Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPB-1-1/4510-136/16-1/ESZ
z 2 sierpnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613 ze zm.) oraz § 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 10 maja 2016 r. (data wpływu do tut. Biura 16 maja 2016 r.), uzupełnionym 8 lipca 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych rekompensaty oraz odszkodowania wypłaconego na rzecz byłego pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 maja 2016 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek, o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie momentu zaliczenia do kosztów podatkowych rekompensaty oraz odszkodowania wypłaconego na rzecz byłego pracownika. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 24 czerwca 2016 r. Znak: IBPB-1-1/4510-136/16/ESZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 8 lipca 2016 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca (spółka z o.o.) do 1 marca 2016 r. zatrudniał, na podstawie umowy o pracę, na stanowisku prezesa zarządu Pracownika. Na podstawie porozumienia zawartego pomiędzy Wnioskodawcą a Pracownikiem strony postanowiły o rozwiązaniu stosunku pracy, jednocześnie Pracownik na podstawie umowy z Wnioskodawcą otrzymał finansową rekompensatę, która ma być wypłacana w określonych przez strony częściach. Ponadto Spółka zawarła umowę o zakazie konkurencji regulującą zobowiązania prezesa zarządu Spółki i pracodawcy w zakresie działalności konkurencyjnej, przez okres 12 miesięcy po rozwiązaniu umowy o pracę. W związku z rozwiązaniem stosunku pracy byłemu prezesowi zarządu Spółki przysługuje na podstawie ww. umowy odszkodowanie, w wysokości 25% ostatniego miesięcznego wynagrodzenia, które ma być wypłacane w dwunastu ratach miesięcznych.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 4 lipca 2016 r., wskazano, że w odniesieniu do rekompensaty strony w umowie ustaliły, że zostanie ona wypłacona w 5 ratach, tj. pierwsza rata do 31 marca 2016 r., druga rata do 30 kwietnia 2016 r., trzecia rata do 31 maja 2016 r., czwarta rata do 30 czerwca 2016 r., piąta rata do 31 lipca 2016 r. Natomiast odszkodowanie wynikające z umowy o zakazie konkurencji jest wypłacane w 12 równych ratach. Każda rata płatna jest do końca każdego kolejnego pełnego miesiąca kalendarzowego następującego po ustaniu stosunku pracy Pracownika.

Istotne elementy opisu stanu faktycznego ujęto również we własnym stanowisku w sprawie, z którego wynika, że Z treści umów wynika, że poszczególne raty obu świadczeń są należne Pracownikowi w miesiącu, w którym są faktycznie wypłacane. Dlatego uzasadnione jest stanowisko, że wydatki na rekompensatę oraz odszkodowanie wypłacane w ratach mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy przedmiotowe świadczenia są należne pod warunkiem, że zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z uregulowań zawartych w przedmiotowym porozumieniu. Ponieważ moment wypłaty poszczególnych rat pokrywa się z momentem, w którym te świadczenia są należne, dlatego należy uznać, że stają się one dla pracodawcy kosztem uzyskania przychodu w momencie wypłaty każdej z rat.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wypłata na rzecz pracownika wskazanej w stanie faktycznym rekompensaty w częściach wynikających z zawartego pomiędzy pracodawcą a pracownikiem porozumienia będzie dla pracodawcy kosztem uzyskania przychodów w datach wypłaty poszczególnych części?
2. Czy w przypadku wypłaty odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji, wypłacane przez Spółkę na rzecz prezesa zarządu kwoty stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu w datach wypłaty poszczególnych rat?
   
   

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: „updop”), należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony.

Na wstępie należy wskazać, że w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „updof”), za źródło przychodów normodawca uznaje m.in. stosunek służbowy i stosunek pracy, zaś za przychody z tego tytułu wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalentu, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 1 updof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wskazana norma prawna jednoznacznie przesądza o tym, że wydatki na rzecz pracowników uznawane są przez ustawodawcę za koszt uzyskania przychodów, skoro dokładnie określa ona zasadę ich zaliczalności do określonych okresów podatkowych. Jednocześnie podkreślić należy, że w wyliczeniu zawartym w art. 16 ust. 1 updop nie został wymieniony wydatek w postaci rekompensaty dla pracownika w związku z rozwiązaniem stosunku pracy. W orzecznictwie NSA przyjęto pogląd, że o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotne jest to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia ze stosunkiem pracy (wyrok NSA z 24 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 251/08).

