie znajdują reguły ogólne.

Podkreślić należy, że świadczona przez Spółkę UE na rzecz A usługa polegająca na zaniechaniu zlecania produkcji innym podmiotom jest usługą o charakterze ciągłym. Nie ma bowiem możliwości wyodrębnienia poszczególnych etapów usługi, nie jest również możliwym określenie, w jakim momencie usługa zostaje zakończona. Spółka UE i A ustaliły dla realizowanej przez Spółkę UE usługi okresy rozliczeniowe. Płatności będą uiszczane przez A w trzech ratach, zgodnie z ustalonym harmonogramem płatności:

pierwsza rata płatna do dnia 31 marca 2016 r.,
druga rata płatna do dnia 30 września 2016 r.,
trzecia rata płatna do dnia 3l grudnia 2016 r.

Mając na uwadze przytoczony powyżej art. 19a ust. 3 ustawy o VAT realizowana przez Spółkę UE usługa uznawana jest za wykonaną z upływem każdego z wyszczególnionych powyżej okresów rozliczeniowych. Obowiązek podatkowy w imporcie usług powstaje zatem po stronie A 31 marca 2016 r. (w odniesieniu do kwoty pierwszej raty), 30 września 2016 r. (w odniesieniu do kwoty drugiej raty), 31 grudnia 2016 r. (w odniesieniu do kwoty trzeciej raty).

W kontekście powyższego warto przytoczyć wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Łd 1077/14, w którym stwierdzono, że: „Usługi ciągłe i okresowe należy uznać za wykonane z końcem każdego okresu, do którego odnoszą się płatności lub rozliczenia. Rozstrzygająca jest wola kontrahentów, którzy umówili się na rozliczenie (opłacanie) świadczonych usług (dostaw) w okresach rozliczeniowych. Ustawodawca wprowadził więc uregulowanie, zgodnie z którym z woli ustaleń stron kontraktu obowiązek podatkowy nie powstanie z chwilą dokonania dostawy lub wyświadczenia usługi, lecz w momencie upływu danego okresu czasu. Przy czym okres ten wobec braku jego zdefiniowania co do długości, w tym także braku określenia, że mają to być okresy równe, pozostawiono uznaniu stron”.

Podkreślić należy, że to, że ustalone przez Spółkę UE i A okresy rozliczeniowe nie są okresami o równej długości nie ma znaczenia, dla zastosowania w analizowanej sprawie art. 19a ust. 3 ustawy o VAT.

Z ustawy o VAT nie wynika bowiem, że przyjęte okresy rozliczeniowe powinny mieć równą długość. Rozumując a contrario, przyjąć należy, że okresy rozliczeniowe mogą mieć różną długość. Podobnie uznał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w przytoczonym powyżej wyroku.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy w imporcie usług powstaje z upływem przyjętych okresów rozliczeniowych, tj. 31 marca 2016 r., 30 września 2016 r. oraz 31 grudnia 2016 r.

W zakresie pytania nr 3

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy wobec zapłaty całości lub części należności przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Stwierdzić zatem należy, iż powyższy przepis uzależnia powstanie obowiązku podatkowego od samego faktu otrzymania przed dokonaniem dostawy lub wykonaniem usługi całości lub części zapłaty. Przy czym bez znaczenia dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego pozostaje charakter tej zapłaty. Zatem każda płatność należności, także inna niż zaliczka, zadatek, rata, wkład budowlany lub mieszkaniowy, rodzi obowiązek podatkowy z chwilą jej otrzymania – w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Z uwagi na fakt, że w odniesieniu do świadczonej przez Spółkę UE na rzecz A usługi polegającej na zaniechaniu zlecania produkcji innym podmiotom nie jest możliwe wyodrębnienie poszczególnych etapów jej realizacji oraz zakończenia, stanowi ona w świetle ustawy o VAT usługę ciągłą. Podkreślić należy, że w myśl zasady wyrażonej w art. 19a ust. 3 ustawy o VAT usługę ciągłą uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu rozliczeniowego określonego przez strony.

W konsekwencji dokonanie zapłaty przed upływem okresu rozliczeniowego powoduje powstanie obowiązku podatkowego w odniesieniu do otrzymanej kwoty, co potwierdza Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 grudnia 2015 r., sygn. IPPP1/4512-986/15 -2/BS.

W kontekście powyższego, ewentualna płatność należności z tytułu Opłaty dokonana przed upływem określonego w umowie okresu rozliczeniowego stanowi w świetle powyższych uregulowań zapłatę części należności przed wykonaniem usługi. W odniesieniu do powstałej w ten sposób zaliczki obowiązek podatkowy powstanie z dniem jej otrzymania w zakresie otrzymanej przez Spółkę UE kwoty. W konsekwencji, z chwilą dokonania zapłaty przed upływem ustalonego okresu rozliczeniowego, A powinna rozpoznać obowiązek podatkowy w imporcie usług, w odniesieniu do uiszczanej zapłaty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez terytorium kraju – stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy – rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy.

