Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB3/4510-1-259/16-3/ŁM
z 2 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2016 r. (data wpływu 3 czerwca 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży Nieruchomości wniesionej aportem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2016 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 4 lipca 2016 r. (data wpływu 8 lipca 2016 r.) − o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży Nieruchomości wniesionej aportem.

We wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Wnioskodawca, Sp. z o.o. jest właścicielem nieruchomości (wyodrębniony lokal niemieszkalny składający się z 4 pokoi, kuchni, klatki schodowej, korytarza, łazienki, garderoby i WC, do którego przynależą, jako pomieszczenia przynależne: pomieszczenie gospodarcze i pomieszczenie na strychu), dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą, zwana dalej Nieruchomością. Przedmiotowa Nieruchomość została wniesiona jako aport do Wnioskodawcy przez jedynego Wspólnika Wnioskodawcy aktem założycielskim z dnia 4 listopada 2015 roku.

Wspólnik Wnioskodawcy, wnosząc aportem nieruchomość do Wnioskodawcy, określił jej wartość na kwotę 1.100.000 zł (słownie: jeden milion sto tysięcy złotych).

Nieruchomość była jedną z czterech nieruchomości wnoszonych do Spółki przez jej Wspólnika jako aport. Łączna wartość aportu wnoszonego do Wnioskodawcy wynosiła 2.985.000,00 zł (słownie: dwa miliony dziewięćset osiemdziesiąt pięć tysięcy). Kapitał zakładowy Wnioskodawcy został określony na kwotę 100.000,00 zł (słownie: sto tysięcy złotych). Nadwyżka wartości wkładu niepieniężnego ponad wartość nominalną obejmowanych w zamian za niego udziałów, tj. kwota 2.885.000,00 zł (słownie: dwa miliony osiemset osiemdziesiąt pięć tysięcy złotych) została przeznaczona na kapitał zapasowy Wnioskodawcy.

Nieruchomość jest obciążona hipoteką umowną zwykłą w kwocie 921.000,00 zł (słownie: dziewięćset dwadzieścia jeden tysięcy złotych 00/100) oraz hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 221.040,00 zł (słownie: dwieście dwadzieścia jeden tysięcy czterdzieści złotych) na zabezpieczenie kredytu i odsetek zaciągniętego przez Wspólnika Wnioskodawcy, a ustanowionych na rzecz kredytodawcy, tj. S. A. Termin spłaty kredytu zabezpieczonego przedmiotową hipoteką przypada na dzień 15 czerwca 2037 roku.

Wnioskodawca rozpoczął z dniem 1 grudnia 2015 roku amortyzację ww. nieruchomości. Wnioskodawca dokonuje miesięcznych odpisów amortyzacyjnych, przy czym jedynie część odpisu amortyzacyjnego jest zaliczana do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy, tj. kwota ustalona w oparciu o proporcję: całkowita wartość Nieruchomości (wartość wkładu wniesionego do Wnioskodawcy przez Wspólnika przypadająca na tą nieruchomość) w stosunku do wartości zaliczonej na poczet kapitału zakładowego Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W jaki sposób powinny być ustalone koszty uzyskania przychodu w przypadku ewentualnej sprzedaży nieruchomości przez Wnioskodawcę?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwana dalej CIT) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów m.in. wydatków na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, z tym, że wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, są kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego ich zbycia, bez względu na czas ich poniesienia. W ocenie Wnioskodawcy przez określenie „wydatki”, o którym mowa w ww. przepisie rozumieć należy nie tylko faktycznie poniesione koszty nabycia środka trwałego, ale szerzej - wszelkie kwoty stanowiące zobowiązanie danego podmiotu związane z danym środkiem trwałym. Podkreślenia wymaga, iż wartość wnoszonego do spółki aportu, bez względu na to czy jest zaliczana na poczet kapitału zakładowego czy zapasowego spółki, w bilansie tego podmiotu, stanowi pasywa tej spółki.

W związku z powyższym, z punktu widzenia spółki, kwoty zgromadzone w ramach kapitału zakładowego, czy kapitału zapasowego stanowią jej zobowiązanie. W konsekwencji w przypadku zbycia środka trwałego spółka może ustalić koszt uzyskania przychodu z uwzględnieniem art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zwrócić także należy uwagę na art. 15 ust. 1t pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczący odpłatnego zbycia rzeczy stanowiących środki trwałe spółki osobowej. Kosztem uzyskania przychodu w takim przypadku jest, zgodnie z ww. przepisem, wartość początkowa środka trwałego, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne, pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych.

Jak się wydaje w analogiczny sposób powinny być ustalane koszty uzyskania przychodu w przypadku zbycia środka trwałego przez spółkę kapitałową.

Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku nabycia środka trwałego w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) za wartość początkową uznaje się ustalona przez podatnika na dzień wniesienia wkładu wartość środka trwałego, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych nabytych w formie wkładu niepieniężnego od tej części ich wartości, która nie została przekazana na utworzenie lub podwyższenie kapitału zakładowego spółki kapitałowej. W związku z powyższym, w przypadku wniesienia nieruchomości do spółki (jako wkładu) w ten sposób, że jedynie część jej wartości zostaje „zaliczona” na poczet kapitału zakładowego spółki, a pozostała część, jako agio, zostaje „zaliczona” na poczet kapitału zapasowego, wówczas kosztem uzyskania przychodu dla spółki może być wyłącznie część odpisu amortyzacyjnego, ustalona w oparciu o proporcję w jakiej wartość tej nieruchomości została zaliczona na poczet kapitału zakładowego w stosunku do wartości nieruchomości zaliczonej na poczet kapitału zapasowego.

Pozostała część odpisu amortyzacyjnego (tj. w zakresie wartości nieruchomości „zaliczonej” na kapitał zapasowy) nie stanowi kosztu uzyskania przychodu dla Spółki. Wnioskodawca w oparciu o ww. zasadę dokonuje aktualnie odpisów amortyzacyjnych od ww. nieruchomości, stanowiącej środek trwały Wnioskodawcy.

Niemniej jednak w przypadku zbycia takiej nieruchomości, koszt uzyskania przychodu dla Spółki stanowić będzie jej wartość początkowa pomniejszona o dokonane odpisy amortyzacyjne, w tym również odpisy amortyzacyjne niestanowiące w świetle przywołanego wyżej przepisu kosztu uzyskania przychodu.

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez organy podatkowe w przypadku zbycia samochodu osobowego o wartości początkowej przekraczającej 20.000 euro, w stosunku do którego obowiązuje analogiczna jak wskazana powyżej zasada zaliczania do kosztów uzyskania przychodu jedynie części odpisu amortyzacyjnego.

Na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 4 do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 16a−16m, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro.

Jednakże w opinii organów podatkowych kosztem podatkowym z tytułu zbycia samochodu, którego wartość przekracza 20.000 euro, jest jego wartość początkowa pomniejszona o odpisy amortyzacyjne, w tym również wartość przekraczająca 20.000 euro, która w przypadku dalszej amortyzacji ww. samochodu nie stanowiłaby kosztu podatkowego.

Stanowisko takie zostało wyrażone m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 7 listopada 2008 r. (sygn. akt IPPB3/423-l185/08-2/JG), w której stwierdzono. iż: „(...) ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zawiera pewne ograniczenia dotyczące możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej samochodów osobowych o większej wartości, tj. takich, których wartość początkowa przewyższa równowartość 20.000 euro. Tak więc nie są kosztem podatkowym odpisy amortyzacyjne w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro, przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłoszonego przez NBP z dnia przekazania samochodu do używania (art. 16 ust. 1 pkt 4). Jednakże wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodu trzeba uwzględnić podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego. Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem, różnica między wartością początkową środka trwałego a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu jak i te niestanowiące kosztów podatkowych (art. 16h ust. 1 pkt 1). Zatem, w momencie sprzedaży samochodu osobowego o wartości początkowej wyższej niż równowartość 20.000 euro, jego część nieamortyzacyjna stanowi koszt podatkowy”.

Zatem w przypadku sprzedaży nieruchomości, wniesionej do spółki w drodze wkładu niepieniężnego (niebędącego przedsiębiorstwem lub zorganizowaną częścią przedsiębiorstwa), w przypadku, gdy nieruchomość ta stanowi środek trwały, kosztem uzyskania przychodu w razie sprzedaży takiej nieruchomości będzie jej wartość początkowa ustalona na podstawie art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pomniejszona o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych od tych środków trwałych (w tym również odpisów amortyzacyjnych niestanowiących kosztu uzyskania przychodu ze względu na agio).

Tak więc w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę Nieruchomości, kosztem uzyskania przychodu będzie wartość początkowa tej Nieruchomości pomniejszona o wartość dokonanych odpisów amortyzacyjnych i to zarówno stanowiących koszt uzyskania przychodu, jak i niestanowiących takiego kosztu dla Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają art. 15 i art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm.).

Z konstrukcji podatku dochodowego wynika, że koszty uzyskania przychodów są jednym z dwóch podstawowych elementów mających wpływ na dochód jako przedmiot opodatkowania. Pojęcie kosztów podatkowych musi być więc rozumiane w kontekście istoty podatku dochodowego. Przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest bowiem konkretny dochód uzyskany w danym przedziale czasowym (art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Dochodem – w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest natomiast nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Aby ustalić dochód podlegający opodatkowaniu, od przychodów odlicza się koszty ich uzyskania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).