Przepisy prawa pracy mogą nakładać na pracodawcę obowiązki określonych świadczeń, w tym m.in. odpraw (rekompensat) czy odszkodowań związanych ze zwalnianiem pracowników. Obowiązek wypłaty tego rodzaju świadczeń może również wynikać z zawartych pomiędzy pracodawcą a pracownikami porozumień, które mogą być różnie nazywane. Zatem rekompensata na rzecz pracownika wypłacana w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, ma związek z uzyskanym przychodem i jako taka powinna stanowić koszt uzyskania przychodu. Ma to także znaczenie z uwagi na konieczność zachowania spójności systemu prawa, skoro bowiem to samo świadczenie pieniężne na gruncie przepisów updof jest traktowane jako przychód ze stosunku pracy (tak bowiem traktowane są rekompensaty wypłacane pracownikom w związku z rozwiązaniem stosunku pracy), to nie można w oparciu o przepisu updop, odmówić mu charakteru kosztów uzyskania przychodu dla pracodawcy, który to świadczenie wypłaca.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 15 ust. 1 updop, stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W ocenie Wnioskodawcy wypłata odszkodowania z tytułu podpisanej umowy o zakazie konkurencji jest kosztem poniesionym w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Zgodnie z art. 1012 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks Pracy (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502 ze zm.), pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie tej, zgodnie ze zdaniem drugim przytoczonego przepisu, strony muszą ustalić wysokość odszkodowania przysługującego pracownikowi. W ocenie Wnioskodawcy prezes zarządu, jako osoba prowadząca wszystkie sprawy Wnioskodawcy, posiada dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, w szczególności do tajemnic handlowych, technicznych, finansowych, jak i pozostałych informacji dotyczących wspólników, pracowników i klientów Spółki.

Jednocześnie Wnioskodawca zwraca uwagę, że wypłata odszkodowania z tytułu umowy o zakazie konkurencji nie jest wymieniona w art. 16 ust. 1 updop, a co za tym idzie nie jest wymieniona w katalogu negatywnym, który wyłączałby możliwość uznania tego wydatku za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop. Jednocześnie odwołując się do argumentacji powołanej w zagadnieniu 1 nie można pominąć kwestii, że także odszkodowanie wypłacane jest pracownikowi w związku z zakazem konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Wymieniona umowa zawarta pomiędzy pracownikiem i pracodawcą wynika z łączącego strony stosunku pracy, zatem wypłacane pracownikowi odszkodowanie z tytułu zakazu konkurencji należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy określonych w art. 12 updof. Stosownie do tego przepisu, za przychody m.in. ze stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Użyty w powołanym przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym (obecnie lub w przeszłości) pracownika z pracodawcą stosunku pracy. Zatem odszkodowanie na rzecz pracownika wypłacane na podstawie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy, ma związek z uzyskanym przychodem i jako takie powinno stanowić koszt uzyskania przychodu. Ma to także znaczenie z uwagi na konieczność zachowania spójności systemu prawa, skoro bowiem to samo świadczenie pieniężne na gruncie przepisów updof jest traktowane jako przychód ze stosunku pracy, to nie można w oparciu o przepisy updop, odmówić mu charakteru kosztów uzyskania przychodu dla pracodawcy, który to świadczenie wypłaca.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 4 lipca 2016 r. wskazano, że zgodnie z art. 15 ust. 4g updop, należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 i 6 updof oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakład pracy stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub pozostawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Z powyższego wynika, że pracodawcy, którzy terminowo wypłacają należności z tytułu kosztów pracowniczych mogą je zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów już w miesiącu, za który są należne. Wynika to m.in. ze stosowanego w ramach stosunku pracy rozwiązania, zgodnie z którym określone świadczenia należne pracownikom są wypłacane z dołu, np. po zakończeniu miesiąca kalendarzowego świadczenia pracy. Ponadto zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 57 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz w art. 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, świadczeń pieniężnych z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. Nr 127, poz. 1052), a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy, z zastrzeżeniem art. 15 ust. 4g. Ponieważ updop nie zawiera definicji „świadczenia należnego”, w tym zakresie należy odwołać się do wykładni literalnej, stąd o „należnym świadczeniu” można mówić, gdy należności te zostały ustalone (przesądzone) lub są niesporne. Na gruncie niniejszej sprawy, podstawa prawna zarówno dla rekompensaty, jak i odszkodowania wynika z zawartych pomiędzy Pracownikiem a Spółką umów i to właśnie te umowy określają terminy, w jakich wypłaty będą dokonywane. Z treści umów wynika, że poszczególne raty obu świadczeń są należne Pracownikowi w miesiącu, w którym są faktycznie wypłacane. Dlatego uzasadnione jest stanowisko, że wydatki na rekompensatę oraz odszkodowanie wypłacane w ratach mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie, gdy przedmiotowe świadczenia są należne pod warunkiem, że zostaną wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z uregulowań zawartych w przedmiotowym porozumieniu. Ponieważ moment wypłaty poszczególnych rat pokrywa się z momentem, w którym te świadczenia są należne, dlatego należy uznać, że stają się one dla pracodawcy kosztem uzyskania przychodu w momencie wypłaty każdej z rat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.