Takie szerokie określenie zakresu przedmiotowego pojęcia odpłatnego świadczenia usług, skutkuje objęciem jego zakresem zarówno czynności, które w sposób oczywisty stanowią świadczenie usług, jak również cały szereg innych świadczeń, czynności, zachowań, których efektem jest odpłatne przysporzenie/korzyść dla jednej ze stron czynności wskutek działania bądź zaniechania działania przez inną stronę.

Należy zatem stwierdzić, że ze świadczeniem usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy mamy do czynienia w sytuacji, w której dana czynność/zachowanie/zdarzenie posiada następujące cechy:

stanowi świadczenie dające się wyodrębnić spośród innych czynności dokonywanych przez dany podmiot;
świadczenie to może mieć charakter czynny lub bierny ‒ tj. może polegać zarówno na podejmowaniu danych czynności/działań jak również na powstrzymywaniu/zaniechaniu tych czynności/działań czy też ich tolerowaniu.

W tym kontekście należy podkreślić, że aby dane powstrzymywanie się od działania czy tolerowanie danej czynności mogło zostać uznane za usługę w rozumieniu ustawy, muszą zostać spełnione następujące warunki:

zobowiązanie to wynikać powinno z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego, w szczególności, podstawą do świadczenia przez dany podmiot usługi polegającej na powstrzymywaniu się od dokonania danej czynności lub jej tolerowaniu powinny być wzajemne porozumienia umowne zawarte pomiędzy świadczeniobiorcą i świadczeniodawcą;
dodatkowo, musi istnieć konkretny podmiot/strona będący bezpośrednim beneficjentem powyższego zobowiązania. Omawiany warunek oznacza w szczególności, że dana usługa polegająca na powstrzymaniu się od danej czynności lub też tolerowaniu danej sytuacji jest świadczona na rzecz określonego podmiotu oraz jest możliwe wskazanie korzyści powstających po jego stronie wskutek wykonania tej usługi;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania danej czynności lub tolerowania danej sytuacji musi być odpłatne, tj. na skutek danej czynności/zachowania następuje odpłatne przysporzenie po jednej ze stron czynności, np. w formie wynagrodzenia za wykonanie usług. Odpłatność oznacza wykonanie czynności (świadczenia usług) za wynagrodzeniem. Odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny. Zatem pod pojęciem odpłatności świadczenia usług rozumieć należy prawo podmiotu świadczącego usługę do żądania od odbiorcy usługi lub osoby trzeciej, zapłaty ceny lub ekwiwalentu (np. w postaci świadczenia wzajemnego);
nie stanowi dostawy towarów zdefiniowanej w odrębnych przepisach ustawy.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, a przedmiotem jego działalności jest produkcja komponentów elektromagnetycznych dla trzech dużych obszarów produkcji przemysłowej: techniki pojazdów użytkowych, techniki pojazdów osobowych oraz techniki przemysłowej.

Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy, do której należy również spółka z siedzibą zlokalizowaną na terenie innego państwa członkowskiego (dalej jako Spółka UE) oraz spółka, której siedziba znajduje się poza obszarem Unii Europejskiej (Spółka NUE). Spółka UE oraz Spółka NUE są podmiotami powiązanymi wobec Wnioskodawcy. W ramach grupy Wnioskodawca pełni funkcję zakładu produkcyjnego.

W przedmiotowej transakcji Spółka UE zobowiązuje się do zlecania produkcji części zbywanych na rzecz Firmy W wyłącznie Wnioskodawcy oraz Spółce NUE. W zamian za niniejsze zobowiązanie do niezlecania produkcji innym podmiotom, Wnioskodawca oraz Spółka NUE są zobowiązani do zapłaty odpowiedniego wynagrodzenia. Spółka UE obciąża Wnioskodawcę kwotą w wysokości ściśle ustalonej w zawartej umowie.

Spółka UE i Wnioskodawca ustaliły dla realizowanej przez Spółkę UE usługi okresy rozliczeniowe. Płatności będą uiszczane przez Wnioskodawcę w trzech ratach, zgodnie z ustalonym harmonogramem płatności:

pierwsza rata płatna do dnia 31 marca 2016 r.,
druga rata płatna do dnia 30 września 2016 r.,
trzecia rata płatna do dnia 3l grudnia 2016 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą wskazania, czy w związku z uiszczanymi należnościami powinien on rozpoznać i opodatkować w Polsce import usług.