Powyższe oznacza, że podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której między kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Natomiast na podstawie art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W przedmiotowej sprawie z powyższym przepisem należy powiązać regulację wynikającą z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d) ww. ustawy, zgodnie z którą: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w formie wkładu niepieniężnego, od tej części ich wartości, która nie została przekazana na utworzenie lub podwyższenie kapitału zakładowego spółki kapitałowej.

W konsekwencji, zgodnie z literalnym brzmieniem powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę Nieruchomości ujmowanej dla celów podatkowych jako środek trwały, należy ustalić koszt uzyskania przychodu z tytułu tej transakcji zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z art. 16h ust. 1 pkt 1 oraz 16 ust. 1 pkt 63 lit. d) tej ustawy, w wysokości poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków na nabycie (w ramach aportu) tej Nieruchomości pomniejszonych o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Z treści wskazanego przez ustawodawcę art. 16h ust. 1 pkt 1 wynika zaś, że suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, a więc jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie (z uwagi na wystąpienie agio), wykluczone z kosztów podatkowych, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, są odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych, od tej części ich wartości, która nie została przekazana na kapitał zakładowy Wnioskodawcy.

Należy zauważyć, że wskazane w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcie wydatków jest szerokie, a ustawa nie ogranicza wskazanego pojęcia tylko i wyłącznie do wydatków pieniężnych podmiotu nabywającego dane składniki majątkowe. Tak więc, sformułowanie „wydatki na nabycie” będzie odnosiło się do wydatków zarówno pieniężnych, jak i niepieniężnych bezpośrednio warunkujących nabycie składników majątkowych wnoszonych aportem, tj. wydatków, bez których poniesienia skuteczne nabycie tychże składników nie byłoby możliwe.

W konsekwencji cytowany przepis będzie odnosił się do sytuacji przedstawionej we wniosku, polegającej na przejęciu w ramach aportu Nieruchomości w zamian za określoną liczbę udziałów Wnioskodawcy, które to udziały będą stanowić swego rodzaju wynagrodzenie za wnoszony aport, w skład którego wchodzi przedmiotowa Nieruchomość.

Wobec powyższego, za wydatki które Wnioskodawca poniósł na nabycie przedmiotu aportu należy uznać – podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu z tytułu ich odpłatnego zbycia – wartość nominalną wydanych przez Niego udziałów w zamian za aport, który to koszt pomniejszyć należy o dokonane przez Wnioskodawcę odpisy amortyzacyjne.

Jako że z opisu sprawy wynika, że wartość wnoszonej aportem Nieruchomości była wyższa od wartości nominalnej udziałów objętych w zamian za przedmiotowy aport (wystąpiło agio), Wnioskodawca nie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (przy sprzedaży przedmiotu aportu) kwoty przewyższającej wartość nominalną wydanych udziałów własnych.

W tym miejscu zauważyć bowiem należy, że wartość przewyższająca wartość nominalną wydanych udziałów nie tworzy kapitału zakładowego, a co istotne nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Skoro więc jest ona neutralna po stronie przychodów, to nie powinna również wpływać na wysokość kosztów uzyskania przychodów.

Reasumując − w przypadku sprzedaży przez Wnioskodawcę Nieruchomości nabytej w formie aportu − kosztem uzyskania przychodów będą wydatki poniesione na jej nabycie w wysokości wartości nominalnej udziałów wydanych przez Wnioskodawcę w zamian za aport, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w tym obejmującą również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 63 lit. d) tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów).

Kończąc powyższe rozważania, organ interpretacyjny stwierdza, iż powołana wykładnia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dokonująca subsumcji przedłożonego opisu zdarzenia przyszłego pod normy art. 15 i 16 wyżej wskazanej regulacji, zasadzająca się na wykładni systemowej, nie dopuszcza powoływania się na regulacje odnoszące się do określania wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Na podstawie bowiem art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się: w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki kapitałowej, a także udziału w spółdzielni – ustaloną przez podatnika na dzień wniesienia wkładu lub udziału wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej. Mając na uwadze brzmienie powołanego przepisu, a także jego usytuowanie w ustawie, podkreślić należy, iż przepis ten nie daje możliwości ustalania na jego podstawie wysokości kosztów uzyskania przychodów w przypadku sprzedaży środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, gdyż sposób ustalania kosztów uzyskania przychodów w takiej sytuacji określony jest w art. 16 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 15 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że zapadła ona w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego niniejszą interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.