Z przywołanej regulacji art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatnika w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów, w tym m.in. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Należy jednak zaznaczyć, że usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, aby powstrzymanie się od działania, czy tolerowanie czynności lub sytuacji mogło zostać uznane za usługę w rozumieniu ustawy, zobowiązanie to winno być odpłatne, wynikać ze stosunku zobowiązaniowego, jak również musi istnieć konkretny podmiot będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że na postawie stosunku zobowiązaniowego Spółka UE zobowiązuje się do zlecania produkcji części zbywanych na rzecz Firmy W wyłącznie Wnioskodawcy oraz Spółce NUE, a w konsekwencji zobowiązuje się do niezlecania produkcji innym podmiotom, co prowadzi do tego, że Wnioskodawca jest bezpośrednim beneficjentem świadczonej przez Spółkę UE usługi. Z tytułu przedmiotowego świadczenia Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty odpowiedniego wynagrodzenia.

Tym samym w przedmiotowej sprawie spełnione są wszystkie warunki do uznania czynności wykonywanej przez Spółkę UE za świadczenie usługi, o której mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależy, czy dana usługa podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

Stosownie do art. 28a ustawy – na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

ilekroć jest mowa o podatniku – rozumie się przez to:
- podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
- osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalania miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z zasadą ogólną zawartą w art. 28b ust. 1 ustawy – miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przedmiotowej sprawie, do nabywanej przez Wnioskodawcę usługi, wskazane w art. 28b ust. 1 ustawy zastrzeżenia nie mają zastosowania.

W myśl art. 2 pkt 9 ustawy – przez import usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4.

Na mocy art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy – podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

usługodawcą jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28e, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
usługobiorcą jest:
- w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b – podatnik, o którym mowa w art. 15, lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4,
- w pozostałych przypadkach – podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana lub obowiązana do zarejestrowania zgodnie z art. 97 ust. 4.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że przedmiotowa usługa świadczona jest przez Spółkę UE mającą siedzibę poza terytorium Polski, która nie posiada siedziby działalności gospodarczej, jak również stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Natomiast Wnioskodawca, jako spółka kapitałowa polskiego prawa handlowego prowadząca samodzielnie działalność gospodarczą, spełnia definicję podatnika z art. 15 ustawy, a jego siedziba działalności gospodarczej znajduje się na terytorium Polski.

Należy zatem stwierdzić, że miejscem świadczenia nabywanej przez Wnioskodawcę usługi polegającej na zobowiązaniu do niezlecania produkcji innym podmiotom jest – zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy – terytorium Polski, tj. miejsce siedziby działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Wnioskodawca jako podatnik, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, zobowiązany jest do opodatkowania nabywanej usługi na zasadzie importu usług, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego na terytorium kraju.

Reasumując, Wnioskodawca w związku z uiszczanymi należnościami z tytułu nabycia usługi polegającej na zobowiązaniu do niezlecania produkcji innym podmiotom powinien rozpoznać i opodatkować w Polsce import usługi.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą także ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu nabywanej od Spółki UE usługi.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Powołany przepis formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.

Odstępstwem od zasady ogólnej zawartej w art. 19a ust. 1 ustawy są szczególne momenty powstania obowiązku podatkowego, które mają zastosowanie w przypadku spełnienia szczególnych warunków określonych ustawą.

Zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy – jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty, z zastrzeżeniem ust. 5 pkt 4.

Natomiast przepis art. 19a ust. 3 ustawy stanowi, że usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.

W art. 19a ust. 3 ustawy ustawodawca wprowadził unormowanie w zakresie uznania za wykonaną „usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń”, czyli taką usługę, która jest zwykle wykonywana w sposób ciągły przez pewien czas, natomiast rozliczenie należności za nią następuje w ramach okresu.

Pojęcie czynności świadczonej w sposób ciągły nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy ani rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy. Występujące natomiast różne słownikowe znaczenia słowa „ciągły” czy „ciągłość” także nie pozwalają na precyzyjne zdefiniowanie tego pojęcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt I SA/Kr 997/10 słusznie zauważył, że: „zgodnie ze »Słownikiem Języka Polskiego« (www.sjp.pwn.pl), »ciągły« oznacza »trwający bez przerwy, powtarzający się stale«. Słownik Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka wskazuje z kolei, że ciągły to dziejący się, odbywający się, trwający stale, nieustannie, bezustanny, ustawiczny, stale się powtarzający, stały. Natomiast według Małego Słownika Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN), »ciągłość« to łączność, nieprzerywający się związek jakichś faktów, brak luk, przerw w czasie albo w przestrzeni. Definicje te z uwagi na swą ogólnikowość i możliwość rozbieżnej interpretacji nie mogły być wystarczającą podstawą określenia znaczenia interpretowanego pojęcia skoro np. według Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) za sprzedaż ciągłą można by uznać zarówno »sprzedaż trwającą bez przerwy« i »sprzedaż powtarzającą się stale«. Zdaniem Sądu, nie są to pojęcia tożsame”.

W związku z powyższym, zdaniem tut. Organu, pojęcie czynności świadczonej w sposób ciągły należy rozumieć zgodnie z zasadami prawa cywilnego odnosząc je do pojęcia zobowiązania o charakterze ciągłym, którym to mianem określa się zobowiązanie, którego przedmiotem są świadczenia okresowe lub świadczenia ciągłe. Świadczenia ciągłe polegają na określonym, stałym zachowaniu dłużnika w czasie trwania zobowiązania. W odróżnieniu od świadczeń okresowych, nie da się w nich wyróżnić powtarzających się odrębnych czynności, które można by było traktować jako świadczenia samodzielne (brak możliwości precyzyjnego wyodrębnienia etapów w jakich są realizowane) (por. Z. Radwański „Zobowiązania-część ogólna” wyd. C. H. Beck, Warszawa 2003, str. 51).

Istotą czynności świadczonej w sposób ciągły jest zatem stałe zachowanie się podmiotu zobowiązanego do określonego świadczenia, zgodnie z treścią umowy i w okresie, na jaki została ona zawarta. Innymi słowy, w przypadku świadczenia ciągłego nie sposób stwierdzić, że zostało ono zrealizowane w konkretnej dacie, ponieważ jest ono realizowane nieustannie – stan realizacji świadczenia trwa – przez określony okres (np. w przypadku najmu, usług telekomunikacyjnych, dostarczania energii, dzierżawy, przechowywania itp.).

Z przywołanych wyżej przepisów regulujących kwestię powstawania obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług nie wynika, by ustawodawca przewidział szczególny moment powstania obowiązku podatkowego dla usługi polegającej na zobowiązaniu do niezlecania produkcji innym podmiotom. Co do zasady zatem obowiązek podatkowy dla tego typu czynności powstaje z chwilą wykonania usługi (art. 19a ust. 1 ustawy).

Jak wskazał Wnioskodawca, nie ma możliwości wyodrębnienia poszczególnych etapów nabywanej przez niego usługi, nie jest również możliwym określenie, w jakim momencie usługa zostaje zakończona. Spółka UE i Wnioskodawca ustaliły dla realizowanej przez Spółkę UE usługi okresy rozliczeniowe.

Charakter nabywanej przez Wnioskodawcę usługi oraz specyfika rozliczeń wskazuje, że usługa ta jest usługą o charakterze ciągłym, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie okresy rozliczeniowe. Zatem dla określenia momentu wykonania nabywanej przez Wnioskodawcę usługi zastosowanie ma zdanie pierwsze art. 19a ust. 3 ustawy, tj. upływ każdego okresu rozliczeniowego.

Wobec powyższego, w stosunku do nabywanej usługi polegającej na zobowiązaniu do niezlecania produkcji innym podmiotom obowiązek podatkowy dla Wnioskodawcy powstaje z chwilą wykonania usługi – w myśl art. 19a ust. 1 ustawy – której moment wykonania wyznacza upływ każdego z ustalonych okresów rozliczeniowych, co wynika z art. 19a ust. 3 ustawy.

Zatem odnosząc się do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że momentem wykonania usługi – momentem powstania obowiązku podatkowego w przedmiotowej sprawie – jest ostatni dzień każdego z ustalonych okresów rozliczeniowych, tj. 31 marca 2016 r., 30 września 2016 r. oraz 3l grudnia 2016 r., zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy.

Natomiast na podstawie art. 19a ust. 8 ustawy, w przypadku dokonania całości lub części zapłaty przed wykonaniem usługi, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą zapłaty w odniesieniu do wpłaconej kwoty.

Wobec powyższego, w sytuacji, w której Wnioskodawca dokonuje zapłat przed wykonaniem usługi, tj. przed zakończeniem danego okresu rozliczeniowego, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania przez niego zapłaty, zgodnie z art. 19a ust. 8 ustawy.

Reasumując, obowiązek podatkowy w imporcie usługi powstaje dla Wnioskodawcy z upływem przyjętych okresów rozliczeniowych, natomiast ewentualna płatność należności przed upływem przyjętych okresów rozliczeniowych stanowi zaliczkę i powoduje powstanie obowiązku podatkowego z datą jej zapłaty przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Tut. Organ informuje, że analiza umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych przepisem art. 14b § 1, § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej, a interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dokonuje się wyłącznie w odniesieniu do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę w treści wniosku. W związku z tym, przedmiotowa interpretacja została wydana na podstawie informacji przedstawionych przez Wnioskodawcę w opisie sprawy, z których wynika, że nabywa on usługę polegającą na zobowiązaniu do niezlecania produkcji innym podmiotom, za którą płaci wskazane wynagrodzenie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin